Chapter .2คำโกหกของแคทเทอรีนที่ย้ำให้ฟาเบียนโกรธจัด!! 4/4

ชายหนุ่มลุคเถื่อนๆ ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาชุดรับแขก เขาตวัดปลายเท้าขึ้นวางไว้บนโต๊ะเตี้ยๆ และเอนตัวนอน พรางพริ้มเปลือกตาหลุบลง เหมือนจะนอนหลับพักผ่อน

“ไปอดนอนที่ไหนมาว่ะ เอ็ด!! ดูเหมือนคุณจะเพลียพิกล”

“เมื่อคืนฉายเดี่ยวน่ะฟาเบียน เลยควบสอง แม่สองสาวนั่นรีดพลังงานในร่างกายของผมเกือบหมด เด็ดดวงฉิบหายเลยคุณ” อเดลพูดทั้งที่ยังไม่ลืมตา เขาเสียงแตกพร่า เมื่อนึกถึงน้องนางสองสาว ที่พึ่งจะฟาดฟันกันมาทั้งคืน!!

“โอ...มีแม่ม้าป่าแสนพยศ หล่อนมีความสามารถมากเลยนะนี่ น่าตบรางวัลให้ชะมัด!! นางสามารถรีดพิษของคุณจนเกือบหมดและสภาพสะบักสะบอมแบบนี้ น่านับถือๆ” ฟาเบียนส่ายใบหน้า เขาโชกโชนพอตัว แต่ไม่ได้หลงใหลกลิ่นเนื้อนางเหมือนอเดล ไอ้หมอนี่ออกย่ำราตรีทุกคืน!! หิ้วผู้หญิงกลับไปสำเริงสำราญมากกว่าหนึ่งเสมอ และยังใช้ชีวิตผาดโผน ไร้คู่ควงข้างกาย จนบางครั้งฟาเบียนคิดว่าอเดลคงไม่มีหัวใจ

“ผมมีหลายก๊อกน่า...ไม่มีใครทำให้ผมสิ้นฤทธิ์หรอก เพียงแต่มันเพลียเพราะควบหนัก แค่พักเดี๋ยวเดียวก็หาย”

ชายหนุ่มกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง เขายกมือขึ้นเสยผมบนศีรษะแรงๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มให้เพื่อนรัก

“ยังไม่ตอบผมเลยนะฟาเบียน วันนี้ไม่ไปหาแม่ยอดยาหยีของคุณอีกเหรอ”

“กาแฟสักแก้วไหม? เอ็ด”

ฟาเบียนไม่ตอบเขาถามกลับและอเดลพยักใบหน้ารับ เขาลุกขึ้นยืนเดินมาอิงสะโพกกับขอบโต๊ะทำงาน พรางชะโงกหน้ามองจอคอมพิวเตอร์ที่มีแต่เส้นกราฟวุ่นวาย

“ชีวิตคุณนี่มีแต่การทำงาน และมันน่าปวดหัวฉิบ!!”

หนุ่มหล่อพ่อรวย มีสมบัติกองท่วมศีรษะตั้งแต่แรกเกิดบ่นอุบ เขามองตัวเลขและเส้นกราฟที่เคลื่อนไหวแบบเซงๆ จะให้ทำงานจนหัวปั่นแบบฟาเบียนคงไม่ไหว มันไม่ใช่แนวถนัด เอดลชอบศิลปะ เขาเป็นนักวาดภาพที่มีคนชื่นชอบ และภาพของเขาขายได้ราคา แม้เจ้าตัวจะทำเพราะรักสนุก เป็นงานอดิเรกมากกว่าจริงจัง...อีกอย่างเขาไม่ใช่ลูกรัก เป็นลูกชายคนที่สอง เลยเรื่อยเปื่อยตามเรื่องตามราว ทำอะไรอย่างที่ตัวเองต้องการ เพราะกิจการทางบ้าน มีคนคอยสารต่อเสียแล้ว

“ผมลูกคนเดียวนี่ ผมไม่ทำแล้วใครจะทำ!!” ชายหนุ่มตอบเสียงนิ่ง เขากดเปิดหน้าจอโทรศัพท์ เมื่อมีสัญญาณเตือนข้องความไลน์เข้า

บอดี้การ์ด: ‘เธอไปทำงานอีกที่ครับ ไม่มีทีท่าว่าจะเอาแหวนไปขาย จะให้ทำยังไงต่อ’

ข้อความสั้นๆ ระบุแหล่งของคนส่งมา เขากดตอบแล้วจึงหันไปสนใจเพื่อนชายตรงหน้า เรื่องขี้ผงแค่จับขโมย คงไม่ต้องลงมือเอง

ฟาเบียน : ‘จับตัวมาเลย...ฉันอยากฟังจากปากหล่อน หล่อนฉกแหวนไปจากแคทเทอรีนได้ยังไง’

“ดูเหมือนจะยุ่งนะฟาเบียน?”อเดลยกแก้วกาแฟขึ้นจิบเขาเหลือบมองเพื่อนรักสลับกับการมองจอคอมพิวเตอร์

“มีเรื่องยุ่งนิดหน่อย แต่คุณคิดว่าไงสำหรับผลกำไรของไตรมาสนี้”

ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ เขารู้ว่าอเดลไอคิวสูง แต่ไอ้หมอนี่ไม่ชอบแสดงออก มันชอบปิดเป็นความลับว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะ แกล้งบังหน้าทุกคนด้วยความเสเพล ทำตัวไร้แก่นสาร เพราะไม่อยากถูกบังคับไปทำงาน ปิดบังอำพรางด้วยการเป็นศิลปิน แต่ไอ้รูปวาดพิลึกพิลั่น นั่นกลับมีคนชอบ และทำเงินให้อเดลไม่ใช่น้อย

“น้อยไปนิดนะ สำหรับฝีมือคุณ มีปัญหาเหรอ”

แค่เห็นเส้นกราฟ อเดลกลับมองเห็นถึงการขยับขึ้นลง เขาสามารถตีตรงจุดและมันเป็นความจริง

“อืม...มีสินค้าหลายตัวด้อยกว่าคุณภาพที่ตกลงกันไว้ โดนตีกลับและถูกปรับหลายครั้ง กำไรมันเลยน้อยลง”

“คุณก็น่าจะหาคนที่ไว้ใจได้ให้ทำแทน จะได้ไม่ต้องมารับผิดชอบตรงส่วนนี้ เป็นเสือนอนกินดีกว่า เพราะลูกค้าของคุณก็มุ่งเป้ามาที่องค์กรขนาดใหญ่ คุณก็แค่โยนชิ้นเนื้อให้บริษัทเล็กๆ แต่ปัดความรับผิดชอบไปให้เขาแทน ปัญหาพวกนี้ก็จะหมดไปเอง...ไม่ต้องเสี่ยง รับเงินเข้ากระเป๋าเหน็ดๆ”

ฟาเบียนคลี่ยิ้ม ไอ้หมอนี่เหมาะสำหรับการบริหารเป็นอย่างมาก แต่กลับไม่ชอบเสียอีก

“เบื่อวาดรูปเมื่อไร มาเป็นที่ปรึกษาให้ผมนะเอ็ด”

“ไม่เอาหรอก เบื่อตายห่า!! มีแต่ตัวเลขกับการเร่งหาผลกำไร”