4 กับดัก

นภิสลืมตาหลังจากนอนหลับตลอดทั้งคืน ทว่าเป็นเช้าที่มีแต่ความกังวลเพราะไม่ได้ไปทำงานเหมือนทุกวัน หญิงสาวจะต้องหางานทำให้เร็วที่สุด ถ้ายังหางานไม่ได้เธอก็จะผันตัวเองเป็นแม่ค้าขายของตามตลาดนัด สิ่งแรกที่จะเอาไปจำหน่ายก็คือเสื้อผ้าที่อัดแน่นอยู่ในตู้

หญิงสาวเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ ซึ่งกลายเป็นสิ่งที่ต้องปฏิบัติเป็นประจำ เช็กอีเมล แล้วเข้าเฟซบุ๊ค เห็นข้อความปรากฏจึงคลิกเข้าไปดู

“ต้องการนักโภชนาการมาดูแลผลิตภัณฑ์จากข้าวโพดหวาน รายได้ดีถ้าสนใจกรุณาติดต่อด่วน”

ข้อความดังกล่าวทำเอาหญิงสาวถึงกับตาโตด้วยความดีใจ อ่านทวนซ้ำอีกหลายครั้ง

“โอ เขาให้เราติดต่อไป ทางไร่สนใจเรางั้นหรือ ดีใจจัง”

นภิศกำลังหางานเมื่อรู้ดังนั้นเหมือนแสงสว่างเข้ามาในชีวิต ตัดสินใจติดต่อไปหาอัคนี โดยไม่รู้ว่ากำลังก้าวเข้าไปสู่กับดักของเขาที่จะแก้แค้นให้พี่ชาย

เธอส่งข้อความถามถึงการเดินทางไปที่ไร่อัคนีพร้อมกับขอบคุณที่ต้องการให้เธอไปร่วมงาน ซึ่งผ่านไปไม่กี่นาทีอัคนีก็ตอบทุกคำถาม และให้เธอเป็นผู้กำหนดการเดินทางมาที่ไร่

“เย้ ! ในที่สุดเราก็ได้งานทำแล้ว”

หญิงสาวกระโดดบนเตียงแล้วชูกำปั้นด้วยความดีใจเมื่อรู้ว่าได้งานทำ และเป็นงานที่ถนัด เธอเตรียมเก็บเสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ที่จะเดินทางไปต่างจังหวัด

เธอจะขอคืนห้องเช่า และเก็บข้าวของบรรจุลงกล่องเตรียมแพ็กส่งกลับบ้าน โดยเธอตั้งใจจะทำงานที่ไร่เป็นเวลานาน

ระหว่างที่หญิงสาวกำลังเก็บของอยู่นั้นเสียงเคาะประตูดังติดกันหลายครั้ง เธอจึงเปิดให้ผู้มารบกวนแต่เช้า และเห็นรังรองยืนราวกับนางแบบมืออาชีพ

“สวัสดีค่ะพี่รังรอง โอ้โห วันนี้แต่งตัวสวยจัง ยังกับจะไปเดินแบบแน่ะ”

หญิงสาวชื่นชมรังรองที่แต่งหน้าเข้ม และชุดที่สวมซึ่งเป็นคอเลกชันล่าสุดของแบรนด์ดัง อีกทั้งกระเป๋ารองเท้าก็เข้าชุดกัน

“สวัสดีจ้ะนภิส พี่สวยใช่ไหม”

“ค่ะ สวยมาก พี่ไปเดินแบบใช่ไหมคะ”

“เปล่า แต่จะไปงานของลูกค้า แต่รอ คุณจิมมี่มารับพี่ก็เลยมารอที่ห้องเธอนี่แหละ เปิดแอร์หน่อยเถอะพี่ร้อน”

รังรองก็ยังคงทำตัวเหมือนเดิม ชอบสบายไม่ว่าไปที่ไหนก็จะต้องมีสิ่งอำนวยความสะดวก นภิสก็ไม่ขัดเพราะเป็นญาติเพียงคนเดียวในสังคมเมืองหลวง

“ค่ะ พี่รังรองกินอะไรมาหรือยังคะ ถ้ายังนภิสจะทำอาหารเช้าเผื่อ”

“ไม่ดีกว่า พี่จะรอกินพร้อมกับคุณจิมมี่ เขาจะพาไปกินที่โรงแรมก่อนไปงาน อุ๊ย ! ทำไมห้องเธอรกอย่างนี้ เตรียมจะย้ายกลับบ้านหรือไงยะ”

รังรองสะดุ้งเมื่อเห็นกล่อง และข้าวของกองอยู่มุมหนึ่งของห้อง

“นภิสได้งานทำแล้วค่ะ”

“เหรอ งานอะไรล่ะ เงินเดือนเท่าไร”

รังรองถามอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเอนร่างนอนบนเตียง ยกขาไขว่ห้าง กระโปรงร่นมากองอยู่บนสะโพกจนเห็นกางเกงในสีหวานอย่างชัดเจน นภิสหันหน้าหนีไม่กล้ามอง และอึดอัดทุกครั้งที่รังรองมาหาเพราะเธอไม่เคยระมัดระวังเรื่องกิริยามักจะเผลอโชว์หน้าอก และผิวใต้ร่มผ้า

“นักโภชนาการเหมือนเดิม ทำที่ไร่ข้าวโพดแถวปากช่องค่ะ เงินเดือนมากกว่าเดิมเกือบเท่าตัว”

“ตายจริง เธอนี่ก็แปลกนะ ชอบไปดักดานอยู่ในป่าในเขา แทนที่จะอยู่กับความเจริญ”

“นภิสก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศค่ะ”

“ฉันเสียดายรูปร่างหน้าตาเธอนะ สวย ๆ อย่างนี้แทนที่จะหาประโยชน์จากเรือนร่าง หาเงินเยอะ ๆ เอาไหมพี่จะแนะนำคนรวย ๆ ให้ เธอจะไม่ต้องลำบาก”

รังรองยังคงแนะนำผู้ชายให้นภิสเหมือนที่ผ่านมา เพื่อให้ได้รับความสบายเหมือนตัวเองที่มีเงินใช้จ่ายไม่ขาดมือ

“ขอบคุณค่ะพี่รังรอง แต่นภิสยังสนุกกับงานอยู่ค่ะ ดีใจที่จะเจอสิ่งใหม่ ๆ และคงไม่มีเวลาดูแลใครหรอกค่ะ”

“ย่ะ แม่คนชอบลำบาก พี่ขอนอนพักสักครู่ รอคุณจิมมี่มารับดีกว่า”

“ตามสบายนะคะ นภิสจะทำอะไรกินก่อน เริ่มหิวแล้ว”

นภิสปล่อยให้ญาติผู้พี่นอนพักผ่อนบนเตียงตามสบาย อาหารเช้าสำหรับเธอก็คงเป็นขนมปังปิ้ง ไส้กรอกทอด ไข่ดาวและน้ำส้มคั้น

อัคนีเห็นข้อความตอบรับการไปทำงานที่ไร่จากนภิส ซึ่งก็สร้างความลิงโลดแก่ชายหนุ่มจนเดินทางมาแอบดูหญิงสาวด้านหน้าคอนโดมิเนียม

เขาจะดูพฤติกรรมของเธอว่าเป็นอย่างไร ไว้ใจได้แค่ไหน และมีผู้ชายมาเกี่ยวข้องหรือไม่ เขาซุ่มดูที่ถนนฝั่งตรงข้ามเกือบสองชั่วโมง

หญิงสาวส่วนใหญ่ที่พักคอนโดแห่งนี้แต่งตัวเปรี้ยว และเดินควงผู้ชายทั้งเข้าและออก

“พวกเด็กเสี่ยทั้งนั้น ยายนภิสก็คงจะเป็นอย่างนี้ล่ะมั้ง”