บทที่ 6.1 ไม่เลือกงาน ไม่ยากจน (1)

บทที่ 6.1 ไม่เลือกงาน ไม่ยากจน (1)

เบลล่าทนฟังคำสบประมาทและท่าทีหยาบคายของเขาอยู่พักใหญ่ หลายครั้งที่เธอมักจะถามตนเอง ว่าคนที่ถูกเลี้ยงดูมาให้หยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างเธอ จะสามารถทนกับคำพูดดูถูกดูแคลนและไอ้ท่าทีรังเกียจเหยียดหยามของคนที่เพิ่งรู้จักตรงหน้าได้มากแค่ไหนกันนะ คำตอบของเธอก็คือ

ไม่!! และจะไม่ทนอย่างเด็ดขาด!

“เอาเป็นว่า ในเมื่อรังเกียจกัน มันก็คงจะไม่มีอะไรดีไปกว่าการที่เราแยกกันอยู่อย่างสันติ ในเมื่อเราทั้งคู่ก็ไม่ได้รักกัน ก็แค่แต่งกันในนามก็ได้นี่ อเล็กซ์…คุณไม่ใช่คนโง่ คุณก็คงจะพอมองออกว่าฉันไม่ได้ชอบผู้ชายปากหมาอย่างคุณเท่าไหร่ ข้อเสนอที่ฉันเสนอไปครั้งก่อนคุณยังสนใจอยู่หรือเปล่า”

“…..ฉันไม่มีปัญหากับการต้องใช้ชีวิตอยู่กับอะไรที่ไม่ใส่ใจ ไม่ว่าจะเป็นคนหรือกับสิ่งของชิ้นไหนมันก็เหมือน ๆ กัน เรื่องแรกที่ฉันคงต้องรีบจัดการนั่นก็คือเธอ คงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าใครมารู้เข้า ว่าฉันเลี้ยงดูเธอในฐานะเมียได้ไม่ดี”

“อ๋อ ที่แท้ก็ห่วงชื่อเสียงกับหน้าตาของตัวเองสินะ ถึงได้ใจดีปล่อยฉันออกมา แต่ก็เข้าใจได้อุตส่าห์ดิ้นรนขึ้นมาเป็นผู้นำสูงสุดของเขตได้ เป็นธรรมดาที่คุณจะกลัวใครเลื่อยขาเก้าอี้”

“ที่บ้านเธอไม่ได้สอนเรื่องมารยาท การมาอาศัยบ้านคนอื่นหรอกหรือ ถึงได้ปากดีกับฉันฉอด ๆ แบบนี้ทุกครั้ง และการที่เธอได้มาอยู่ที่นี่ในฐานะเมีย ฐานะนายหญิง ไม่ได้แปลว่าเธอจะอยู่เหนือฉันนะเบลล่า”

“ก็ฉันไม่ได้อยากจะมาอยู่ที่นี่ เอางี้ฉันจะยอมถอยให้คุณก็ได้ ไว้คุณรวบรวมอำนาจได้เป็นปึกแผ่น คุณก็สร้างบ้านให้ฉันอยู่แยกออกไปสักหลังหนึ่ง ถึงตอนนั้นคุณจะมีบ้านเล็กบ้านน้อยกี่คนก็ได้ตามสบาย ไม่ต้องเกรงใจกัน”

“ตอนนี้ก็ไม่ได้นึกจะเกรงใจใครอยู่แล้ว” อเล็กซ์ตอบเสียงห้วนขึ้นมา

เบลล่ารู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยที่ตนอุตส่าห์เสนอข้อต่อรองชั้นดีขึ้นมาให้เขา แต่นอกจากเขาจะไม่สนใจแล้ว เขายังมองเธอคล้ายดูถูกมากกว่าเดิม

“ตอนที่พ่อของเธอเสนอเธอให้ฉัน ฉันนึกว่ามันจะดีกว่านี้ ไม่คิดเลยว่ามันจะกลายเป็นการเปิดประตูให้แมวหน้าโง่ได้เข้ามาอยู่ในองค์กรแต่ก็ช่างเถอะ ฉันเองไม่ได้รังเกียจที่จะเลี้ยงแมวหรือลูกแมวหรือตัวอะไรสักอย่างเพิ่ม เพราะถ้ามันสามารถทำประโยชน์ให้ฉันได้ ก็คุ้มที่จะเลี้ยงเอาไว้”

“ฉันไม่ใช่แมวหรือสัตว์เลี้ยงของใครนะ ถึงฉันจะดูโง่ในสายตาคุณ แต่ฉันก็ไม่โง่พอที่จะอยู่ที่นี่ไปตลอดหรอก” หญิงสาวตัดบทขึ้น

“แน่นอน เธอจะไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดไปหรอกเบลล่า นี่ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะทนรำคาญเธอได้พ้นปีหรือเปล่า”

สูดลมหายใจลึก ๆ ฮึบครั้งที่ร้อย

แววตาของอเล็กซ์เต็มไปด้วยความเย็นชา ไม่มีใครบอกได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่เธอไม่ชอบเลยกับแววตาที่เขามองมาอย่างเยาะเย้ย ถากถาง มันเหมือนกับว่าเบลล่าไม่ได้มีค่าความเป็นมนุษย์เทียบเคียงกับเขา และถ้าหากอ่านสายตาเขาไม่ผิด เธออาจจะต่ำต้อยกว่าเขาเสียด้วยซ้ำ

ไม่มีอะไรให้โต้แย้งต่อกับผู้ชายเผด็จการอย่างเขา ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างรวมทั้งชีวิตของเธออยู่ในกำมือเขาหมดแล้ว เบลล่าจึงเลือกที่จะหย่อนตัวลงนั่งสะสางเอกสารกองโตเงียบ ๆ โดยไม่คิดจะใส่ใจสายตาถากถางของเขา และนั่นมันก็เป็นเรื่องดีเดียวที่เธอระลึกได้

การโดนรังเกียจ จะทำให้เธอรอดปลอดภัยไปอีกพักใหญ่

ตลอดทั้งบ่ายจนเวลาล่วงไปดึกดื่นเบลล่าก็ยังคงนั่งจมอยู่กับกองเอกสารมากมาย เวลาที่เธอสามารถพักได้คือเวลากินและเข้าห้องน้ำเท่านั้น นั่นเพราะเธออยากจะรีบเคลียร์งานที่แสนปวดหัวนี้ให้จบโดยเร็ว อย่างน้อยก็ได้หลุดพ้นจากสายตาของใครบางคนที่นั่งเฝ้าเธอตลอดวันมานี้

ร่างเล็กพยายามบิดเอี้ยวไล่ความขี้เกียจเล็กน้อย หน้าสวยดูห่อเหี่ยวเหลือเกินเมื่อเหลือบสายตามองนาฬิกาบอกเวลาที่ใกล้จะเข้าวันใหม่ไปแล้วทุกที ก่อนจะเบนสายตาไปทางคนใจร้ายที่กำลังนั่งไถสมาร์ตโฟน อย่างใจเย็น

ฮึ่ยย มันน่านัก!!