Chapter .1 ‘Cartier’ แหวนใครหว่า? 3/3

แคทเทอรีนเริ่มกระวนกระวาย เธอจะหาทางออกเรื่องนี้ยังไงดี...เธอยังไม่อยากผิดใจกับฟาเบียน เมื่อเขาคือคนที่เหมาะสมกับตัวเองที่สุดในนาทีนี้ ไม่มีใครในปารีสเพอร์เฟคได้เท่ากับฟาเบียนอีกแล้ว...ถึงเขาจะเจ้าชู้ตามประสาผู้ชายโสด แต่เขาก็ให้เกียรติและยกย่องตัวเองเหนือใคร...

‘เอาไงดีล่ะ’

มือเรียวบางกำแน่น เธอคิดหาทางรอดให้ตัวเอง และยังมองไม่เห็นทาง

“อืม...ดีๆ ผมต้องการทั้งเซตและครั้งนี้ผมจะขอเธอแต่งงานจริงๆ จังๆ เสียที” เสียงผู้ชายพูดดังแว่วๆ ศินาราชะเง้อคอมอง แล้วเธอก็ย่นคอกลับมาที่เดิม เธอมองเห็นผู้ชายคนหนึ่ง ที่แผ่นหลังตึงเปรี๊ยะ อยู่ในสูทพอดีตัวและสง่างามเหมือนเจ้าชาย ชายหนุ่มที่ดูดีตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า....เขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ไม่ไกลจากที่เธอซุ่ม เขาเดินไปเดินมา พรางพูดกับอีกฝ่ายเสียงดังๆ และเธอก็ดันอยู่ใกล้ๆ จนได้ยินถ้อยคำของเขาสะอย่างชัดเจน

ดูเหมือนว่าชายหนุ่มผู้นั้นกำลังวางแผนขอผู้หญิงคนหนึ่งแต่งงาน...มันเป็นเรื่องน่ายินดี เธอจึงอดไม่ได้ที่จะยิ้ม

หญิงสาวถอนลมหายใจแรงๆ ปีนี้ตัวเองอายุ 25 ปี ยังหาคนรู้ใจหรือคนข้างกายไม่ได้เลย มันอาจจะเป็นเพราะเธอไม่มีเวลา และไม่เคยใส่ใจตัวเอง ในเมื่อก็ไม่ได้ขี้ริ้วจนคนเห็นต้องรีบหนี เมื่อไร? นะ ความเหงาเป็นที่เพื่อนกับศินารามาจนครบอายุยี่สิบห้าปี กำลังจะจากไปสักที ในอนาคตข้างหน้าสักวันเธอจะมีคนๆ นั้นเคียงข้าง...มันเป็นแค่ฝันที่ลางเลือน มองไม่เห็นเค้าลาง... สาเหตุเพียงเพราะเธอไม่มีเวลาใส่ใจสายตาของคนอื่น เมื่อแพลนการดำเนินชีวิต มีแต่การบากบั่นเรียนหนังสือ...กับทำงานหาเลี้ยงปากท้องตัวเอง ความตั้งใจของหญิงสาวคือการนำความรู้ที่เล่าเรียนมาทั้งหมดกลับไปพัฒนาประเทศของตัวเอง... และการหาสตางค์เพื่อดำเนินชีวิตให้รอดในต่างแดนมันเหนื่อยสาหัสจนหมดความคิดเรื่องรักๆ ใคร่ๆ มีแต่เสียงชมเชย...สร้างความภาคภูมิใจให้พ่อแม่... แต่ไม่มีใครรู้หรอก? เธอเหนื่อยหนักหนาสาหัสขนาดไหน? กว่าจะก้าวมายืนตรงจุดนี้ได้... และมันเหลือเวลาอีกไม่นาน เธอก็จะคว้าความฝันของตัวเองมาครองได้สำเร็จ เพราะเหลืออีกไม่แค่กี่หน่วยกิจ ปริญญาใบที่สอง เธอก็กำลังได้ครอบครอง

“พ่อจ๋า แม่จ๋า ศิรินกำลังจะได้กลับบ้านแล้วนะจ้ะ” เธอหลับตารำพึงถึงบุพการี อนาคตอีกไม่ไกลเกินฝัน!! ก็จะได้เหินฟ้ากลับไปซุกอกพ่อกับแม่ และเริ่มต้นชีวิตใหม่ในการตอบแทนคุณแผ่นดิน ให้สมกับที่ทุกคนฝากความหวังไว้ ด้วยการมอบทุนการศึกษาให้กับคนจนที่อยากเล่าเรียนได้ไล่ตามความฝันของเขา

“ไม่ต้องเยอะ ผมไม่ชอบเพชรที่มันเยอะเกิน ขอเด่นๆ แค่เม็ดสองเม็ดพอ แต่ขอขนาดอลัง!! หน่อยก็แล้วกัน ผมจะเอาไปหมั้นผู้หญิง” ฟาเบียนพูดเสียงร่าเริง เขามโนภาพแหวนเพชรเม็ดงามที่กำลังจะไปประดับบนเรียวนิ้วเรียวของแคทเทอรีน เป็นตัวแทนความรัก!!

ใช่เหรอ? เขารักเธอเหรอ...ความรู้สึกเช่นนั้นเขารู้สึกแบบนั้นกับแคทเทอรีนจริงนะเหรอ ฟาเบียนสับสน เขาไม่ค่อยแน่ใจว่าตัวเองรู้สึกผูกพันกับแคทเทอรีนจริง!! เพียงแต่ในนาทีนี้ไม่มีใครเหมาะกับเขาเท่าเธอ เมื่อแคทเทอรีนคือทายาทของฟลอเรีย...มันต้องเป็นเงินต่อเงิน...ธุรกิจในมือจะได้พัฒนาเพิ่มขึ้น

ศินาราแอบเบ้ปาก คนรวยนี่ทำอะไรก็เวอร์วัง!! สั่งทำแหวนเพชรเพื่อเอาไปหมั้นผู้หญิง ขนาดคงพอๆ กับไข่ไก่เชียวแหละ เมื่อเขาคือ ฟาเบียน โดโรธีย์...

เธอล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุม หยิบแหวนที่เก็บได้ขึ้นมาจ้องมอง นี่ก็ไม่ใช่น้อยแล้วนา...มันสวยเสียจนเธอตาพร่า และแอบอิจฉาคนที่เป็นเจ้าของ ตัวเรือนคงทำจากทองคำขาว เมื่อมันสุกปลั่งไม่แพ้ประกายแสงเพชร ตรงกลางมีเพชรเม็ดเป้งๆ ล้อมกรอบด้วยเม็ดเล็กๆ เรียงเป็นพรืด!! นี่ก็สวยสุดๆ แล้วที่หมอนั่นสั่งทำใหม่จะสวยเลิศเลอค่าขนาดไหน เธอไม่เคยหยิบแหวนวงนี้ออกมาดูชัดๆ สักทีเพราะกลัวตัวเองเกิดความโลภ จนไม่อยากส่งคืนเจ้าของ วันนี้พึ่งจะหยิบออกมาดูเป็นครั้งแรก เธอพึ่งเห็นว่ามันมีอักษรสลักไว้ที่ตัวเรือน