Chapter .1 ‘Cartier’ แหวนใครหว่า? 2/3

แล้วใครจะเชื่อล่ะว่าผู้หญิงคนนั้นโยนแหวนราคาแพงทิ้ง เมื่อมันเป็นสิ่งของมีราคา มีคุณค่าทางใจ จากข่าวซุบซิบในหนังสือ ‘แทบลอยน์’ เรื่องมหาเศรษฐีหนุ่มเซอร์ไพรส์แฟนสาวด้วยแหวนเพชรเรือนงาม...มันดังกระฉ่อนปารีส และเธอหรือใครๆ ก็รู้

“เป็นอะไรศิริน...ดูกระวนกระวายชอบกล” เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งร้องทัก เพราะเขามองเห็นว่าเธอเดินวนไป วนมา เหมือนกำลังมีเรื่องไม่สบายใจ

“แจน!! ศิรินอยากเข้าไปข้างใน แต่กลัวกัปตันดุ!! หาทางช่วยหน่อยสิ”

“แล้วศิรินจะเข้าไปทำไมล่ะ...”

“มีธุระน่ะแจน...อยากเอาของไปคืนแขกบางคนในนั้น”

“โอ้ย!! มีธุระกับแขกด้วย คงไม่ได้หรอกนะศิริน เธอก็รู้ร้านเรามีแต่เศรษฐีกับคนมีเงิน หากทะเล่อทะล่าเข้าไป แล้วทำให้ท่านลูกค้ากิตติมาศักดิ์ไม่พอใจเข้าล่ะก็!! เผลอๆ จะโดนไล่ออกจากงานนะซี”

“เวรล่ะ...แล้วเราจะทำไงดีล่ะ...เรื่องสำคัญมากเลยนะ” ศินาราขมวดคิ้ว เธอเบ้ปาก พลาดจากวันนี้เธอจะได้พบเจอเจ้าหล่อนได้ยังไง เมื่อการดำเนินชีวิตนั้นต่างกันแบบสิ้นเชิง แทบจะไม่มีทางโคจรมาเจอกันได้เลยในภายภาคหน้า

“เอ...เอาไงดีล่ะ...ไปดักรอหน้าห้องน้ำไงศิริน...ไม่ได้เข้าไปยุ่มย่ามข้างใน แล้วเขาก็ไม่ตกใจด้วย”

“จริงด้วยสินะ ทำไมศิรินโง่จัง เรื่องแค่นี้ก็คิดไม่ออก ขอบใจนะแจน...ไปล่ะ” หญิงสาวแทบจะกระโดดโห่ร้อง เธอมีวิธีคืนของเจ้าหล่อนได้แบบไม่ต้องกระโตกกระตากและไม่มีใครรู้...

หลังจากเก็บงานของตัวเองเรียบร้อย ศินาราไปเดินเตร็ดเตร่บริเวณหน้าห้องน้ำหญิง ลูกค้าที่เป็นผู้หญิงแต่ละคนที่เดินผ่านหน้า ไม่มีผู้หญิงคนนั้นเลยสักคน แต่เธอก็ไม่ท้อ เฝ้ารออย่างอดทน “ไม่ปวดฉี่บ้างหรือไง? นานแล้วน่ะเนี๊ย!!” หญิงสาวบ่นอุบ เธอเดินไป เดินมา ระบายความหงุดหงิดด้วยการเตะก้อนกรวดสีขาวๆ ที่โรยไว้ตรงกอดอกไม้เล่นๆ

แต่...ความหวังของศินาราดูเหมือนจะเป็นหมัน...แคทเทอรีนไม่ขยับลุกจากโต๊ะไปไหนเลย หล่อนนั่งรับประทานอาหารกับฟาเบียนอย่างอารมณ์ดี จะมีหงุดหงิดบ้างตอนที่ชายหนุ่มถามหา แหวนวงนั้น ของกำนัลที่เขามอบให้เธอ แทนความรู้สึกภายในใจ แต่... เธอกลับโยนมันทิ้งไปเพราะอารมณ์หึงหวงล้วนๆ ก็จะไม่ให้เดือดจัดได้ยังไง....เธอเห็นชายหนุ่มควงคู่ไปกับผู้หญิงอื่นตำตา แล้วจะไม่ให้เธอคิดอะไรได้อย่างไรล่ะ อารมณ์ชั่ววูบครั้งนั้น...ทำให้เธอถอดแหวนวงนั้นทิ้ง!! โยนออกไปนอกรถยนต์คันหรู แล้วก็จำไม่ได้เสียด้วยสิว่าตัวเองไปโยนทิ้งไว้ที่ไหน? เธอแก้ตัวไปพรางๆ เพราะคิดว่าคนบ้างานและงานเยอะอย่างฟาเบียน อีกไม่นานเขาก็จะลืม...แต่แคทเทอรีนคิดผิด ชายหนุ่มจำได้แม่น และคอยย้ำถามถึงเรื่อยๆ จนเธอเริ่มปวดหัว เมื่อตัวเองยังหาทางออกให้ตัวเองไม่เจอ และวันนี้เขาก็ถามถึง…อีกครั้ง!!

“แคท...ผมไม่เห็นคุณใส่แหวนที่ผมให้เลย มันไม่สวยเหรอ?”

“ปะ...เปล่า แคทกลัวหายน่ะค่ะ ฟาเบียนเลยถอดเก็บไว้ที่บ้าน” แคทเทอรีนแก้ตัวอย่างขอไปที เธอแอบเบ้ปาก เริ่มฉุนเฉียวขึ้นมาเหมือนกัน เขาเป็นต้นเหตุทำให้เธอขาดสติแท้ๆ แล้วหากเขาตำหนิ... เธอคงไม่คิดจะนิ่งฟังเฉยๆ

“อืม...แล้วไปสิ ผมนึกว่าคุณไม่ชอบเสียอีก” ฟาเบียนหรี่ตาลง เขาเสยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ เริ่มสงสัยตะหงิดๆ เพราะแคทเทอรีนกระสับกระส่ายพิกล

“จะไม่ชอบได้ยังไงคะ มันสวยจนแคทหลงรัก ของ Cartierไม่เคยเป็นรองใคร? แถมมีเอกลักษณ์ ไม่มีใครสามารถลอกเลียนแบบได้ด้วยนะคะ”

“ผมไม่รู้หรอกแคท ผมรู้แค่ว่า... ของชิ้นนั่นมันหมายถึงความรู้สึกทั้งหมดของผม...ที่มีต่อคุณ และอยากให้คุณเก็บไว้ดีๆ”

ฟาเบียนเริ่มรู้สึกสะกิดใจ บางอย่างในตัวแคทเทอรีนมันบ่งชัด ผู้หญิงเย่อหยิ่งกลับกระอึกกระอัก เธอไม่ตอบในทันทีและเขารู้สึกสงสัย!!

“ผมขอตัวนะ” โทรศัพท์ส่วนตัวสั่นเตือน และเขามีธุระบางอย่างที่ต้องจัดการ โดยที่ยังไม่อยากให้แคทเทอรีนรู้ มันเป็นเซอร์ไพรส์ เขาคิดจะมอบให้เธอในวันคริสมาสต์อีฟที่กำลังจะมาถึง...