ตอนที่ 1. ความทรงจำสีดำ..

ปกป้องมีมายาในใจอยู่ก่อนแล้ว เมษาหรือผู้หญิงคนอื่น ที่เคยเขามาพัวพันกับเขาจึงกลายเป็นส่วนเกิน บางที มันอาจจะเรียกได้ว่าเป็นอุปสรรคเลยล่ะ

เมษาแค่นยิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต

เมื่อหลายปีก่อน ญาติผู้ใหญ่ของปกป้องต้องเขาโรงพยาบาลแบบฉุกเฉิน และอยู่พักรักษาตัวในโรงพยาบาลที่เธอทำงานอยู่เป็นเวลานานมาก ด้วยสาเหตุคืออาการป่วย ป่วยด้วยโรคร้าย มีอาการเป็นโรคหัวใจทำงานได้ไม่สม่ำเสมอ ในขณะที่พักรักษาตัวในโรงพยาบาลนั้น ปกป้องได้บังเอิญเจอ ทั้งเธอและน้องสาว มายาเป็นนางพยาบาลผู้อารี จิตใจดีและสวยสะดุดตา ส่วนเมษาเป็นคุณหมอที่สีหน้าติดเคร่งขรึมไปสักหน่อย

ปกป้องสานสัมพันธ์กับมายา ผ่านการเฝ้าแอบมองของเธอ

ช่วงเวลาสองปีนั่น คือความสุขเล็กๆ ของเมษา แม้จะมีความทรมานแทรกอยู่บ้างเล็กน้อยด้วยก็ตาม เมษาทนได้ ขอแค่เพียงได้พบเขาเป็นบางโอกาส

แม้ปกป้องจะทำเหมือนเมษาไม่มีตัวตน แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธออกมาตรงๆ เลยนับว่าชายผู้นั้นยังให้เกียรติเธอบ้าง ถึงมันจะน้อยนิดแทบมองไม่เห็นเลยก็ตาม

ความสัมพันธ์นั่นผ่านไปด้วยดี มาถึงตอนนี้ ญาติผู้ใหญ่ท่านนั้นของเขาได้จากไปแล้ว ปกป้องก็ไม่รีรอที่จะให้ผู้หลักผู้ใหญ่ของเขา เข้ามาทาบทามมายาไว้ เขาต้องการยกย่องเชิดชูเธอ

“แกตั้งใจไว้แบบนั้นจริงๆ ใช่มั้ย?” คำถามแรกของพาฝันตอนที่เมษาโผล่หน้าเข้าไปในห้องทำงานของเธอ

“อืม...” เมษาพยักหน้ารับ

“ฉันจะไม่ถามหาเหตุผลนะ ฉันแน่ใจว่าแกตัดสินใจดีแล้ว เรื่อง ‘เด็ก’ แกคิดไว้แล้วหรือยัง”

เมษาส่ายหน้า เธอเองก็ยังตั้งตัวไม่ติด

“ไม่เป็นไร แกยังมีฉัน ในเมื่อแกตัดสินใจแล้ว ฉันจะไปด้วย” พาฝันยัดซองเอกสารของตัวเองใส่มือเมษา

บางทีการเริ่มต้นใหม่ มีเพื่อนรู้ใจอยู่ข้างๆ ก็ไม่ได้เลวร้ายนัก

“ฉันจะรอวันที่แกเล่าให้ฉันฟังทั้งหมดนะ” พาฝันกระซิบบอก ตอนที่เดินมาส่งเมษาที่รถยนต์ของเธอ เมษายิ้มออก เธอกรีดม่านน้ำตาที่ไหลเอ่อออกมาทิ้ง วันนี้ไม่ใช่วันโลกแตกสักหน่อย เธอไม่ควรร้องไห้ ในเมื่อมีเรื่องที่น่ายินดีรออยู่

ตอนที่ 2. ความจริงมักโหดร้ายเสมอ

สองเดือนก่อน...

เมษาแค่นยิ้ม ในที่สุดเธอก็เดินทางกลับมาถึงบ้าน ฟ้ามืดลงเล็กน้อย มีฝนพร่ำปละปลายตลอดเส้นทาง บ้านหลังใหญ่ตรงหน้านั้นว่างเปล่าดูราวกับบ้านร้าง อาจเพราะบางที คนที่นี่กำลังมีความสุขกับบ้านหลังใหม่ ที่ใหญ่กว่าบ้านหลังเดิมถึงสามเท่า

บ้านหลังนั้น คือของขวัญที่ปกป้องมอบให้กับคนที่เขารัก

เพราะเหนื่อยหนักหลังอยู่เวรข้ามวัน ดังนั้น เธอจึงเดินตรงไปที่ห้องนอนเลย เมษอาบน้ำชำระกาย และยุติความคิดสับสนในสมองทิ้ง

ในความสะลืมสะลือจวนจะหลับไม่หลับแหล่ เมษาได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถยนต์ดังเบาๆ รถคันนี้แล่นมาจอดที่ลานด้านหน้า

ใครมาที่บ้านหลังนี้นะ?

เมษาถามตัวเอง หนังตาเธอหนักอึ้งและขี้เกียจที่จะลงมาดู เธอหลุบเปลือกตาลงเตรียมจะหลับต่อ

เมษาเงี่ยหูฟัง...เสียงรถยนต์ที่เสียงเบาแบบนี้ มีแค่คันเดียวเท่านั้นแหละที่เธอรู้จัก รถหรูของปกป้องไง ว่าแต่เขามาที่นี่ทำไมนะ?

เขาควรจะอยู่กับมายา และครอบครัวของเธอไม่ใช่หรือ?

ประตูห้องนอนของเมษาถูกผลักเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เมษาจะตั้งสติ หรือได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ มีใครบางคนยืนขวางอยู่กลางประตูด้วยท่าทางคุกคาม เนื้อตัวเขาเปียกปอน และเมษาได้ยินเสียงฝนที่กระหน่ำลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตาอยู่ด้านนอก

เธอผุดลุกขึ้นนั่งแล้วก็รีบตรงดิ่งไปปิดบานหน้าต่าง ก่อนที่ฝนห่าใหญ่จะสาดละอองฝนเข้ามาด้านในห้อง

ไฟฟ้าถูกกดเปิด “หึ!!” มีเสียงกระแทกลมหายใจแรงดังออกมาจากปากสีเข้มของผู้ชายที่มาพร้อมกับสายฝน

“คุณอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?” ปกป้องมองตามเมษา

ดูเธอไม่ได้ยี่หระกับการที่เขาปรากฏตัวที่นี่เท่าไหร่เลย

เมษาเป็นผู้หญิงแปลก หล่อนสามารถสนทนากับผู้คนได้ทุกคน ยกเว้นเขา

ริมฝีปากสีระเรื่อนั่นจะเม้มสนิท หากบริเวณใกล้ๆ มีเขาอยู่ด้วย