ทาสรัก - 3 ดูแลคนป่วย (ขัดใจ)

วันต่อมาฉันมาเรียนตามปกติ แต่วันนี้ไม่เห็นพี่ลีโอมาเรียนเลย เจอแต่พี่เลย์แฝดของเขา ไปไหนของเขานะ ทำไมไม่มาเรียน หรือเมื่อคืนดื่มหนัก

“ซีนแกเจอพี่ลีโอบ้างมั้ย” ฉันลองถามซีนดูเผื่อจะเจอพี่ลีโอ

“นั่นไงพี่ลีโอของแก” ซีนชี้ไปที่พี่เลย์

“บ้าหรอนั่นพี่เลย์นะ”

“อ้าวหรอ ฉันไม่รู้อ่ะหน้าเหมือนๆ กัน”

หรือเมื่อคืนพี่ลีโอไปไหนกับใคร เฮ้อ! ไม่สิ อย่าคิดแบบนี้ให้ตัวเองเสียความรู้สึกเลียวนะพาย

“แกลองไปถามพี่เลย์ดูมั้ย เขาเป็นแฝดกันคงจะรู้”

ฉันรวบรวมความกล้าก่อนจะเดินไปถามพี่เลย์ ในตอนนี้พี่เลย์กำลังนั่งคุยอยู่กับพี่เตชิน เพื่อนของเขานั่นแหละ พี่ผู้หญิงสองคนที่อยู่กลุ่มเดียวกันไม่ได้อยู่ด้วย ฉันเลยกล้าที่จะเดินเข้าไปถาม

“พี่เลย์คะ”

เมื่อเดินไปถึงฉันก็เรียกชื่อพี่เลย์ แต่คนที่หันมามันทั้งพี่เลย์และพี่เตชินเลย รู้สึกเขินๆ ยังไงก็ไม่รู้ พี่เลย์กับพี่เตชินรู้ดีเรื่องฉันกับพี่ลีโอ

“ว่าไงครับน้องพาย” บอกตามตรงว่าเวลามองพี่เลย์ใจมันสั่นๆ คงเป็นเพราะว่าพี่เลย์เป็นแฝดกับพี่ลีโอ ทั้งคู่หน้าเหมือนกันมากๆ แล้วเวลาที่พี่เลย์พูดกับฉันเพราะๆ ฉันก็รู้สึกเขินถ้าคิดว่าคนตรงหน้าคือพี่ลีโอ

“คือพายไม่เห็นพี่ลีโอเลย...”

“อ้อ! ไอ้ลีมันบ่นว่าปวดหัวเลยลาหยุดหนึ่งวันครับ”

“อ้อ! ขอบคุณนะคะ งั้นพายขอตัวก่อนนะ”

“ครับ ^_^”

ฉันรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อยพี่ลีโอก็ไม่ได้อยู่กับผู้หญิงคนไหนแบบที่ฉันคิด

หลังจากคุยกับพี่เลย์เสร็จฉันกับซีนก็เดินไปที่ตึกเรียน วันนี้เรามีเรียนกันแค่ช่วงเช้าน่ะ ส่วนน้ำหวานก็ยังไม่หายป่วย แต่เมื่อเช้าก่อนจะมาเรียนฉันไปดูแล้ว นางดีขึ้นมากแล้วแหละ

ฉันโทรไปหาพี่ลีโอทั้งวัน แต่เขาก็ไม่รับสายฉันเลย มันยิ่งทำให้ฉันกระวนกระวายใจด้วยความเป็นห่วง

พอเลิกเรียนฉันก็บอกให้ซีนกลับก่อน ส่วนฉันจะขึ้นแท็กซี่ไปดูพี่ลีโอที่คอนโดสักหน่อย เฮ้อ!! ถึงจะรู้ดีกว่าถ้าไปอาจจะโดนพี่ลีโอดุ แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้นี่นา อย่างพี่ลีโอถ้าไม่เป็นหนักมากจริงๆ ก็คงไม่หยุดเรียนไปแบบนี้ แต่เมื่อคืนก็ยังเห็นดีๆ อยู่เลยนะ

ตอนนี้ฉันมาหยุดที่หน้าห้องห้องพี่ลีโอแล้ว และกำลังจะเคาะประตูห้องเพราะฉันไม่มีคีย์การ์ดห้อง

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

ฉันยืนเคาะห้องอยู่นานแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าพี่ลีโอจะมาเปิดห้องให้ ตอนนี้ใจมันกังวลกลัวว่าพี่ลีโอจะเป็นอะไรมาก ฉันเลยถือวิสาสะลงไปคอคีย์การ์ดสำรองที่เคาท์เตอร์ด้านล่างคอนโด ฉันมาที่นี่กับพี่ลีโอหลายครั้ง พนักงานจำฉันได้ ฉันเลยได้คีย์การ์ดมาง่ายๆ

เมื่อได้คีย์การ์ดมาแล้วฉันก็เอาไปสแกนเพื่อเปิดประตูห้องเข้าไป ยังจำคำพูดของพี่ลีโอได้ที่บอกว่าห้ามให้ฉันเข้าไปในห้องของเขา และฉันก็ทำตามมาตลอด แต่วันนี้ขอก้าวข้ามกฏข้อนี้ไปก่อนก็แล้วกัน

แกร่ก!! ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของพี่ลีโอ แล้วเหลือบมองไปที่เตียงเห็นว่าพี่ลีโอนอนหลับอยู่ จากนั้นฉันก็มองไปทั่วห้อง ใจมันเต้นรัวด้วยความกลัว แต่ก็แอบคิดในใจ ไม่คิดว่าห้องนอนเขาจะรกขนาดนี้

เสื้อผ้าถูกถอดแล้วโยนพาดเอาไว้บนตะกร้า พาดอยู่นะไม่ได้อยู่ในตะกร้า ขวดน้ำ แก้วน้ำก็วางเอาไว้ไม่เป็นที่เป็นทางเลย

แต่ก่อนจะสนใจสิ่งของพวกนั้น ฉันเดินไปนั่งลงบนเตียงข้างๆ กับร่างของพี่ลีโอที่นอนหลับอยู่ก่อนจะยกมือขึ้นไปทาบบนหน้าผากของเขา

“ทำไมตัวร้อนขนาดนี้นะ” ฉันตกใจมาก รู้ว่าป่วยแต่ก็ไม่คิดว่าจะตัวร้อนขนาดนี้ ทำไมถึงไม่ยอมไปหาหมอนะ

“อื้อ~” เสียงของพี่ลีโอประท้วงในลำคอเหมือนจะหงุดหงิดเล็กน้อยที่ถูกฉันรบกวน ฉันเลยรีบชักมือออก แต่แล้วจู่ๆ พี่ลีโอก็คว้ามาจับมือของฉันเอาไว้

“เธอเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง !!” น้ำเสียงแหบพร่าของพี่ลีโอเอ่ยถามฉันอย่างหาเรื่อง

“อะ เอ่อคือพาย....” ฉันก้มหน้างุด ถึงจะรู้ดีว่าต้องเจอดุแบบนี้แต่พอเอาเข้าจริงๆ ฉันก็กลัวจนไม่กล้ามองหน้าพี่ลีโอเลย

“ฉันเคยบอกเธอใช่มั้ยว่าอย่าเข้ามาในห้องนอนของฉัน !!” พี่ลีโอถามเสียงเข้ม ถึงแม้น้ำเสียงนั้นมันจะแหบพร่าก็ตาม แต่ด้วยสีหน้าแววตาของเขาฉันรู้ดีว่าตอนนี้พี่ลีโอกำลังโกรธฉันมากแค่ไหน

“ค่ะพายจำได้ แต่พายเป็นห่วงพี่ลีโอนะคะ”

“ไม่จำเป็น !!” การถูกคนที่เรารักปฏิเสธเราทุกอย่างนี่มันเจ็บดีนะ เจ็บมากด้วย

“กลับไปซะ !!” พี่ลีโอผลักฉันออก

“จะด่าจะว่าพายยังไงก็ได้ แต่อย่าเพิ่งไล่พายไปได้มั้ยคะ พี่ลีโอป่วยขนาดนี้จะให้พายกลับไปได้ยังไง” ถึงแม้จะถูกเขาผลักออกไปแล้ว แต่ฉันก็ยังจะหน้าหนากลับไปนั่งที่เดิมข้างๆ ตัวของพี่ลีโอ

“เธอชักจะวุ่นวายเกินไปแล้วนะ รู้ตัวมั้ย ?”

“ค่ะพายรู้ แต่พายเป็นห่วงจริงๆ แค่เป็นห่วงก็ไม่ได้หรอคะ”

“ดื้อด้าน !!” พี่ลีโอมองหน้าฉันแบบไม่ชอบใจเอามากๆ ก่อนที่เขาจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“ค่ะพายดื้อ งั้นเดี๋ยวพายไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้นะคะ”

“ไม่ต้อง !!”

ถึงแม้ว่าพี่ลีโอจะห้ามแต่วันนี้ฉันขอขัดใจเขาสักวันก็แล้วกัน ฉันเดินไปหาผ้าที่พอจะใช้เช็ดตัวได้

“อย่ายุ่งกับของในห้องฉัน !!” เสียงของพี่ลีโอห้ามฉันเป็นระยะๆ แต่ฉันก็ไม่สนใจ บอกแล้วไงว่าวันนี้ฉันขอขัดใจเขา

หลังจากที่หาผ้าได้แล้วฉันก็เดินเอาผ้าไปชุบน้ำในห้องน้ำแล้วบิดให้หมาดๆ ก่อนจะเดินถือผ้าออกมา ในตอนนี้พี่ลีโอกำลังจ้องมาที่ฉันตาเขม่งเลย

“เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูด ?” พี่ลีโอถาม ทำไมต้องหงุดหงิดขนาดนี้ด้วยนะ คนเป็นห่วงทำไมถึงไม่เข้าใจบ้าง

“พายได้ยินค่ะ เดี๋ยวพายเช็ดตัวให้พี่ลีโอเสร็จแล้ว พายจะไปทำข้าวต้มมาให้ ถ้าพี่ลีโอกินข้าวต้มแล้วก็กินยา พายถึงจะกลับค่ะ” พี่ลีโอพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ต่อหน้าฉัน

ฉันอาจจะน่ารำคาญมากๆ ในสายตาของพี่ลีโอ แต่ทุกอย่างที่ฉันทำฉันเป็นห่วงเขามากจริงๆ

“จะเช็ดตัวใช่มั้ย งั้นมาสิ”

“ค่ะ”

ฉันเดินไปนั่งลงบนเตียงพร้อมกับที่พี่ลีโอเปิดผ้าห่มผืนใหญ่ออก แล้วฉันก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นท่อนล่างของพี่ลีโอมันเปลือยเปล่า ขะ เขาไม่ได้ใส่กางเกงอยู่งั้นหรอ

“เช็ดสิ” พี่ลีโอจับมือของฉันข้างที่ถือผ้าอยู่ไปวางไว้ตรงใกล้ๆ กับท่อนเอ็นของตัวเอง “เริ่มที่ตรงนี้แล้วกัน”

“พะ พี่ลีโอ...คือพายว่า”

“อยากทำมากไม่ใช่ ?” พี่ลีโอถามอย่างหาเรื่อง “เช็ดสิิ นั่งตัวแข็งอยู่ทำไม ทำเหมือนไม่เคยเห็น !!”