2

“เชิญค่ะ” เอมเบอร์ยิ้มอย่างอายๆ ขณะที่วาดฝันว่ายังไงคืนนี้เธอก็จะได้ขึ้นเตียงกับหนุ่มตรงหน้าอย่างแน่นอน

“แม่หวังว่าลูกจะรีบกลับมา” เอลลีรีบดักทาง

“แน่นอนครับแม่” คาเรนเทียบอกก่อนจะลุกเดินออกไปด้านนอกห้องอาหารด้วยสีหน้าคล้ายกับคนที่ถูกลอตเตอรี่รางวัลใหญ่

“พระเจ้า! ขอบคุณที่แกโทรมา” คาเรนเทียเอ่ยทันทีที่กดรับสาย

“แกไปทำซากอะไรที่โรงแรมของฉัน” ปลายสายถามกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“ฉันมีนัดทานข้าวกับแม่”

“แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แฟนใหม่เหรอ”

คาเรนเทียกลอกตาอย่างเซ็งๆ เดาว่าผู้จัดการของโรงแรมคงจะโทรไปรายงานอีกฝ่าย “บ้า! เธอเป็นผู้หญิงที่แม่ฉันพามาให้ดูตัว”

“ฮ่าๆๆ งั้นแกก็รีบๆ แต่งงานซะสิ” คนที่ยังไม่หายแคลงใจเมื่อตอนที่ถูกลูเซียน่ายิง แล้วนอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ที่ เซนต์ ร็อฟเวลล์ ทันทีที่ฟื้นก็ได้ทราบจากคนสนิทว่าคาเรนเทียรีบแจ้นมาเฝ้าภรรยาของตนที่โรงพยาบาลแทบจะทุกวัน

“ยังไม่แต่ง! ฉันจะรอน้องพิมหย่ากับแกก่อน” คาเรนเทียบอกพลางกลั้นหัวเราะ แกล้งใครก็ไม่สนุกเท่ากับแกล้งคนอย่างแพททริกสัน

“ไปตายซะคาเรน!” ปลายสายสบถอย่างหัวเสียก่อนจะกดวางสายไป

คนโดนแช่งหัวเราะจนสั่น ก่อนจะหันไปกวักมือเรียกคนสนิทที่ยืนอยู่หน้าล็อบบีให้เข้ามาหา

“ครับบอส” แอนดรูเดาได้ทันทีว่าผู้เป็นนายจะใช้ให้ตนทำอะไร

“นายเข้าไปบอกแม่ของฉันที ว่าฉันมีธุระด่วนต้องรีบบินกลับรัสเซีย”

“ดะ...ได้ครับ”

“ฉันจะขับรถไปนอนค้างที่กาสิโนนะ”

“ครับบอส ถ้าผมรายงานคุณเอลลีเสร็จจะรีบขับรถตามไป” แอนดรูบอกก่อนจะเดินเข้าในห้องอาหารด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ

PD Casino...คาเรนเทียขับรถเข้าจอดยังที่จอดวีไอพี ก่อนจะเดินตรงไปยังประตูทางเข้าด้านหน้าที่มีผู้จัดการกาสิโนยืนเปิดประตูรอรับ

“สวัสดีครับคุณคาเรน” เดเมียนก้มหัวนิดๆ ให้กับหุ้นส่วนคนใหม่ของกาสิโน

“สวัสดี ฉันอยากได้ซุปร้อนๆ กับอาหารอีกสักสองสามเมนู อ้อ! เอาไปเสิร์ฟที่วิลล่าของฉันนะ แล้วก็ห้ามใครรบกวน”

“ได้ครับ” เดเมียนพยักหน้ารับพร้อมกับมองตามร่างสูงที่เดินจากไปจนลับตา ก่อนจะรีบตรงดิ่งไปยังห้องครัวเพื่อสั่งอาหารให้ผู้เป็นเจ้านาย

20 นาทีต่อมา...ห้องครัวใหญ่

“เมดูซา! จะกลับแล้วใช่ไหม?” เดเมียนที่เข้าไปคุมเชฟใหญ่ปรุงอาหารถึงในห้องครัว เอ่ยถามผู้ช่วยเชฟสาวคนสวยที่ชอบทำให้พนักงานชายทุกคนที่หันมองกลายเป็นหิน เขาจึงเรียกเธอว่า เมดูซา แทนชื่อจริง เมลิสสา ที่ค่อนข้างจะเรียกยากไปสักนิด

“ค่ะ คุณเดเมียนมีอะไรหรือเปล่าคะ?” เมลิสสาที่กำลังถอดผ้ากันเปื้อนออกหันไปฉีกยิ้มหวานให้กับผู้จัดการของกาสิโนที่แอบละเมิดกฎรับเธอเข้าทำงานทั้งๆ ที่อายุยังไม่ถึง 20 ปี

“วันนี้ลูกค้าเยอะมากเลย รบกวนยกถาดนี้ไปเสิร์ฟที่วิลล่าหลังใหม่ด้านหลังกาสิโนให้หน่อยสิ” เดเมียนเอ่ยด้วยท่าทีเป็นการเป็นงาน

“คะ...ใครมาเหรอคะ?” เมลิสสาขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย

“หุ้นส่วนใหม่ของกาสิโนน่ะ”

“ได้ค่ะ ว่าแต่...ถ้าเสิร์ฟเสร็จแล้วหนูกลับบ้านได้เลยใช่ไหมคะ”

“กลับได้เลยครับ พรุ่งนี้เจอกัน”

“ค่ะ” เมลิสสายิ้มก่อนจะยกถาดขนาดใหญ่ที่มีสเต๊กเนื้อชั้นเลิศ ซุปครีมเห็ด สลัดพาร์มาแฮม และผลไม้ตระกูลเบอร์รี่กับโยเกิร์ต เดินอ้อมไปยังทางเดินด้านหลัง ขณะที่ในหัวเอาแต่คิดถึงขนมจีนน้ำยาป่าที่เธอไม่เคยได้ทานอีกเลย นับจากวันที่บิดาและมารดาจากไป

ห้านาทีต่อมา...วิลล่าหลังใหม่

ปิ๊งป่องๆ

คาเรนเทียที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ รีบคว้าเสื้อคลุมมาสวมหลังจากที่ได้ยินเสียงกริ่งดังขึ้น

ทันทีที่เปิดประตูออกไป ร่างสูงถึงกับชะงักนิ่ง เมื่อเห็นใบหน้า อันงดงามของสาวไซซ์มินิที่ส่งยิ้มหวานมาให้ ‘พระเจ้า! ที่นี่จ้างนางฟ้ามาเสิร์ฟอาหารด้วยเหรอวะ?’

“เอ่อ...ขออนุญาตค่ะท่าน” เมลิสสาเอ่ยด้วยสำนวนอังกฤษอย่างรู้สึกเขินนิดๆ หลังถูกหนุ่มที่หล่อเหลาราวกับพระเอกเบอร์ต้นๆ ของฮอลลีวูด จ้องมอง

“ชะ..เชิญ จะ...จัดโต๊ะตรงนั้น” คาเรนเทียตอบกลับเสียงสั่นๆ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกประหม่าต่อหน้าสาว ไม่สิ! เด็กสาวต่างหาก เธอน่าจะอายุ 17 หรือไม่ก็...16 อ๊ะ! แต่ที่นี่ไม่รับพนักงานที่อยู่ต่ำกว่า 20 นี่

“ค่ะ” เมลิสสายิ้มบางๆ ก่อนจะถือถาดเดินตรงไปด้านใน

คาเรนเทียมองตามส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างรู้สึกตื่นตัว ‘พระเจ้า! หน้าตาอย่างเด็ก แต่หุ่นเอ็กซ์โคตรๆ’

“เอ่อ...จะเสร็จหรือยัง?” คนที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รีบเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ เพราะอยากจะดอมดมกลิ่นกายของสาวเจ้า

“ใกล้แล้วค่ะท่าน” มิราส่งยิ้มบางๆ ให้ ก่อนจะยกถ้วยซุปครีมเห็ดวางลงที่โต๊ะ แต่ทว่า...มันกลับชนเข้ากับแขนของคนที่นั่งอยู่

เพล้ง!

“ให้ตายสิ!” คาเรนสบถอย่างหัวเสีย หลังจากถูกซุปหกใส่

“ขะ...ขอโทษคะท่าน” เมลิสสาเอ่ยเสียงสั่นรีบหยิบแก้วน้ำเปล่าเทลงตรงจุดที่ซุปหกใส่

“นะ...นี่เธอ” คาเรนเทียอ้าปากค้างอย่างตกใจ! เมื่อเห็นมือบางปัดๆ ลูบๆ ยังจุดที่เขาซุกซ่อนขีปนาวุธขนาดใหญ่ยักษ์เอาไว้

“วะ...ว้าย! นะ...หนูไม่ตั้งใจค่ะ” คนที่เพิ่งจะรู้ตัวว่ากำลังกอบกำ เอ๊ย! กอบกุมของสงวน รีบปล่อยมือทันทีทันใด

“รออยู่นี่นะ อย่าขยับไปไหนเชียว” คาเรนเทียบอกเสียงเข้ม หลังถูกแตะต้องของสำคัญ ที่แม้จะมีเสื้อคลุมกั้นอยู่ แต่ว่ามันก็ไวต่อสัมผัส แถมขยายตัวซะจนรู้สึกปวดไปทั้งแก่นกาย

“เอ่อ...ทะ...ท่านจะไปไหนคะ?” เมลิสสากัดฟันถามเสียงสั่น ขณะที่น้ำตาเริ่มจะเอ่อล้น ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ราวกับถูกผีผลักยังไงยังงั้น ‘พระเจ้า! หวังว่าเขาคงไม่ไปเอาปืนมายิงเราทิ้งหรอกนะ’

“จะไปเช็กความเสียหาย ถ้ามันใช้งานไม่ได้ล่ะก็ เธอลำบากแน่” คาเรนเทียคาดโทษเสียงเข้มก่อนจะเดินตรงไปยังประตูหน้าห้องพัก แล้วกดใส่รหัสเพื่อกันสาวจอมซุ่มซ่ามหนี

คนที่ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไป หันมองทางหนีทีไล่รอบๆ ก็พบว่าประตูทางเข้าและประตูห้องอื่นๆ ล้วนแต่มีแป้นพิมพ์เข้ารหัสที่เธอไม่รู้

หญิงสาวยังไม่ทันได้คิดอะไรไกล คาเรนเทียที่หายไปตรวจเช็กอาวุธสังหาร เอ๊ย! อาวุธประจำกาย ก็เดินออกมาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

“มานี่!” เขาตรงไปคว้าข้อมือบางของหญิงสาวแล้วพาไปที่ห้องนอนอย่างรวดเร็ว

“นะ...หนูขอโทษค่ะท่าน หนูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” เมลิสสารีบยกมือไหว้อย่างหวาดกลัว

“ขึ้นไปบนเตียง” คาเรนเทียบอกพลางมองสังเกตเรือนร่างของสาวตรงหน้าอีกครั้ง ขณะที่เลือดในกายไหลพล่านไปทั่วทั้งตัว

“...” เมลิสสามองเตียงขนาดคิงไซซ์อย่างมึนงง ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายจะให้เธอขึ้นไปทำอะไร

“ขึ้นไป!” คาเรนเอ่ยเร่งคนที่ยังไม่ยอมขยับ

“คะ...ค่ะ” เมลิสสารีบขึ้นเตียงไปอย่างลนลาน ก่อนจะตกใจเมื่อเห็นคนตัวโตถอดเสื้อคลุมโยนทิ้ง เหลือเพียงกางชั้นในสีขาวเพียงตัวเดียว “ทะ...ท่านจะทำอะไรคะ”

“ก็ทดสอบว่าน้องชายของฉันยังใช้งานได้ดีอยู่หรือเปล่านะสิ” คาเรนเทียบอกก่อนจะขยับขึ้นเตียงตามไปติดๆ

“ยะ...ยังไงคะ” คนที่ยังไม่ประสีประสาทำท่าจะขยับหนี แต่ก็ถูกร่างสูงทาบทับเอาไว้เสียก่อน

“ไม่ต้องคิดหนีให้ยาก เพราะยังไงคืนนี้เธอก็ต้องเป็นของฉัน” คาเรนเทียซุกไซ้ซอกคอระหงทันที ไม่ปล่อยให้สาวเจ้าได้มีโอกาสตั้งตัว

“ไม่นะ...อะ...อื้อ...” เมลิสสาดีดดิ้นได้เพียงครู่ ก็ถูกริมฝีปากหนากดทับและจูบอย่างเร่าร้อน จนเธอแทบจะขาดใจ

“อืม...” คาเรนเทียถอนจูบที่เนิ่นนานออก แล้วสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่มีกลิ่นของอาหารปะปนอยู่นิดๆ แต่เขากลับไม่นึกรังเกียจ

“ยะ...อย่าทำแบบนี้คะท่าน”

“อย่าขัดขืน ไม่งั้นเธอจะเจ็บตัว”

“ฮึก...ขอล่ะ...หนูไม่ได้ตั้งใจที่จะ...”

“แต่ฉันตั้งใจ” คนที่ถูกขนานนามว่าร้ายและโหดบนเส้นทางเดินของมาเฟีย แต่ในชีวิตไม่เคยจะข่มเหงน้ำใจของผู้หญิงคนไหน เพราะส่วนใหญ่จะมีแต่สาวมาถวายตัวให้ แต่กับพนักงานเสิร์ฟที่ต้องตาต้องใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเขากลับไม่สนวิธีที่จะครอบครอง

คาเรนเทียปล้ำถอดกางเกงยีนเข้ารูปออกจากขาเรียวงาม เผยให้เห็นแพนตี้ตัวจิ๋วสีฟ้าอ่อนลายลูกไม้บางๆ ทำเอาเขาถึงกับหายใจติดขัดขึ้นมาทันใด

“อ๊ะ! อย่าค่ะ” เมลิสสารีบปัดมือหนาที่กำลังจะถอดเสื้อของเธอออก

“อย่าดื้อ!”

“ฮึก...ดะ...ได้โปรด...อย่าทำอะไรหนูเลยค่ะ อะ...ว้าย!”เมลิสสารีบยกมือขึ้นปิดส่วนนั้นส่วนนี้จ้าละหวั่น เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวตอนนี้มีแค่แพนตี้กับบราเท่านั้น

‘พระเจ้า! เพอร์เฟกต์อะไรอย่างนี้’ คาเรนเทียจ้องมองเรือนร่างที่อรชรอ้อนแอ้น เต็มไปด้วยส่วนเว้าส่วนโค้งอันน่าหลงใหล อย่างที่ไม่เคยพบ เคยเห็นมาก่อน

“ฮึก...หนู...” เมลิสสาคว้าหมอนมาปิดบังกายจากสายตาของคนตรงหน้าอย่างรู้สึกหวาดกลัว

“ฉันสัญญาว่าจะนุ่มนวลกับเธอ” คาเรนเทียเอ่ยเสียงอ่อนโยน ก่อนจะก้มลงจูบซับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวลเบาๆ เพื่อให้สาวเจ้าหายตื่นกลัว

เมลิสสาถึงกับหยุดร้องไห้ไปทันทีทันใด เมื่อพ่อเทพบุตรสุดหล่อแสดงท่าทีที่อบอุ่นต่อเธอ

คาเรนเทียยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะลูบไล้สะโพกที่งอนงาม แล้วเลื่อนขึ้นมายังเอวบาง ที่แอบกลัวว่าหากจับกระแทกแรงๆ คนในอ้อมกอดอาจจะแหลกหักคามือ

เมลิสสาสะดุ้งเบาๆ เมื่อริมฝีปากหนาหยักได้รูปฉกจูบลงมายังริมฝีปากที่อวบอิ่มของเธอ แล้วสอดแทรกลิ้นอุ่นๆ เข้ามา “อะ...อืม...”

คาเรนเทียอาศัยจังหวะที่สาวเจ้ากำลังเคลิบเคลิ้ม ค่อยๆ แยกขาที่เรียวงามออกจากกัน แล้วสอดมือลงไปลูบไล้เนินเนื้อที่อวบอูมเบาๆ