บทที่ 5.1 จูบแรก 

บทที่ 5.1 จูบแรก 

ชายหนุ่มยกกระบอกปืนเอาเข้าที่ศีรษะข้างท้ายทอยทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะหันมามองคนตัวเล็กที่ยิ่งเขาพยายามเข้าใกล้ก็ดูเหมือนว่าจะกระเถิบตัวหนีเขาห่างไปเรื่อย ๆ

“เอาแบบนี้ ค่าเสียหายที่เธอจะต้องชดใช้ให้ฉัน คือค่ากางเกงยีนของฉันกับที่ฉันต้องมาเสียเวลาล้างตัวเอากลิ่นเน่า ๆ นั่นออก คิดค่าเสียหายขาดตัวเลยละกันทั้งหมดสองล้าน!!”

“ห๊า..สองล้าน กางเกงยีนบ้าอะไรแพงขนาดนั้น แล้วเนื้อตัวแกเป็นทองหรือยังไงถึงทำให้มันสึกหรอได้ขนาดนั้น กะอีแค่อาบน้ำล้างตัว”

“นี่ฉันอุตส่าห์คิดราคาแบบตัดใจลดให้แล้วนะ แค่ฉันหิ้วเธอออกมาไม่ปล่อยให้โดนรุมโทรมอยู่ข้างทางก็บุญเท่าไหร่แล้ว แล้วไอ้กลิ่นนั่นตอนนี้มันยังติดจมูกฉันอยู่เลย หึ…ไม่ได้ละ..ฉันควรคิดราคาความรู้สึกที่ฉันเสียไปด้วยถึงจะถูก เงินแค่สองล้านบาทขายตัวแค่ไม่กี่ที!!..ก็ได้คืนแล้วล่ะน่า ฉะนั้นจ่าย ๆ มาซะ จะได้จบ ๆ ”

“ขอบคุณนะได้ฟังแล้ว รู้สึกเป็นหนี้บุญคุณท่วมหัวเลย!! แล้วแกจะบ้าเหรอ ขายตัวไม่กี่ทีก็ได้แล้วเงินสองล้าน ใครมันจะซื้อราคานั้นกัน..หรือแกจะซื้อ? เอามั้ยละ ครั้งละล้าน?” แองเจล่าทำทีพูดไปงั้น

ชายหนุ่มทำทีเป็นมอง โดยใช้สายตาไล้ลงจากศีรษะจรดปลายเท้า มันชวนให้คนถูกมองทั้งหงุดหงิดทั้งรำคาญ

“แกจะมองอะไรนัก จะพูดอะไรก็พูดสิ”

เขาหัวเราะออกมา ส่ายหน้ามองเหยียด ทำท่าทำทางรำคาญใส่

“บอกไม่ใช่อีตัว…แต่ที่กำลังพยายามทำคือโก่งราคาเวลาขึ้นเตียงครั้งละล้าน โคตรแสบ ใครมันจะบ้านอนด้วยครั้งละล้าน ขอเมียยังไม่แพงขนาดนั้นเลย ดีไม่ดีไม่ต้องเสียเงินสักบาท!!”

“ก็แล้วจะเอายังไง จะกลับออกไปก็ไม่ให้ไป จะให้ทำงานใช้หนี้ พอบอกราคาก็ว่าโก่งราคา ในเมื่อมันแพงไป เอางี้แกก็หาลูกค้าให้สิ ฉันจะได้ออกไปรับแขกและรีบหาเงินมาคืนแก” แองเจล่าคิดหาทางหนีทันทีที่เขาเปิดช่อง

“หึ…แผนสูงนักนะ คิดเหรอว่าฉันจะโง่ปล่อยเธอออกไป”

ชายหนุ่มจิ้มปลายกระบอกปืนไปบนศีรษะของหญิงสาว พานเอาสาวน้อยถึงกับกลัวหัวหดน้ำตารื้นตรงสองหน่วยตา แองเจล่าสงบปากสงบคำทันทีแต่ก็จ้องเขากลับไปอย่างโกรธเคือง

คลอฟท์เห็นว่าผู้หญิงคนนี้ดูท่าจะไม่ธรรมดาเสียแล้ว ถึงแม้จะกลัวแต่ก็ยังมีความเด็ดเดี่ยวซ่อนอยู่ ท่าทีของเธอก็เลยกลายเป็นภาพขำขันชวนให้เขารู้สึกอยากแกล้งเย้าแหย่ หรือได้ทีแกล้งขู่ไปเรื่อยต่อ

“หน้าตาก็สวย แต่ชอบพูดอะไรโง่ ๆ ไม่คิด เธออ้วกใส่ฉัน แล้วจะให้ใครมาขย่มเธอใช้หนี้ มันก็ต้องฉันสิถึงจะถูก!!”

เพียงแค่ได้ฟังแองเจล่าถึงกับหูตาเหลือกอ้าปากเหวอ นี่เธอจะต้องเอาพรหมจรรย์ตัวเองชดใช้หนี้ ที่อ้วกใส่มาเฟียหรือ มันเป็นเรื่องที่ทุเรศที่สุดในชีวิตจริง ๆ

“ไม่มีทางเด็ดขาด ให้ฉันกลับบ้านไปเอาเงินมาใช้หนี้แกยังจะง่ายซะกว่า ตัวฉันไม่จำเป็นต้องมาทำอะไรแบบนั้นหรอกนะกับผู้ชายที่นอนกับผู้หญิงไปทั่วค่อนเมืองอย่างแก ฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใครขยะแขยง!!”

ท้ายที่สุดมาดคุณหนูก็ออก หญิงสาวทำท่าสะดีดสะดิ้งขยะแขยงใส่พร้อมเบะปากใช้สายตาเหยียดกลับอย่างลืมตัว