ตัวร้าย - 4 คุกคาม

“มาใกล้ๆ ฉันสิ”

ฉันเม้มปากแน่นไม่กล้าแม้แต่จะขยับเท้าก้าวไปใกล้ ได้แต่ยืนนิ่งที่หน้าประตู

“ฉันบอกให้มาใกล้ๆ” เขาพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวมากกว่าเดิม ทำให้ฉันสะดุ้งแต่ก็ยังไม่ยอมเดินไปหา

“หรือจะให้ฉันไปเอง”

“มะ ไม่ค่ะ” เป็นครั้งแรกที่ฉันเอ่ยปากพูดเพราะกลัวว่สเขาจะเดินมาจริงๆ

“ฉันไม่ได้เรียกให้เธอมายืนตัวแข็งทื่อให้ดู” พูดจบคุณต้าก็ถอนหายใจออกมาหนักๆ เหมือนกับว่าเขาเริ่มไม่พอใจฉันมากแล้ว

“ละ แล้วให้หนู มะ มาทำไม….”

ร่างหน้าลุกขึ้นยืน ก่อนจะก้าวขาเดินตรงมาหาฉันที่กำลังยืนตัวแข็ง ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องกลัวเขามากขนาดนี้

ไม่นานร่างหนาก็มาประชิดตัว เพราะความสูงทำให้เขาต้องโน้มลงมาใกล้ๆ ใกล้ซะจนฉันเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง

“คิดว่ายังไง” เสียงเรียบๆ เอ่ยถามแต่กลับทำให้ฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัว

“มะ…ไม่รู้ค่ะ” ฉันยกสองมือขึ้นมาดันแผงอกแกร่งไว้เพราะเราสองคนใกล้กันมากเกินไปแล้ว

“คิดว่าฉันเรียกเธอมาทำอะไร”

“หนู…อ่ะ..!!” ดวงตาทั้งสองของฉันเบิกกว้างเมื่อถูกอุ้มขึ้นจนขาลอยเหนือพื้น ก่อนที่คุณต้าจะก้าวขาเดินมายังโต๊ะทำงาน

“วางหนูลงเดี๋ยวนี้นะคะ”

ไม่ใช่เพียงแต่ไม่ยอมตอบแต่เขาทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงของฉันเลยด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเป็นหัวหน้า ไม่ใช่เพราะกลัวถูกไล่ออกฉันคงด่าไปแล้ว

คุณต้านั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ ก่อนจะวางตัวฉันลงบนตักแกร่งพร้อมใช้สองมือโอบเอวฉันเอาไว้ไม่ให้ลุกขึ้นหนีไปไหน

“ยะ อย่าทำแบบนี้นะคะ”

“ทำไม?” ฉันกัดริมฝีปากแน่นเมื่อได้ยินคำถามที่สวนกลับ มันเป็นสิ่งที่เขาคิดว่าสมควรหรือไง “มันไม่เหมาะสม”

เขาใช้มือจับใบหน้าของฉันช้อนขึ้น แล้วโน้มลงมาใกล้ๆ จนรู้สึกได้ถึงไออุ่นของลมหายใจ ก่อนจะพูด “ฉันถูกใจเธอ”

“……..”

“ถ้าเธอยอมเป็นผู้การของฉัน….”

“นะ ไหนบอกว่าให้ วะ เวลาสองอาทิตย์ไงคะ” ฉันยกข้อนี้ขึ้นมาอ้าง แต่เหมือนเขาจะไม่ได้ใส่ใจ

“แล้วยังไง”

“แบบนี้มัน….”

“ฉันแค่ให้เธอมาเสริฟเหล้า ไม่ได้คิดอย่างอื่น” เขาหรี่ตามองฉัน ก่อนจะถาม “หรือว่าเธอคิด?”

“ปะ เปล่าค่ะ” ฉันรีบหลบสายตาคู่นั้นทันทีเพราะกลัวถูกจับได้ว่าแอบคิดอะไรแบบนั้น เขาเล่นอุ้มฉันมานั่งบนตักแบบนี้ใครบ้างจะไม่คิด

“ปล่อยสิคะ นะ หนูจะไปชงเหล้าให้”

คนด้านบนยกยิ้มมุมปากก่อนจะยอมปล่อยฉันตามคำขอ หัวใจไม่รักดีมันเริ่มเต้นรัวอีกแล้ว ทั้งที่ฉันไม่อยากจะหวั่นไหวเลยสักนิด

ฉันรีบลุกขึ้นจากตักแกร่งเดินมาหยิบแก้วแล้วเทเหล้าด้วยมือไม้ที่สั่นเทา

“ดื่มด้วยกันสิ”

“ไม่ดีกว่าค่ะ”

“ปฏิเสธเก่งจังนะ รู้ไหมว่าเธอตามใจฉันจะได้ค่าตอบแทนเท่าไร”

“………” เงินฉันก็อยากได้ แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ ทำไมต้องบีบบังคับกันด้วย

“ถ้าเธอยอมดื่ม ฉันให้แก้วละแสน”

“สะ แสนเลยหรอคะ”

ดวงตาทั้งสองของฉันเริ่มเป็นประกายเมื่อได้ยินจำนวนเงินที่อีกฝ่ายเสนอขึ้นมา มันเยอะมากๆ ชนฉันไม่สามารถหักห้ามใจได้ ยังไงซะดื่มสักสามสี่แก้วคงไม่เป็นอะไร ฉันไม่ได้คออ่อนสักหน่อย

“ว่ายังไง?”

“ก็ได้ค่ะ ฉันจะดื่ม”