ตอนที่ 6 ไร้ร่องรอย

คนตัวเล็กสะบัดมือออกจากคนตัวโตอย่างไม่แรงนัก 

" ทำไมล่ะครับที่รัก มีอะไรหรือเปล่า หรือว่าเรายังศึกษาดูใจกันไม่มากพอ แต่ผมมั่นใจนะว่าผมจะรักคุณแค่คนเดียวตลอดไป "

ราชันย์มองไปยังร่างบางที่ตัวสั่นเทาอยู่ตอนนี้เหมือนกับคนกำลังจะร้องไห้แต่กลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างสุดแรง 

" แคร์ขอโทษค่ะ แต่แคร์ยังไม่พร้อมแต่งงานตอนนี้ แคร์มีเหตุผลที่ไม่สามารถบอกชินได้ แคร์ขอโทษค่ะ แคร์ขอโทษ " 

คนตัวเล็กได้แต่เอ่ยขอโทษซ้ำๆและกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ตอนนี้น้ำตาของเธอไหลอาบแก้มอย่างสุดจะทน เธอรักเขามากมายเหลือเกินแต่ความรักของเรามันเป็นไปไม่ได้เลยจริงๆ 

" ไม่เป็นไรครับที่รัก ไม่เป็นไร ถ้าแคร์ยังไม่พร้อมชินก็พร้อมที่จะรอ อย่าคิดมากเลยนะครับ "

คนตัวโตลุกขึ้นมาจากการนั่งคุกเข่าพร้อมกับเก็บแหวนเข้าไปไว้ในกระเป๋ากางเกงเช่นเดิมพร้อมกับดึงคนตัวเล็กเข้ามาสวมกอดเอาไว้เพื่อเป็นการปลอบโยน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงปฏิเสธทั้งๆที่เราสองคนก็ดูเหมือนจะไปกันได้ด้วยดี แล้วเราสองคนก็รักกันมากแต่เขาก็ไม่อยากเซ้าซี้เธอและกดดันมากไป เขาจะรอจนกว่าเธอจะพร้อมเพราะเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนและเขาก็ไม่ควรบังคับคนรักให้มาแต่งงานกับเขาทั้งๆที่เธอยังไม่พร้อม 

" งั้นเรามากินข้าวเช้ากันก่อนนะครับคนดี "

ราชันย์ชวนคนตัวเล็กมากินข้าวเพื่อไม่ให้บรรยากาศตรงนี้มันอึดอัดจนเกินไปแล้วบอกให้เพื่อนๆที่กำลังซุ่มดูอยู่ให้ถอยออกไปก่อน ซึ่งเพื่อนของเขาก็เข้าใจดีและยอมหลบไปก่อน 

" แคร์ไม่ค่อยหิวอ่ะค่ะ แคร์อยากกลับแล้วเรากลับกันเลยไหมคะ วันนี้ตอนบ่ายคุณมีประชุมนี่นา "

คนตัวเล็กที่ทำอะไรไม่ถูกอยากจะเข้าไปกอดเขาเหลือเกินแต่ก็ทำไม่ได้ วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายแล้วสินะ 

" ครับ " 

จากนั้นทั้งสองคนก็ขึ้นมาเก็บกระเป๋าบนห้องแล้วขับรถกลับไปยังคอนโดทันที ตลอดการเดินทางคนตัวเล็กไม่พูดอะไรออกมาสักคำแม้ว่าราชันย์เองจะชวนคุยอยู่ตลอดเวลา แต่เธอก็เพียงแค่ถามคำตอบคำเท่านั้น ซึ่งคนตัวโตเองก็ไม่อยากบังคับให้เธอต้องพูดกับเขา เธออาจจะกำลังอึดอัดอยู่ก็ได้ แต่ในใจลึกๆก็แอบคิดไม่ได้ว่ามีเหตุผลอะไรกันที่ทำให้เธอปฏิเสธเขาแบบนี้หรือว่าที่ผ่านมาเขารักเธอแค่ข้างเดียวงั้นหรือ?

เมื่อถึงคอนโดแคร์ก็เปิดประตูรถออกมาโดยไม่รอให้ราชันย์เปิดให้เหมือนอย่างที่เขาเคยทำ เธอเดินขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว ราชันย์เองก็ไม่รอช้ารีบตามเธอขึ้นไปเช่นกัน 

" ชินรีบไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทันประชุมบ่ายนี้นะ " 

คนตัวเล็กเอ่ยบอกกับแฟนหนุ่มแล้วส่งยิ้มน้อยๆให้เพื่อกลบเกลื่อนความเสียใจ รอยยิ้มนั่นทำให้ชายหนุ่มคลายกังวลอยู่ไม่น้อย เขานึกว่าเธอจะอึดอัดจนไม่อยากพูดกับเขาแล้วซะอีก 

" ครับ แล้วชินจะรีบกลับมานะ วันนี้แคร์อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าเดี๋ยวชินจะซื้อเข้ามาให้ตอนเย็นๆ "

" เลือกเมนูที่ชินชอบเลยค่ะ วันนี้แคร์ตามใจชิน "

คนตัวเล็กที่พูดออกไปแบบนั้นเพราะเธอไม่คิดว่าเย็นนี้เธอจะได้อยู่ที่นี่แล้วต่างหาก 

หลังจากที่ชินอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็กำลังจะออกจากห้องไป แต่แล้วคนตัวเล็กก็เดินมาหาพร้อมกับรั้งแขนของเขาเอาไว้ซะก่อน 

" แคร์ขอกอดหน่อยได้ไหม "

ไม่รอให้เขาอนุญาตเธอสวมกอดเขาไว้แน่น ซึมซับความอบอุ่นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้มองหน้าเขาและกอดเขาแบบนี้อีก 

" อะไรกันที่รัก กอดซะแน่นเชียวเดี๋ยวเย็นนี้ผมก็กลับมาแล้วนะ จะให้กอดทั้งคืนเลยครับ " 

ราชันย์พูดออกไปแบบนั้นแต่ความรู้สึกของเขากลับรู้สึกแปลกๆไป เหมือนกำลังจะเสียของรักไปแต่ก็นั่นแหละเขาก็คงคิดไปเอง เธอจะไปไหนในเมื่อก็อยู่ด้วยกันกับเขา และเย็นนี้เขาก็จะหาของอร่อยๆมาให้เธอกินให้หนำใจไปเลยเธอจะได้อารมณ์ดี 

" แคร์รักชิน "

" ครับ ชินก็รักแคร์มาก อ้อนจัง ไม่ไปทำงานแล้วได้มั้ย? " 

" ไม่ได้ค่ะ อย่าเกเรสิ " 

คนตัวเล็กเอ่ยเสียงดุ หลังจากนั้นราชันย์ก็เดินออกไปทันที 

เมื่อเห็นว่าราชันย์ออกไปทำงานแล้วแคร์เดินออกไปมองจนแน่ใจว่ารถของเขาได้เคลื่อนตัวออกไปแล้วจริงๆจากทางหน้าต่าง เธอก็รีบมาเก็บของที่จำเป็นโดยใช้เวลาอย่างรวดเร็ว หลังจากเก็บของเสร็จแล้วเธอก็ออกจากห้องไปทันทีโดยที่ไม่ได้ทิ้งข้อความหรืออะไรไว้เลย เพราะเธออยากจะให้เขาตัดใจจากเธอจริงๆอยากให้เขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงไม่ดี เขาจะได้ตัดใจจากเธอง่ายๆเพราะว่าชาตินี้คงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว 

" ลาก่อนนะคะชิน "

คนตัวเล็กพูดเพียงแค่นั้นน้ำตาก็ไหลอาบแก้มแล้วเธอก็รีบเดินออกไปทั้งที่น้ำตาไหลอยู่แบบนั้น เพราะเธอมีหน้าที่ที่ต้องทำแล้วจุดมุ่งหมายของเธอก็คือประเทศไทยบ้านเกิดของเธอเอง 

ราชันย์ 

ผมที่วันนี้ประชุมงานค่อนข้างเคร่งเครียดและเลิกช้าเป็นพิเศษ ผมจึงไม่ได้ซื้ออะไรเข้ามาแล้วกะว่าจะชวนแฟนสาวออกไปดินเนอร์กันข้างนอก ผมจึงรีบกลับเข้ามารับเธอในห้องแต่เมื่อกลับเข้ามาในห้องกลับพบกับความมืดสนิท 

" ไม่ได้เปิดไฟ ที่รักออกไปไหนอ่ะไม่อยู่หรอครับ "

ราชันย์เดินตามหาแฟนสาวจนทั่วห้องแต่ก็ไม่พบ แล้วเขาก็เริ่มใจไม่ดีเพราะปกติถ้าเธอจะออกไปไหนเธอจะส่งข้อความมาบอกเขาตลอดเพราะกลัวว่าเขาจะเป็นห่วง แต่วันนี้กลับแตกต่างออกไป คิดได้เพียงเท่านั้นราชันย์รีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบกับความว่างเปล่า

" เป็นอย่างที่ผมคิดไว้จริงๆ คุณไปจากผมแล้วจริงๆ ชนิดา คุณไม่รักผมแล้ว " 

ร่างสูงได้แต่นั่งคุกเข่าอย่างหมดแรง