18 ผู้ชายตามตื๊อ

“โรงงานนรก”

“คุณจะเรียกอย่างนั้นก็ได้ แต่ผมจ้างคุณมาทำงานที่นี่ เริ่มได้”

เขาสั่งเสร็จรีบขับรถออกไปจากไร่โดยไม่หันกลับมามอง นภิสถึงกับทรุดลงไปนั่งกับพื้น ร้องไห้เสียจนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด รู้ว่าคิดผิดที่มาทำงานกับผู้ชายไร้หัวใจ แต่เธอก็ต้องทนเพราะในสัญญาการทำงานที่ระบุไว้ว่าเธอจะต้องทำงานจนครบ 1 ปี ไม่เช่นนั้นจะถูกปรับเป็นเงินจำนวนมาก

“คุณนภิส คุณนภิสครับ”

นภิสสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกขณะซื้อของอยู่ในตลาด เมื่อหันไปมองก็เห็นไตรภพยืนอยู่ข้างรถยนต์ป้ายแดงคันเดิม เธอถอยกรูดเพราะนึกถึงคำเตือนจากอัคนีว่าห้ามพูดคุยกับผู้ชายคนนี้

“เอ่อ คุณไตรภพ ฉัน ฉัน ขอตัวค่ะ”

หญิงสาวหันหลังเดินห่างออกไป แต่ไตรภพตื๊อไม่เลิกตามมายืนดักตรงหน้า พร้อมกับยิ้มหวานเป็นการบริหารเสน่ห์

“คุยกันก่อนสิครับ เอ๊ะ ! ทำไมคุณถึงมีท่าทีกลัว ๆ ยังไงก็ไม่รู้”

“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันไม่กลัวอะไรเลย”

หญิงสาวปฏิเสธเสียงสั่น แต่ชายหนุ่มไม่เชื่อก้าวเข้ามาจนชิด แล้วเดินต้อนหน้าต้อนหลังเธอไปที่รถ โดยไม่เห็นอัคนีมองด้วยความไม่พอใจ แต่เขาไม่แสดงตัวเพราะจะดูท่าทีของศัตรูทางการค้า

“ถ้าอย่างนั้น เชิญไปขึ้นรถผมครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุยตรงนี้ก็ได้”

“ครับ ผมขอถามคุณว่าหลังจากที่ผมถูกไอ้หมาบ้าไฟไล่ออกจากบ้าน เขาทำอะไรคุณหรือเปล่า”

“มะ ไม่ได้ทำอะไรหรอกค่ะ นอกจากบอกให้ทำขนมเพิ่ม”

นภิสตอบด้วยเสียงตะกุกตะกัก แต่เขากลับจ้องเขม็งเป็นการเค้นหาคำตอบเมื่อเห็นแววตาแห่งความตื่นกลัวของเธออย่างชัดเจน

“ผมไม่เชื่อ คนอย่างไอ้ไฟมันร้ายกว่าเสือ กัดไม่เลี้ยง ถ้าไม่พอใจใครขึ้นมา มันทำร้ายเอาง่าย ๆ คุณระวังตัวไว้เถอะ”

“จริงหรือคะ”

“จริงสิ ถ้าเป็นไปได้ คุณควรที่จะออกจากที่นั่น”

“ฉัน ฉัน ลาออกจากการทำงานที่นั่นไม่ได้ค่ะ”

หญิงสาวโพล่งออกมาด้วยความอัดอั้น เมื่อถูกกดดันจากนายจ้างใจโหด และสัญญาที่เอาเปรียบจนเธอต้องทนทำงานราวกับอยู่ในโรงงานนรก

“ทำไมครับ ไอ้ไฟมันทำอะไรคุณ”

“เขาให้ฉันเซ็นสัญญาการทำงาน ถ้าลาออกก่อนครบหนึ่งปี ฉันจะมีความผิด ต้องชดใช้เงินถึงห้าแสนบาท”

“บัดซบที่สุด มันเอาเปรียบคุณน่าเกลียดมาก คุณคิดหรือว่าถ้าครบหนึ่งปี ไอ้ไฟมันจะทำตามสัญญาก็คงหาทางมัดคุณไว้ทำงานอีก”

เขาพยายามหว่านล้อมให้เธอเห็นคล้อยไปกับความคิดว่าคนอย่างอัคนีไม่ปล่อยให้เธอออกจากไร่ง่าย ๆ ซึ่งเธอก็กลัวจนจิตใจแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“ฉันจะทำยังไงดีคะ”

“ไม่ยากครับ ถ้าคุณอยากหนีไอ้นรกไฟนั่นจริง ๆ ผมช่วยคุณเอง แค่ห้าแสนบาท แต่คุณก็ต้องมาทำงานที่ไร่ผม รับรองว่าไม่เอาเปรียบ และให้เกียรติคุณเต็มที่”

นภิสอ้าปากค้างไม่คิดว่าไตรภพจะยื่นข้อเสนอที่ดีให้ และคิดว่าเป็นหนทางเดียวที่จะหลุดพ้นจากนายจ้างสุดโหด แต่เธอไม่ทันรับปาก เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้น เมื่อเธอมองหน้าจอถึงกับใจหาย

“คุณไฟโทร. มา สวัสดีค่ะ ค่ะ ค่ะ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

นภิสกดโทรศัพท์ปิดด้วยมือสั่น ๆ แล้วมองคนเจ้าเล่ห์ที่ยิ้มกริ่ม แสดงความเป็นมิตรให้ตายใจ

“ไอ้ไฟคงโทร. มาจิกหัวใช้อีกสิ”

“เขาให้ไปทำทอดมันข้าวโพดค่ะ มีคนงานจัดเลี้ยง เขาจะเหมาของเราไป ฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“น่าสงสารจัง วัน ๆ ทำแต่งานงก ๆ เอาล่ะตามสบาย ถ้าสนใจข้อเสนอของผมก็โทร. หาได้ตลอดเวลา โน่น คนขับรถมาแล้ว สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะ”

นภิสเลี่ยงออกมาจากไตรภพ แล้วส่งถุงวัตถุดิบในการทำอาหารให้กระจงที่รับมาถือแล้วมองเธอด้วยความสงสัย

“คุณนภิสรู้จักกับนายไตรภพด้วยหรือครับ”

“รู้จักค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ระวังตัวเอาไว้บ้าง นายคนนี้เจ้าเล่ห์และเจ้าชู้มาก ทำทุกอย่างที่จะได้ในสิ่งที่ต้องการ มีผู้หญิงหลายคนร้องไห้เพราะไอ้หมอนี่มานักต่อนักแล้ว”

นภิสใจเสียเมื่อรู้อย่างนั้น แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า กระจงเป็นลูกน้องของอัคนีก็ต้องเข้าข้างเจ้านาย และใส่ความคนที่เป็นศัตรู

สำหรับเธอพร้อมที่จะไปตายดาบหน้าถ้าหากอัคนีบีบบังคับจนทนไม่ได้ แม้ว่าจะไปเป็นเบี้ยล่างของไตรภพก็ยอมเพราะคิดว่าเขาคงไม่ร้ายเหมือนที่กระจงเล่าให้ฟัง

ตลอดเวลานั่งรถกลับเข้าไร่ นภิสปิดปากเงียบโดยตลอด และเธอไม่ทันสังเกตรถของอัคนีแล่นแซงหน้าไปด้วยความเร็ว