ตัวร้าย - 16 ยอม?

#กรุงเทพ

วันนี้ฉันไม่ได้ไปเรียนถึงแม้จะมาถึงกรุงเทพตั้งแต่เมื่อคืน แต่เพราะว่าใช้เวลาทั้งวันเอาแต่คิดฟุ้งซ่านกับเรื่องราวต่างๆ คิดว่าจะขอความช่วยเหลือจากเขาจริงๆ น่ะหรอ ทั้งที่อยากตีตัวออกห่าง หรือจะมีวิธีไหนที่จะหาเงินมาได้เร็วๆ แบบนี้บ้าง

เพราะฉันไม่อยากทำแบบที่ตัวเองคิดไว้ตอนแรกเลย แต่ถ้ามันไร้หนทางจริงๆ….ก็จำเป็นต้องทำ

ฉันนั่งคิดนอนคิดไม่ตกทั้งวันจนกระทั่งถึงเวลาไปทำงาน จริงๆ วันนี้ต้องไปยื่นไปลาออกแต่ฉันกลับไม่ได้ต้องการลาออกอย่างที่เคยบอกไว้อีกแล้ว

“วันนี้คุณต้ามาที่คลับไหมคะ” ฉันถามพี่คิน

“อ้าวน้องมีนไปไหนมาพี่ไม่เห็นเลย”

“พอดีมีนกลับบ้านน่ะค่ะ”

“อ๋อครับ คุณต้าอยู่ที่ห้องทำงานน้องมีนมีอะไรหรือเปล่าครับ”

“ปะ เปล่าค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”

ฉันรีบแยกตัวออกมาเพราะไม่อยากถูกซักถามอะไรมาก กลัวว่าตัวเองจะเลิ่กลักจนเป็นจุดสังเกต จากนั้นก็เดินก้มหน้าก้มตาขึ้นมายังชั้นสองของคลับ

ตอนนี้ฉันได้มาหยุดที่หน้าห้องทำงานของคุณต้าแล้ว ความรู้สึกมันไม่เหมือนกับที่เคยผ่านมา ทั้งที่ฉันไม่ควรมายืนอยู่ตรงนี้แล้วแท้ๆ แต่มันไม่มีทางเลือก

แกร็ก! ยังไม่ทันเปิดประตูเข้าไปจู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก ก่อนที่ผู้หญิงสวยคนหนึ่งจะเดินผ่านหน้าฉันออกไปด้วยท่าทางไม่พอใจ

“จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นมาก่อนจะเห็นสายตาคมที่จ้องมองฉันอยู่ เพราะประตูถูกเปิดออกเขาจึงเห็นว่าฉันยืนอยู่ด้านหน้า

“ค่ะ”

พอก้าวเท้าเข้ามาในห้องเจ้าของเสียงเข้มก็ได้ออกคำสั่งอีกครั้ง “ล็อกห้อง”

“ค่ะ”

“มาตรงนี้สิ” เขาเคาะนิ้วลงบนโต๊ะทำงานของตัวเองและฉันก็เดินมาหยุดตรงหน้าตามคำสั่งอย่างว่าง่าย

“ไหนบอกมาสิว่าทำไมเธอถึงอยากจะลาออก”

“……..” ฉันเม้มปากแน่น ไม่กล้าพูดออกไปถึงสิ่งที่ตัวเองต้องการเพราะกลัวว่าเขาจะหัวเราะเยาะ ฉันเคยพูดอย่างเด็ดขาดว่าไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว แต่ตอนนี้กลับคิดจะเอาตัวเองเข้าแลกเงิน มันน่าอายจริงๆ

“เพราะเรื่องนั้น?”

ตึกตัก! ตึกตัก! พอได้ยินคำถามเมื่อครู่หัวใจดวงน้อยมันก็เต้นแรงๆ ใบหน้าเห่อร้อนเมื่อคิดย้อนถึงเรื่องราวในบนเตียงวันนั้น

“คะ คือหนู….”

“ถ้าฉันบอกว่าไม่อยากให้เธอลาออก เธอยังจะยืนยันเหมือนเดิมอยู่ไหม?”

ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะได้ยินคนตรงหน้าพูดแบบนี้ แต่อาจเพราะว่าเขายังไม่ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการจึงไม่ยอมปล่อยฉันไป

“พูดมาสิ”

ฉันไตร่ตองมาทั้งวันทั้งคืนแล้ว ตอนนี้ควรพูดมันออกไป หยุดลังเลสักที!! “คุณจะให้หนูเท่าไรหรอคะ”

“หืม?” หัวคิ้วหนายกขึ้นอย่างแปลกใจในคำถามของฉัน

“ถ้าหนูยอม”

“ยอม? เธอหมายถึงอะไร”

“ทุกอย่างที่คุณต้องการ…บนร่างกายของหนู”

รอยยิ้มมุมปากของเขาผุดขึ้นบนใบหน้า ก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินมาหาฉัน

พรึบ!! ร่างของฉันถูกผลักให้เอนราบมากับโต๊ะทำงานและถูกฝ่ามือหนากดทับไว้ ก่อนที่คุณต้าจะโน้มลงมาใกล้ๆ

“ไหนเธอบอกว่าจะไม่ขายตัว แล้วทำไมจู่ๆ ถึงเปลี่ยนใจล่ะหืม”

“ถ้าคุณยังต้องการหนูอยู่ก็…เสนอราคามาเลยค่ะ”

“ใจร้อนจังเลยนะ ขอเวลาฉันคิดก่อนสิ” ใบหน้าคมก้มลงมาใกล้ๆ ก่อนจะใช้ปลายจมูกโด่งลากไล้บริเวณซอกคอของฉันพร้อมสูดดมกลิ่นอย่างพวกโรคจิต

“ทำไมจู่ๆ ถึงเปลี่ยนใจ”

“หนูต้องการใช้เงินค่ะ” ฉันบอกไปตรงๆ อย่างไม่ปิดบังเพราะไม่อยากให้เขาคิดว่าฉันมันหน้าเงินแต่ที่ต้องยอมเพราะมีเหตุผล

“แบบนี้เองสินะ แล้วเธอต้องการเท่าไร?”

“หนึ่ง ละ ล้านค่ะ” ฉันกลั้นใจตอบจำนวนออกไปเพื่อวัดดวงเผื่อว่าเขาจะยอมจ่ายจริงๆ

จู่ๆ เขาก็ผละตัวออกแล้วเดินไปนั่งลังบนโซฟาพร้อมกับยกขาขึ้นไขว่ห้าง สายตามองตรงมาที่ฉันโดยไม่สามารถคาดเดาได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ทั้งที่แสดงออกว่าอยากได้ แต่พอฉันยอมเขากลับไม่รีบเสนอจำนวนเงิน มันทำให้ฉันร้อนใจ

“วะ…ว่ายังไงคะ” เพราะอีกฝ่ายเอาแต่มองและเงียบฉันจึงเป็นฝ่ายถามย้ำ

“ฉันกำลังคิดว่าถ้าจ่ายให้เธอแล้วมันจะคุ้มหรือเปล่า”

“………”

“มีดีแค่ยังบริสุทธิ์…แต่ทำอะไรไม่เป็นมันก็…น่าเบื่อ” ฉันรีบตอบสวนกลับทันควันโดยไม่คิดไตร่ตรองให้ดีๆ ก่อน “ทำเป็นค่ะ”

“หึ!! ถ้าอย่างนั้นก็ทำให้เห็นหน่อยสิว่าถ้าฉันจ่ายให้แล้ว…เธอจะไม่ทำให้ผิดหวัง”

พูดจบคุณต้าก็ยกมือขึ้นมาปลดเข็มขัดกางเกงออก