ตอนที่ 1. ความทรงจำสีดำ

ตอนที่ 1. ความทรงจำสีดำ

เมษาถูกตรึงให้ยืนอยู่กับที่ ด้วยสิ่งยืนยันที่ปรากฏในรายงานผลการตรวจครรภ์ในมือ มันเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวเท่านั้นเองนะ! แล้วเธอทำไมเธอถึงซวย จนท้องได้ละ?!!

จากนี้ไปเธอจะทำอย่างไรกับชีวิตของตัวเองดีนะ?

เมษาควรบอกเรื่องนี้กับปกป้องดีหรือไม่? ไม่ไม่มีทางที่เธอจะปริปากบอกเขาเรื่องนี้ เขาจะปฏิเสธการแต่งงานกับมายาเพราะเรื่องที่เธอท้องกะทันหันหรือเปล่า มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก! เขาจะต้องคิดว่าเธอต้องการจะใช้เด็กคนนี้เป็นข้ออ้างอย่างไร้ยางอาย เพื่อที่จะแบล็กเมล์เขาแน่ๆ

เมษาระงับความคับข้องใจที่ฝังแน่นในหัวใจ เธอยัดแท่งตรวจครรภ์ใส่กระเป๋าสะพายไหล่ ขณะเดินออกจากห้องน้ำภายในโรงพยาบาลพร้อมกับความสับสนเต็มหัวใจ

รถยนต์คันเล็กของเธอจอดอยู่ที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล เมษาหลุบเปลือกตาลง เธอนึกถึงเขาไม่ได้ ชายหนุ่มท่าทางทรงเสน่ห์คนหนึ่งที่มีสีหน้าเยือกเย็นเป็นประจำ

ชายหนุ่มรูปงามกับโปรไฟล์หรู ย่อมเป็นจุดสนใจของทุกคนที่ได้พบเห็นอย่างไม่ต้องสงสัย

ปกป้อง ภักดีวินิจ เป็นตัวอย่างที่ดีของผู้ชายที่เกิดมาในครอบครัวที่มั่งคั่งและรูปลักษณ์อันทรงเสน่ห์ เมษาคุ้นเคยกับการแอบมองที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเป็นเวลานานแล้ว เธอไม่ได้อยากสนใจคนคนนั้นเลย ผู้ชายคนเดียวที่ดึงความสนใจเธอได้คือ เขา ติดตรงที่ว่า เมษาไม่สามารถแสดงตัวได้ ปกป้องกลายเป็นผู้ชายต้องห้ามสำหรับเธอ เพราะปกป้อง ขึ้นชื่อว่า เป็นว่าที่สามีของน้องสาวตนเอง

มายาคือผู้หญิงที่โชคดี น้องสาวของเธอสามารถครอบครองหัวใจล้ำค่าของปกป้องไว้ทั้งดวง

“ทุกอย่างต้องเรียบร้อยดีสิ?”

เมษากำมือแน่น เธอต้องผ่านช่วงเวลาวิกฤตินี้ไปให้ได้ โดยที่ความลับของเธอ ยังคงเป็นความลับอยู่

เธอขับเคลื่อนรถยนต์คันเล็กเข้าสู่ย่านใจกลางเมือง ขณะนี้เป็นเวลาหัวค่ำ เมษากำลังสับสน เธอควรไปที่ไหนดีเพื่อสงบความคิดสับสนที่เกิดขึ้น ในที่สุดเมษาก็ตัดสินใจได้ ตอนนี้เธอไม่ควรรีบกลับไปที่บ้าน ที่นั่นไม่มีคนรอต้อนรับเธอ นอกจากความเหงาแล้ว ตอนนี้เธอมีบางสิ่งที่ช่วยให้การมีชีวิตอยู่ไม่ได้ว่างเปล่าเหมือนเคย

“เธอเก่งจะตายเมษา แค่ท้องเองนะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย!” เมษาพูดโพล่งขึ้นเพื่อปลอบใจตัวเอง ทั้งที่ฝ่ามือของเธอชื้นไปด้วยเหงื่อ เธอกำพวงมาลัยรถยนต์ไว้แน่น จากนี้ไปเธอไม่ควรเครียด เพราะอาจมีผลกับ ‘ลูก’ ที่อยู่ในครรภ์ เวลานี้เธอควรใส่ใจเขาเป็นอันดับแรก นอกจากพาฝันเพื่อนสนิทของเธอแล้ว เมษาก็ไม่คิดจะบอกใครอีก

ตืดดดดดดดด...

เสียงโทรศัพท์ดังเตือน เมษาเบนหัวรถยนต์หาที่ว่างเหมาะๆ เพื่อจอด คนปลายสายคือคนที่เธอไว้ใจได้ บางทีเรื่องนี้ ควรมีอีกสักคนที่รู้

“ยัยเมษา แกคิดอะไรอยู่หะ แกทำเรื่องย้ายที่ทำงานทำไม ที่นั่นไกลจะตายไป!!” เสียงแหวของพาฝันดังผ่านลำโพงโทรศัพท์ออกมา

“ฉัน...ท้อง”

เพียงสองคำเท่านั้นที่เมษาพูดออกไป

พาฝันสะอึก เธอเบนโทรศัพท์ออกห่างหู แววตาเต็มไปด้วยคำถาม พาฝันรู้ดี เมษาไม่ใช่คนที่พูดล้อเล่นด้วยเรื่องที่กระทบความรู้สึกคนฟังได้ เมษาเป็นคนมีหลักการและมากไปด้วยเหตุผล

“แกอยู่ไหน?” พาฝันเลยถามกลับไปแทน

“กำลังขับรถกลับจากโรงพยาบาล...” สถานที่แห่งนั่นอยู่ห่างจากโรงพยาบาลที่เธอกับเมษาทำงานอยู่ไม่เท่าไหร่ พาฝันขมวดคิ้ว เรื่องที่เมษาบอก คงไม่ใช่แค่เรื่องโจ๊กแล้วละ

“มาหาฉันด่วนเลย เตรียมคำอธิบายมาดีๆ ด้วยละ ไม่อย่างนั้น แกกับฉันเลิกเป็นเพื่อนกัน”

ทันทีที่การสนทนาสิ้นสุดลง ความเยือกเย็นก็กลับเข้ามาแทนที่ เมษากลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ เธอรู้ว่าพาฝันกำลังเดือดจัด มันเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดเท่าที่เธอกับพาฝันเคยเจอมา

“ฉันจะปกป้องเธอเอง เมษา” พาฝันพึมพำ

เมษาไม่ใช่คนเหลวไหล เรื่องที่เกิดขึ้นต้องผ่านการตัดสินใจของเมษามาแล้ว

เมษาสูดลมหายใจลึกๆ จากนี้ไปเธอตั้งใจจะมีชีวิตอยู่เพื่อใครอีกคนหนึ่ง ซึ่งสำคัญกับเธอมากที่สุด

การแต่งงานระหว่างมายาและปกป้องกำลังจะเกิดขึ้นในเร็วๆ นี้เพราะโชคชะตาอันบิดเบี้ยวของเธอ และคำว่ารัก ปกป้องมีไว้มอบให้แค่มายาเพียงผู้เดียว