5

“ล้านหนึ่งเลยเหรอ” ริมฝีปากหยักสีอ่อน เปล่งออกมาในขณะที่มือใหญ่ ค่อยๆ เปิดดูข้อมูลเกี่ยวกับเธอที่ลูกน้องได้ไปสืบและพิมพ์เป็นแผ่นออกมาให้

ใบหน้ารูปไข่ที่มีสันจมูกพองามกับดวงตาชั้นเดียวที่มีชั้นตาล่างนูนรับดวงตาดำขลับ ให้ดูหวานขึ้นเล็กน้อย ในหลายๆ รูปที่เธอยิ้มเยือน

คิ้วเข้มของหญิงสาวรับกับสีผมดำขลับ ที่เหมือนจะไม่ใส่ใจในการแต้มสี พวงแก้มได้รูปมีเลือดฝาดประปราย ริมฝีปากจิ้มลิ้มนั่น...ส่งผลให้รวมๆ แล้วเธอก็ดูมีเสน่ห์

ไม่ได้สวยผุดผาด แต่ก็ลงตัวน่ามอง

อายุจริงที่ปรากฏในข้อมูลทำเอาเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

“อายุ 32 หรือ?” เขาถามด้วยความไม่แน่ใจ

“ใช่ครับท่าน ดูไม่เหมือนเหรอครับ”

“นึกว่า 18 ปี” เขาส่ายหัวเล็กน้อย พร้อมเปิดดูรูปของเธอย้ำๆ อีกครั้ง

ก่อนอ่านประวัติส่วนตัวด้านการศึกษา ฐานะและอาชีพ

“เป็นพยาบาลครับ ลาออกมาทำธุรกิจแล้วน่าจะล้ม ช่วงนี้เลยเดือดร้อนเรื่องเงินมากพอดู” อารามให้ข้อมูลเพิ่มเติม เพราะศึกษามาแล้วอย่างดี เอาเข้าจริงเขาได้ไปตามอ่านโพสต์ยืดยาวของเธอที่ได้โพสต์เอาไว้เยอะแยะ แต่ก็แสนจะน่าติดตาม อ่านเพลินจนได้รู้หลายอย่างในมุมมองความคิดของเธอ

“32 ไม่เคยผ่านมือชายมาเลย เป็นไปได้เหรอ” เพราะถึงเธอจะไม่ได้สวยผุดผาด แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะดูไม่ได้เลย

“ไม่เคยมีแฟนครับ เป็นเด็กเรียน เรียนจบก็ทำแต่งาน ขนาดคนคุย ยังไม่มีเลยครับ”

“เยี่ยม”

“เธอเยี่ยมใช่ไหมครับ” เขาว่าอย่างภาคภูมิใจที่ตามหาเพชรเม็ดงาม มาให้เจ้านายได้

“แกนั่นแหละที่เยี่ยม ทำอย่างกับไปอยู่ใต้เตียงเขา” เขากลัวว่าพอเอาเข้าจริง จะไม่เป็นอย่างที่ข้อมูลว่า

“แต่ผมก็ไม่เคยสืบพลาดนะครับ” ความจริงข้อนี้ ทำเอาผู้เป็นเจ้านายพูดไม่ออก และดูข้อมูลของเธออีกครั้งเพื่อประกอบการตัดสินใจ

“เอา Facebook เธอมาหน่อย”

“ใช้ของผมก็ได้ครับ ผมใช้ Team Paul คุยกับเธอครับ” Team Paul เป็น Account ที่อารามใช้ในการติดต่อพูดคุยลับหรือสืบหาข้อมูลบางอย่าง ซึ่งเป็นชื่อบริษัทนักสืบที่เขาทำอยู่ลับๆ แบบที่ไม่ได้จริงจังหรือรับงานบ่อยมาก

จักรวาลอยากจะสัมผัสผู้หญิงคนนี้ด้วยตัวเอง ผ่าน Facebook ก่อนที่จะตัดสินใจเลือก ถึงเงิน 1 ล้านบาทจะน้อยนิดสำหรับเขา

แต่ทุกการจ่าย...ต้องคุ้มค่าเสมอ!

“งานหนักเหรอคะช่วงนี้ เห็นนั่งจ้องหน้าจอไม่วางมาหลายชั่วโมงแล้ว” คนกำลังอ่านอะไรอย่างแสนเพลิดเพลินอยู่นั้น สะดุ้งเล็กน้อย เมื่อถูกทักทายจากแม่บ้านคนสนิท ที่เขาอนุญาตให้มาดูแลใกล้ชิดได้เพียงคนเดียวนี้

“อืม” ตอบกลับ พร้อมวางหน้าจอ I-pad ลง ก่อนเหลือบไปมองนาฬิกาเรือนหรูสีทอง ที่แขวนอยู่ผนัง

เวลาที่ผ่านเลยไปรวดเร็ว แบบแทบไม่รู้ตัวทำเอาเขาตระหนักได้

“วันนี้มีอะไรทานบ้าง” ถามเพื่อตัดใจ ไม่ให้ตัวเองหันไปเหลือบมองหน้าจอที่ละมาอีก

คนอย่างจักรวาล ไม่ใช่คนที่จะทำตัวติดหน้าจอได้นานๆ เหมือนคนอื่น เขาประหลาดใจและไม่อยากจะรับความจริงข้อนี้

“ผัดกระเพราะเครื่องในไก่ แล้วก็มีแกงจืดฟองเต้าหู้ กับของหวานอีกนิดหน่อยค่ะ” เอ่ยถึงของโปรดผู้เป็นเจ้านายด้วยรอยยิ้มเย็นใจ จนเขาผ่อนคลายตามไปด้วย

“งั้นตั้งโต๊ะเลยครับ” เขาผู้สุภาพกับแม่บ้านท่านนี้เป็นพิเศษ พูดจาเหมือนคุยกับญาติผู้ใหญ่มาเสมอ

“ได้เลยค่ะ งั้นรอสักครู่นะคะ” หลังจากที่ วันเพ็ญ มาดี ได้คล้อยหลังไป เขาก็เหลือบสายตาไปมองหน้าจอ I-pad ที่ดับอยู่อีกครั้ง

“ไม่ได้อยากจะอ่านอะไรสักหน่อย”

เขาประหลาดใจตัวเองไม่น้อย ที่นั่งไล่อ่านสิ่งที่เธอเขียนเอาไว้ในหน้า Facebook ของตัวเอง แต่ตั้งเป็นสาธารณะทั้งหมด

มีคนเข้ามาอ่านน้อยบ้าง เยอะบ้าง...แต่เป็นการเขียนเล่าที่เพลิดเพลินไม่รู้จบ

ส่วนใหญ่ ก็เป็นเรื่องราวชีวิตที่เธอเคยเจอมา ทั้งเรื่องดีและเรื่องร้ายที่จะต้องฟันฝ่า...ซึ่งมันทำให้เขาลุ้นและติดตามอ่านจนวางไม่ลง

แต่ก็นั่นแหละ มีหรือที่คนอย่างเขาจะยอมรับง่ายๆ เลือกที่จะลุกไปเตรียมรับประทานมื้อเย็น เพื่อที่จะให้ลืมบทความอันน่าติดตามของเธอนั้นไปเสีย