๑.๓ คู่หมั้นชีคทมิฬ

เสียงชัตเตอร์และแสงแฟลชวูบวาบจากกล้องหลายสิบตัวสว่างวิบวับเป็นระยะ ทำให้สาวน้อยถึงกับใบหน้าร้อนผ่าวอย่างเขินอาย คุณหญิงอรอุษาปล่อยให้ลูกสาวเป็นนางแบบให้ตากล้องเหล่านั้นถ่ายรูปได้อย่างเต็มที่ ก่อนจะพาลูกสาวไปไหว้รัฐมนตรีอนุสรณ์และภรรยาผู้เป็นเจ้าของงานตามธรรมเนียม

“สวัสดีค่ะท่าน”

“สวัสดีครับคุณหญิง” ท่านรัฐมนตรีและภรรยารับไหว้

“ลูกสาวค่ะ ชื่ออรุโณทัย” คุณหญิงอรอุษาหันมาแนะนำลูกสาวตัวเอง และอดไม่ได้ที่จะสอดส่ายสายตาหาว่าที่ลูกเขยซึ่งท่านรัฐมนตรีเชิญมางานนี้ด้วย

“เคยเห็นมากับคุณอธิวัฒน์สมัยเด็กๆ พอโตเป็นสาวแล้วสวยเหมือนคุณหญิงเลยนะครับ”

“ขอบพระคุณค่ะท่านที่เอ็นดูลูกอ้อของดิฉัน” คุณหญิงอรอุษายกมือขึ้นไหว้อย่างอ่อนช้อยอีกครั้ง

“เชิญตามสบายนะครับคุณหญิง หนูอ้อ อีกสักพักแขกคนสำคัญของผมก็คงจะมาแล้ว”

“หมายถึงชีคอัสรานใช่ไหมคะ”

“ครับ” ท่านรัฐมนตรีพยักหน้า

“ลืมบอกคุณหญิงน่ะครับว่างานคืนนี้มีเซอร์ไพรส์ด้วย”

“เซอร์ไพรส์อะไรคะท่าน” คุณหญิงอรอุษาถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ในงานคืนนี้จะมีงานแสดงแฟชั่นโชว์เครื่องเพชร ซึ่งเครื่องเพชรทั้งหมดเป็นของชีคอัสรานที่กำลังจะนำมาด้วยตัวเอง แล้วหลังจากนั้นก็จะมีงานเต้นรำ คุณหญิงไม่เคยพาหนูอ้อออกงานเสียทีนี่ครับ นี่ถ้ารู้ว่าหนูอ้อหน้าตาสะสวยขนาดนี้ ผมจะขอตัวมาเป็นนางแบบกิตติมศักดิ์เสียหน่อย” รัฐมนตรีแอบแย้มพรายถึงไฮไลต์ของงานที่กะว่าจะเก็บเอาไว้เซอร์ไพรส์แขกโดยเฉพาะ

“เขาไม่ค่อยจะชอบออกงานน่ะค่ะท่าน รายนี้เขาเก็บตัวชอบอยู่บ้านมากกว่า” คุณหญิงอรอุษาออกตัวแล้วก็ยิ้มกว้าง นึกอยากจะประกาศให้ใครๆ ได้รับรู้ซะเดี๋ยวนี้ว่าชีคอัสรานผู้ร่ำรวยมหาศาลนั้นคือ ‘ว่าที่ลูกเขย’ ของตนแต่ติดว่ายังไม่มีพิธีหมั้นประกาศเป็นทางการ และอีกอย่างฝ่ายตนนั้นก็เป็นฝ่ายหญิง ทำอะไรไปมากจะดูไม่งามเปล่าๆ คุณหญิงอรอุษาจึงได้สะกิดลูกสาวให้เดินตามแนะนำตัวกับผู้ใหญ่ท่านอื่นๆ ที่อยู่ในงานในระหว่างรอไฮไลต์ของงาน

อรุโณทัยเดินตามมารดาไปทั่วงานจนเหนื่อย และเมื่อได้โอกาสก็รีบปลีกตัวหลบมุมไปที่บาร์ผลไม้และเครื่องดื่ม หามุมเงียบๆ เพื่อผ่อนคลายความอึดอัดของตัวเอง

และแล้วเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง รถตำรวจแล่นนำขบวนรถลีมูซีนมันปลาบหลายคันเขามาในบริเวณคฤหาสน์หลังงามของท่านรัฐมนตรีอนุสรณ์

บุรุษในชุดสูทสากลหลายคนก้าวลงจากรถเพื่ออารักษ์ขาเพชรมูลค่าหลายพันล้านที่จะนำมาให้นางแบบใส่เดินโชว์ในคืนนี้เพื่อเป็นเกียรติแก่เจ้าของวันเกิด อีกไม่กี่อึดใจต่อมา...รถคันสุดท้ายซึ่งคนที่นั่งอยู่ในนั้นคือบุรุษเจ้าของความสูงเกือบสองเมตรอยู่ในชุดโต๊ปสีขาวตามแบบชาวอาหรับ ผิวพรรณขาวสะอาด ใบหน้านั้นเรียวยาวประดับด้วยดวงตาคู่คมสีแอมเบอร์ จมูกโด่งได้รูปรับกับริมฝีปากหยักซึ่งมีไรหนวดไรเคราขึ้นตามสันคางทั้งสองข้างเสริมให้ดูคมเข้มยิ่งขึ้น

แขกเหรื่อทุกคนและกล้องทุกตัวต่างหันมาจับจ้องแขกคนพิเศษเป็นจุดเดียวกันตามมาด้วยเสียงฮือฮา เมื่อบุรุษผู้นั้นก้าวลงจากรถโดยมีบอดี้การ์ดเปิดประตูให้และยืนขนาบข้างซ้ายขวา

“ยินดีต้อนรับสู่เมืองไทยครับชีคอัสราน ขอบคุณมากที่มางานนี้” รัฐมนตรีอนุสรณ์ซึ่งออกมาต้อนรับด้วยตัวเองกล่าวอย่างดีใจแล้วยื่นมือไปให้แขกวีไอพีจับ เพราะปกติชีคอัสรานซึ่งเป็นญาติสนิทของสุลต่านองค์ปัจจุบันแห่งโดฮาราไม่ค่อยจะมาร่วมงานแบบนี้ง่ายๆ มิหนำซ้ำยังขนเพชรมาแสดงในงานวันเกิดของท่านอีกต่างหาก

“เป็นเกียรติของผมด้วยที่ได้รับเชิญมางานนี้”

“เชิญข้างในดีกว่าครับ”

รัฐมนตรีอนุสรณ์ผายมือแล้วเดินนำชีคผู้หล่อเหลาและร่ำรวยมหาศาลเข้าไปในตัวคฤหาสน์ หลังจากนั้นพิธีกรในงานก็ประกาศให้แขกเหรื่อไปรวมกันบริเวณห้องโถงใหญ่ซึ่งถูกปรับให้เป็นเวทีเดินแฟชั่นโชว์เครื่องเพชรมูลค่าหลายพันล้าน เพราะนางแบบที่จะเดินนั้นแต่งตัวพร้อมหมดแล้ว เหลือเพียงสวมเครื่องเพชรก็สามารถเฉิดฉายออกมาหน้ารันเวย์ได้

คุณหญิงอรอุษามองชะเง้อหาอรุโณทัยเมื่อเห็นหญิงสาวยังยืนอยู่ที่บริเวณบาร์อาหารและเครื่องดื่มจึงสืบเท้าไปหาอย่างเร่งรีบ

“ทำอะไรอยู่ตรงนี้ลูกอ้อ ชีคอัสรานมาถึงแล้วนะลูก”

“มาแล้วเหรอคะคุณแม่ อ้อยังทานผลไม่ไม่อิ่มเลย” สาวน้อยแกล้งโอ้เอ้ถ่วงเวลาเพราะยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับคนที่ตัวเองเกลียดขี้หน้าในเวลานี้

“เอาไว้ก่อนลูกอ้อ เดี๋ยวค่อยมาทานใหม่ ตามแม่มานี่ก่อน” พูดจบก็จูงมือน้อยๆ ของลูกสาวให้เดินตามไปยังห้องโถงซึ่งกำลังจะมีงานแสดงเพชรในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้

“คุณแม่จะพาอ้อไปไหนคะ?”

“ก็พาไปแนะนำตัวกันเป็นทางการกับคู่หมั้นของเราสิ เคยได้ยินแต่ชื่อและเห็นหน้ากันผ่านรูปถ่ายเท่านั้น วันนี้จะได้เห็นหน้าค่าตากันจริงๆ เสียที”

“เอาไว้ให้งานแสดงเพชรเสร็จก่อนได้ไหมคะคุณแม่ งานเดินแบบใกล้จะเริ่มแล้วนะคะ” อรุโณทัยยังประวิงเวลาจนถึงที่สุด

“เอางั้นก็ได้” คุณหญิงอรอุษายอมไปก่อนเพราะตอนนี้ในห้องโถงเริ่มหรี่ไฟลงและนางแบบใกล้จะเดินออกมาจากข้างหลังเวทีแล้ว

เสียงเพลงในจังหวะคลาสสิกถูกบรรเลงจากเครื่องเสียงชั้นดี เสียงปรบมือเกรียวกราวของแขกเหรื่อในงานดังกึกก้องขึ้นเมื่อนางแบบคนแรกเริ่มเดินออกมาจากด้านหลังเวที แสงวูบวาบจากเพชรชุดแรกส่องสะท้อนเข้าสู่สายตาของผู้ชมในงานจนได้แต่ครางฮือฮา ตามมาด้วยแสงเฟลชจากกล้องหลายตัว รวมถึงโทรศัพท์อัจฉริยะซึ่งมีความสามารถในการถ่ายรูปได้ละเอียดพอๆ กับกล้องคุณภาพดีก็ถูกยกขึ้นเพื่อเก็บภาพสวยๆ เหล่านั้นเอาไว้ชื่นชม

ในขณะที่ผู้เป็นเจ้าของเพชรกลับมองด้วยสายตาที่เรียบเฉยคล้ายไม่ได้รู้สึกอะไรกับความตื่นตาตื่นใจเหล่านั้นเลยสักนิด ดวงตาสีแอมเบอร์สะดุดกับใบหน้าเนียนใสของคนที่ยืนรวมอยู่กับคนอื่นๆ ที่บริเวณอีกฟากหนึ่งของเวที และดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้ว่าถูกแอบมอง หล่อนมองตอบกลับมาและถลึงตาใส่ก่อนจะเชิดใบหน้าสวยๆ นั้นขึ้นราวกับรังเกียจเขาเสียเต็มประดา นั่นทำให้ชีคอัสรานกระตุกยิ้มมุมปาก อารมณ์ที่ยังคงนิ่งสงบอยู่ตั้งแต่มาถึงงานดูเหมือนจะถูกกระตุ้นให้คึกคักขึ้นมาทันที

อีกฟากหนึ่งของเวทีเดินแฟชั่นโชว์...

“ลูกอ้อเห็นหรือไหมคะว่าลูกสาวคุณหญิงบุษบาทิ้งหางตาให้ชีคอัสรานมากแค่ไหน” คุณหญิงอรอุษาสะกิดลูกสาวให้หันมองตาม เพราะอดหมั่นไส้ไม่ได้เมื่อเห็นผู้หญิงอื่นชม้ายชายตาให้ว่าที่ลูกเขย แถมลูกสาวของตนยังทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวเสียอีก

“ช่างเขาสิคะคุณแม่”

“ช่างได้ยังไงกัน นั่นคู่หมั้นลูกอ้อนะ”

“ก็ถ้าเขาจะสนใจคนอื่นอ้อก็ห้ามไม่ได้หรอกค่ะ”

“ดังนั้นก่อนที่เขาจะสนใจคนอื่น เราต้องรีบแสดงตัว เข้าใจไหมจ๊ะ” คุณหญิงอรอุษาพร่ำบอกลูกสาวอยู่ไม่ห่าง พลางจับตามองทางแมวที่กำลังจะจ้องขโมยไม่วางตา

“เอาไว้ก่อนเถอะนะคะคุณแม่ อ้อขอดูเพชรก่อน คุณแม่ไม่สนใจเหรอคะ มีแต่สวยๆ ทั้งนั้น” สาวน้อยพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของผู้เป็นมารดา

“ดูเมื่อไหร่ก็ได้น่าลูกอ้อ ยังไงเพชรพวกนี้ก็ต้องเป็นของลูกอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ”

คำพูดของผู้เป็นมารดาทำให้อารมณ์ตื่นตาตื่นใจกับความสวยงามตรงหน้านั้นหมดลงแทบจะทันที ไหนจะสายตาบางอย่างของเขาที่จ้องมองมายังหล่อนเป็นระยะนั่นอีกล่ะ หล่อนไม่อยากได้เพชรเหล่านั้นและที่สำคัญไม่อยากแต่งงานกับผู้ชายที่เห็นผู้หญิงเป็นของเล่นอย่างชีคอัสรานด้วย ต่อให้เขาร่ำรวย หล่อเหลาและมากเสน่ห์แค่ไหนก็เถอะ