Chapter .2คำโกหกของแคทเทอรีนที่ย้ำให้ฟาเบียนโกรธจัด!! 1/4

F&C มันคงหมายถึง ฟาเบียนกับแคทเทอรีนนะสิ น่าอิจฉาจังเลย... ถึงเธอจะไม่ค่อยชอบฟาเบียน เพราะลุคของเขาดูโฉด เถื่อน แววตาถือดีและแสนจะเอาแต่ใจ ก็เขาเคยแต่บงการคนอื่น ไม่เคยก้มศีรษะให้ใคร มันจึงไม่แปลกที่เขาจะดูร้ายกาจ แต่เมื่อทั้งสองคนยืนคู่กัน มันคือภาพในหน้าหนังสือนิทาน ระหว่างเจ้าหญิงผู้เลอโฉม กับอัศวินผู้เหี้ยมหาญ ผิดกับเธอเป็นอย่างมาก อย่างตัวเธอเองก็เป็นได้แค่ชาวนาจนๆ ที่ต้องเช่าที่ทางของอัศวินเพื่อหาเลี้ยงปากท้องตัวเอง เป็นคนเลี้ยงห่านตัวดำๆ ที่อยู่กับปรักโคลน...ผิดกันราวกับฟ้ากับเหว...

“เห้อ!!”

เธอยกแหวนขึ้นชูและบังเอิญแสงไฟส่องกระทบ จนเกิดประกายแสง และแสงนั้นสะท้อนบังเอิญเข้านัยน์ตาของฟาเบียนพอดี ชายหนุ่มหันมามอง... เขาขมวดคิ้วนิดๆ มองแสงวิบวับที่สะท้อนรอดออกมาจากมุมตึกตรงหน้า เงาดำๆ ที่กองขยุกขยุยนั่นอีกมันน่าสงสัยจนอดไม่ได้ที่จะเดินไปดู

โกรธ!! ความรู้สึกแรกที่ฟาเบียนรู้สึก เขาโกรธจัดจนแทบกระอัก!! แทบจะตรงเข้าไปกระชากคนที่นั่งคุดคู้อยู่ให้ลุกขึ้นยืน และถลุงด้วยกำปั้นให้หมอบราบ เพราะ!! ไอ้สิ่งที่มันถืออยู่ในมือ คือแหวนที่เขาสั่งทำขึ้นมาเพื่อมอบให้แคทเทอรีน แล้วเขาพึ่งมอบให้เธอไป นี่คือสิ่งที่แคทเทอรีนกำลังกระวนกระวายใช่ไหมล่ะ...

แต่มันกลับไปอยู่ในมือของไอ้ขยะนั่นได้อย่างไร?

เขายกโทรศัพท์ส่วนตัวขึ้นเก็บภาพของไอ้หมอนั่น ฟาเบียนใจเย็นพอที่จะไม่เข้าไปกระชากแหวนวงสวยออกมาจากมือของมัน!! เขาขยายภาพดู จนรู้ว่าที่เขาเห็น มันไม่ใช่ผู้ชาย...แต่ไอ้ที่กองเขระขระเหมือนขยะตรงหน้าเขานี่ เป็นหล่อน!! ผู้หญิงใบหน้าขะมุกขะมอม ไม่มีเครื่องสำอางบนใบหน้า แต่ขนตาหล่อนงอนเช้งชะมัดยาด... ริมฝีปากอิ่มรูปกระจับ รวมๆ แล้วก็ดูดีไม่ใช่เล่น...แต่สกปรกเกินกว่าจะคว้ามาควง...เห้ย!! เขาคิดอะไรกับโจร ถ้าจะบ้า!!

ฟาเบียนสะบัดหน้าไล่ความคิดฟุ้งซ่าน

เขากดโทรศัพท์อีกครั้งแต่ครั้งนี้คือการสั่งงานลูกน้อง โดยส่งภาพผู้หญิงลึกลับ...ที่กำลังครอบครองแหวนของเขาอยู่ให้บอดี้การ์ดของตัวเองคอยจับตามอง... “เกรย์...ตามสืบประวัติคนในภาพนี่ให้หน่อย ขอรายละเอียดชัดๆ อยู่ที่ไหน? ทำอะไร? เป็นใคร?” เขาสั่งงานจบก็กดวางสาย เหลือบมองขยะสกปรกก้อนนั้นอีกครั้งหมิ่นๆ แล้วจึงหมุนตัวเดินกลับเข้าไปด้านในร้านอาหาร เขาต้องรู้เสียก่อนว่าแหวนของเขาตกไปอยู่ในมือของผู้หญิงคนนั้นได้ยังไง?

และแคทเทอรีนจะต้องตอบ...

ฟาเบียนเดินย้อนกลับมาที่โต๊ะ เขานิ่งไปและกำลังใช้ความคิด เขาควรถามแคทเทอรีนแบบไหนดี เธอถึงจะยอมพูดความจริง

“แคท...คุณมีอะไรจะบอกผมไหม?” เสียงเรียบสนิทจนแคทเทอรีนสะดุ้ง เธอเป็นวัวสันหลังหวะ มีความผิดติดตัวและยังหาทางออกไม่เจอ

“ไม่มีนะคะฟาเบียน แคทไม่มีอะไรจะบอกคุณเลย” เสียงตอบลุกลน มันย้ำให้ฟาเบียนแน่ใจ

แคทเทอรีนตัดสินใจปกปิดชายหนุ่มไว้ก่อน... เดี๋ยวค่อยคิดหาทางรอด ไอ้แหวนนั่นหน้าตาเป็นอย่างไรก็จำไม่ค่อยได้ แต่หากถามไปทางต้นสังกัดคนผลิต เขาน่าจะช่วยเธอแก้ปัญหาครั้งนี้ได้ คิดได้แบบนั้นเธอจึงรู้สึกโล่งอกขึ้น พอจะคลี่ยิ้มอ่อนๆ ให้ฟาเบียนได้แบบสนิทใจ

“แต่ผมมีล่ะ แคท...ผมแน่ใจว่าหากพูดไป คุณจะต้องแปลกใจ”

“อะไรคะ? แคทงง”

“แหวนผมอยู่ไหน?” เสียงเครียดๆ กับแววตาจริงจัง จนแคทเทอรีนสะอึก เธอพึ่งจะคิดหาทางแก้ตัวออก แต่เขาดันทะลึ่งถามขึ้นมาเสียได้ เอาไงล่ะทีนี้

“แหวนวงไหนคะ แคทมีหลายวงอยู่นา ใส่สลับกันไปกันมาแก้เบื่อ” หญิงสาวยังพยายามเถ แม้จะเริ่มวิตก

“ผมรู้ว่าคุณรู้นะแคท”

“เอ่อ...” ใบหน้าซีดๆ กับแววตาลอกแลก เธอเสก้มหน้าหนี จนชายหนุ่มเริ่มฉุนจัด

“วง-ที่-ผม-ให้... วง-นั้น-สั่ง-ทำ-จาก Cartier”

ชายหนุ่มพูดช้าๆ ชัดๆ เสียงเครียด เขาจับตามองแคทเทอรีนแบบตาไม่กะพริบ

หญิงสาวกระอึกกระอัก เธอเร่งคิดหาทางรอดให้ตัวเอง เธอแสร้งยกมือขึ้นปิดหน้า แล้วจึงทำเสียงกระซิกกระซี้ เหมือนกำลังร่ำไห้ “ฟาเบียนแคท...แคท...ขอโทษ มันหายไป แคททำมันหายไปค่ะ”