Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตัวร้าย - 15 ทางออก
#เช้า
วันนี้หลังจากเอาเงินใช้หนี้แม่แล้วฉันตั้งใจจะกลับกรุงเทพเลย เพราะคำขู่ของคุณต้าทำให้คิดมากไม่ได้นอนเกือบทั้งคืน ฉันคิดว่าควรรีบจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด
“มีนลูก อึก~”
“แม่เป็นอะไรคะ ร้องไห้ทำไม”
เมื่อเห็นว่าแม่ร้องไห้ฉันก็รีบนั่งลงดึงแม่มากอดพลางคิดสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“เงิน อึก เงินหายไปไหนก็ไม่รู้”
“มะ แม่ว่าไงนะคะ เงินหายอย่างนั้นหรอ”
“ใช่ลูก ตื่นมาแม่ก็หาห่อเงินไม่เจอแล้ว อึก~”
หัวใจดวงน้อยของฉันกระตุกวูบเมื่อได้ยินที่แม่ว่า ก่อนจะคิดสงสัยว่าเงินจะหายไปได้ยังไง
“มินอยู่ในห้องใช่ไหมคะ หนูจะไปถามน้อง”
“อย่าเลยลูก มินไม่ได้เอาไปหรอกเชื่อแม่สิ อย่าโทษน้องเลน อึก~”
“หนูแค่จะถาม ไม่ได้กล่าวหานี่คะ นี่มันบ้านเราคนที่เอาไปต้องเป็นคนในบ้านไม่ใช่คนนอกแน่ๆ”
จิตใจของฉันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะนี้มันคือเงินก้อนเดียวที่มี ตั้งใจจะเอามาใช้หนีแต่จู่ๆ หายไปแบบนี้แล้วจะทำยังไง
“ป้า!! ไหนล่ะเงิน” ผู้หน้าร่างท้วมหน้าโหดกลับมาที่บ้านอีกครั้งตามคำพูดที่ฉันบอกเมื่อวาน แต่ครั้งนี้เขาพาคนมาด้วยอีกสามคน
“พ่อหนุ่มคือเงินที่ฉันไปถอนมาให้มันหาย….”
“หาย? เล่นมุขนี้ตลอด ไม่มีก็ไม่มีสิวะเสียเวลาจริงๆ!!”
“ก็เงินมันหาย พวกฉันไม่ได้ตั้งใจโกหก”
“ไม่มีก็ต้องเอาของมาแลก” มันบอกแล้วหันไปสั่งลูกน้อง “เอ้ย! ไปดูสิว่าบ้านมันมีของมีค่าอะไรบ้าง”
“นี่อย่านะ!! หยุดนะไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ”
เพี๊ยะ!! ฉันถูกตบเข้าที่หน้าอย่างแรงเพราะไปขวงทางพวกมันไม่ให้ขนของไป
“คิดว่าตำรวจมันช่วยอะไรได้ห๊ะ!! ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ถอยไป”
“มีนอย่าลูก อึก!” แม่รีบมากอดฉันเอาไว้ไม่ให้สู้กับพวกมัน
เราสองคนทำอะไรไม่ได้นอกจากกอดกันร้องไห้มองพวกมันขนของออกไปจากบ้าน ทั้ง โทรทัศน์ ตู้เย็น เครื่องซักผ้า มันเอาไปหมด
“เสี่ยบอกว่าให้เวลาอีกหนึ่งอาทิตย์ถ้ายังหาเงินมาให้ไม่ได้จะยึดโฉนดที่ดิน ป้าก็เตรียมหาที่อยู่ใหม่ได้เลย”
“อึก! อย่านะฉันจะรีบหาเงินมาใช้หนี้ ขอเวลาอีกสักปีนะพ่อหนุ่ม”
“ไม่ได้!! ไปเว้ยพวกเรา”
พอมันได้ของไปแล้วก็กลับไปทิ้งให้ฉันกับแม่กอดกันร้องไห้ ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันมันมืดมนไปหมดทุกทาง จะลาออกจากมหาวิทยาลัยมาช่วยแม่หาเงินตอนนี้ก็คงไม่ทัน
“แม่ พี่มีน ร้องไห้ทำไมหรอจ้ะ” เสียงน้องสาวที่เพิ่งตื่นนอนถามขึ้น พอฉันเห็นก็รีบลุกขึ้นพุ่งปรี่ไปหาน้องสาวทันที แล้วถาม “มินแกเอาเงินไปใช่ไหม”
“งะ เงินอะไรมินไม่รู้เรื่องนะ”
“มิน!!! เอาเงินมานะ รู้ไหมว่าเงินนั่น….”
“มีน…อย่าไปโทษน้องลูก”
“แม่หยุดเข้าข้างน้องสักที นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลยนะ”
“พี่มีนอย่ามากล่าวหากันแบบนี้นะ”
“ถ้าไม่ได้เอาไปจริงๆ กล้าไปสาบานกับพี่หรือเปล่า”
“มินจะหนีออกจากบ้าน ในเมื่อทั้งแม่ทั้งพี่มีนคิดแบบนี้มินก็คงทนอยู่ไม่ได้”
“มินแม่ไม่ได่คิดว่าหนูเอาไปเลยนะลูก”
“มิน!!”
“มีน!! พอแล้วลูก หยุดโทษน้อง”
ฉันไม่เข้าใจแม่เลย นี่คงเป็นเรื่องที่ฉันน้อยใจมาตลอด ถึงแม่จะรักฉันแต่สุดท้ายแม่ก็รักน้องมากกว่า ไม่ว่าน้องจะทำอะไรแม่ก็ไม่เคยว่า ไม่เคยบ่น แม้กระทั่งเรื่องนี้แม่ก็ไม่คิดสงสัยเลย
“โอเคค่ะ หนูจะไม่ว่าอะไรไม่ถามอะไร วันนี้หนูจะกลับกรุงเทพ แล้วหนูจะโอนเงินมาให้นะคะ”
“เดี๋ยวสิมีน เจ็บไหมลูก” แม่จับหน้าของฉันดูรอยช้ำที่ถูกตบ
“หนูไม่เจ็บหรอกค่ะ แม่ไปโอ๋มินเถอะร้องไห้ใหญ่แล้ว”
“มีน น้องยังเด็ก….”
“ค่ะ หนูรู้ ขอตัวไปเก็บของก่อนนะคะ”
ฉันวิ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ถึงจะรู้ดีว่าแม่รักน้องมากกว่าแต่สุดท้ายก็ไม่สามารถปล่อยให้ไอ้พวกนั้นมาทำอะไรแม่ได้
ฉันคิดแล้วว่าควรจะทำยังไงให้ได้เงินมา มันมีวิธีเดียวที่จะทำให้ได้เงินเร็วที่สุด…..คุณต้าเขาคือคนคนที่ช่วยฉันได้
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
