บทที่ 2 พอใจ

นากิบขยับเท้าก้าวเข้าหาอัลคอนซา หล่อนถอยกรูด กลืนน้ำลายลงคอ มันชั่งเหนียวหนืดเสียเหลือเกิน หล่อนเห็นดวงตาของคนถือมีดแล้วหลับตาแน่น

“ตกลง ข้ารับพวกเจ้าเป็นคนงานก็ได้ แต่พวกเจ้าต้องออกไปจากกระโจมของข้า ถ้ามีคนมาเห็นเข้า ปู่ข้าไม่ไว้ชีวิตพวกเจ้าแน่”

“เสียใจ ข้าจะไม่ไปไหน จนกว่าเจ้าจะพาพวกข้าไปพบปู่ของเจ้า” องค์ชายก๊อดดาธทรงยืน ดวงพระพักตร์แย้มน้อย ๆ อัลคอนซาเบิกตากว้างอีกครั้ง กำมือแน่น กัดฟันอย่างโกรธ ๆ ผู้ชายตัวสูงตรงหน้า กำลังบังคับหล่อน

“พวกเจ้าจะมาเป็นนายข้าหรือจะมาเป็นลูกน้องของข้ากันแน่” หล่อนพูดเสียงดัง ใบหน้านวลบึ้งตึงขึ้นมาทันที องค์ชายยังคงแย้มสรวล นากิบเหลือบมองแล้วเอ่ยออกมา

“พวกข้าพร้อมจะเป็นลูกน้องแล้วครับนายหญิงแต่ว่า..อย่าพูดจาไม่ดีกับนายข้า”

“ไม่เป็นไรนอต ต่อไปนี้ข้าจะเป็นลูกน้องของผู้หญิงคนนี้ ข้าจะเป็นด๊าธคนธรรมดาส่วนเจ้าก็เป็นนอตคนธรรมดาเหมือนข้า อย่าพูดแบบนั้นกับนางอีกแต่ตอนนี้ข้าอยากรู้จักชื่อของเจ้า”

เขาหันมาจ้องหน้าหญิงสาวที่เพิ่งพิจารณาหล่อนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเมื่อครู่นี้และรู้สึกพึงพอใจในตัวหล่อนมากกว่าความสนใจของชายหนุ่มที่มีต่อหญิงสาวทั่ว ๆ ไป

ผมยาวปล่อยสยายเลยไหล่ เส้นผมเป็นมันระยับยามต้องแสงไฟ คิ้วเข้มโก่งเล็กน้อย ดวงตายาวรีราวดวงตาของเหยี่ยวผู้พิทักษ์นั้น คมเข้มยามมองหน้าเขา หากว่าเขาเป็นคนรักของหล่อน ดวงตาเหยี่ยวคงไม่มองอย่างโกรธเคืองเช่นนี้

“ข้า อัลคอนซา เป็นหลานสาวคนเดียวของท่านอัสลามุยะนายใหญ่ของที่นี่” หล่อนตอบด้วยน้ำเสียงไม่เต็มใจสักเท่าไร เขายิ้มกว้าง อัสลามุยะ นายใหญ่ของชนเผ่ากลุ่มน้อยโอเอซิสแห่งนี้ เขาจะยึดที่นี่เป็นที่พักชั่วคราวในการเดินทางที่ไม่ตั้งใจของเขากับลูกน้องคนสนิท

“พาข้าไปพบปู่ของเจ้าได้รึยัง ข้าอยากนอนเต็มทีแล้ว เดินทางฝ่าทะเลทรายมาตั้งไกล กว่าจะมาถึงที่นี่”

“เจ้าตั้งใจมาทำงานที่นี่อย่างนั้นรึ” ดวงตาสีน้ำตาลฉงนกับคำพูดของชายหนุ่ม คิ้วขมวดมุ่นเพิ่มความงดงามให้เข้มขึ้น องค์ชายก๊อดดาธจ้องมองนิ่ง ภาพเหล่านี้เขาไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน นี่เป็นภาพที่แปลกตาสำหรับเขา

“ใช่ เราตั้งใจมาหางานทำที่นี่เพราะคำบอกเล่าของนักเดินทาง เขาบอกว่าที่นี่มีงานรอพวกเราอยู่”

“เจ้าเชื่อรึว่าเขาพูดจริง ที่นี่ไม่ต้องการคนงานเพิ่มแม้แต่คนเดียว”

หล่อนตวัดหางตาใส่นากิบแล้วหันมาจ้องหน้าองค์ชายก๊อดดาธก่อนจะเมินหนีสายตาคมที่จ้องมองหล่อนอย่างมีนัยบางอย่าง หล่อนไม่อยากสบตาคมคู่นี้ หัวใจที่ไม่เคยหวั่นไหวกับสายตาของชายหนุ่มผู้ใดกลับสั่นคลอนและเต้นแรงผิดปกติ มือเท้าพาลจะหมดเรี่ยวแรงดื้อ ๆ หล่อนแอบสำรวจสรีระของเขาขณะที่เขาก้าวเดิน นั่ง ยืนและทุกคำพูดของเขา

“แต่ตอนนี้เราต้องการงาน ยังไงเจ้าต้องรับเราสองคน”

“พอแล้วนอต อัลคอนซาพูดเข้าใจง่ายจะตาย ใช่มั้ย เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดกับเจ้าไปเมื่อครู่ดีใช่มั้ย”

องค์ชายทรงยืน ดวงพระเนตรจับนิ่งที่ใบหน้านวลเนียนงดงามยามต้องแสงไฟจากตะเกียงแก้ว พระองค์เผลอแย้มสรวล

“ข้าเข้าใจ เข้าใจว่าพวกเจ้ามันพวกอันธพาล ชอบขู่บังคับผู้หญิง ข้าจะทำตามที่เจ้าต้องการแต่ถ้าปู่ข้าไม่รับเจ้าเข้าทำงานก็อย่ามาโทษข้าก็แล้วกัน”

“เจ้าต้องพูดให้ปู่เจ้ารับพวกข้าสิคนสวย”

องค์ชายองค์รองแห่งอุสมันก้าวพระบาทเข้ามาช้า ๆ อัลคอนซาถอยหนีโดยอัตโนมัติพร้อมละล่ำละลักออกมา

“ข้าจะบอกให้ปู่รับพวกเจ้า ตามข้ามา”

หล่อนหมุนตัวก้าวเร็ว ๆ ไปที่ประตูกระโจม ผลักผ้าผืนหนาอย่างโกรธ ๆ นากิบมองตามร่างบางระหงแล้วหันมามององค์ชายของเขา

“พอพระทัยนางหรือพะย่ะค่ะ”

“ห้ามพูดกับข้าอย่างนี้อีก ต่อไปนี้จะมีแต่ด๊าธกับนอต ลูกจ้างอัสลามุยะเท่านั้น เจ้ากับข้าคืออดีตนายกับบ่าวที่บ้านถูกปล้น อย่าลืมสินอต”

องค์ชายตบไหล่นากิบแรง ๆ แล้วก้าวตามอัลคอนซาออกจากกระโจม นากิบเดินเร็วตามเจ้านาย จากคืนนี้เป็นต้นไปจะไม่มีองค์ชายน้อยหรือองค์ชายก๊อดดาธและทหารองครักษ์นากิบอีกต่อไป จะมีเพียงชายหนุ่มชื่อด๊าธกับคนสนิทชื่อนอตเท่านั้น...

องค์กอซีดิล ราชาแห่งเมืองอุสมัน ทรงกริ้วกับความดื้อขององค์ชายก๊อดดาธ พระโอรสองค์รองเป็นอย่างมาก องค์ชายก๊อดดาธทรงเอาแต่พระทัย ไม่รับพระประสงค์ของพระบิดาก่อนที่พระองค์จะเสด็จออกจากพระราชวังและหายไปแบบไร้ร่องรอย

องค์ราชินีอนาเซียทรงนิ่งกับข่าวการหนีขององค์ชายก๊อดดาธ พระองค์ดำริไว้ก่อนจะเกิดเรื่องเหล่านี้ขึ้นในเมืองอุสมัน หากองค์ชายก๊อดดาธมีพระชนม์ครบ 20 ปีเมื่อไร เรื่องวุ่นวายจะเกิดกับพระราชวงศ์ของกอซีดิลซึ่งขณะนี้สิ่งที่พระองค์ดำริไว้กำลังเกิดขึ้นแล้ว

อนาเซียเป็นพระมเหสีเอกที่ไร้องค์รัชทายาทซึ่งพระองค์ได้รับพระยศเป็นพระราชินีของเมืองเป็นแม่เมืองที่มีจิตเมตตาแต่ไม่ทรงแสดงให้ใครเห็น องค์ราชาเกรงพระทัยราชินีแต่พระองค์ต้องการรัชทายาทจึงใช้กฎหมายราชวงศ์หาพระมเหสีองค์ที่ 2

ราชากอซีดิลทรงพยายามอย่างยิ่งกับการมีรัชทายาทสืบบัลลังก์ เมื่อพระมเหสีองค์แรกไม่สามารถมีองค์ชายให้พระองค์ได้ พระองค์จึงทรงหามเหสีองค์ที่ 2 คือเฟาร์ซีย์ แต่พระมเหสีเฟาร์ซีย์ก็ไม่มีทายาทอีกเช่นกัน พระองค์จึงหามเหสีองค์ที่ 3 ซึ่งเหมือนจะเป็นข่าวดีสำหรับราชวงศ์เมื่อมเหสีอนูบิสให้กำเนิดองค์ชายกอเดธแต่พระเจ้าไม่ประทานให้องค์ชายกอเดธขึ้นครองบัลลังก์จึงทำให้ทรงประชวรตั้งแต่พระเยาว์

กษัตริย์กอซีดิลไม่หมดหวังพระองค์ทรงหามเหสีองค์ใหม่เพื่อให้ได้รัชทายาทที่เหมาะสมกับบัลลังก์ พระองค์เลือกมุลละกอตซึ่งต่อมามเหสีมุลละกอตทรงให้กำเนิดองค์ชายก๊อดดาธ ความหวังของพระราชาจึงอยู่ที่ก๊อดดาธแต่เพียงผู้เดียว

เมื่อองค์ชายเจริญพระวัยกลับกลายเป็นส่วนเกินของพระราชวังซึ่งพระมเหสีมุลละกอตรู้ดีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนและองค์ชายก๊อดดาธเนื่องมาจากสาเหตุใด