EP.7 กราบขอโทษ(2)

แต่พอกำลังจะลุกฟาเรนก็เดินเข้ามากระแทกชนไหล่ของฉันอย่างแรง ก่อนที่เขาจะเดินออกไปอย่างไม่พูดอะไรอีกเลยแม้แต่คำเดียว

"ฉันเหมาทั้งคืนเธอคิดเท่าไหร่?" คลินต์หันมาถามเมเปิ้ลที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขา

"สองหมื่นค่ะคุณคลินต์" เธอตอบคลินต์อย่างเสียงอ่อนเสียงหวาน

"โอเค งั้นของที่เสียหายวันนี้ลงบิลฉันไว้เลยนะ" คลินต์ตบไหล่เจ๊ดาวที่ยืนหน้าซีด ๆ เอาแต่ก้มหน้าคำนับพวกเด็กวัยรุ่นที่อายุอ่อนกว่าตัวเองเป็นสิบปีน่าจะได้

"ได้ค่ะ คุณคลินต์"

"กราบขอบพระคุณมากเลยนะคะ" เจ๊ดาวไหว้คลินต์อย่างไม่อาย

"เมเปิ้ล ดูแลคุณคลินต์ให้เต็มที่เลยนะ" เจ๊ดาวหันไปกำชับกับเมเปิ้ลทันที

"ค่ะเจ๊" เธอก็พยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับคลินต์อย่างหน้าตาเฉย

ฉันยังคงคุกเข่าอยู่แบบนั้น อย่างพูดไม่ออกเลย เมื่อกี้พวกเขาเพิ่งจะตกลงราคาค่าตัวสำหรับการขายบริการในคืนนี้งั้นน่ะเหรอ?

ฉันชันเข่าลุกขึ้นยืนมองทั้งคลินต์และเมเปิ้ลเดินออกจากผับไปด้วยความรู้สึกที่หดหู่ใจเหลือเกิน

"บางคน ไม่ได้อยากเลือกอาชีพแบบนี้หรอกนะ" เจ๊ดาวพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันมองตามเมเปิ้ลไปอย่างไม่ละสายตาไปทางอื่น

"เขาไม่ได้เลือกมาทำงานนี้ เพราะว่าเขาชอบหรอกนะ"

"แต่เพราะเงิน" เจ๊ดาวพูดขึ้นก่อนจะถอนหายใจออกมา

"และเพื่อความอยู่รอดต่างหาก ผู้หญิงพวกนี้ถึงยอมขายศักดิ์ศรีตัวเองแลกมา" เธอเอ่ยขึ้นและตวัดสายตามามองทางฉันนิ่ง ๆ

"อย่างเมเปิ้ล ที่มาเอาดีทางด้านงานแบบนี้ก็เพราะว่าน้องชายของเธอประสบอุบัติเหตุทางรถมอเตอร์ไซค์เมื่อปีที่แล้ว"

"ต้องรักษาตัวอยู่ที่ห้องไอซียู ซึ่งค่าใช้จ่ายมันก็ไม่น้อยเลยในแต่ละเดือน"

"เธอสมัครใจมาทำงานนี้ เพื่อเอาเงินที่ได้ไปต่อลมหายใจของน้องชายตัวเอง"

"ถ้าในสังคมนี้มีอาชีพดี ๆ ให้เลือกตั้งเยอะแยะจริง ๆ…"

"ตัวเธอเองก็คงไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอก จริงไหม?" เจ๊ดาวพูดความจริงใส่หน้าฉัน แม้ว่ามันยากจะยอมรับแต่ฉันก็ต้องก้มหน้ารับต่อชะตากรรมนี้

"เธอคิดว่าตัวเองสามารถหาเงิน...สองหมื่นได้ภายในคืนเดียวไหม?" หญิงสาววัยสามสิบเอ่ยถามฉันและยืนรอคำตอบ

ฉันส่ายหน้าตอบไปอย่างพูดไม่ออกเลย

"ถ้าเธอไม่พร้อมทำงานแบบนี้ พรุ่งนี้ไม่ต้องมาที่นี่อีกนะ" เจ๊ดาวบีบไหล่ของฉันเบา ๆ ก่อนจะทิ้งฉันอยู่ตามลำพัง

ฉันมองไปรอบ ๆ ผับหรูหรา ใบหน้าของหญิงสาววัยรุ่นที่ยอมเปลืองเนื้อเปลืองตัว เต้นยั่ว ๆ ดื่มกับแขกจนเมาปลิ้น นั่งพูดคุยเอาอกเอาใจผู้ชายมากหน้าหลายตา ก็เพื่อเงินเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

@ห้องน้ำขิง (หอพักนักศึกษา)

"ถ้าหนูเรียนจบ มีงานมีการทำที่ดี" ฉันมองรูปถ่ายของตัวเองกับพี่สาวคนโตและพูดกับรูปถ่ายนั้นอย่างเจ็บปวดเหลือเกิน

"หนูจะรีบไปช่วยพี่น้ำหวานนะ อดทนรอหนูหน่อยนะคะ" ฉันกอดรูปภาพสีจาง ๆ ใบนั้น และผล็อยหลับไปทั้งน้ำตาเหมือนเช่นทุกคืนที่ผ่าน ๆ มา

-เช้าวันต่อมา-

ฉันต้องรีบตื่นมาอาบน้ำแปรงฟัน และเตรียมตัวอ่านหนังสือในช่วงเช้า โชคดีที่วันนี้ฉันมีเรียนภาคบ่าย ก็เลยพอมีเวลาได้ทบทวนบทเรียนบ้าง

ฉันเป็นเด็กทุนที่ใกล้จะหลุดทุนเต็มทีแล้ว เพราะไม่มีเวลาอ่านหนังสือทบทวนเรื่องที่เรียนก่อนจะสอบเลย

เวลาทั้งหมดอยู่กับการวิ่งวุ่นทำงานพาร์ตไทม์ เรียกได้ว่าชีวิตในแต่ละวันแทบไม่มีเวลาว่างเลยแม้แต่ชั่วโมงเดียว

ครืด ครืด ~ ~

(สายเรียกเข้าจาก พี่แยม)

พี่แยมคือ พี่หัวหน้างานร้านไอศกรีมที่ฉันไปขายตอนเย็น ๆ

พี่แยมโทรหาฉันทำไมกันนะ ฉันมองหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะรีบกดรับสายทันที

"สวัสดีค่ะพี่แยม โทรหาขิงมีอะไรรึเปล่าคะ?" ฉันเอ่ยตอบปลายสายไปอย่างอ่อนน้อม

(ยัยขิงเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้น?) ปลายสายเอ่ยตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงดูไม่สู้ดีสักเท่าไหร่

"เมื่อคืน?" ฉันขมวดคิ้วอย่างงุนงง

(ก็เมื่อกี้เพื่อนที่พี่ฝากงานให้เราน่ะสิ)

"เจ๊ดาวเหรอคะ?" ฉันเอ่ยถามกลับไปทันที

(ใช่)

(นางเพิ่งโดนเจ้าของผับไล่ออกจากงาน)

"ไล่ออก" ฉันชะงักไปทันที

(นางโทรมาร้องไห้ ด่าทอใส่พี่ใหญ่เลยว่าที่นางโดนไล่ออกเป็นเพราะเธอ) สิ่งที่พี่แยมพูดทำเอาฉันนิ่งไปอย่างทำอะไรไม่ถูกเลยจริง ๆ

(ยัยดาวมันเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว)

(ทำงานหาเงินเลี้ยงลูก และยังต้องผ่อนใช้หนี้พนันให้กับผัวเก่าเพียงลำพัง)

(ตอนนี้ยังมาตกงานอีก)

(พี่ถามมันก็เอาแต่ด่า ๆ พี่)

(ไม่ยอมอธิบายให้พี่ฟัง พี่ก็เลยโทรถามเอาสาเหตุจากเราเนี่ยแหละ)

(ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมยัยดาวถึงโดนไล่ออกเพราะน้ำขิงได้?)

"ฟาเรน!" ฉันกัดฟันพูดชื่อนั้นอย่างกำหมัดแน่น

"เอาอย่างงี้นะคะ...พี่แยมโทรไปปลอบใจเจ๊ดาวก่อนนะคะ"

"ขิงขอลองหาทางจัดการเรื่องนี้เองก่อน แล้วขิงจะรีบติดต่อกลับไปค่ะ"

"แต่ยังไงขิงฝากขอโทษเจ๊ดาวด้วยนะคะ ที่ทำให้เดือดร้อนขนาดนี้" ฉันหลับตาเอ่ยบอกกับปลายสายไป

(อ่า ๆ ได้ความยังไงก็รีบโทรบอกพี่นะ) พี่แยมพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะตัดสายไป

@มหาลัย

ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์

ฉันมายืนดักรอฟาเรนอยู่สักพัก จนในที่สุดเขาก็โผล่มาจนได้...

"ฟาเรน" ฉันตะโกนลั่นเรียกชื่อของฟาเรนที่กำลังเดินโอบสาวสวยจากคณะอื่น ๆ เดินผ่านมาตรงหน้าตึกวิศวะที่ฉันยืนดักรออยู่พอดี

"อ้าว..ยัยน้ำขังนี่เอง!" ฟาเรนหันมาปรายตามองฉันก่อนจะยิ้มออกมาทันทีที่เจอหน้า

น้ำขัง พ่อง! ฉันได้แต่คิดในใจ

"เมื่อคืนฉันก็ยอมคุกเข่าและไหว้ขอโทษไปแล้ว" ฉันเดินไปเผชิญหน้า

"ทำไมวันนี้พี่คนนั้นถึงโดนไล่ออก?" จ้องเข้าไปในแววตาคมกริบคู่นั้น และถามไปด้วยน้ำเสียงที่โมโหแบบสุดขีด

"ขอโทษแล้วไง... ฉันไม่ได้บอกนี่ว่า…"

"ฉันจะยกโทษให้"

คำตอบของฟาเรนทำเอาฉันแทบคลั่งจนอยากจะกระโดดถีบยอดหน้าเขาให้หงายไปเลยจริง ๆ

"แต่นายทำลายอนาคตของคนอื่น เพื่อต้องการเอาชนะฉันเนี่ยนะ?" ฉันกำหมัดแน่นถามเขาไปอย่างมือสั่น

ฟาเรนทำท่าคิดอยู่สักพัก

"ใช่" เขาตอบกลับมาด้วยท่าทีสะใจที่ได้เห็นฉันคลั่งเจียนบ้าแบบนี้

"นายรู้ไหม ว่าพี่คนนั้นเขาต้องเดือดร้อนมากแค่ไหนที่ต้องตกงานอะ" ฉันพยายามขอความเห็นใจจากคนที่ไร้จิตสำนึกอย่างฟาเรน

"พล่ามจบรึยัง?" ฟาเรนเลิกคิ้วถามอย่างไม่ใส่ใจ

"ฉันไม่มีเวลามานั่งฟังเรื่องไร้สาระของเธอหรอกนะ" ฟาเรนพูดขึ้นพร้อมกับลูบปลายคางของฉันก่อนจะลดมือไปควงแขนผู้หญิงหน้าตาดีที่สวมใส่ชุดนักศึกษารัดรูปต่อทันที

"และจำเอาไว้ อย่ามาเก่งกับฉัน!" เขาขยับใบหน้าเข้ามาหาฉันแทบจะกระชั้นชิด

"เพราะสุดท้ายเธอก็ต้องมาสยบแทบเท้าฉันอยู่ดี" ฟาเรนพ่นคำพูดใส่หน้าพร้อมกับแววตาคมกริบที่มองฉันอย่างดูถูก

"ฟาเรน" ฉันกัดฟันเรียกชื่อนั้นเสียงสั่น แม้ว่าจะอดทนนับ 1 ถึง 100 แต่ไม่ไหวจริง ๆ

ขวับ!

ฉันกระชากแก้วน้ำเปล่าเย็น ๆ ที่มีน้ำแข็งก้อนเล็กเต็มแก้ว จากมือของผู้หญิงที่ยืนถัดออกไปจากฟาเรน และสาดใส่หน้าเขาทันที

ซ่าส์ ~ ~

"ไอ้ชาติหมา!"

END OF NAM KHING’S PART