EP.6 กราบขอโทษ(1)

"ไอ้ฟาร์ ใจเย็น ๆ" ไทม์โซนรีบเข้ามาคว้าแขนของเพื่อนตัวเองไว้ทันที

"แล้วน้ำหน้าอย่างนาย มันน่าเอาตรงไหน?" ฉันก็สวนกลับไปอย่างไม่ยอมเพราะสุดจะทนแล้วเหมือนกัน

"ว้าย ว้าย ๆ" เสียงส้นสูงของเจ๊ดาววิ่งตรงเข้ามาทางเราทันที

"เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าคะ คุณฟาเรน" เสียงของเจ๊ดาวที่รีบวิ่งเข้ามาหาที่โต๊ะและถามเราทันที

"ใจเย็นก่อนนะคะ ใจเย็นค่ะ" เจ๊ดาวหน้าเสียไปทันทีเมื่อเข้ามาใกล้ ๆ แล้วเห็นใบหน้าของเขากระชั้นชิดที่มีรอยนิ้วมือทั้งห้าของฉันติดอยู่

รวมถึงฉันที่ยืนจ้องหน้าฟาเรนอย่างพร้อมมีเรื่องเหมือนกัน

"เด็กของเธอกล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน?" ฟาเรนตอบกลับมาด้วยท่าทีเหวี่ยง ๆ

"เจ๊ดาวคะ แต่หมอนี่มันมาหยาบคายใส่หนูก่อนนะคะ!" ฉันรีบตอบไปโดยที่ฝ่ามือยังสั่นไม่หายเลยเพราะความโมโห

"หุบปากเดี๋ยวนี้" เจ๊หันมาตวาดฉันทันที

"นี่คุณฟาเรนเป็นลูกค้าวีไอพีของผับเรา และทุกคนที่นั่งในโต๊ะนี้คือวีไอพีทั้งหมด" เจ๊ดาวเบิกตาโตขึ้นเสียงใส่ฉันทันที

"เธอเข้าใจคำว่า VIP ไหมน้ำขิง?" เจ๊ดาวกัดฟันพูดกับฉันอย่างหัวเสีย

"ถ้าเป็นวีไอพี แต่นิสัยแย่แบบนี้เราก็ต้องยอมอย่างงั้นเหรอคะ?" ฉันเม้มปากแน่นและเถียงกลับไปอย่างไม่เข้าใจ

"น้ำขิง!" เมเปิ้ลเรียกชื่อฉันอีกครั้ง

"แล้วเธอจะชดใช้ค่าเสียหายหรือผลร้ายที่จะตามมาให้ผับเราไหม ถ้าพวกเขาไม่พอใจ?" เจ๊ดาวจ้องหน้าฉันอย่างกดดัน

"เธอรีบยกมือไหว้ขอโทษคุณฟาเรนเดี๋ยวนี้!" เจ๊ดาวรีบกระชากตัวของฉันมายืนตรงหน้าฟาเรนไฮต์ และบังคับให้ฉันขอโทษผู้ชายสันดานเสียแบบเขา

"เร็ว ๆ เข้า!" เจ๊ดาวกระแทกเสียงใส่ฉัน ก่อนที่เธอจะหันไปก้มหัวและยิ้มให้ฟาเรนอย่างอ่อนน้อมถ่อมตนมาก ๆ ต่างจากตอนที่คุยกับฉันราวฟ้ากับเหวนรก

"เจ๊ดาว แต่หนูไม่ผิดนะคะ" ฉันดึงข้อมือตัวเองออกจากเจ๊ดาวทันที

"หนูมาทำงานนั่งดริงก์ ชงเหล้าให้ลูกค้าดื่มเท่านั้น" ฉันยังคงยืนกรานจะไม่ขอโทษออกไป

"แต่ไอ้ผู้ชายคนนี้มาถามซื้อบริการทางเพศ แบบนี้มันผิดกฎหมายไม่ใช่เหรอคะ?" ฉันย้อนถามกับเจ๊ดาวไปและมองไปรอบ ๆ ผับหรูอย่างพยายามหากฎหมายมาเล่นงานเขาให้ได้ เพราะผับคือสถานบันเทิง ไม่ใช่ซ่องให้ขายตัวสักหน่อย

"ก็รีบไปแจ้งความซะสิ ~" เป็นฟาเรนที่พูดขึ้นแทนพร้อมกับหัวเราะเยาะใส่ฉัน

"สรุปว่าเธออยากจะแค่คุกเข่าขอโทษ หรือจะกราบขอโทษฉันที่เท้าเลยดี?" เขามองไปที่พื้นสลับกับใบหน้าของฉัน

"ฉันไม่ขอโทษคนเหี้ย ๆ แบบนาย!" ฉันสวนกลับไปอย่างตาแข็งเสียงแข็ง

"แต่เธอต้องทำ" เป็นเสียงของเจ๊ดาวที่พูดแทรกขึ้นมาด้วยท่าทีไม่พอใจ กระชากแขนของฉันอย่างแรง

"คุณฟาเรนเป็นเจ้าของที่ดิน ที่ผับเราเช่าเปิดอยู่" เธอพูดใส่หน้าของฉันอย่างหมดความอดทน

ฟาเรนยืนเบะปากใส่ฉันพลางลูบใบหน้าของตัวเองเบา ๆ

"แค่ขอโทษเขาไปซะ เพราะเรื่องที่ไปตบลูกค้าวีไอพีแบบนี้" เจ๊ดาวพูดเสียงสั่น ๆ เธอวิตกกังวลจนเหงื่อแตกไปทั้งหน้า

"มันไม่ใช่แค่เธอที่จะเดือดร้อน" สายตาของหญิงวัยสามสิบปีตรงหน้าเต็มไปด้วยความกังวลและความกลัวจนทำให้ฉันรู้สึกแย่ไปด้วยจนต้องยอมใจอ่อนในที่สุด

ฉันหันกลับไปมองหน้าของฟาเรนที่มองฉันอย่างสะใจที่เห็นว่าฉันแพ้อย่างราบคาบจริง ๆ

"คุกเข่าลง และยกมือไหว้ขอโทษฉันสวย ๆ" ฟาเรนชี้ลงไปที่พื้นพร้อมกับเอ่ยขึ้นราวกับว่าเขาเป็นผู้ชนะในครั้งนี้

"อย่าลืมว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำร้ายร่างกายฉัน" ฟาเรนจ้องหน้าของฉันไม่ละสายตาไปทางอื่น

ก่อนหน้านี้ฉันกับฟาเรนก็มีเรื่องมีราวกันมาแล้วรอบหนึ่ง และฉันก็เตะผ่าหมากเขาไปหนึ่งที เล่นเอาเขาล้มลงไปนอนที่พื้นเลยเหมือนกัน

"ศักดิ์ศรีของเธอมันกินไม่ได้หรอกนะน้ำขิง" เจ๊ดาวกระซิบย้ำอีกครั้งก่อนจะดันตัวของฉันหันหน้าตรงไปทางฟาเรนอย่างกดดัน

"ไอ้ฟาร์ กูว่ามึงพอเหอะ" ไทม์พยายามดึงแขนเพื่อนของเขาเอาไว้

"เออ สงสารยัยนี่ ยังไงก็เพื่อนไอรีนนะเว้ย" คลินต์ก็ลุกขึ้นช่วยพูดด้วยอีกคน

"ไม่! กูไม่สงสาร" ฟาเรนตอบเพื่อนไปอย่างไม่ใส่ใจในคำพูดของพวกเขาเลยสักนิด

"เธอเก่งกับฉันมากนักไม่ใช่เหรอ?" เขาหันกลับมาจ้องหน้าฉันนิ่ง ๆ และขึ้นเสียงใส่ฉัน

"ถ้าเธอขอโทษ ฉันอาจจะไม่เอาเรื่องก็ได้"

"แต่ถ้าไม่" ฟาเรนหันไปมองทางเจ๊ดาวด้วยท่าทีแปลก ๆ

"ยัยแม่เล้าเนี่ย จะโดนไล่ออกทันทีที่ฉันโทรไปบอกเจ้าของผับแห่งนี้"

"โทษฐานที่ไม่รู้จักสั่งสอนเด็กนั่งดริงก์ในร้าน ว่าควรบริการลูกค้าอย่างฉันยังไง!" สายตาของเขาจ้องไปที่เจ๊ดาวอย่างเอาจริงและพูดใส่เธอไปชุดใหญ่

"ดิฉันขอโทษแทนยัยน้ำขิงด้วยนะคะ น้องเค้าเพิ่งจะมาใหม่เลยอาจจะทำอะไรโง่ ๆ ใส่คุณฟาเรนไปแบบนั้น" เจ๊ดาวทำท่าจะลงไปกราบฟาเรนแทนฉัน

พอเห็นแบบนั้นฉันจึงจำเป็นต้องยอมขอโทษไอ้ผู้ชายสารเลวคนนี้...ในที่สุด

"เจ๊ไม่ต้องทำ…หนูยอมแล้ว ๆ" ฉันคว้าตัวของเจ๊ดาวเอาไว้

เพราะเธอเองก็แก่กว่าเรา ๆ เป็นสิบปี จะให้มาเห็นเธอก้มลงกราบเด็กรุ่นน้องที่ไร้เหตุผลแบบเขา ฉันทนไม่ได้จริง ๆ

และอีกอย่างสาเหตุมันก็มาจากฉัน

ฟุ่บ! ก่อนฉันจะกัดฟันแน่นพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และยอมคุกเข่าลงต่อหน้าของเขาอย่างหมดทางเลือกอื่น

ฉันก้มหน้าลงอย่างเจ็บใจมากที่สุดที่ต้องขอโทษ ทั้ง ๆ ที่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดเลย

"ไอ้ฟาร์ กูบอกให้พอไง" ไทม์พูดขึ้นและพยายามหยุดเพื่อนของเขา

"ไอ้ไทม์มึงเป็นเหี้ยอะไรเนี่ย ยัยนี่ทำกูเจ็บตั้งหลายรอบ กูต้องการคำขอโทษจากยัยนี่" ใบหน้าโหดหันไปขึ้นเสียงใส่เพื่อน ก่อนจ้องมาที่ฉันและค่อย ๆ คลายยิ้มชั่วร้ายออกมาทันที

"เร็วสิ ฉันรอฟังอยู่" เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างกวน ๆ

"...ขอโทษ..." ฉันยกมือไหว้เขาและพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ฉันสูดลมหายใจเข้าและปล่อยออกช้า ๆ อย่างพยายามควบคุมสติอารมณ์ของตัวเองให้ได้มากที่สุด

"พอใจนายรึยัง?" ฉันเงยหน้าขึ้นถามเขาอีกครั้ง

ฟาเรนมองฝ่ามือของฉันที่ยังคงพนมไหว้ขอโทษเขาอยู่ เขาเบะปากใส่ฉัน ก่อนจะเหลือบสายตาไปมองทาง เจ๊ดาวและเมเปิ้ล เล็กน้อย

"เหอะ ๆ" ฟาเรนตอบกลับมาเพียงแค่นั้น

"กูกลับก่อนนะ" เขาหันไปคุยกับเพื่อนทั้งสองคนอย่างไม่สนใจฉันที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเลยแม้แต่นิด

"พรุ่งนี้กูก็มีเรียนเช้า" ไทม์ลุกขึ้นเตรียมจะตามออกไปทันที เขาหันมาพยักหน้าให้ฉันเล็กน้อยเชิงบอกให้ฉันลุกขึ้น