3 แนะนำผู้ชายให้

นภิสสะดุ้งเมื่อได้ยินข้อเสนอจากญาติผู้พี่ที่บอกว่าจะแนะนำผู้ชายมีฐานะให้เป็นผู้อุปถัมภ์ แต่เธอรับไม่ได้กับวิธีขายตัวแลกเงิน

“ไม่ดีกว่าค่ะ”

“เออ แนะนำสิ่งดี ๆ ให้ไม่เอา ถ้าอย่างนั้นก็อยู่อย่างอดๆ อยาก ๆ ไปเถอะ อุ๊ย ! ได้เวลาแล้ว พี่ไปก่อนล่ะ”

รังรองคว้ากระเป๋าถือราคาแพงแล้วเดินบิดสะโพกออกไป นภิสมองตามด้วยอาการเบื่อหน่ายต่อญาติผู้พี่ที่เธอไม่รู้เรื่องส่วนตัวเท่าไรนัก นอกจากนิสัยทะเยอทะยาน ใช้เงินมือเติบ และเปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้า แต่เธอไม่ขอเจริญรอยตามเด็ดขาด

ความเงียบในห้องเช่ากับความเย็นของเครื่องปรับอากาศ ถ้าเป็นคนอื่นคงนอนหลับพักผ่อน แต่นภิสหลับไม่ลงเพราะกลุ้มกับอนาคตที่ไม่รู้ว่าจะหางานได้เมื่อไร เธอเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์แบบกระเป๋าหิ้ว เปิดหน้าจอแล้วเช็กข้อความในแอพพลิเคชันต่างๆ และเข้าเฟซบุ๊ค อ่านข้อความของเพื่อนๆ ที่ส่งมาหา และเธอก็ระบายถึงความรู้สึกของการตกงานลงไป

“นับจากนี้เป็นต้นไป ฉันที่เคยเป็นนักโภชนาการอยู่ในสภาพคนตกงาน ไม่รู้ว่าจะได้งานเมื่อไหร่ กลุ้มนะเนี่ย”

หญิงสาวโพสต์ข้อความลงไปในแอปพลิเคชันก็มีเพื่อน ๆ เข้ามาแสดงความคิดเห็นและปลอบใจให้สู้ต่อไป ซึ่งเธอก็ตอบขอบคุณกลับไป

แต่นภิสไม่รู้ว่ากำลังถูกติดตามจากอัคนีหรือไฟ เจ้าของไร่ข้าวโพดหวานชื่อดังทางภาคอีสาน เขาเข้ามาส่องเฟซบุ๊คของเธอและรังรองบ่อย ๆ

“ยายนภิสน้องสาวยายรังรองจอมฆาตกรตกงานแล้วหรือ ดี เราจะลวงเธอเข้ามาสู่กับดักให้เร็วที่สุด”

อัคนีเป็นน้องชายของอังกูรแต่เสียชีวิตไปแล้ว เขายังจำวันแห่งความสูญเสียได้ดี ซึ่งทำให้เขาเกลียดผู้หญิงชื่อรังรองที่สุด และหาทางทำให้เธอเสียใจเหมือนเขาเช่นกัน

วันนั้นอัคนีไปหาพี่ชายที่กรุงเทพ ฯ หลังจากพยายามติดต่อเกือบสัปดาห์ แต่ไม่สามารถติดต่อได้ เขาจึงเดินทางออกจากไร่ตั้งแต่เช้า

ชายหนุ่มยืนรออยู่หน้าบ้านหลังเล็กที่ทรุดโทรมจนใจหาย เขาสำรวจรอบ ๆ อาณาบริเวณที่รกครึ้มด้วยต้นไม้ใบหญ้าราวกับไร้การดูแล หลังจากเขายืนรีรอครู่หนึ่งจึงกดกริ่ง แต่ไม่มีใครออกมาจากบ้าน

อัคนีมีกุญแจสำรองที่อังกูรเคยให้ไว้จึงไขเข้าไปเพราะสังหรณ์ใจว่าจะต้องมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น เมื่อเข้ามาในบ้านก็สัมผัสถึงความเย็นยะเยือกและวังเวง

“พี่อังกูรอยู่ไหมครับ”

อัคนีเรียกพี่ชาย หลังจากเห็นคราบฝุ่นที่เกาะตามเฟอร์นิเจอร์ต่าง ๆ ทั้งที่ไม่ใช่นิสัยของพี่ชายที่ปล่อยให้บ้านรกสกปรก แค่เพียงใบไม้ปลิดจากขั้วแล้วร่วงหล่น อังกูรเห็นก็จะรีบเก็บใส่ถังขยะทันทีไม่ปล่อยให้รกหูรกตา อังกูรดูแลบ้านดีอย่างนี้เพราะเป็นนักเล่นหุ้นใช้ชีวิตอยู่กับบ้านจึงมีเวลามากกว่าคนอื่น

อัคนีมองรอบ ๆ แต่ไม่เห็นพี่ชาย เขาจึงเคาะประตูห้องนอนเพราะมั่นใจว่าจะต้องมีคนอยู่ในห้อง แต่ความเงียบที่ไร้เสียงตอบรับเขาจึงตัดสินใจไขกุญแจเข้าไป

“ห๊า ! พี่อังกูร”

ชายหนุ่มอุทานเมื่อเห็นพี่ชายนั่งพิงหลังกับพนักเตียงในสภาพทรุดโทรมจนใจหาย เขาเข้าไปกอดร่างซูบผอมไว้ในอ้อมแขน

“พี่อังกูรเป็นอะไรไปครับ ทำไมพี่ถึงเป็นอย่างนี้ เมียพี่ล่ะไปไหน”

อัคนีเขย่าร่างที่เหลือแต่หนังหุ้มกระดูกเบา ๆ อังกูรมีสภาพราวกับซากศพเหลือบตามองน้องชายแล้วหลับตาลงอย่างสิ้นแรง

“เขา เขา ทิ้งพี่ไปแล้ว”

อังกูรพูดเสียงเบา ๆ จนแทบไม่ได้ยิน แต่อัคนีจับใจความได้ เขาขบกรามจนเป็นสันนูนด้วยความแค้นใจต่อการกระทำของพี่สะใภ้ที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน

นอกจากคำบอกเล่าที่อังกูรบอกว่าแอบลักลอบได้เสียกับผู้หญิงที่ชื่อรังรอง ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน โดยไม่ได้บอกให้พ่อแม่รู้เพราะฝ่ายหญิงขอปกปิดเรื่องนี้ไว้ รอให้พร้อมแล้วจะเปิดเผย แม้แต่เขาก็ยังไม่เคยเห็นหน้าพี่สะใภ้แม้แต่ครั้งเดียว

“ทำไมเธอถึงทิ้งพี่ล่ะครับ”

“พี่เจ๊งหุ้น ไม่มีเงินให้เขาใช้ เขาก็หนีไป”

“อ้าว ! ทำไมถึงทำอย่างนั้น เวลาสุขร่วมเสพ เวลาทุกข์กลับหนี พี่อังกูรมีรูป มีที่อยู่รังรองไหม”

พี่ชายส่ายหน้า แต่ขอปากกากับกระดาษจากเขา และเขียนชื่อเฟซบุ๊คของรังรองส่งให้

“ไฟ...เข้า เข้าไปดูพี่สะใภ้ใจดำของเราซะ”

กว่าอังกูรจะพูดออกมาแต่ละคำ ยากลำบากเสียจนอัคนีแทบขาดใจตาม และเขาอุทานเสียงดังเมื่อพี่ชายมีอาการหายใจติด ๆ ขัด ๆ และที่ปากมีกลิ่นเหม็นของยาบางอย่าง

“พี่อังกูรอย่าบอกนะว่าพี่กินยาฆ่าตัวตาย”

พี่ชายสะอึกติด ๆ กันหลายครั้ง และมองไปที่เปลเด็กซึ่งวางกับพื้น เสียงเด็กร้องเบาๆ

“พี่ฝากด้วย พี่ พี่ลาก่อน เอื้อก”

อังกูรพูดจบสะอึกติดกันหลายครั้ง ก่อนจะสิ้นลมในอ้อมกอดของอัคนีที่เขย่า และเรียกชื่อเสียงหลง

“พี่อังกูร พี่อย่าเพิ่งไป พี่ครับ ผมรักพี่”

อัคนีซบหน้าลงกับอกที่มีแต่กระดูกของพี่ชายด้วยความเสียใจ เมื่อรู้ว่าเขาจากโลกนี้ไปแล้ว อัคนีร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด

เขารักและผูกพันกับพี่ชายมาก เมื่อรังรองเป็นต้นเหตุทำให้พี่ชายตาย เธอจะต้องชดใช้ผลจากการกระทำอย่างสาสม