บทที่ 5 แอบมอง

บทที่ 5 แอบมอง

ยามนี้ฟางซูลี่กำลังนั่งจิบชาพลางเหม่อมองไปที่ด้านนอกเรือนรับรองด้วยแววตาที่เบื่อหน่าย เบื้องหน้าของนางคือเมืองหลวงต้าหยวนที่ยามนี้ครึกครื้นไปด้วยผู้คน บ้างก็เปิดแผงลอยขายของ บ้างก็เปิดแผงลอยขายตำรา ผู้คนที่ต้าหยวนช่างมีความสุขเสียจริง

ต่างจากแคว้นฉีของนางยิ่งนัก เงียบเหงาราวกับเมืองผี

หลิงหลิงสาวใช้ข้างกายที่นางให้ติดตามมาคอยรับใช้ กำลังรินชาร้อนเพิ่มให้นางอย่างใส่ใจ พลางเอ่ยปากบอกผู้เป็นนายอย่างร้อนใจ

"คุณหนูเจ้าคะ บ่าวเห็นเมื่อครู่ คุณหนูต่างแคว้นเหล่านั้นต่างแข่งขันกันประทินโฉมเพื่อหวังเอาใจฝ่าบาท อีกทั้งยังมองคุณหนูอย่างไม่เป็นมิตรอีกด้วย"

ฟางซูลี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าใดนัก เพียงมองปราดเดียวนางก็รู้ว่าสตรีพวกนั้นมิใช่คู่ปรับของนาง หากคิดหาเรื่องนาง นางจะตบให้ใบหน้าของสตรีเหล่านั้นบวมเหมือนหัวสุกรให้ดู

ฟางซูลี่วางถ้วยชาในมือลง ก่อนจะหยิบหมวกสานใบใหญ่มาสวมเพื่อปิดบังใบหน้า

"หลิงหลิง หากท่านพ่อถามหาข้า ก็บอกว่าข้าออกไปเที่ยวชมเมืองหลวง อีกเดี๋ยวจะกลับมา"

"แต่คุณหนู!!! นายท่านสั่งห้ามเอาไว้"

"ท่านพ่อเคยห้ามข้าสำเร็จเมื่อใดกัน?"

เมื่อเอ่ยจบ หลิงหลิงก็มองเห็นเพียงร่างบางระหงของฟางซูลี่ที่กระโดดลอยละล่องลงไปทางหน้าต่างอย่างสง่างามเสียแล้ว

ตลาด

"หมั่นโถวลูกโต ๆ จ้า"

"โจ๊กล่าปาหอม ๆ ขอรับ"

"ผ้าไหมชั้นดีมาแล้วเจ้าค่ะ"

เสียงตะโกนโหวกเหวกของเหล่าพ่อค้าแม่ค้าเรียกความสนใจของฟางซูลี่ได้เป็นอย่างดี นางเดินเที่ยวชมจนรอบตลาดอย่างสำราญใจ

ผ่านไปราวครึ่งชั่วยามเห็นจะได้ ฟางซูลี่รู้สึกว่าตนเองเริ่มกระหายน้ำขึ้นมา นางจึงเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งเพื่อหาน้ำชาดื่มดับกระหาย เสี่ยวเอ้อร์เข้ามาปรนนิบัติต้อนรับนางด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า ฟางซูลี่เลือกที่นั่งชั้นบนสุด ซึ่งสามารถรับลมและมองเห็นทิวทัศน์โดยรอบของเมืองหลวงได้ถนัดตา

ในขณะที่นางกำลังจิบชาอย่างสำราญใจอยู่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นบุรุษผู้หนึ่งเข้าโดยบังเอิญ

บุรุษที่มีใบหน้าเหมือนอาเว่ยผู้นั้น!!!

ฟางซูลี่วางถ้วยชาในมือลง ดวงตาคู่สวยจับจ้องไปยังซ่งเว่ยหลงที่ยามนี้กำลังเดินขึ้นมาชั้นบนของภัตตาคารแห่งนี้ แม้เขาจะสวมหมวกปิดบังใบหน้า แต่ทว่านางจดจำเขาได้เป็นอย่างดี

ความหล่อของเขากระแทกสายตาของนางอย่างจัง!!!

ซ่งเว่ยหลงคล้ายรับรู้ว่าถูกใครบางคนจับตามอง ดวงตาคมจึงปรายตามองมายังฟางซูลี่อย่างเย็นชา เขาเห็นเพียงสตรีน้อยนางหนึ่ง ใบหน้าของนางงดงามมิสามัญ ดวงตากลมโตฉ่ำน้ำแวววาวชวนหลงใหล ริมฝีปากแดงสดที่ยามนี้กำลังแย้มรอยยิ้มหวานล้ำมอบให้เขาอย่างยั่วยวน

ซ่งเว่ยหลงขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้ใส่ใจสิ่งใด ยามนี้เขาออกมาตรวจตราบ้านเมืองเพียงลำพัง มีเพียงเหล่าองครักษ์เงาไม่กี่นายเท่านั้นที่ติดตามมาด้วย

ภัตตาคารแห่งนี้ขึ้นชื่อเรื่องรสชาติอาหารที่เป็นเลิศ เขาเองก็มาที่นี่อยู่บ่อยครั้งจึงค่อนข้างคุ้นเคยเป็นอย่างดี

ฟางซูลี่วางถ้วยชาในมือลง ก่อนจะค่อย ๆ เดินไปยังห้องรับรองที่ซ่งเว่ยหลงเดินเข้าไปก่อนหน้านี้

ภายในห้องนางมองเห็นซ่งเว่ยหลงกำลังยกถ้วยชาขึ้นดื่ม ท่วงท่าของเขาดูสง่างามราวกับเทพเซียนสวรรค์ ใบหน้าหล่อเหลาชวนหลงใหลจนฟางซูลี่มิอาจละสายตาไปจากเขาได้

โอ้วววว ข้าอยากจะได้เขาเป็นสามียิ่งนัก!!!

ซ่งเว่ยหลงผู้ระแวดระวังตนเป็นอย่างดี คล้ายกับรับรู้ได้ถึงผู้ไม่ประสงค์ดีที่แอบมองเขาอยู่ด้านนอกห้องรับรอง เขาจึงลุกขึ้นเดินไปที่ประตูทันที ก่อนจะยกเท้าถีบไปจนเต็มแรง

โครม!!!

"อูยยยยยย!!!"

ฟางซูลี่ที่ถูกลูกถีบสะท้านภพของซ่งเว่ยหลงเข้าจนเต็มแรงก็ถึงกับร้องครวญครางไม่เป็นภาษา เขาถีบประตูจนพังโครมลงมา ไม่เพียงเท่านั้นแรงจากฝ่าเท้าของเขายังถีบมาโดนท้องน้อยของนางจัง ๆ จนนางกระเด็นลงไปนอนแผ่หลาที่พื้นอย่างน่าอนาถ

โชคดีที่ไม่มีผู้คนอยู่แถวนี้ มิเช่นนั้นนางคงอับอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนีเป็นแน่แท้!!!

ซ่งเว่ยหลงขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นว่าเป็นฟางซูลี่

"เหตุใดจึงเป็นเจ้า มาลอบมองข้าด้วยเหตุอันใด หรือว่าเจ้าเป็นมือสังหาร!!!"

"ไม่ใช่!!! เอ่อ ข้าไม่ใช่มือสังหาร!!! อ๊าาา!!!"

"ตอบมา!!! มิเช่นนั้นข้าจะสังหารเจ้าเสีย!!!"

ซ่งเว่ยหลงชักกระบี่อ่อนออกมาพาดไว้ที่ลำคอขาวนวลเนียนของฟางซูลี่อย่างไม่เกรงใจ ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววเหี้ยมเกรียมเย็นชาจนน่าขนลุก

พี่ชาย!!! เหตุใดท่านจึงชักกระบี่เล่า ข้าว่าท่านถอดกางเกงแล้วชักอย่างอื่นยังจะน่าดูกว่า!!!

"ข้าบอกให้เจ้าตอบ!!!"

"อ๊าาา!!! ข้าหลงความหล่อของท่านจึงมาแอบมอง!!!"

คำตอบของฟางซูลี่ทำให้ซ่งเว่ยหลงชะงักไปคราหนึ่ง เขามองประเมินนางไปทั้งตัวก่อนจะครุ่นคิดในใจ

ดูแล้วนางคงจะมิใช่มือสังหารดั่งที่นางกล่าวมาเมื่อครู่ อีกทั้งการแต่งกายของนางก็แตกต่างจากสตรีต้าหยวนอยู่ไม่น้อย

นางคงจะเป็นสตรีจากแคว้นใดแคว้นหนึ่งที่เดินทางมาร่วมเฉลิมฉลองการขึ้นครองราชย์ของเขาสินะ

เมื่อคิดได้เช่นนั้นเขาจึงถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย

เฮ้อ!!! ความหล่อของข้าทำให้สตรีต่างแคว้นหลงใหลอีกแล้วสินะ

เขาเก็บกระบี่อ่อนกลับคืนก่อนจะเอ่ยกับฟางซูลี่ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

"ขออภัยแม่นางด้วยที่ความหล่อเหลาของข้าไปกระแทกสายตาเจ้า ทางที่ดีอย่ามาลักลอบแอบมองบุรุษใดอีก เพราะเจ้าอาจไม่โชคดีอย่างเช่นวันนี้"

"รู้แล้ว ๆ ขอบใจที่ท่านมิถือสา"

"เห็นทีแม่นางคงจะมิใช่สตรีต้าหยวนสินะ"

"ข้ามาร่วมพิธีขึ้นครองราชย์ของฮ่องเต้ต้าหยวน"

"อ้อ"

เขาร้องอ้อคำหนึ่ง ก่อนจะเพ่งมองนางอีกครา ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่านางมีใบหน้าคล้ายกับคนผู้หนึ่งที่เขามิเคยลืม อีกทั้งยังเกลียดชังจนเข้าไส้

ฟางซูซิน!!!