ตอนที่ 2. ความจริงมักโหดร้ายเสมอ..

เมษาใช้เวลากว่าชั่วโมงในการอ่านทบทวนข้อสัญญาบนเอกสาร

ข้อเสนอไม่เลวเลย แม้เธอต้องเริ่มต้นทำงานในที่ทำงานใหม่ แต่ตำแหน่งและเงินเดือนสูงขึ้น

เธอก้มมองวันเริ่มงานซ้ำอีกครั้ง เมษาแค่นยิ้ม มันเป็นเรื่องบังเอิญที่ค่อนข้างใจร้ายกับเธอไปสักหน่อย เธอคงไม่มีวันลืมวันแห่งความเศร้านี้ได้ วันที่นั้น คือวันที่มายากับปกป้องจะแต่งงานกันนี่นา เธอจะลืมได้ไง

เมษาคว้าปากกามาจรดลงบนช่องว่างนั่นแบบไม่ต้องคิดซ้ำอีก

เธอตกลงปลงใจเลือกทางนี้ เพื่อตัวเองและน้องสาว

ปกป้องไม่มีทางชายตาแลเธอ ไม่ว่าตอนนี้หรืออนาคต แต่ทว่า...หากคนในครอบครัวเธอล่วงรู้ความคิดของเธอเข้า คนที่เคยเป็นแกะดำอย่างเธอ คงถูกชิงชังมากกว่านี้

เมษาเสือกกระดาษสัญญาไว้ตรงหน้าตนเอง เธอยกมือขึ้นคลึงเหนือหว่างคิ้ว ฟังเสียงท้องร้องจ๊อกๆ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

ความที่งานยุ่ง เมษามักจะละเลยตัวเอง

เธอคิดง่ายๆ หากกลับมาบ้าน อย่างน้อยก็น่าจะมีอาหารยาไส้ แต่เมษาลืมไป ครอบครัวของเธออพยพไปอยู่บ้านหลังใหม่ที่ปกป้องซื้อให้แล้ว ดังนั้นอาหารที่ควรตกถึงท้องเธอ เลยเหลือแค่น้ำเปล่า

“หิวชะมัด” เมษาพึมพำ ยกมือลูบแผ่นท้องตัวเอง

ตอนที่ 3. มันคือความหลังที่ยากจะลืม

มันดึกไปสักหน่อยหากจะลงไปหาของกินแก้หิว แต่ความที่เมษามักกินไม่เป็นเวลา ทั้งที่ควรรักษาสุขภาพตัวเองให้ดี ในฐานะที่เป็นผู้มีความรู้ แต่บางครั้งเมษาก็เหนื่อยเกินกว่าจะฝืนสังขารตัวเอง

เธออดอาหารบ่อยครั้ง จนเกือบจะเป็นโรคกระเพาะ

เมษาสัญญาจากนี้ไปเธอจะดูแลตัวเองและแข็งแรงให้มากกว่านี้

เพราะหากเธอไม่ห่วงตัวเอง จะมีใครมาห่วงเธอละ?

เธอตัดสินใจเปิดประตู และค่อยจรดปลายเท้าลงบันได เพื่อไปที่ครัว อาจจะมีอาหารแห้งเหลือทิ้งไว้ในตู้ นั่นน่าจะช่วยให้เธออิ่มท้องและสามารถนอนหลับได้ในคืนนี้

แต่แล้ว...เมษาก็ต้องชะงัก

ไม่ใช่เธอแค่คนเดียวที่หิวตอนดึกๆ ใครบางคนก็เป็นเช่นนั้น ดูได้จากแสงไฟในห้องครัวนั่นไง แม้เขาจะเปิดแค่โคมไฟข้างประตู แต่แสงไฟดวงเดียวให้ความสว่างได้ไม่ทั่วทั้งห้อง

เมษาชั่งใจ เธอควรถอยหลังกลับหรือเดินหน้าต่อ

ความกล้าบ้าบิ่นมาจากไหนไม่รู้ผลักให้เมษาเดินหน้า ‘ที่นี่คือบ้านของเธอนะ’ ในใจเมษาคิดแบบนั้น เธอไม่ได้ย่องเข้าบ้านคนอื่นสักหน่อย พื้นที่แห่งนี้ควรเป็นเซฟโซนของเธอ

“อ้าว!!” เสียงอุทานดึงสายตาเมษาไปที่จุดนั้น

เธอเกือบเดินถอยหลัง ปกป้องไม่ได้อยู่ในชุดที่เธอควรก้าวเข้าไปเผชิญหน้ากับเขาเลย เขาสวมชุดคลุมอาบน้ำสีขาว ซึ่งหากเทียบกับขนาดตัวของเขามันไม่เหมาะสักนิดเดียว คงเป็นชุดคลุมหลังอาบน้ำของมายาก็เป็นได้ พอมาอยู่บนร่างกายของปกป้องมันเลยเหมือนผู้ใหญ่ลักเสื้อเด็กมาสวม เขาผูกผ้าคาดเอวไว้หลวมๆ แม้จะปกปิดได้พอสมควร แต่ก็มิ่นเหม่เหลือเกิน

“เธอก็หิวเหมือนกันเหรอ?” ปกป้องเริ่มต้นถาม

หลังควานหาคำพูดของตนเองอยู่นาน

เมษาคงไม่รู้ตัว เธอยืนบังแสง และแสงเหล่านั้นส่องผ่านเรือนร่างของเธอ เงาตะคุ่มๆ นั่นทำให้เขาเกิดความรู้สึกแปลกๆ ไม่คิดเหมือนกันว่าพี่สาวของมายา จะซ่อนความเย้ายวนไว้ ภายใต้ความเคร่งขรึมที่เป็นเกราะกำบัง

ปกป้องสูดลมหายใจลึกๆ เขารีบวางแก้วไวน์ที่เหลือติดก้นแก้วนิดหน่อยไว้บนผิวโต๊ะ เขาไม่อยากให้หญิงตรงหน้ารู้ ความคิดของเขาในตอนนี้ มันไม่ดีแน่ๆ ในอนาคต หากมายาจะระแวง เพราะความคิดพิเรนทร์ของเขา

เป็นเพราะฤทธิ์ไวน์แน่ๆ

เขาดื่มตอนที่ท้องว่าง ความคิดของเขาเลยสับสนนิดหน่อย

“ฉันลืมไปว่าตัวเองยังไม่มีอะไรตกถึงท้องค่ะ” เมษาเปรยลอยๆ เธอเดินเลี่ยงปกป้องไปอีกทาง

แต่นั่นทำให้ปกป้องเห็นได้ชัดขึ้น เพราะแสงไฟนั่นกำลังทำให้เขาตาพร่า แสงที่ส่องผ่านร่างกายของเมษา ทะลุผ่านเนื้อผ้า จนความลับที่เขาไม่ควรรู้ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตา

ใต้ผ้าสีทึ่มๆ นั่น เมษาไม่ได้สวมอะไรไว้อีกเลย

ผู้หญิงตรงหน้าเขามีทรวงอกที่ได้รูปและงดงามที่สุดเท่าที่ปกป้องเคยเห็นและสัมผัส ปลายจงอยถันที่ตั้งชูชันดันเนื้อผ้าแทบทะลุ ปกป้องกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ เขาฉวยขวดไวน์มารินไวน์ลงไปเพิ่ม