6 กับดัก 2

“นี่คุณจะทำอะไรน่ะ”

นภิสถามเสียงดัง ผู้โดยสารบนรถต่างพากันหันมามองด้วยความสงสัย ชายวัยกลางคนยิ้มเรี่ยราด ก่อนส่ายหน้าปฏิเสธ

“เปล่า ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”

“ไม่ได้ทำอะไร เมื่อกี้เนี่ยคุณเอามือเลื่อนขึ้นมาทำท่าจะจับนมฉันนะ”

คราวนี้หญิงสาวพูดดังกว่าเดิม ไม่อายแต่อย่างใดเพราะคิดว่าคนที่ทำผิดจะต้องถูกประจานให้ได้รับความอับอาย ซึ่งผู้โดยสารในรถต่างมองผู้ชายโรคจิตด้วยสายตาไม่พอใจ

“คุณฝันไปหรือเปล่า ผมไม่ได้จับนมคุณนะ”

“เออ อย่าทำอย่างเมื่อครู่ก็แล้วกัน ฉันแจ้งความจริง ๆ ด้วย”

หญิงสาวไม่ลดราวาศอกเช่นกันเพราะรู้ว่าคนแบบนี้จะต้องเจอคนจริง ถ้าใครกลัวก็จะถูกรังแกตลอดไป และเธอก็ได้ยินเสียงปรบมือจากผู้โดยสารจนผู้ชายคนนั้นอายและแกล้งทำเป็นนอนหลับ

ต่างจากนภิสที่ไม่กล้าหลับเพราะกลัวจะถูกลวนลามอีก ซึ่งเป็นการเดินทางที่ไร้ความสุขมีแต่ความหวาดระแวง กระทั่งถึงท่ารถตู้เธอรีบลงแล้วมองผู้ชายคนดังกล่าวเห็นว่าก้มหน้างุดก่อนจะเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

นภิสหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้ายืนเก้ ๆ กัง ๆ เพราะไม่คุ้นกับสถานที่แปลกใหม่ที่เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา พร้อมกับชะเง้อมองหาคนที่จะมารับ แต่ยังไม่เห็นจนคิดว่าจะโทรศัพท์ไปสอบถาม

กระทั่ง...

“คุณนภิสใช่ไหมครับ”

เสียงใครบางคนดังขึ้นทางด้านหลัง นภิสหันหลังไปมองและเห็นชายวัย 25 ปี รูปร่างสันทัดยืนยิ้มจนตาหยี เธอส่งยิ้มให้เช่นกัน

“ใช่ค่ะ ฉันชื่อนภิส”

“คุณนภิสที่จะมาทำงานเป็นแม่ครัว เอ๊ย นักโภชนาการที่ไร่อัคนีใช่ไหมครับ”

“ค่ะ ฉันนี่แหละนภิส”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลยไปครับ ผมชื่อกระจงเป็นคนขับรถของที่ไร่ คุณอัคนีให้ผมมารับคุณ เชิญ เชิญ รถจอดอยู่ทางนี้ เอ่อ กระเป๋านั่นผมถือให้ครับ”

กระจงผายมือ ต้อนหน้าต้อนหลังหญิงสาวให้เดินตามไป และแย่งกระเป๋าเสื้อผ้าไปถือ แต่เธอส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มหวาน

“ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันถือเองได้”

“คุณเดินทางมาเหนื่อย ๆ ชมตลาดให้สบายใจก็ได้นะครับ แล้วคุณจะซื้ออะไรเพิ่มไหมครับ ซูเปอร์มาร์เกต หรือว่าตรงโน้นก็มีของกินขาย ขนมบ้าน ๆ อร่อยนะครับ”

“ฉันไม่หิวหรอกค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นเชิญครับ รถจอดอยู่ตรงนี้แล้ว”

กระจงเปิดประตูรถกระบะให้หญิงสาวนั่งก่อนจะขึ้นไปด้านคนขับ แล้วสตาร์ตเครื่องเคลื่อนรถไปข้างหน้า โดยใช้ความเร็วสม่ำเสมอ หญิงสาวมองสองข้างทางบนถนนเส้นหลักด้วยความรู้สึกปลอดโปร่ง กระทั่งถึงทางเลี้ยวเข้าไปในไร่ข้าวโพดที่กว้างสุดลูกหูลูกตา

“ไร่นี้สวยนะ มีการจัดแบบแปลนที่ดี ใครเป็นเจ้าของคะ”

“คุณอัคนีครับ”

“อ๋อ ! เจ้านายฉันชื่ออัคนีหรือคะแล้วคุณอัคนีเป็นคนยังไงคะ”

“คุณอัคนีนิสัยดี รักลูกน้อง รูปหล่อ หุ่นแมนราวกับพระเอกละคร สาว ๆ เห็นต่างพากันมองจนเหลียวหลังเชียวล่ะคุณ”

กระจงยังคงชื่นชมอัคนีว่าสมบูรณ์แบบทุกอย่าง จากนั้นก็ขับรถไปตามถนนซึ่งเป็นเส้นตรงไปที่บ้านหลังใหญ่ที่อยู่ลึกเข้าไปเกือบ 3 กิโลเมตร โดยเขาลดกระจกหน้าต่างลงให้หญิงสาวรับอากาศบริสุทธิ์เต็มที่

“คุณอัคนีแต่งงานหรือยังคะ”

“เอ่อ คุณอัคนีมีลูกแล้วชื่อน้องเกี่ยวก้อย”

กระจงไม่ตอบว่าอัคนีแต่งงานหรือยัง แต่บอกว่ามีลูกแล้วชื่อน้องเกี่ยวก้อย ซึ่งนภิสเข้าใจว่านายจ้างคงแต่งงานมีครอบครัวแล้ว

เธอมองไร่ข้าวโพดสองข้างทางด้วยดวงตาเปล่งประกายแห่งความสุข สีเขียวของต้นข้าวโพดสดที่อยู่ในช่วงออกฝักเห็นแล้วเพลิดเพลินจนเผลอสูดหายใจจนเต็มปอด

“อากาศดีจริง ๆ นะคะ”

“ครับ ที่นี่อากาศดีมาก ยิ่งช่วงหน้าหนาวคุณเอ๊ย ทั้งเย็น และอากาศดี พวกกรุงเทพเข้ามาเยี่ยมชมไร่เราบ่อย ๆ ทำให้ร้านขายของดีมาก ทั้งขนม น้ำนมข้าวโพด ขายจนยอดกระจาย”

กระจงเล่าด้วยสีหน้ามีความสุข นภิสรู้ว่าคิดถูกที่ตกลงมาทำงานที่ไร่แห่งนี้ และภาวนาให้เจอเจ้านายใจดีมีเมตตาจะได้อยู่ด้วยกันไปนานๆ