5

“ดิฉันเอาอาหารไปอุ่นค่ะ” อันนายกถาดใส่อาหารเดินเข้ามาพร้อมกับไมย่าด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

“วางไว้ตรงนั้น เดี๋ยวฉันจะจัดการต่อเอง” คาเรนเทียหันไปบอก

“ค่ะ” อันนากับไมย่าวางถาดเอาไว้ที่โต๊ะ แล้วรีบพากันเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

“ฮึก...หนูกำลังจะกินค่ะ” เมลิสสาบอกทั้งน้ำตา พร้อมกับขยับออกห่างจากร่างสูง

“มานั่งตรงนี้” คาเรนเทียถอนหายใจอย่างรู้สึกเพลียๆ ที่สาวเจ้าหวาดกลัวตนจนเกินเหตุ

“ยะ...อย่าทำอะไรหนูอีกเลยนะคะ” คนที่ไม่มีทางหนีและทางสู้ รีบยกมือไหว้ขอความเห็นใจ

“จะมาดีๆ หรือว่าจะต้องรอให้ฉันโมโหก่อนแล้วค่อยมา” คาเรนเทียขู่ก่อนจะเดินตรงไปที่โต๊ะ แล้วหยิบจานใส่อาหารออกวางรอ เมลิสสาทำใจเดินตามเข้าไปนั่งอย่างว่าง่าย เมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่าย

“กินซะ! จะได้กินยาต่อ” คาเรนเทียบอกก่อนจะดึงเก้าอี้มานั่งกินอาหารด้วย เพื่อให้สาวเจ้าผ่อนคลาย

“ค่ะ” เมลิสสาพยักหน้ารับ แล้วหยิบช้อนมาตักซุปครีมเห็ดชิม

“เธอชอบอาหารอะไร?” คาเรนเทียถามพร้อมกับยกจานที่ใส่เนื้อสเต๊กชั้นดีมาหั่นให้สาวเจ้า

เมลิสสามองการกระทำของคนที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอย่างรู้สึกมึนงง“อะ...อาหารไทยค่ะ”

“เป็นลูกครึ่งไทยงั้นเหรอ” คาเรนเทียแสร้งถามทั้งๆ ที่เพิ่งจะเปิดอ่านแฟ้มประวัติของสาวเจ้ามาเมื่อครู่

“ค่ะ” เมลิสสาพยักหน้ารับ

“ฉันเสียใจด้วยนะ เรื่องพ่อกับแม่ของเธอ” คาเรนเทียเอ่ยพลางลูบไล้ที่ข้อมือบางเบาๆ อย่างปลอบโยน

“ขอบคุณค่ะ” เมลิสสายิ้มบางๆ ให้กับชายหนุ่มที่ไม่รู้ว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่

“เธอชอบเมนูไหนเป็นพิเศษ” คาเรนเทียถามก่อนจะปล่อยมือจากสาวเจ้า แล้วยกสเต๊กที่หั่นเสร็จไปวางให้

“หมายถึงอาหารไทยเหรอคะ” เมลิสสาหยิบส้อมมาจิ้มเนื้อนุ่มๆ ที่ อีกฝ่ายหั่นให้ ขึ้นมากินอย่างรักษามารยาท

“ใช่” คาเรนเทียยิ้มก่อนจะลงมือหั่นสเต๊กของตัวเอง

“เอ่อ...ขนมจีนน้ำยาป่าที่ใส่...เอ่อ...เท้าไก่ค่ะ” คนที่โตมากับอาหารไทยหลากหลายเมนูบอกด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข

“โอ้พระเจ้า! ไก่ทั้งตัว เธอใส่แต่เท้าของมันแค่นั้นเหรอ?” คาเรนเทียขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย

“ค่ะ” เมลิสสาอมยิ้มบางๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มทำหน้าเหวอ

“ฉะ...ฉันไม่มีทางจะกินมันลงแน่ๆ”

“คิกๆๆ” เมลิสสาหัวเราะเบาๆ กับท่าทางของอีกฝ่าย

“มีรูปให้ดูไหม?” คนที่ยังไม่หายคาใจกับเมนูสุดแปลกถามขึ้นอีกครั้ง

“มีค่ะ อยู่ในมือถือของหนู” เมลิสสาบอกพลางมองหามือถือของตัวเองที่ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน

“อยู่นี่” คาเรนเทียเดินไปหยิบมือถือที่ชาร์จทิ้งไว้ มาส่งให้

“ขอบคุณค่ะ” เมลิสสารับมา แล้วรีบกดรหัสปลดล็อกหน้าจอ

“ถ้าเธอส่งข้อความบอกใครเกี่ยวกับเรื่องของเรา สาบานได้ว่าพรุ่งนี้คนคนนั้นจะต้องตาย” คาเรนเทียเอ่ยดักทาง

“หนูจะไม่บอกใครค่ะ สะ...สัญญา” เมลิสสาให้คำมั่น

“ฉันไม่ชอบคนผิดสัญญา เธอจะอยู่ที่นี่ในฐานะผู้หญิงของฉัน อันนาจะเป็นเพื่อนกับเธอ หวังว่าหนึ่งเดือนต่อจากนี้เราจะอยู่กันโดยไม่มีปัญหา”

“เอ่อ...แล้วคุณจะฆ่าหนูไหม ถ้าเกิดว่าครบหนึ่งเดือนแล้ว ตรงนั้น...มันไม่ปกติ” เมลิสสากัดฟันถามอย่างอยากรู้

“ฉันจะไม่ทำอะไรถ้าเธอทำตัวน่ารักๆ”

“จริงๆ นะคะ”

“จริง! เจอรูปเมนูโปรดของเธอหรือยัง” คาเรนเทียรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะกลัวว่าสาวเจ้าจะรู้ว่าจริงๆ แล้วตนไม่ได้เป็นอะไร แถมยังคึกคักกว่าทุกๆ ครั้งเสียด้วยซ้ำ

“นี่ค่ะ” เมลิลสาส่งมือถือให้อีกฝ่ายดูเมนูโปรด

“พระเจ้า! ไม่อยากจะเชื่อ เธอกินมันลงได้ยังไงกัน” คาเรนเทีย อ้าปากค้างอย่างรู้สึกช็อก ที่เห็นเท้าไก่นับสิบ! ซ้อนทับกันอยู่ในชามใบใหญ่

“มันเป็นเมนูที่หนูชอบที่สุดค่ะ” เมลิสสาบอกอย่างรู้สึกขำ กับคนไทยมันคงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่กับคนต่างชาติคงเป็นอะไรที่พิลึกน่าดู

“อร่อยงั้นเหรอ?”

“ค่ะ แต่คุณอาจจะไม่ชอบ”

“ฉันอาจจะชิมตรงส่วนที่เป็นน้ำซุปดู” คนที่พยายามจะซึมซับตัวตนของสาวตรงหน้า บอกด้วยสีหน้าจริงจัง

“คิกๆๆ” เมลิสสาหลุดหัวเราะออกมาอย่างเบรกไม่อยู่ กับคำตอบที่เหมือนกับมีใครสักคนไปบังคับให้เขาต้องกิน!

“ฉันพูดจริงๆ นะ”

“ไม่มีใครบังคับให้คุณกินค่ะ” เมลิสสาตักสลัดผลไม้มากินต่ออย่างอารมณ์ดี

“เธอไง” คาเรนเทียบอกก่อนจะจิ้มเนื้อนุ่มๆ มากิน แล้วทำทีเป็นมองนู่นมองนี่แก้เขิน

“หนูไม่มีทางทำอย่างนั้นหรอกค่ะ”

“ฉันชอบให้เธอหัวเราะ มากกว่าร้องไห้” คนที่อยากจะสงบศึกบอกเสียงอ่อน

“ไม่มีใครอยากจะร้องไห้หรอกค่ะท่าน ถ้าหากว่ามันไม่สุดแล้วจริงๆ” เมลิสสาบอกพลางแสร้งมองไปทางอื่น

“เธออยากไปชมกรุงมอสโกยามค่ำคืนหรือเปล่า” คาเรนเทียรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

“ไปได้เหรอคะ” เมลิสสาเลิกคิ้วถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ได้สิ แต่ตอนนี้เธอต้องกินข้าวเยอะๆ แล้วก็กินยา จากนั้นก็นอนพัก แล้วค่ำๆ เราค่อยออกไปเที่ยวกัน”

“ค่ะ” เมลิสสายิ้มรับอย่างรู้สึกตื่นเต้น เพราะเคยได้ยินเชฟใหญ่พูดถึงกรุงมอสโกให้ฟังบ่อยๆ ว่าทั้งสวยและงดงามกว่าหลายๆ สถานที่ที่เคยไปมา

คาเรนเทียชวนคุยนั่นนู่นนี่ไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งกินอาหารเสร็จ ก็เอายาให้สาวเจ้ากินต่อ จากนั้นก็พาไปนอนที่เตียง

“เอ่อ...” เมลิสสาตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันใด เมื่ออยู่ๆ อีกฝ่ายก็ตามขึ้นมาซ้อนที่ด้านหลังของเธอ แถมรั้งเอวเข้าไปกอดแนบชิดจนแทบจะรวมร่างเป็นคนคนเดียวกัน

“มีอะไร” คนที่กำลังจะหลับ ลืมตาขึ้นถามอย่างงงๆ

“อะ...เอาแขนออกได้ไหมคะ หนูอึดอัด”

“เดี๋ยวก็ชิน”

“แต่หนูนอนไม่หลับค่ะ”

“งั้น...เราทำอย่างอื่นกันก่อนไหม” คนหื่นกระซิบถาม

“มะ...ไม่ค่ะ หนูจะหลับแล้ว” เมลิสสาขนลุกซู่ไปทั้งเนื้อทั้งตัว

“ฝันดี” คาเรนเทียกดจูบลงที่ต้นคอระหงเบาๆ แล้วซุกหน้าดอมดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ของหญิงสาว ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา

เมลิสสาพยายามข่มตาให้หลับ แต่ทว่า...น้ำคำและสัมผัสที่เปลี่ยนไปราวคนละคนกับเมื่อชั่วโมงก่อน มันทำให้เธอรู้สึกสับสน มึนงง และหัวใจเต้นแรงสุดๆ ‘พระเจ้า! หวังว่าเขาคงจะไม่ได้ยินเต้นของหัวใจเรานะ’

19: 07 น. Barlensent Villa...

อันนาจ้องมองหญิงสาวที่เดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยชุดของห้องเสื้อแบรนด์ดัง ที่ถูกส่งมาหลายสิบชุดเมื่อชั่วโมงก่อน อย่างรู้สึกชื่นชม

“เอ่อ...ฉันดูเป็นยังไงบ้างคะอันนา” เมลิสสาขอความเห็นหลังจากที่อีกฝ่ายเอาแต่ยืนมองอยู่เกือบนาที

“สะ...สวยที่สุดเลยค่ะคุณมิรา” อันนาบอกก่อนจะตกใจ เมื่ออยู่ๆ ประตูห้องถูกเปิดออก

คลิก!

“พร้อมหรือยัง?” คาเรนเทียเอ่ยถามเสียงเข้มขณะมองสำรวจเรือนร่างบอบบางในชุดเดรสสีขาวนวลเข้ารูป ที่ทำให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งอันเย้ายวนชัดเจนจนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิดๆ

“ค่ะ” เมลิสสาพยายามข่มอาการเนื้อเต้นภายในใจ เมื่อเห็นหนุ่มหล่อตรงหน้าแต่งตัวเนี้ยบราวกับเจ้าชาย ‘บ้าจริง! เขาแค่พาไปเที่ยว ไม่ได้พาไปออกเดตสักหน่อย จะตื่นเต้นทำไมฮะมิรา!’

“เที่ยวให้สนุกนะคะ” อันนากระซิบบอกคนรักของเจ้านายเบาๆ

“ขอบคุณค่ะ” เมลิสสาส่งยิ้มบางๆ ให้ก่อนจะเดินเข้าไปหาเทพบุตรสุดหื่น เอ๊ย! สุดหล่ออย่างอายๆ

“เชิญครับ” คาเรนเทียฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นแก้มนวลแดงระเรื่อ ขึ้นมานิดๆ

“ค่ะ” หญิงสาวขานรับก่อนจะออกเดินตามร่างสูงลงบันไดหินที่แกะสลักด้วยลวดลายอันแสนงดงามอย่างรู้สึกตื่นตาตื่นใจ ตั้งแต่ที่รู้สึกตัว เธอก็อยู่แต่ในห้องนอน เลยไม่รู้ว่าสถานที่แห่งนี้ ใหญ่โตราวกับปราสาทพระราชวัง “ทะ...ที่นี่กว้างจังเลยนะคะ”

“อืม...เล็กกว่าบ้านที่อังกฤษนะ ที่นี่มีแค่ 15 ห้องนอน บวกห้องอื่นๆ อีก 10 ห้อง” คนที่เกิดและโตมาในปราสาทแห่งนี้หันมาตอบ

“เอ่อ...แล้วท่านอยู่คนเดียวเหรอคะ”

“ไม่! จริงๆ มีพ่ออยู่ด้วยอีกคน แต่ช่วงหลังๆ ท่านชอบอยู่ที่เกาะน่ะ ก็เลยไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว”

“รถพร้อมแล้วครับบอส” แอนดรูรีบรายงานเมื่อเห็นผู้เป็นนายพาสาวที่สวยราวกับนางฟ้านางสวรรค์เดินลงมาถึงด้านล่าง

“ขอบใจมากวันนี้ไม่ต้องตาม” คนที่อยากใช้เวลาส่วนตัวกับสาวโดยไร้คนติดตาม ยื่นมือไปรอรับกุญแจรถสปอร์ตคู่ใจ

“แต่ว่า...” แอนดรูพยายามจะท้วงแต่ก็ถูกขัดขึ้นเสียก่อน

“ไม่มีใครกล้าทำอะไรฉันหรอกน่า”

“ก็ได้ครับ” แอนดรูจำใจส่งกุญแจรถให้กับผู้เป็นนายอย่าเลี่ยงไม่ได้

“อ้อ! นี่แอนดรู คนสนิทของฉัน” คาเรนเทียรับกุญแจมาถือก่อนจะหันไปแนะนำสาวข้างกายให้รู้จักกับคนสนิท

“สะ...สวัสดีค่ะคุณแอนดรู” เมลิสสาเอ่ยทักทายพร้อมกับส่งมือไปจับกับอีกฝ่ายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“สวัสดีครับคุณมิรา เที่ยวให้สนุกนะครับ” แอนดรูส่งมือไปจับเบาๆ แต่พอหันมาเจอสายตาดุดันของผู้เป็นนายเข้า ก็ถึงกับรู้สึกเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก

“ค่ะ”เมลิสสายิ้มรับ ก่อนจะเหลือบไปมองรถสปอร์ตสีแดงหรูที่จอดอยู่อย่างรู้สึกใจสั่นนิดๆ เพราะไม่เคยนั่งมาก่อน

“ไปกันเถอะ” คาเรนเทียบอกก่อนจะดันร่างบางเข้าไปในรถ เมื่อเห็นสายตาของเหล่าบอดี้การ์ด ที่พาหันมามองนางฟ้าของตน ราวกับคนที่ไม่เคยพบเคยเห็น มันทำให้เขาอยากจะวิ่งไปคว้าปืนกลมากราดยิงให้หายหงุดหงิดซะเหลือเกิน