ตัวร้าย - 6 ห้ามยุ่ง

ฉันพยายามดิ้นสู้ปัดป่ายมือไม้ที่กำลังลวนลามตามเนื้อตัว แต่ทว่าอีกฝ่ายก็ไม่ยอมเสียงลมหายใจของเขาเริ่มถี่รัวขึ้นเรื่อยๆ

“อื้อ~” ฉันเหมือนคนใจจะขาดถ้าเขาไม่ยอมผละจูบออกไปต้องตายแน่ๆ

คุณต้าค่อยๆ ลูบไล้ฝ่ามือหนาตามเรียวขาของฉันจนกระทั่งถึงต้นขาอ่อน เขายอมผละริมฝีปากจากจูบพร้อมออกคำสั่ง

“อ้าขากว้างๆ กว่านี้”

“ยะ อย่าทำแบบนี้” ถึงจะมึนหัวแต่ฉันก็พอมีสติ และสิ่งที่เขากำลังทำมันไม่ถูกต้อง ฉันไม่มีความต้องการจะทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้

“ฉันสามารถทำให้เธอสบายไปทั้งชาติได้เลยนะ ไม่ชอบหรือไง”

“ไม่ ปล่อย!!” ฉันส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆ ทำให้คนด้านบนไม่พอใจ

เขาหยุดทุกการกระทำพร้อมกับผละตัวออก ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะทำงานที่ฉันกำลังนอนราบอยู่ ทำให้ฉันรีบลุกขึ้นหวังจะรีบหนี แต่ทว่า!! เพราะอาการมึนหัวพอรีบลุกขึ้นเร็วเกินไปตัวจึงเซมาข้างหน้าล้มทับแผงอกแกร่งของคนบนเก้าอี้อย่างไม่ได้ตั้งใจ

“อึก!! ปล่อย” ฉันดิ้นอีกครั้งเพราะถูกวงแขนแกร่งโอบเอวเอาไว้ หากมีสติฉันอาจจะยกมือฟาดหน้าเขาไปแล้ว

“เธอล้มมาเองนะ”

“กะ ก็…ปล่อยสิคะ”

เขาไม่ปล่อยแต่กลับโน้มศีรษะมาใกล้ๆ แล้วกระซิบบอก “สักวันเธอจะต้องการเงินของฉัน”

ฉันเป็นฝ่ายใช้มือที่แทบจะไร้เรี่ยวแรงผละตัวเองออก ก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดปากเพราะจะอ้วก เหล้าที่กินไปมันเริ่มออกฤทธิ์แล้วไง

ก็อกๆ ก็อกๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ก่อนที่คุณต้าจะตะเบ็งเสียงถามคนด้านนอก

“ใคร”

“กู” เสียงตอบกลับมาทำให้รู้สึกแปลกใจกับคำพูดที่ตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัวแบบนั้น

“เข้ามา”

ดวงตาของฉันเปิดกว้างเมื่อได้ยินเขาบอกให้คนด้านนอกเข้ามาทั้งที่ฉันยังอยู่ในสภาพแบบนี้ แถมยังเจ็บใจที่เพิ่งรู้ว่าก่อนหน้าเขาไม่ได้ล็อกประตูห้องเลย โชคดีที่ไม่มีใครเปิดประตูมาเห็น

พรึ่บ! จู่ๆ คุณต้าก็คว้ามือมาจับแขนฉันแล้วดึงให้นั่งลงบนตักของตัวเอง พร้อมใช้มือสองข้างโอบเอวไว้ไม่ให้ฉันดิ้นหนี ก่อนจะกระซิบบอก “พี่ชายของฉันมันเป็นพวกโรคจิต”

“พี่ชายหรอคะ”

“อืม”

แปลว่าคนที่อยู่ด้านนอกคือพี่ชายของเขาถึงได้บอกมาแบบนี้ แต่คำว่าโรคจิตมันควรจะใช้กับตัวเขาเองมากกว่า

“คุณก็ไม่ต่างกัน ปล่อยหนูจะออกไปข้างนอก อึก”

“อยู่ตรงนี้เธอจะปลอดภัยกว่านะ”

แกร็ก!! เสียงเปิดประตูเขามา พร้อมกับร่างสูงในชุดบอดี้สูทเดินเข้ามาในห้อง หน้าตาหล่อคมคายไร้ที่ติราวกับหลุดออกมาจากในนิยาย สายตาของเขาจับจ้องมองมาที่ฉันอย่างสงสัย

“คือ..อะไร?” หัวคิ้วหนาขมวดชนกันก่อนจะถาม

“อย่างที่เห็น”

จู่ๆ ชายคนนั้นก็ยกยิ้มมุมปากแล้วเดินตรงมาที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ ก่อนจะโน้มตัวลงมาพิจารณามองใบหน้าของฉัน

“สวยดีหนิ” พูดจบเขาก็เอื้อมมือมาจับปลายคางของฉัน แต่ทว่าถูกคุณต้าปัดออกซะก่อน

“มึงห้ามยุ่งกับผู้หญิงคนนี้!!”

“อ่า…..แบบนี้เองสินะ”

อย่างที่คุณต้าบอก พี่ชายของเขาท่าทางดูไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไร แถมสายตายังเจ้าเล่ห์กว่าเป็นไหนๆ แต่จริงๆ ฉันว่าก็อันตรายทั้งพี่ทั้งน้องนั่นแหละ