บทที่2.เริ่มแผนการ

บทที่2.เริ่มแผนการ

สิงหราชวางแผนการคร่าวๆ เขาให้คนของตัวเองตามดูพฤติกรรมของเพลาพิลาศ เพื่อหาโอกาสลงมือ งานครั้งนี้ต้องสำเร็จ เขาจะทำให้หล่อนรู้ ไม่มีผู้หญิงหลอกลวงคนไหนมีความสุข หล่อนจะได้รับการลงทัณฑ์อย่างสาสม แบบที่ต้องจำไปจนวันตาย...

รายละเอียดการทำงานของเพลาพิลาศ ถูกส่งให้เขาดูผ่านอีเมล์ ถึงจะเป็นพื้นที่ห่างไกล แต่การติดต่อสื่อสารไม่ได้ยากเย็นเลย

มีไฟฟ้าใช้ มีอินเตอร์เนตแผนการจึงเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา...และรอเวลาลงมืออย่างเด็ดขาด

แล้วก็ต้องไม่มีความผิดพลาดด้วย...

สาวโสภายังใช้ชีวิตเหมือนเดิมทุกอย่าง หล่อนไม่สนใจด้วยซ้ำว่าผู้ชายที่เป็นคู่ควงหายไปจากชีวิต

มีเพียงพราวฟ้าคนเดียวที่ชะเง้อหา เธอเป็นห่วงเหมราช กลัวว่าชายผู้นั้นจะคิดสั้น เพราะครั้งสุดท้ายที่เจอกัน เหมราชเมามายไม่เป็นตัวเอง เขาพร่ำพรรณนาถึงความรักที่มีให้กับเพลาพิลาศ แต่พี่สาวของเธอหาได้ใส่ใจ เพลาพิลาศเดินผ่านชายหนุ่มเหมือนเขาเป็นแค่กองขยะ เพราะเวลานี้หล่อนกำลังขึ้นหม้อ เป็นว่าที่คู่ควงของผู้อำนวยการสร้างหนังคนล่าสุด จะมาสนใจทำไมกับผู้ชายกิ้กก้อกทำงานรับเงินเดือนแค่หยิบมือ ถึงชายหนุ่มจะมีพื้นฐานครอบครัวร่ำรวย แต่มันยังไม่ใช่ของเขาเพราะยังต้องแบมือขอเงินจากมารดา...เมื่อมีเป้าหมายที่ดีกว่า เพลาพิลาศจึงไม่รีรอที่จะเดินหนี

“พี่เพลา คุณเหมหายไปเลยเนอะ?”

ระหว่างที่กำลังลองชุดสวย พราวฟ้าถามหาเหมราชกับพี่สาว

“แกจะใส่ใจทำไมกับผู้ชายเห่ยๆ คนนั้นหะยัยพราว อ่อนแอก็แพ้ไปจ้ะ รวยไม่จริงแกคิดว่าพี่จะเอาจริงรึ!!”

กลีบปากสีแดงสดขยับพูด หล่อนไม่สำเหนียกสักนิดถึงความผิดที่ตัวเองทำ หญิงสาวสลัดเหมราชทิ้งแบบไร้เยื้อใย เมื่อมีผู้ชายคนใหม่มาติดพัน

“แต่คุณเหมเธอดีกับพี่เพลานะ ฐานะก็ดีด้วย”

“เอะ!! ยัยพราว วันนี้แกกินอะไรผิดสำแดงมาไงหะ ถึงได้พร่ำหาแต่ผู้ชายแหยๆ คนนั้น”

เพลาพิลาศหันมาตวาด หล่อนแยกเขี้ยวให้น้องสาว ก่อนจะจับยัดเสื้อผ้าที่เลือกไว้ใส่มือน้องสาว ให้พราวฟ้าไปจัดการชำระเงิน...

“ฉันเอาทั้งหมดนี่แหละ จัดการให้ด้วย”

“พี่เพลาคะ แต่ว่า...” หญิงสาวผ่อนลมหายใจยาวเหยียด เสื้อชุดสวยที่ถูกยัดใส่มือมา มีไม่ต่ำกว่า4 ชุด สนนราคาไม่ต้องพูดถึง มันคงแพงจนเธอไม่อยากควักกระเป๋าจ่าย เธอเสียดายเงิน

“อย่าเรื่องมากน่ายัยพราว แค่ไม่กี่สตางค์ เดี๋ยวคุณพุฒก็คืนมาให้เองแหละ”

พุฒิพัฒน์คู่ควงคนล่าสุดของเพลาพิลาศ เขาเป็นถึงผู้อำนวยการสร้างหนัง ถึงจะอ้วนฉุ พูดจาไร้มารยาท แต่กระเป๋าหนักจนเปลี่ยนคู่ควงเป็นว่าเล่น และคนล่าสุดคือเพลาพิลาศ หล่อนหวังจะได้เป็นตัวจริง เพราะทีท่าของพุฒิพัฒน์ที่มีต่อตัวเอง เขาหลงใหลหล่อนจนโงหัวแทบไม่ขึ้น

“แค่ไปทานข้าว ชุดเดียวก็น่าจะพอนี่คะ”

พราวฟ้าพยายามแย้ง เธอจ่ายค่าเสื้อผ้าของพี่สาว ยังไม่ทันถึงครึ่งเดือน หมดเป็นแสนบาท

“ไปเลยแกยัยพราว อย่ามาขวางให้ฉันอารมณ์ขึ้น เงินฉันย่ะ ไม่ใช่เงินแก”

เพลาพิลาศตวาดก้อง หล่อนเริ่มหงุดหงิดกับความเรื่องมากของน้องสาว หมู่นี้จะท้วงบ่อยเกิน

“ค่ะ!!”

พราวฟ้าเลยหมดคำทัดทาน เพลาพิลาศเอาแต่ใจตัวเอง หล่อนจะทำใครกล้าขวาง เมื่อพราวฟ้าก็ต้องอาศัยเพลาพิลาศ เมื่อตัวเองต้องคอยดูแล แลกกับเงินเดือน แต่ทำงานไม่ต่างอะไรกับคนรับใช้

“ยัยนางแบบนั่นกำลังขึ้นหม้ออะเธอ เลยผยอง...ว่าไหมหล่อน”

เสียงกระซิบคุยกันเบาๆ ของพนักงานในร้าน พราวฟ้าถอนใจเฮือก คงไม่แคล้วนินทาพี่สาวของเธอ เพราะเรื่องแบบนี้เธอได้ยินจนชิน

“ช่ายยย คงไม่รู้ตัว...เสี่ยอ่ะ เขาเบื่อง่าย ดูสิเขาคร่ำหวอดอยู่ในวงการมากี่ปี คั่วทั้งนางเอกนางร้าย นับประสาอะไรกับนางแบบ”

“อืม...คนพรรณนั้นหวังอะไรรู้ๆ อยู่”

เสียงหัวเราะคิกคัก หลังชำเรืองมองเพลาพิลาศ ไม่ต้องเดาก็พอรู้ ผู้ชายที่เปย์ไม่อั้นเขาหวังอะไรจากผู้หญิง...ถ้าไม่ใช่ร่างกาย...

“ยัยคนนี้เขาไม่ถือหร๊อก!!...หล่อนฉาวจะตาย”

พราวฟ้าหน้าชาแทนเพลาพิลาศ เพราะเรื่องที่เป็นหัวข้อสนทนา...ล้วนเป็นเรื่องจริง...กว่าเพลาพิลาศจะมายืนตรงจุดนี้ได้ หล่อนทุ่มแบบหมดหน้าตัก ไม่สนว่าต้องใช้อะไรแลกกับการเข้ามาเฉิดฉาย จนได้ผงาดอยู่เหนือทุกคน