ตอนที่ 2. ความจริงมักโหดร้ายเสมอ

ปกป้องเคยแอบสังเกต ท่าทางของหล่อนเหมือนตั้งใจเป็นปรปักษ์ แต่หลายครั้งแววตาของเธอก็แปลกออกไป คล้ายๆ กับ...ปกป้องรีบสะบัดศีรษะ ขับไล่ความฟุ้งซ่านของตนเอง เขากำลังไขว่เขว้เพราะผู้หญิงตรงหน้า

ซึ่งมันไม่ควรเป็นแบบนั้น...

ตอนนี้เป็นฤดูมรสุม ฝนเริ่มตกห่าใหญ่อยู่ภายนอก ท้องฟ้าดำมืด มีเสียงฟ้าร้องเป็นระยะ เสียงเม็ดฝนกระทบกับหลังคากระเบื้องได้ยินรางๆ

“พอดีฝนตกหนัก ผมไม่อยากขับรถฝ่าฝนออกไป” ปกป้องเปรยลอยๆ

เมษาสูดลมหายใจลึกๆ “คุณมาผิดห้องค่ะ นี่ห้องนอนฉันไม่ใช่ห้องนอนของยัยหยา!!”

ปกป้องขมวดคิ้ว มองสีหน้าไร้ความรู้สึกจนยากที่จะเดาออก

สิ่งเดียวที่ปกป้องจับสังเกตได้ ผู้หญิงตรงหน้าเก็บความรู้สึกเก่ง หล่อนซ่อนอะไรๆ หลายๆ อย่างไว้ใต้สีหน้าสงบเงียบนั่น

เขาสังเกตเห็นว่าเมษาแอบชำเลืองมองอยู่ เขาจึงเหลือบตามองเมษาด้วยคิ้วที่ขมวดน้อยๆ “ทำไมคุณไม่ย้ายไปอยู่ที่บ้านหลังนั้นด้วยกันกับหยาละครับ?”

เมษาคุ้นเคยกับความเย็นชาของปกป้องมานานแล้ว แต่เธอไม่คิดว่าปกป้องจะยอมพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงแบบนี้ เสียงทุ้มนุ่มที่เขาใช้กับมายาแค่เพียงผู้เดียว

“ฉันกลับบ้านไม่เป็นเวลาค่ะ เลยไม่อยากให้ใครต้องคอยเป็นห่วง” ข้อแก้ตัวของเธอฟังไม่ขึ้น เมษารู้ดี การที่เธอไม่ยอมย้ายเป็นเพราะอะไรกันแน่

เธอเกลียดการเป็นส่วนเกิน

ความรู้สึกริษยาเกิดขึ้นทุกครั้ง หากเธอได้เห็นภาพความสนิทสนมระหว่างน้องสาวกับปกป้อง ความรู้สึกนั่นบั่นทอนกำลังใจของเธอ บางครั้งเมษาก็ท้อแท้ จนไม่อยากมีชีวิตอยู่

มายาเกิดมาพร้อมกับความโชคดี

ในขณะที่เธอรู้สึกตรงกันข้าม เมษากระเสือกกระสนแทบตายกว่าจะมีเสียงชื่นชม มายากลับได้รับโอกาสดีๆ ไปแบบง่ายดาย โดยที่บางครั้งไม่ต้องทำอะไรเลย ขอแค่เพียงมายายิ้ม...

โลกโหดร้ายกับเมษาเหลือเกิน

“อ้อ” ปกป้องครางในลำคอ และเขาก็ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย

เมษารู้ดีว่าเขาไม่ต้องการพูดคุยกับเธอหรอก ปกป้องเว้นระยะห่างจากเธอจนเห็นได้ชัด เมษาจึงเดินออกมาด้านนอก พร้อมกับเอียงคอมองปกป้อง

“เชิญคุณปกป้องไปพักที่ห้องของยัยหยาดีกว่ามั้ยคะ” เธอไม่ได้จงใจไล่เขา แต่การมีปกป้องในห้องส่วนตัวของเธอ มันออกจะเกินเลยไปหน่อย เธอรู้ว่าชายตรงหน้าไม่มีทางปริปากพูดให้คนอื่นได้ยิน แต่การกันไว้ ก็ปลอดภัยกับตัวเอง ในเมื่อเธอแอบมีใจให้เขา หากเกิดอะไรผิดพลาดขึ้นมา คนที่เสียหายคือเธอ ไม่ใช่ปกป้องสักหน่อย

“โทษทีนะ ผมลืมไป”

ปกป้องเดินออกจากห้องนอนของเมษา เธอแตกต่างจากภาพที่เขาคิดไว้เกินคาด ผู้หญิงที่เคร่งครัดในระเบียบ ไม่น่าเชื่อว่าห้องนอนของเธอจะหวานได้แบบนี้ เขาเห็นตุ๊กตาจำนวนมากในห้องนอนของเธอ ซึ่งต่างจากท่าทางเคร่งขรึมที่เห็นจนชินตา

เมษาสูดลมหายใจลึกๆ มองตามแผ่นหลังเหยียดตรงจนปกป้องหายลับไปจากสายตา เธอเดินกลับเข้าห้อง ตั้งใจจะนอนพักให้เต็มตา แต่ความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นในใจ เมษากลับข่มตาให้หลับไม่ลง

บ้านทั้งหลังมีแค่เธอกับปกป้องเท่านั้น

ตึกๆ เสียงหัวใจเธอเต้นกระหน่ำจนต้องรีบปรามตัวเอง “เธอดีใจอะไรยะ เขาไม่ได้มาที่นี่เพราะเธอหรอกนะ เขามาเพราะเขาเกรงว่าตัวเองจะมีอันตราย เขาแค่อยากมีชีวิตอยู่ถึงวันที่เขาสมรัก กับคนที่เขารักต่างหาก”

เป็นการตอกย้ำให้ตัวเองเจ็บปวดมากขึ้น

เมษาแค่นยิ้ม ความเจ็บปวดนี่จะยังติดค้างอยู่ในใจจนกว่าความรู้สึกของเธอจะเปลี่ยนไปนั่นแหละ “เห้อ!!” เสียงถอนหายใจดังท่ามกลางความมืด เพราะเมษารู้ไง เธอไม่มีทางทำเช่นนั้นได้ ความรู้สึกแบบนี้จะอยู่กับเธอไปจนวันตาย

บางที เธอควรจัดการบางอย่าง

เธออยู่แบบนี้ไม่ได้ เธอกลัวว่าสักวันจะเผยพิรุธออกมา

และนั่นจะเป็นหายนะสำหรับเธอ

เธอควรทบทวนเรื่องการ ‘ย้าย’ ให้จริงจังกว่านี้ หากเธอเลือกที่จะหลบหน้าเพื่อรักษาแผลใจ นั่นอาจเป็นทางออกที่ดีก็ได้

“จริงสิ เราควรไปจากที่นี่สักพัก” เมษาพึมพำ เธอทรงตัวลุกขึ้นนั่ง มองเลยไปที่โต๊ะทำงานที่ยังมีดวงไฟเปิดอยู่ เมษาเบี่ยงปลายเท้าลงยืนที่พื้น เธอลุกขึ้นยืน เดินไปควานหาเอกสารบางอย่างที่ถือติดมือมาด้วย