ของส่วนตัว

“พี่ให้โอกาสเธอคิดอีกที คนไหนคราม คนไหนคินน์?”

“…..” ดวงตากลมโตมองชายหนุ่มสองคนสลับกันด้วยความเลิ่กลั่กเพราะหน้าตารูปร่างที่เปลี่ยนไปและไม่ได้เจอกันนานร่วมสิบปีเลยทำให้เธอจำพวกเขาไม่ได้

“อย่าแกล้งน้องสิตาคราม”

“ขอโทษค่ะ นับจำพวกพี่ไม่ได้จริงๆ” คนตัวเล็กรีบกล่าวคำขอโทษเมื่อคนที่นั่งข้างเธอคือ ‘คราม ไม่ใช่ คินน์’ เหมือนที่เข้าใจผิด

“ครามกับคินน์คงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม ที่แม่จะพาหนูนับดาวเข้ามาอยู่ในบ้านของเราด้วยอีกคน” ลีลาวดีทวนถามลูกชายทั้งสองอีกครั้งเพราะก่อนหน้านั้นเคยเปรยๆ เอาไว้ก่อนแล้วว่าจะพานับดาวเข้ามาอยู่ในบ้าน

“แม่ให้น้องอยู่ห้องข้างๆ คินน์นะ เพราะถ้ามีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน”

“แล้วแต่แม่เลยแล้วกัน ผมไม่ได้ซีเรียสอะไรอยู่แล้ว ดีเหมือนกันอยู่กันหลายๆ คนสนุกดี แม่จะได้ไม่เหงาด้วย” ครามที่เป็นพี่ชายพูดขึ้น เขาเป็นคนที่ค่อนข้างใจดีและเข้ากับคนอื่นได้ง่าย ต่างจากน้องชายอย่างคินน์ที่ค่อนข้างรักความสงบและชอบความเป็นส่วนตัว

“แล้วคินน์แหละ มีปัญหาอะไรไหม?”

“มี!”

“คินน์มีปัญหาอะไร?” ผู้เป็นแม่เอ่ยถาม

“ให้เธอย้ายลงมาอยู่ห้องข้างล่าง ผมไม่สะดวกใจที่จะอยู่ร่วมกับคนอื่น”

“…..” นับดาวนั่งก้มหน้านิ่งเมื่อเห็นสายตาคู่คมของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามจ้องมองเธออย่างไม่เป็นมิตร

“ได้ไงกันตาคินน์ แม่ให้หนูนับดาวย้ายเข้าไปอยู่ห้องนั้นแล้วนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า เดี๋ยวนับย้ายลงมาอยู่ห้องข้างล่างก็ได้ค่ะ”

“แต่ป้า…”

“นับอยู่ได้ค่ะป้าลี”

“ฉันยอมให้เธอย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านในฐานะคนอาศัย หรือเธอคิดจะเป็นมากกว่านั้น” สายตาคู่คมตวัดหางตาไปมองยังร่างบางที่นั่งเงียบอยู่

“เปล่าค่ะ นับไม่เคยคิดแบบนั้น” เธอรีบบอกปฏิเสธ ขอแค่มีที่อยู่ให้หลบแดดหลบฝน ไม่ว่าจะให้อยู่ในฐานะไหนก็ได้ทั้งนั้น

“ป้าขอโทษนะหนูนับ เดี๋ยวป้าจะสั่งให้คนไปเตรียมห้องให้นะ หนูโอเคใช่ไหม?” ลีลาวดีพูดอย่างรู้สึกผิด เพราะไม่อยากให้เรื่องราวมันบานปลายจึงต้องยอมแต่โดยดี

“หนูโอเคค่ะป้า” คนตัวเล็กพูดตามความรู้สึก ถือว่ามันเป็นเรื่องดีซะอีก เพราะเธออยากย้ายมาอยู่ห้องข้างล่างตั้งแต่แรก

เวลาต่อมา

“ห้องป้าอยู่ข้างๆ นะคะ ถ้าต้องการอะไรเรียกได้ไม่ต้องเกรงใจ” ป้าแม่บ้านพูดขึ้น หลังจากที่ช่วยนับดาวขนข้าวของย้ายเข้ามาอยู่ในห้องพักสำหรับแม่บ้าน

“ขอบคุณค่ะป้านอม”

“ตอนนี้ดึกมากแล้ว ป้าว่าคุณนับเข้าห้องพักผ่อนเถอะค่ะ จะได้หายเหนื่อย”

“ถ้างั้นหนูขอตัวไปพักก่อนนะคะ”

“แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะคะ หลับฝันดีค่ะคุณนับ”

ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอย่างเป็นมิตร ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องพักของตัวเอง แล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรง

ภายในห้องนี้มีเพียงเฟอร์นิเจอร์แค่ไม่กี่ชิ้นแถมยังเล็กคับแคบมากกว่าห้องที่อยู่ด้านบน แต่เธอกลับรู้สึกสบายใจกว่าเป็นไหนๆ

เช้าวันต่อมา

“ตื่นเช้าจังเลยหนูนับ แล้วนี่ทำอะไรอยู่จ๊ะ?” ลีลาวดีถามด้วยความสงสัยเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วเห็นว่านับดาวกำลังวุ่นอยู่ในห้องครัวตั้งแต่เช้าตรู่

“นับกำลังช่วยป้านอมทำอาหารเช้าค่ะ”

“ไม่ต้องทำเลย ปล่อยงานครัวให้เป็นหน้าที่ของป้านอมไป”

“เหลืออีกนิดหน่อยก็จะเสร็จแล้วค่ะ”

“ป้าบอกว่าไม่ก็ไม่สิจ๊ะ ไปนั่งพักให้สบายเถอะ เดี๋ยวทางนี้ให้คนของป้าจัดการเอง”

“ค่ะป้าลี” เมื่อเห็นว่าผู้เป็นป้าทำเสียงดุ เธอจึงต้องยอมวางมือแต่โดยดี

“ถ้างั้นนับขอออกไปเดินเล่นข้างนอกบ้านได้ไหมคะ”

“ตามสบายเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”

ร่างบางหมุนตัวเดินออกจากตรงนั้น ท่ามกลางสายตาของผู้เป็นป้าที่มองตามด้วยความเอ็นดู

“ตรงนี้ร่มรื่นดีจัง” หญิงสาวหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาวที่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ พลางสอดส่องสายตามองไปรอบๆ ด้วยความไม่คุ้นชิน

เธอหยิบสมาร์ตโฟนรุ่นเก่าที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาดูรูปผู้เป็นแม่ให้หายคิดถึง

“เอาเสื้อผ้าไปซักให้หน่อย”

นับดาวสะดุ้งหันไปมองตามต้นตอของเสียง ก่อนจะเห็นว่าเป็นคินน์ ที่เดินตรงมาทางเธอพร้อมกับตะกร้าเสื้อผ้าขนาดใหญ่

“พูดกับนับหรอคะ?” เธอชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง พลางทวนถามเพื่อความแน่ใจ

“แล้วตรงนี้มีใครอยู่นอกจากฉันกับเธอ?”

“…..” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อเห็นสายตารำคาญที่เขาใช้มองเธอ

“ซักมือเท่านั้นนะ เสื้อผ้าฉันราคาแพงเดี๋ยวเป็นรอย”

“เอ่อ..”

“ฉันสั่งอะไรก็ทำสิ หรือคิดจะเข้ามากินมาอยู่ที่นี่ฟรีๆ”

“ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวนับเอาไปซักให้” พอได้ยินดังนั้น เธอจึงตอบรับคำสั่งในทันทีด้วยความเกรงใจ เพราะอย่างน้อยคินน์ก็เป็นเจ้าของบ้านที่เธออาศัยอยู่

“ซักแล้วรีดให้ด้วย พรุ่งนี้ฉันต้องใส่ไปมหาลัย”

“ได้ค่ะ”

นับดาวได้แต่มองตามแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เดินออกมา พลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อเห็นเสื้อผ้ากองโต

“มานั่งทำอะไรตรงนี้คะคุณนับ?” ประนอมเอ่ยถามคนตัวเล็กที่กำลังนั่งขะมักเขม้นซักผ้าด้วยความตั้งใจ

“ซักผ้าให้พี่คินน์ค่ะ” เธอตอบกลับแล้วก้มหน้าก้มตาซักเสื้อผ้าต่อไป นานร่วมชั่วโมงแล้วที่ยั่งนั่งอยู่ตรงนี้ไม่ได้ลุกไปไหน

“มันไม่ใช่หน้าที่ของคุณนับนะคะ รีบถอยไปเลยค่ะ เดี๋ยวป้าทำเอง”

“แต่ผมสั่งให้ยัยนี่เป็นคนทำ ป้าไม่ต้องยุ่ง” เสียงชายหนุ่มดังแทรกขึ้นพร้อมกับตะกร้าผ้าอีกอันที่เพิ่งไปเอามา

“ป้าออกไปได้แล้ว มีอะไรก็ไปทำ”

“ค่ะคุณคินน์” เมื่อได้ยืนคำสั่งจากเจ้านาย เธอจึงจำใจเดินออกไปแต่โดยดี

พรึ่บ! นับดาวนั่งนิ่งอย่างไม่มีทางเลือกเมื่อผ้ากองโตอีกกองถูกเทกระจาดลงบนพื้นด้วยฝีมือของภาคินน์

“ซักพวกนี้ด้วย ซักให้หมดอย่าให้เหลือ”

“ได้ค่ะ” เธอขานรับแบบไม่อิดออดเพราะไม่อยากมีปัญหา แต่กลับต้องหยุดชะงักด้วยความตกใจเมื่อเห็นบางสิ่งบางอย่างที่เขานำมาให้ซัก

“พะ…พี่คินน์!”

“อะไรของเธอ?”

“ต้องซักอันนี้ด้วยเหรอคะ?” นับดาวมองไปยังกางเกงบ็อกเซอร์จำนวนหลายตัวด้วยความสงสัย

“ก็ใช่น่ะสิ”

“แต่มัน…”

“ซักผ้าแค่นี้ เธอทำไม่ได้เหรอ?”

“ทำได้ค่ะ”

“ทำได้ก็ดี แล้วอย่าเอาเรื่องนี้ไปฟ้องแม่เด็ดขาด ไม่งั้นเธอโดนดีแน่”

“…..”