บทที่ 6.2 ไม่เลือกงาน ไม่ยากจน (2)

บทที่ 6.2 ไม่เลือกงาน ไม่ยากจน (2)

เช้าวันใหม่ 

ร่างเล็กดีดตัวผึงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“เช้าแล้วเหรอเนี่ย นี่เผลอหลับไปทั้ง ๆ ที่ไม่ได้อาบน้ำหรอกเหรอ”

เบลล่ากวาดสายตาไปทั่วห้องนอนใหม่ ที่เมื่อคืนเธอจำไม่ได้เลยว่ามันหน้าตาเป็นแบบใด เพราะทันทีที่ลูกน้องของอเล็กซ์พาเธอมาส่งที่นี่ เธอก็ล้มตัวลงนอนและหลับทันที สภาพห้องนี้ช่างแตกต่างกับห้องเดิมของเธอมาก ไม่ว่าจะเป็นขนาด การตกแต่ง และข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ

และเมื่อถึงเวลางานหญิงสาวจึงไม่อยากอ้อยอิ่งให้ว่าที่สามีของเธอได้ดูถูกอีก แต่เมื่อเปิดประตูห้องทำงานเข้ามาก็พานให้ความรู้สึกห่อเหี่ยว สิ้นหวังแล่นกลับมาอีกครั้ง เบลล่าถอนหายใจทิ้งลากยาว ก่อนจะเดินกระแทกเท้าเข้าห้องไป

“ให้มันได้แบบนี้สิ จำได้ว่าเมื่อวานตรวจไปแล้วสองแถว แล้วมันเพิ่มมาอีกสองแถวได้ยังไง”

“เจ้านายบอกให้เอามาให้ครับ มันเป็นเอกสารซึ่งตกสำรวจตั้งแต่ครั้งก่อน พวกผมก็เลยช่วยกันยกเข้ามาเอาไว้ที่นี่ ถ้ายังตรวจไม่ไหวก็ยังไม่ต้องทำก็ได้ครับนายหญิง”

นายหญิง!! เบลล่าสะดุ้งเมื่อได้ยินสรรพนามใหม่ของตนเอง

“ฉันไม่ใช่นายหญิงของนาย เรียกฉันว่าเบลล่าเฉย ๆ เถอะ”

“แต่คุณมาที่นี่ในฐานะภรรยาของเจ้านาย เรียกว่านายหญิงมันเป็นเรื่องที่สมควรแล้วครับ”

“ฉันอยู่ที่นี่ไม่นานหรอก อีกไม่กี่วันฉันก็จะไปแล้ว”

“ไปไหนครับ?”

เบลล่ารู้สึกอึดอัด และไม่รู้ว่าจะยกเหตุผลอะไรออกมาพูดหรือปฏิเสธดี และในขณะที่ยืนทำหน้ากระอักกระอ่วนอยู่นั้น อเล็กซ์ก็เดินเข้ามาภายในห้องพร้อมสายตาขึงขังที่มองมา

จังหวะนรกจริง ๆ

“เขาไม่อยากให้เรียกก็ไม่ต้องไปเรียก เอาไว้ให้นายหญิงตัวจริงมาค่อยเรียกก็ได้ บองตู!!”

“ครับเจ้านาย”

“ใช่ ๆ ไว้เรียกนายหญิงตัวจริงดีกว่า นายจะได้ไม่ต้องสับสน แฮร่..เอ่อ…”

เบลล่าพยายามสนับสนุนสิ่งที่ชายร่างสูงบอก ทว่าสายตาของผู้ชายสองคนที่จ้องมองมา ทำเอาเธอรู้สึกว่าส่วนสูงของเธอแทบจะหดลงเหลือสองนิ้ว

“รู้ตัวก็ดี ได้ยินแล้วก็จำใส่หัวไว้นะบองตู ส่วนเธอจนกว่านายหญิงตัวจริงจะมาเปลี่ยนกะกับเธอ กลับไปทำงานของเธอให้สร็จซะ”

ร่างสูงใหญ่เดินชนไหล่บางของเบลล่าไปยังโต๊ะทำงานของตนเอง จนคนตัวเล็กกว่าเซไปเล็กน้อย

เบลล่ารู้สึกอับอายบองตู…เป็นที่สุด ผู้ชายที่ดูท่าทางจะเป็นมิตรและไม่มีสีหน้าของคนที่คิดร้ายอยู่ในแววตา เขาเป็นชายผิวดำที่มีรูปร่างสูงใหญ่ หุ่นหนา แต่ทว่ากลับดูเป็นคนอัธยาศัยดี มีรอยยิ้มเป็นมิตรอย่างที่สุด

ไม่เลือกงาน ไม่ยากจนสินะ

นายไม่น่ามาอยู่ที่ที่มีแต่ความป่าเถื่อน โหดร้าย กับเจ้านายปีศาจอย่างอเล็กซ์เลยบองตู ไว้ฉันพอจะมีสิทธิ์มีเสียง ฉันจะส่งนายไปในที่ที่ดีกว่านี้นะ

เบลล่าที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ให้กับโชคชะตาที่เธออยากจะขีดเขียนช่วยชายผิวดำที่ตัวเธอเองมีส่วนสูงแค่ระดับราวนมของเขา ก่อนจะมีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“ตรวจให้ดี อย่าให้หลุด เพราะเรื่องมันอาจจะไม่จบแค่เพียงเธอเป็นคนทำงานพลาด แต่มันอาจจะลากยาวไปถึงสถานะ ตำแหน่ง ของพ่อเธอด้วย”

“แล้วทำไมจะต้องลากพ่อฉันมาเกี่ยวด้วย งานก็เป็นงานของคุณ คนที่พลาดก็เป็นฉัน” หญิงสาวรีบแย้งขึ้นมา

“ดูท่าเธอจะไม่รู้จักฟลอเรนซ์ พ่อของเธอดีสินะ” อเล็กซ์ชำเลืองมองเอกสาร ก่อนจะช้อนสายตามองคนตัวเล็กตรงหน้า

“ถึงฉันกับคุณพ่อจะไม่ค่อยสนิทกันสักเท่าไหร่ แต่ไม่มีหรอกที่พ่อลูกจะไม่รู้จักกันดี”

“ก็ดีถ้าเธอรู้จักพ่อของเธอดี เอาเป็นว่าบัญชีที่ถืออยู่ในมือเธอตอนนี้มันสามารถทำให้ครอบครัวของเธอถูกศาลสูงตัดสินได้ก็แล้วกัน”

ทันทีที่คนตรงหน้าพูดจบ เบลล่าก็เข้าใจได้ทันทีว่าเขาหมายถึงสิ่งใด หญิงสาวก้มมองแฟ้มเอกสารในมืออีกครั้ง ….

นี่มันอะไรกัน

คุณพ่อทำอะไรไว้อีก

“จะลงมือทำงานได้หรือยัง ฉันขอเอกสารนั่นก่อนเที่ยง!!” อเล็กซ์ชี้นิ้วมาทางเบลล่าขณะเอ่ยสั่งเสียงเรียบ

ตอนนี้เบลล่ารู้แล้วว่า เขาถือไพ่เหนือกว่าเธอหลายใบเหลือเกิน การที่เขาให้เธอทำเอกสารพวกนี้ ไม่ใช่เพียงแค่การกลั่นแกล้งให้เธอลำบากกาย แต่ต้องการให้เธอได้รู้ว่าบิดาของเธอซ่อนอะไรเอาไว้ใต้พรมต่างหาก และเมื่อไหร่ที่เธอคิดต่อต้าน ไม่เชื่อฟัง เขาก็พร้อมจะทำลายครอบครัวเธอให้ย่อยยับในพริบตา

ชั่วช้าจริง ๆ!!