ตัวร้าย - 3

วันต่อมา @มหาวิทยาลัย

เมื่อคืนฉันนอนแทบไม่หลับ ทั้งที่ไม่อยากสนใจคำพูดของผู้ชายคนนั้นแต่ในหัวมันเอาแต่คิดฟุ้งซ่าน

“มีนเมื่อคืนแกไม่ได้นอนหรอ หน้าโทรมเชียว”

เสียงที่ท้วงขึ้นนั้นคือเสียงของ ‘ดาบี’ เพื่อนสนิทของฉัน เรารู้จักกันตั้งแต่เด็กเรียนด้วยกัน บ้านอยู่ใกล้กัน แถมยังได้ทุนมาเรียนต่อเหมือนกันอีก ดาบีคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน

“อือ พอดีมีเรื่องให้คิดมากน่ะ”

“เรื่องที่ทำงานหรอ”

“ก็…ประมาณนั้น” ดาบีรู้ว่าฉันทำงานเป็นสาวเชียร์เบียร์ที่คลับ เธอเองก็อยากหางานทำแต่ด้วยนิสัยที่เป็นคนเรียบร้อยและขี้อายเธอจึงไปเป็นพนักงานร้านคอฟฟี่แทน ถึงแม้ว่างานที่ฉันทำจะได้เงินดีกว่า

“น้องมีนครับ”

“ไปกันเถอะดาบี” ฉันรีบลุกขึ้นไม่สนใจคนที่เรียกชื่อตัวเองเมื่อครู่

เขาคือพี่ ‘เจ’ อดีตคนที่ฉันเคยชอบ แต่เขาทำให้ฉันเจ็บ เจ็บมากๆ จึงไม่อยากแม้แต่จะเจอหน้า

เพราะอะไรน่ะหรอ เขามีผู้หญิงหลายคนในเวลาเดียวกัน คิดว่าตัวเองเป็นที่หนึ่งแต่กลับเป็นที่เท่าไรก็ไม่รู้ แถมยังเจอพวกบรรดาผู้หญิงของเขาตามหาเรื่องอีก นี่คงเป็นอีกเหตุผลที่ฉันไม่ไว้ใจผู้ชายหน้าตาดี

“เดี๋ยวสิ” พี่เจวิ่งมาดักหน้าฉันเอาไว้ “ใจคอจะหนีหน้าพี่ไปถึงเมื่อไร”

“ไม่ได้หนีค่ะ”

“แบบนี้ไม่เรียกว่าหนีหรอครับ”

“แปลว่าไม่อยากเจอ มีนเคยบอกไปแล้วนี่คะว่าอย่ามาให้เห็นหน้าอีก”

ฉันรวบรวมแรงที่มีผลักพี่เจออกให้พ้นทาง จากนั้นก็รีบเดินหนี โชคดีที่เขาไม่ได้ตามมา

“แกยังชอบพี่เจอยู่ใช่ไหม” ดาบีถาม เธอรู้ใจฉันเป็นที่สุด และมันก็เป็นจริงอย่างที่เธอคิด “ถึงจะยังชอบอยู่แต่ฉันไม่มีทางกลับไปเป็นคนโง่เด็ดขาด”

“ดีมาก แกใจแข็งจัง”

“ไปเรียนกันเถอะ สายแล้ว”

@เลิกเรียน

วันนี้ฉันเกือบมาทำงานสายเพราะเลิกเรียนค่ำ มาถึงที่คลับก็รีบเปลี่ยนชุดทันที

“มีน”

“คะ” พี่ที่เป็นผู้จัดการร้านเรียกฉัน แต่สีหน้าดูแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้

“คือ…วันนี้ไม่ต้องเดินเชียร์เบียร์นะ”

“อ้าว ทะ ทำไมหรอคะ” หัวใจดวงน้อยหล่นลงมาอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อได้ยินคำพูดนั้น หรือว่าฉันถูกไล่ออกแล้ว ไม่นะ

“นะ หนูถูกไล่ออกแล้วหรอคะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้น คือคุณต้าอยากให้เธอไปเสริฟในห้องทำงานส่วนตัวน่ะ”

“หนูหรอคะ?”

“ใช่จ้ะ รีบๆ เตรียมตัวขึ้นไปชั้นสองของคลับเดี๋ยวนี้เลยนะคุณต้ารอนานแล้ว”

“หนู…ไม่อยาก…”

“พี่จะบอกอะไรให้นะ ใครที่ได้ขึ้นไปเสริฟแบบส่วนตัวกับคุณต้าน่ะได้ทริปเยอะกันทั้งนั้น เธอก็คิดซะว่าทำเพื่อเงิน”

“……..” พูดง่ายสิ ถ้าเขาไม่เคยชวนฉันไปนอนด้วย ไม่เคยยื่นข้อเสนอบ้าๆ มาให้ฉันคงไม่ลังเลหรอก

เฮ้อ! แต่เป็นลูกจ้างเขานี่จะทำอะไรได้ล่ะ

“ค่ะ หนูจะรีบไป”

ฉันพยักหน้าตอบ ก่อนจะเดินมาแอบในห้องน้ำเพื่อทำใจ

“แก ฉันได้ยินพี่จิ๊บบอกว่าเสี่ยเรียกนางเด็กใหม่เข้าไปที่ห้องทำงาน”

“เพิ่งมาทำงานไม่กี่วัน กล้าดีนักนะยัยนี่!”

“นั่นสิ น่าหมั่นไส้จริงๆ”

ฉันถอนหายใจเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงสนทนาของผู้หญิงสองคนที่หน้าประตูห้องน้ำ มาทำงานไม่ทันไรก็ถูกหมั่นไส้ซะแล้ว ทำไมไม่คิดบ้างว่าฉันไม่ได้อยากจะทำตามคำสั่งเลยสักนิด

ฉันรอให้ผู้หญิงสองคนนั้นออกไปแล้วจึงเปิดประตูห้องน้ำออกมา ยืนทำใจที่หน้ากระจกมองตัวเองอยู่ครู่ใหญ่

หน้าประตูห้องทำงาน ฉันกำมือทั้งสองข้างแน่นจนเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ก่อนจะตัดสินใจเคาะห้อง

“เข้ามา” เสียงทุ้มเข้มออกคำสั่ง ฉันค่อยๆ เอื้อมมือที่สั่นเทาจับลูกบิดประตูเปิด แล้วก้าวขาเข้ามาด้านใน

“รู้ไหมว่าฉันรอเธอนานแค่ไหน”

“……..” ฉันรีบก้มหน้าหลบสายตาคู่นั้นที่เอาแต่จ้องมองอย่างไม่ยอมลดละ ราวกับเขากำลังเอาผิดฉันทางสายตา