Chapter .2คำโกหกของแคทเทอรีนที่ย้ำให้ฟาเบียนโกรธจัด!! 3/4

“เอาน่าศิริน สักวันคงได้คืน ไปทำมาหากินได้แล้ว เสียเวลาไปโขแล้วนะเธอ” หญิงสาวกล่าวให้กำลังใจตัวเอง มันไม่ใช่ของๆ เธอ และตั้งใจจะคืน สักวันคงมีโอกาส และคงต้องหาวิธีใหม่ เธอน่าจะเอาไปให้เขาที่บ้านนะ ทำไมคิดให้ได้ก่อนน่านี้ เก็บไว้กับตัวเสียหลายวัน เพราะหากนำไปมอบที่บ้านเจ้าหล่อน ของนี้มันน่าจะถึงมือ

เมื่อใคร่ครวญหาวิธีการคืนได้ ศินาราจึงสบายใจขึ้น เธอลุกขึ้นยืนบิดซ้ายบิดขวา ไล่อาการปวดเมื่อยที่คงค้าง แล้วจึงออกเดินไปข้างหน้า…เพื่อไปทำมาหากิน หลังจาเสียเวลาไปกับเรื่องวุ่นวายเกินกว่าที่ตัวเองตั้งใจ โดยมีใครบางคนจับตามองและก้าวเดินตามไปติดๆ โดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัว

บอดี้การ์ด : ‘เจ้านายครับ หล่อนกำลังจะออกไปแล้วครับ’

มีข้อความส่งเข้ามาในไลน์ส่วนตัวของฟาเบียน ชายหนุ่มเปิดอ่าน เขากดข้อความย้อนกลับไปทันที

ฟาเบียน : ‘ตาม...’

คำสั่งง่ายๆ แต่คือเรื่องสำคัญ ชายผู้นั้นตามติดศินาราแบบไม่ให้คราดสายตา และรายงานความคืบหน้าให้ฟาเบียนรับทราบเป็นระยะๆ

ชายหนุ่มวางหน้านิ่งสนิท จนแม้แต่แคทเทอรีนที่อยู่ใกล้ยังไม่รู้ หลังจากรับประทานอาหารอิ่มหน่ำดี จึงแยกย้ายกันกลับ แคทเทอรีนแยกตัวไป ทันทีที่อยู่บนรถยนต์ส่วนตัว สาวเจ้ายกมือขึ้นทุบเบาะนุ่มๆ ใบหน้าเคร่งเครียด กลัวว่าฟาเบียนจะรู้ว่าตัวเองเป็นคนโยนแหวนของเขาทิ้ง ก็เธอหึง!! จนขาดสติ จนทนเห็นสิ่งที่ชายหนุ่มมอบให้ไม่ได้ หลังจากทิ้งไปแล้วเธอก็ดีขึ้น เมื่อฟาเบียนไม่ใช่คนโรแมนติกหรือละเอียดอ่อนเท่าไรเขาคงจำไม่ได้หรอก...แต่เธอคิดผิด...

แล้วจู่ๆ ทำไมเขาถึงถามหาของๆ เขาขึ้นมา?

ฟาเบียนรู้ได้ยังไงว่ามันหายไป!!

“ช่วยไม่ได้นะคะ...คุณทำตัวเองฟาเบียน” คนอย่างแคทเทอรีน ฟลอเรีย เธอต้องเป็นที่หนึ่ง ไม่ใช่คู่ควงชั่วคราว หรือเป็นตัวเลือกของใคร!!

หญิงสาวเชิดหน้าขึ้น เธอโบกมือให้สารถีเคลื่อนรถยนต์ออกไปจากที่ ปล่อยใจไปตามสายลม และหาทางรอดให้ตัวเอง เมื่อฟาเบียนคือคนที่ตัวเองแคร์ เขาทำตัวสม่ำเสมอ ถึงจะไม่ถึงกับยกย่องเชิดชู แต่เขาก็คงให้เกียรติเธอเสมอ แม้เขาจะมีคู่ควงมากหน้าหลายตา และไอ้บรรดาคู่ควงของเขานั่นแหละ ที่ทำให้เธอฉุนเฉียวบ่อยๆ แต่ไม่เคยแสดงออกให้ฟาเบียนเห็นสักที สิ่งที่เขาเห็นด้วยสายตาตัวเอง เธอจะงดงาม แล้วก็สุภาพอ่อนโยน วางตัวเป็นดอกไม้สูงค่า คู่ควรกับการปักลงในแจกันทอง และฝ้ารอให้ฟาเบียนเอ่ยปากขอแต่งงานมาหลายปี แต่ความหวังของเธอยังมาไม่ถึงเสียที

“แคทไม่มีทางเสียคุณให้กับอีหน้าไหนเด็ดขาด!! ฟาเบียน”

มุมปากสีสดแสยะยิ้ม เธอกระซิบเสียงเคร่งเครียด และตั้งใจให้เป็นแบบนั้น เธอไม่มีวันปล่อยผู้ชายเพอร์เฟค สมบูรณ์พร้อมแบบฟาเบียนให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น แล้วยิ่งเขาไม่เคยคบผู้หญิงคนไหนนานเท่าเธอ แคทเทอรีนก็ยิ่งมั่นใจ ว่าตัวเองอาจจะเป็นคนที่ชายหนุ่มขอแต่งงาน

Fabian Dorothy.

CEO.

ป้ายหน้าห้องทำงานของชายหนุ่ม ยังคงความขลัง เพราะหากใครก็ตามที่ก้าวล่วงเข้าไปภายใน เขาจะสั่นเทา เหมือนกับว่าอากาศรอบตัวเย็นเฉียบ บวกกับสายตาคมเฉียบของฟาเบียนด้วยแล้ว ยิ่งมีความผิดติดตัว เขาจะคายมันออกมาโดยที่เจ้าของห้องไม่ต้องไต่ถาม

แต่หนุ่มคนเดียวที่ไม่เคยกลัว... ยามเมื่อล่วงล้ำเข้าไปในห้องทำงานของฟาเบียน อเดล (เอ็ด) คอนนอร์ เพื่อนสนิทที่รู้ใจชายหนุ่มที่สุด เพราะคบค้ากันมานาน รู้ไส้รู้พุงทุกขดของฟาเบียน และนิสัยก็เหมือนกัน นิยมชมชอบอยู่กลางวงล้อมผู้หญิง มีแอลกอฮอล์กลั้วปาก และสนุกสนานไปกับรสหอมหวานของเปลวไฟพิศวาส เกลือกกลั้วกับนวลนางอวบอึ๋ม

“สวัสดีเพื่อนเลิฟ วันนี้ไม่ไปหายาหยีหรือไงว่ะ”

อเดลโผล่พรวดพราดเข้าไปในห้อง เขาไม่เคยที่จะหยุดเคาะประตู เพื่อแจ้งให้คนข้างในรับรู้

ฟาเบียนวางปากกาในมือลงข้างตัว เขาเงยหน้าขึ้นและมองคนที่เข้ามาด้วยสายตาตำหนิ

“อย่ามามองผมแบบนั้นเลยท่านฟาเบียนผู้ยิ่งใหญ่ ผมไม่ใช่เด็กอนุบาลที่ต้องมีสัมมาคารวะ...และในห้องทำงานของคุณ!! ไม่น่าจะมีอะไรแอบซ่อน...เอ...หรือว่ามี?”