บทที่ 4.1 ลูกรักลูกชัง 

บทที่ 4.1 ลูกรักลูกชัง 

“ทำไมจะต้องให้คนไม่ได้เรื่องแบบนั้น ไปแต่งงานแทนหนูด้วย”

น้ำเสียงของโซเฟียบ่งบอกถึงความไม่พอใจ หล่อนไม่ได้แค่รู้สึกโกรธที่ตัวเองไม่ได้เป็นว่าที่เจ้าสาวของผู้ชายที่มีอำนาจสูงสุดในเขตตะวันออก แต่เป็นเพราะไม่มีใครที่ไม่รู้จักลูกชายบ้านหยวน ผู้ชายที่ไม่ค่อยจะชายตามองผู้หญิงที่ไหนง่าย ๆ นอกจากคู่ควงที่พอให้เห็นให้รู้

และทุกคนรู้ดีว่าผู้ชายบ้านนี้แทบไม่เคยมีข่าวว่าคบใครเป็นตัวเป็นตนสักครั้ง ถ้าจะมีแบบสายฟ้าแลบก็เห็นจะมีแค่เจสันเท่านั้น และหล่อนก็วาดหวังมานานว่าอยากจะมีโอกาสได้รับเกียรตินั้นสักครั้งที่จะได้เคียงข้างชายหนุ่มที่ฮอตที่สุดในเวลานี้

“แกจะไปรู้อะไร ตอนนี้อำนาจของอเล็กซ์มันยังไม่มั่นคง มันยังเสี่ยงที่จะย่างเท้าเข้าไปเพื่ออยู่เป็นเนื้อหนังเดียวกัน เพราะยังไม่รู้เลยว่ามันจะเอาตัวรอดหรือเปล่า..”

“แต่เขาก็ได้อำนาจสืบทอดมาจากพ่อเขาแล้ว มันยังจะอะไรนักหนา แล้วทำไมพ่อต้องส่งลูกสาวสุดที่รักของพ่อ ไปแต่งงานกับเขาด้วยเห็นฤทธิ์เดชของมันหรือยัง ที่ทำพวกเราหน้าแตก หนีแต่งงานไม่พอ ยังเกือบจะทำให้เราต้องมีปัญหากับอเล็กซ์ด้วย”

“มันไม่มีทางกล้ามีปัญหากับพ่อ เพราะถ้าไม่มีการแต่งงานเกิดขึ้น มันก็ไม่สามารถต่อรองกับใครได้ทั้งนั้น ถึงตอนนี้แบรี่จะไม่ได้เป็นผู้นำเขตตะวันออกแล้ว แต่คนที่อยู่ตรงนั้นมาทั้งชีวิต อำนาจในมือใช่จะถูกเปลี่ยนไปได้ง่าย ๆ แถมมันก็ยังคิดจะเข้ามานั่งในสภาสูง แล้วถ้ามันขึ้นมาเหยียบหัวพ่อได้ ถึงตอนนั้นต่อให้ส่งเบลล่าพร้อมสมบัติทั้งบ้านเรา อเล็กซ์ก็คงไม่สนใจแล้ว เรื่องแบบนี้ใครจะยอมให้เกิดขึ้นได้”

“แต่พ่อก็ยังส่งยัยโง่นั่นไปเป็นลูกสะใภ้”

“ถ้าเกิดในระหว่างนี้มีคนที่แข็งแกร่งกว่าขึ้นมาโค่นล้มอำนาจของมัน คนที่เป็นเมียหมาด ๆ มันก็ต้องโดนร่างแหไปด้วย ทีนี้เข้าใจหรือยังว่าทำไมพ่อถึงไม่ส่งเราไป”

โซเฟียยืนใช้ความคิดอยู่อีกครู่ แต่ไหนแต่ไรบิดาของหล่อนไม่เคยที่จะให้ความรักหรือใส่ใจในตัวของลูกสาวทั้งสองคนอย่างเท่าเทียม นั่นเป็นเพราะมารดาของเบลล่าไม่ได้เป็นเมียรัก แต่เป็นแม่ของหล่อนที่บิดาให้ความสำคัญมาเป็นอันดับที่หนึ่ง

นั่นเป็นเพราะมารดาของเบลล่าเป็นเพียงผู้หญิงที่ถูกจับมาให้แต่งงานกับฟลอเรนซ์ เงื่อนไขก็คล้ายคลึงกันเพื่อเชื่อมรอยร้าวระหว่างองค์กร ดังนั้นเบลล่าจึงเป็นผลผลิตที่มาจากผลประโยชน์

ไม่ใช่จากความรัก

“แล้วถ้าอเล็กซ์ไม่มีข้อผิดพลาดเกิดขึ้น และเขาได้เป็นผู้นำองค์กรโดยสมบูรณ์แบบ เท่ากับว่าเบลล่าก็ชูคอเป็นนายหญิงสบายไปเลยสิคะคุณพ่อ”

“มันก็ขึ้นอยู่กับว่า…เมื่อถึงตอนนั้น อเล็กซ์จะยังเอาเบลล่าไว้ข้างตัวหรือเปล่า แต่ส่วนมากผู้ชายพอมีอำนาจมันก็มักจะหลง ในที่สุดถึงตอนนั้นก็จะมีตัวเลือกเข้ามาให้เลือกอีกมากมาย”

“หมายความว่า…เบลล่าก็จะถูกเฉดหัวออกมาสินะ”

“เราอย่าเพิ่งคิดไปถึงตรงนั้นเลย ถึงยังไงพ่อก็หวังว่าเบลล่าจะทำหน้าที่ได้ดีกว่านั้น”

“คงอยากค่ะ ถ้าลองกล้าแหกกฎของที่บ้านแล้วหนีไปกลางดึกอย่างนั้น คุณพ่อไม่คิดบ้างเหรอคะ ว่าที่เบลล่ากล้าขนาดนั้น มันอาจจะมีใครคอยช่วยเหลือ อย่างเช่น พวกผู้ชาย หึ…มันจะหักหน้าคุณพ่อไปถึงเมื่อไหร่กัน ก็หวังว่าฝ่ายโน้นจะจับไม่ได้นะคะว่าเรากำลังย้อมแมว”

“เบลล่าไม่ได้คิดจะทำให้คุณพ่อหน้าแหกหรอกนะโซเฟีย แต่เป็นเพราะเบลล่าไม่มีที่ไปแล้วจริง ๆ ต่างหาก!! และอย่างเบลล่าไมจำเป็นต้องย้อมหรอก แต่ถ้าใครบางคนแถวนี้ก็อาจจะไม่แน่!!”

เสียงของมารดาบังเกิดเกล้าของเบลล่าดังขึ้น เธอพาตัวเองเดินเข้ามาภายในห้องด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ต่อให้สถานภาพของเธอกับสามีจะเป็นเพียงแค่คู่สามีภรรยาตามกฎหมายที่จำเป็นต้องมีลูกเพราะเงื่อนไขบังคับ แต่ถึงอย่างไรก็ยังได้ชื่อว่าเป็นภรรยาเอก ดังนั้นลูกหรือภรรยาที่มาหลัง ตามกฎแล้วจะไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรในบ้านทั้งสิ้น

เมื่อวาสนาได้ยินว่าลูกสาวของตนเองถูกกล่าวหาและโดนดูถูก ต่อให้จะต้องมีปัญหากับผู้เป็นสามีหล่อนก็ไม่กลัว และไม่ใช่เรื่องที่คนเป็นแม่จะต้องมาอดทน เพราะแม้กระทั่งพ่อแท้ ๆ ยังไม่เคยคิดจะปกป้อง หากเธอไม่ยืนหยัดเพื่อลูกอีกคน เบลล่าก็คงจะไม่เหลือใครแล้ว

ลูกสาวที่น่าสงสารของแม่…

“เป็นแค่ลูกเมียรองอย่าเที่ยวปากดีวิพากษ์วิจารณ์คนอื่น ถ้าเธออยากจะได้คนที่กล้าทิ้งพี่ ทิ้งน้อง ถีบหัวพ่อตัวเองมาเป็นสามี ก็น่าจะเดินเข้าไปเสนอตัวเอง ไม่จำเป็นต้องเอาลูกสาวของฉันไปเป็นนิ้วลองเขียงให้ และหวังว่าคงไม่คิดจะทำเรื่องให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยหรอกนะ คราวฉันมันอาจจะง่าย แต่เบลล่า..ตราบใดที่ยังมีแม่คนนี้อยู่ ใครก็อย่าหวังจะมาแตะลูกสาวของฉันได้ แม้ว่าคนคนนั้นจะได้ชื่อว่าเป็นพ่อของแกก็ตาม!!”

วาสนากำมือแน่น เอ่ยประโยคที่ไม่คิดว่าจะต้องพูดออกไป ดวงตาสีวอลนัทกร้าวคลอไปด้วยน้ำสีใส ขณะปรายสายตาไปทางผู้เป็นสามีเมื่อเอ่ยประโยคหลัง