17 ออกไปจากไร่ผม

“บอกตรง ๆ ก็ได้ ผมมาหาคุณนภิส ผมซื้อของกินที่ร้านคุณ รู้ว่ามีรูปแบบใหม่ๆ และมีสินค้าแปลกที่น่าสนใจ ที่สำคัญอร่อยมาก และรู้ว่าผู้ผลิตฝีมือดีก็คือคุณนภิสคนนี้”

“คุณก็คงไม่ทิ้งสันดานเดิมคืออยากได้ไปอยู่ด้วยงั้นเถอะ”

อัคนีถามอย่างรู้ทันว่าไตรภพมีนิสัยเห็นแก่ได้ ซึ่งก็ได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจดังสวนกลับมา

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถ้าผมต้องการอย่างนั้นจริง ๆ คุณยินดีที่จะปล่อยคุณนภิสให้ไปทำงานที่ไร่ผมไหมล่ะ”

“ไป ! คุณออกไปจากไร่ผมเดี๋ยวนี้เลยนะ แล้วอย่ามาเหยียบที่นี่อีก”

อัคนีชี้นิ้วไล่คนขี้โกงด้วยความโกรธ แต่ไตรภพกลับลอยหน้าลอยตายิ้มอย่างยียวนกวนประสาท ขณะนภิสกลัวจนตัวสั่น

เธอชิงชังอัคนีที่ไร้มารยาท หยาบคาย และสุดสถุล

“คุณนภิสดูไว้นะครับ นี่คือคนที่เป็นนายจ้างคุณ ไล่แขกได้ทุเรศที่สุด”

ไตรภพหันมาฟ้องหญิงสาวที่ยืนหน้าซีดใจสั่นเพราะทำอะไรไม่ถูก

“คุณไม่ใช่แขกผม คุณบุกรุกเข้ามา ผมสามารถแจ้งความจับคุณได้นะ ออกไปเลยที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ”

“ไม่ต้องไล่ผมหรอกครับคุณไฟ คุณนภิสถ้าคุณต้องการเพื่อน อย่าลืมว่ายังมีผมอีกคนที่ปรารถนาดีต่อคุณ”

“เอ่อค่ะ”

“ออกไปได้แล้ว”

อัคนีโกรธจนตัวสั่นเมื่อคู่แข่งทางการค้ายังคงแสดงไมตรีต่อลูกจ้างสาวสวย เขาจึงออกปากไล่อีกครั้ง ไตรภพมองด้วยสายตาแข็งกร้าวแล้วขึ้นรถขับออกไปด้วยความเร็ว

อัคนีมองตามจนลับสายตาก่อนหันมาจ้องนภิสที่ยืนตัวสั่นเพราะไม่เคยเห็นเขาโกรธอย่างนี้มาก่อน เขากระชากแขนเธอโดยไม่ทันตั้งตัวจนร่างบางเซปะทะกับอกกว้าง

“อุ๊ย ! คุณไฟ”

“ร้องทำไม”

“ฉันเจ็บค่ะ”

หญิงสาวพูดเสียงสั่นน้ำตาคลอ และสะบัดแขนเร่า ๆ ด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกบีบจนแน่น แต่คนไร้หัวใจกลับถลึงตาใส่

“เจ็บเหรอ ความจริงคุณไม่ควรออกมาพบหรือคุยกับไอ้คนอย่างนั้นด้วยซ้ำ”

“ทำไมคะ เขาทำอะไรผิด เขามาดี”

เธอเถียงบ้างเพราะรู้ว่าสิ่งที่อัคนีกระทำอยู่นั้นไม่สมควรอย่างยิ่ง

“เขาพูดดีด้วย คุณก็ว่าเขาเป็นคนดีแล้วหรือ”

“ค่ะ เขาไม่ได้ลากปืนมายิงฉันนี่”

“เฮอะ ! คนเลว มันไม่จำเป็นต้องแสดงออกมาอย่างโหด ๆ หรอกนะ แต่มันซ่อนความร้ายกาจเอาไว้จนคุณคาดไม่ถึง ผมบอกคุณว่าไอ้ไตรภพไม่ใช่คนดีอะไรเลย”

“นั่นเป็นเรื่องระหว่างคุณกับเขา ไม่เกี่ยวกับฉันค่ะ”

เธอเถียงด้วยเสียงดัง จากที่เคยกลัวเวลานี้สลัดความรู้สึกดังกล่าวออกไปเมื่อเห็นว่าเขาไร้ความปรานี และหยาบคาย

“ทำไมจะไม่เกี่ยว ถ้ามันหาโอกาสมาหาคุณบ่อย ๆ มันก็คงหาทางที่จะดึงคุณไปหรือขอสูตรลับในการทำสินค้าขาย มันคือคู่แข่งตัวร้าย นิสัยขี้โกง”

“ปล่อยค่ะ ฉันเจ็บ”

“เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง ผมจะบอกให้คุณรู้ว่านอกจากไตรภพจะขี้โกง เห็นแก่ตัวแล้ว ยังเจ้าชู้ เพลย์บอยใช้ผู้หญิงเปลือง ระวังตัวให้ดีก็แล้วกัน”

“คุณเห็นฉันเป็นผู้หญิงง่ายอย่างนั้นหรือ”

“เรื่องนั้นผมไม่รู้หรอก แค่เตือนไว้เท่านั้น อย่าอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้เด็ดขาด”

หญิงสาวสะบัดแขนเต็มแรงกระทั่งหลุดออก เธอมองรอยแดงเป็นจ้ำจากแรงบีบด้วยอารมณ์โกรธจากผู้ชายร่างใหญ่ที่ยังคงจ้องด้วยสายตาแข็งกร้าว

“คนเรามีสิทธิส่วนตัวจะทำอะไรก็ได้”

“คุณไม่เชื่อผมใช่ไหม ถึงคุณจะมีความสามารถ ผมก็ไม่ไว้หรอก”

“ได้ ฉันขอลาออก”

“หึ หึ จะไปอยู่กับไอ้บ้าไตรภพนั่นใช่ไหม เสียใจด้วย คุณคงลืมไปแล้วมั้งว่า สัญญาการว่าจ้างบอกว่าคุณต้องทำงานที่นี่จนครบหนึ่งปี ไม่เช่นนั้นคุณจะโดนปรับเป็นเงินห้าแสนบาท”

“โอ คุณร้ายกาจมาก ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นคนอย่างนี้ ฉันดูคุณผิดจริง ๆ”

หญิงสาวร้องไห้คร่ำครวญ ยกมือปาดน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาหาได้สนใจแต่อย่างใด นอกจากมองด้วยสายตาชิงชัง

“อย่าคิดนะว่าน้ำตาจะทำให้ผมใจอ่อน คนอย่างผมพูดจริงทำจริง และตอนนี้หมดเวลาเศร้าแล้ว คุณต้องทำพายข้าวโพดเพิ่มอีกสองร้อยชิ้น ต้องเสร็จก่อนห้าโมงเย็น”

หญิงสาวชะงัก ยกมือปาดน้ำตาจนแห้งเหือดเมื่อรู้ว่ามีงานที่ต้องรออยู่ข้างหน้า ซึ่งหนักสำหรับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แม้จะมีผู้ช่วยก็ตาม