ตัวร้าย - 9 ไม่มีทางจะรัก

เงินที่ได้มาฉันแบ่งให้แม่ไปส่วนหนึ่ง โชคดีที่แม่มีแค่บัญชีธนาคารก็เลยไม่รู้ว่าโอนไปเท่าไรไม่อย่างนั้นคงเค้นถามยกใหญ่

“คนบ้าอะไรแค่ดื่มก็ให้เงินมาตั้งเยอะ” ฉันนอนยิ้มอย่างชอบใจกับความรวยอย่างโอ้อวดของเขา แต่แล้วจู่ๆ รอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไปเปลี่ยนเป็นหัวใจที่เต้นแรง

“คนบ้า! ไอ้คนโรคจิตมีสิทธิ์อะไรมาเอาจูบแรกของฉันไป!!”

ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องคิดถึงภาพบ้าๆ นี้ด้วย ฉันไม่สามารถห้ามความคิดของตัวเองได้เลย มันเจ็บใจที่เขาทำแบบนี้โดยที่เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันแถมยัใเพิ่งเคยเจอหน้าด้วยซ้ำ

“คอยดูเถอะ ฉันไม่มีทางรักคนแบบนั้นแน่ ไม่มีวัน!!”

#วันต่อมา

เกือบจะตื่นไปเรียนไม่ทันเพราะนอนดึกห่วงแต่คิดฟุ้งซ่านทั้งคืน

“ตายแน่ยัยมีน!! สายแล้วว” ฉันรีบวิ่งลงมาจากหอพัก แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักกระทันหันเมื่อมองเห็นรถที่จอดเทียบอยู่ด้านหน้า

“มะ ไม่ใช่หรอกมั้ง”

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วไม่สนใจเดินผ่านรถหรูคันตรงหน้า

ตี๊ด!! ยังไงทันจะเดินผ่านพ้นเสียงแตรก็ดังขึ้น ทำเอาฉันสะดุ้งโหย่ง ก่อนที่กระจกรถคันนั้นจะค่อยๆ เลื่อนลงช้าๆ

ฉันชะเง้อมองในใจภาวนาขอให้ไม่ใช่เขาแต่แล้วฟ้าก็กลั่นแกล้งฉัน เพราะเจ้าของรถคันนั้นคือคุณต้าและเขากำลังนั่งอยู่ในรถ

“ขึ้นรถ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันตั้งใจจะเดินหนีแต่แค่ก้าวเท้าเสียงแตรรถก็ดังสนั่นขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่คุณต้าจะโผล่หน้าออกมาจากกระจกแล้วพูด “ถ้าไม่ขึ้นฉันจะบีบแตรแบบนี้ไปเรื่อยๆ”

ฉันกำมือแน่น ก่อนจะตัดสินใจเดินไปเปิดประตูเข้ามานั่งในรถอย่างไม่เต็มใจ ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนค่อยๆ ผุดขึ้นมาในหัวทีละฉากๆ ถึงจะเมาแต่ก็ไม่ได้เมามากจนจำอะไรไม่ได้

“นั่งตัวแข็งทื่อเชียว”

“เอ่อ….”

“ไม่ต้องกลัวฉันไม่พาเธอไปปล้ำหรอก”

ตอนแรกไม่ได้กลัวอะไรหรอกแต่พอเขาพูดแบบนี้ออกมามันทำให้ฉันเริ่มกลัว ถึงจะเคยเจอแค่สองครั้งแต่ฉันก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้ไว้ใจไม่ได้

ระหว่างทางฉันและอิคุณต้าไม่ได้คุยอะไรกันเลยแล้วก็ไม่อยากจะคุยด้วย อยากให้ถึงมหาวิทยาลัยเร็วๆ อยู่ตรงนี้มันอึดอัด

แต่แล้วก็เกิดคำถามขึ้นมาในใจ ฉันไม่ได้บอกว่ามหาวิทยาลัยของตัวเองอยู่ตรงไหนทำไมเขาถึงรู้ล่ะ ทั้งที่ในกรุงเทพมีมหาวิทยาลัยตั้งเยอะแยะ มันอยากรู้จนยอมเป็นฝ่ายถามเขาก่อนถึงจะไม่อยากคุยด้วยก็เถอะ

“รู้หรอคะว่ามหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนอยู่ที่ไหน”

“อืม เรื่องแค่นี้”

“….ระ…รู้ได้ยังไงคะ” ขนทั้งตัวของฉันมันลุกซู่ทันทีเมื่อได้ฟังคำตอบ

“มันยากตรงไหน?”

“…….” ผู้ชายคนนี้น่ากลัวมากกว่าที่ฉันประเมินไว้ซะอีก รู้แม้กระทั่งมหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนอยู่ทั้งที่ไม่เคยบอก

ไม่นานรถหรูก็เลี้ยวเข้ามามาในรั้วมหาวิทยาลัยแถมยังมาส่งที่ตึกคณะอีกด้วย เขารู้ถึงขั้นนี้เลยหรอ

“ทำไมถึง….” ยังไม่ทันจะได้ถามเขาก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน “ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ”

กำลังจะเอ่ยปากถามต่อแต่เห็นว่ามีนักศึกษาหลายคนคนหยุดมองรถที่ฉันนั่งอยู่ ถ้าลงไปตอนนี้ต้องเป็นที่จับตามองของคนอื่นแน่ๆ

“ชะ ช่วยขับรถไปจอดตรงที่ไม่มีคนได้ไหมคะ”

คุณต้ามองหน้าฉันก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วยอมทำตามที่ขอ

“ตอนเย็นฉันจะมารับ”

“ไม่เป็นไรค่ะหนูกลับเองได้”

“ฉันอยากพาเธอไปซื้อของซักสองสามชิ้น”

“…….” แปลก! ทำไมเขาดูใจดีกับฉัน ทำดีแบบนี้คงมีอย่างอื่นแอบแฝงอยู่แน่ๆ

“หนูต้องอ่านหนังสือค่ะ ใกล้สอบแล้ว”

“ถ้าอย่างงั้นให้ฉันจ้างครูมาติวให้เธอแบบส่วนตัวดีไหม?”

“ไม่เป็นไรค่ะสิ้นเปลืองเปล่าๆ”

หมับ!! จู่ๆ คุณต้าก็ยกมือมาบีบแขนทั้งสองข้างของฉันอย่างแรง จากที่ใจดีเขาก็แสดงความอำมหิตออกมา สายตาคู่นั้นจ้องฉันเขม็งอย่างเอาเป็นเอาตาย

“ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าไม่ชอบให้ใครมาปฏิเสธ!!”

“…ค่ะ” ฉันนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ เพราะไม่ได้ถูกเขาทำแบบนี้ครั้งแรก มันเจ็บระบมไปหมดแล้ว

“ฉันจะมารับ ถ้าเธอหนีกลับไปก่อนก็อย่าหาว่าไม่เตือนก็แล้วกัน”

“…….” อะไรวะ!! คนอะไรจ้องแต่จะบังคับให้คนอื่นทำตามใจ หน้าตาดีซะเปล่านิสัยไม่ได้เรื่องเลย

หลังจากลงรถฉันก็รีบเดินไปเรียนทันทีเพราะตอนนี้มันสายแล้ว ไม่มีเวลาไปคิดอะไรฟุ้งซ่านอะไรทั้งนั้น

“ทำไมวันนี้แกถึงมาสายละมีน อาจารย์สอนไปนานแล้วนะ”

“วันนี้ตื่นสายน่ะ”

“เพราะงานที่แกทำหรือเปล่า”

“ไม่หรอก ฉันปิดนาฬิกาปลุกก็เลยตื่นสาย”

“นั่นแขนแก…ไปโดนอะไรมาถึงได้เขียวช้ำแบบนี้” เพราะรอยช้ำมันอยู่ต่ำกว่าแขนเสื้อทำให้ดาบีสังเกตเห็นได้ง่าย

“มะ ไม่มีอะไร”

ตอนนี้ฉันเริ่มคิดแล้วว่าการอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้มันไม่มีอะไรดีต่อตัวเองเลย ความคิดอยากจะเปลี่ยนงานก็ผุดเข้ามาในหัว ยังไงก็ได้เงินมาตั้งห้าแสนแล้ว