ตอนที่ 3. มันคือความหลังที่ยากจะลืม

เขาควรหยุดคิดสัปดนพวกนี้ได้แล้ว

หญิงตรงหน้ามีสถานะเป็นของต้องห้ามที่เขาไม่ควรแตะต้องเป็นอย่างยิ่ง หากเขาหวังที่จะเริ่มต้นใช้ชีวิตคู่กับน้องสาวของเธอ

เมษาเขย่งตัวเปิดตู้เหนือศีรษะ...ปกป้องใจหายวูบ แสงสะท้อนนั่นเป็นรูปเงาที่ยวนตา จนความรู้สึกของเขาดิ่งลงเหว

เขาเม้มปากจนเป็นเส้นตรง ตอนที่ผุดลุกขึ้นยืนและเดินสะเปะสะปะตรงไปหาหล่อน

ปกป้องเอื้อมมือไปสวมกอดรอบเอวของเมษา และดึงตัวเธอเข้าไปใกล้ เมษาตัวแข็งทื่อ เธอเบิกตาโตตอนที่ปกป้องจับเธอหมุนตัวมาเผชิญหน้าแล้วบรรจงจูบอย่างอ่อนโยนลงบนริมฝีปากของเธอ

เมษาเบิกตากว้างจ้องมองเขาด้วยความฉงนสนเท่ห์ “คุณปกป้องคะ อย่า...” เสียงปรามสั่นพร่า แววตาเมษาตื่นตระหนก

“ทำไม เธอไม่ต้องการผมเหรอ?” ปกป้องตั้งคำถาม จ้องมองลงไปในแววตาของเมษา เขารู้อยู่แก่ใจ เขาไม่ใช่ผู้ชายหน้าโง่ แววตาที่เขาอ่านไม่ออกในบางครั้ง เขาแค่แสร้งทำเป็นไม่รู้เท่านั้นแหละ ความจริงแล้วปกป้องรู้อยู่แก่ใจดี ความหมางเมินที่หญิงตรงหน้าแสดงออก ก็แค่ละครตบตา ความจริงแล้วมันตรงกันข้าม ดวงตาสีดำคู่นั้นเป็นประกายมีความปรารถนาอันร้อนแรงวนเวียนอยู่ในตัวของเธอ

เมษาหลบสายตา อันที่จริงเธอควรขัดขืนให้มากกว่านี้

แต่เพราะความเศร้าและความหวังบางอย่างของเธอ เมษาเลยอยากทำตามหัวใจตัวเองสักครั้ง ไหนๆ เธอก็กำลังจะไปจากที่นี่แล้ว

“คุณช่วยอ่อนโยนกับฉันสักหน่อยได้ไหมคะ?” มันเป็นการตัดสินใจผิดๆ ซึ่งเมษาเองก็รู้ดี ชายตรงหน้ามีสติสัมปชัญยะไม่เต็มร้อย เพราะในเวลาที่เขาปกติดี ปกป้องไม่มีทางเข้าใกล้เธอ

ปกป้องไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาพลิกตัวและจู่โจมเมษาอย่างร้อนแรง ร่างของเมษาสั่นสะท้านด้วยความสยิวซ่านที่ไม่เคยได้พบเจอ นี่เป็นประสบการครั้งแรกระหว่างเธอกับเพศตรงข้ามที่มีอิทธิพลกับหัวใจของเธอที่สุด

ปากของเขาให้ความรู้สึกชวนลุ่มหลง

มือของเขาป่วนประสาทเธอทุกส่วน

ความร้อนแรงนั่นเริ่มต้นขึ้นช้าๆ เสียงครางของเมษาแผ่วหวิว แต่ทวีดังขึ้นเรื่อยๆ เมษาถูกดันในนั่งบนโต๊ะตัวใหญ่ในห้องครัว เสื้อชุดนอนถูกถลกขึ้นสูง ทรวงอกอวบใหญ่ของเธอถูกครอบครองด้วยอุ้งปากร้อนผ่าว

เมษาแหงนหน้าอ้าปากครางระรัว

ตอนที่ปลายลิ้นสากร้อนตวัดลงบนยอดอกแข็งชัน เมษาตัวสั่นระริก เธอทิ้งตัวนอนแผ่ มีปกป้องยืดตัวขึ้นทาบทับ เขาสลัดชุดคลุมหลังอาบน้ำตัวจิ๋วนั่นทิ้ง

และครอบครองเมษาด้วยความรุนแรง การเคลื่อนไหวที่เกิดเหมือนสายฟ้าแลบพาดผ่าน เมษาสะดุ้งสุดตัว เธอกดปลายนิ้วจิกแผ่นหลังของเขา และกัดกระพุ้งแก้มเพื่อไม่ให้เสียงกรีดร้องเล็ดลอดออกไปด้านนอก ทรวงอกของเธอกระเพื่อมทุกจังหวะการเคลื่อนไหว ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาเป่ารดที่เนินหน้าอกจนเมษาขนลุกชัน เธอเกร็งตัวฟังเสียงฟ้าร้องที่ดังกึกก้องอยู่ด้านนอก และจังหวะรักเริ่มถี่ขึ้น เสียงขาโต๊ะครูดกับพื้นคอนกรีตดังสนั่น

แต่ทว่า...

ไม่มีบุคคลที่สามได้ยินเสียงชวนวาบหวิวที่เกิดขึ้นเลย

เนื่องจากภายนอก เมฆก้อนใหญ่หอบน้ำฝนมาเทปกคลุมไปทั่วบริเวณ เสียงฟ้าผ่าทำให้ห้องสว่างวาบ เมษาเงยหน้ามองสบตาเขา แต่แล้วเธอก็ยอมแพ้ ตอนที่ปกป้องโน้มตัวลงมาบดจูบ โดยที่ช่วงเอวเขายังขยับไม่หยุด

น้ำตาของเมษาไหลออกมาทางหางตา เธอทำผิดแบบที่แก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว

แต่เมษาสัญญา หากปกป้องไม่พูด เธอก็จะไม่ปริปากพูดเช่นกัน

ความทรงจำนี่จะมีแค่เธอกับเขาเท่านั้นที่รู้

ตอนที่ 4. ลาก่อน

ตืดดดดดดดดดดด...

เสียงโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างเตียงดังถี่ๆ เมษาควานมือหยิบมาวางไว้แนบหู เธอกระซิบกลับไปเสียงแหบพร่า “รู้แล้ว ตื่นแล้วค่ะ กำลังจะไปเดี๋ยวนี้” เธอโผเผขึ้นมานอนบนห้อง โดยที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องเหมือนที่ตั้งใจไว้ เมษาชำเลืองมองนาฬิกาที่อยู่บนผนัง เวลาบนหน้าปัดเป็นเวลาเกือบแปดโมงเช้ารอมร่อแล้ว

มีเพียงเพื่อนสนิทคนเดียวของเธอเท่านั้นที่ทำแบบนี้ได้ ‘พาฝัน’ และหากพาฝันรู้ว่าเธอทำอะไรลงไปเมื่อคืนนี้ พาฝันคงโวยวายจนเมษาหูชา กับความสิ้นคิดของเธอ

“ทำไมเสียงแห้งแบบนี้ อย่าบอกนะเมื่อคืนสระผมแล้วนอนเลย”