บทที่ 4.2  เด็กเลาจน์ไหน

บทที่ 4.2  เด็กเลาจน์ไหน

หญิงสาวค่อย ๆ ดันตัวเองชิดกับผนังมากขึ้นพร้อมผ่อนลมหายใจออก เพราะหากที่นี่เป็นแก๊งตะวันตกจริง ฉะนั้นแล้ว…ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่กำยำที่มีใบหน้าหล่อเหลา ที่คนร่ำลือว่าแม้จะอยู่ห่างไกลถึง 100 เมตรก็จะยังคงมองเห็นความงามที่พระเจ้าช่างปั้นให้ได้ บวกกับรอยสักแทบจะทั่วทั้งตัวตามคำบอกเล่าที่เธอเคยได้ยินมา ซึ่งในตอนนี้เขาก็กำลังนั่งประจันหน้าเข้าหาเธอ แม้ว่าจะไม่ปักใจกับสิ่งที่คิดมากนักแต่ลางสังหรณ์มันทำให้คิดว่าเขาจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก…คลอฟท์ รีดส์ หัวหน้าแก๊งตะวันตก!!

“เอ้า..!! ใบ้แดกไปแล้วหนึ่ง!! ฉันจะถามอีกครั้ง จะยอมตอบดี ๆ หรือว่าจะให้พวกลูกน้องฉันมันขึ้นมาเรียงคิว เสร็จแล้วจะได้เอาไปโยนทิ้งจะได้จบเรื่องจบราวสักที คิดจะรับแขกก็ให้มันฉลาดหน่อย อายุแค่นี้จะรีบเบื่อโลกไปไหน..”

แองเจล่าพยายามใช้สติหาทางหนีทีไล่ในสถานการณ์ที่บีบบังคับ เธอจะเปิดเผยตัวตนให้เขารับรู้ไม่ได้อย่างเด็ดขาด เธอจะกลายเป็นข้อต่อรองให้บิดาและพี่ ๆ ของเธอรวมทั้งเขตเดือดร้อนไม่ได้ แต่ถ้าหากไม่ทำอะไรเลยมีหวังไอ้รอยสักจอมเถื่อนคนนี้คงได้ทำตามคำที่มันขู่เป็นแน่

“แฮร่…เข้าใจแล้ว ฉันก็แค่เผลอหลงเข้ามาในเขตกลางเท่านั้นเอง ยกโทษให้ด้วยเถอะนะ วันหลังไม่กล้าแล้ว..ฉันสัญญาจะไม่มาให้เห็นหน้าอีกแล้วจ้ะ ฉันไปล่ะ”

หญิงสาวรีบกระโดดลงจากเตียงเหมือนกระต่าย แต่พอวิ่งไปถึงประตู กลับต้องกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว เพราะเสียงปืนที่ดังขึ้นพร้อมกับลูกกระสุนที่เฉี่ยวศีรษะตนเองไปฝังตัวอยู่บนขอบคานประตู ร่างเล็กรีบหดตัวลงนั่งพร้อมกับร้องออกมาด้วยความกลัว

“ไอ้บ้า นี่แกถึงขั้นจะยิงกันเลยเหรอ ฮือ” ร่างเล็กตัวสั่นงันงก เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าทำกับเธอถึงเพียงนี้

คลอฟท์กดใส่เซฟเข้าที่ปืนตามเดิม พร้อมส่องดูความเรียบร้อย ก่อนจะเดินลงจากเตียงด้วยท่อนบนเปล่าเปลือย มีเพียงกางเกงยีนที่สวมติดตัวเผยให้เห็นกล้ามเนื้อแน่น ไหล่หนาบึกบึน กับแผงอกกว้าง พร้อมกับช่วงเอวแข็งแรงที่ด้านหน้าโชว์ลอนซิกแพคสวย หญิงสาวค่อย ๆ เหลียวกลับไปมองร่างสูงด้วยแววตาตื่นกลัว

“คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป ที่นี่มันไม่ได้เข้าออกง่าย ๆ อย่างที่เข้าใจกันหรอกนะ!!”

“แล้วใครบอกว่าฉันอยากจะมาที่นี่ จำไม่ได้เลยสักนิดว่าร้องอ้อนวอนขอให้แกพามาตอนไหน แล้วอยู่ ๆ เอาปืนมายิงใส่กันแบบนี้ ใครกันที่ผิด ฉันหรือไง”

“ก็ใครใช้ให้วิ่งออกไปโดยที่ฉันยังไม่อนุญาต บุญเท่าไหร่แล้วที่ยิงเฉียด ตกลงยอมรับแล้วใช่มั้ย…ว่าเป็นอีตัวที่ข้ามถิ่นมาหากินในถิ่นซิกม่า จะได้โทรกลับไปบอกทางนั้นได้ถูก!!”

“แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับไอ้อ้วนซิกม่าด้วย หรือมันเป็นคนส่งฉันมาให้แก ไอ้อ้วนบ้านั่น..สักวันฉันจะต้องกลับไปคิดบัญชีกับมันให้ได้”

“ปากดีซะด้วย เมื่อกี้ยังร้องโอดครวญกลัวตาย แต่ตอนนี้กลับอวดดีจะไปคิดบัญชีกับคนอื่น เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ และไอ้คนอื่นที่ว่า ซิกม่านะนังหนู!!”

มันเกินปัญญาที่เธอจะหาทางโต้แย้งกับคนที่น่ากลัวขนาดนี้ได้ ถึงแม้ว่าบิดาของเธอจะเป็นมาเฟียที่ทรงอิทธิพลของเขตตะวันออก แต่ก็ไม่เคยแสดงท่าทีหยาบคาย ถ่อย และป่าเถื่อนเช่นคนผู้นี้กับผู้ใด แองเจล่าพยายามคุมสติและพูดออกไป

“ปล่อยฉันไปเถอะ ในเมื่อก็รู้แล้วว่าฉันเป็นแค่อีตัว เงินก็ไม่มีติดตัวสักเหรียญ อีกอย่างนายเองก็ไม่ได้ชอบขี้หน้าฉันสักเท่าไหร่ ไอ้อ้วนซิกม่านั่นก็ด้วย ฉะนั้นสิ่งที่นายควรจะทำก็คือรีบเฉดหัวฉันไปให้พ้น ๆ สิมันถึงจะถูก เอาล่ะนะรบกวนเวลานายมามากแล้ว เห็นทีฉันต้องลากลับสักที ไม่ต้องไปส่งหรอก เดี๋ยวออกไปเอง ไปนะ แฮร่” ร่างเล็กพยายามเอี้ยวตัวไปทางประตูอีกครั้ง

“พูดง่ายนี่หว่า แล้วไอ้อ้วกที่เธอละเลงไว้บนเสื้อผ้าฉัน ใครจะรับผิดชอบ แล้วรู้มั้ยว่าฉันต้องล้างตัวกี่รอบกว่ากลิ่นอ้วกนั่นมันจะหาย” เขาทำท่าโดนแขนตนเองแล้วเบ้หน้า

“ผู้หญิงบ้าอะไร จะมารับแขกทั้งทีแต่เมาปลิ้นเหมือนหมา แบบนี้นอกจากจะไม่ได้แขกยังจะโดนเอาฟรีอีกด้วย อ๋อหรือว่าไม่เน้นได้เงินแต่เน้นได้ฟรี!!”

“ไอ้..ไอ้บ้า อย่างแกจะฟรีหรือคิดเงิน..ฉันก็ไม่ให้ทั้งนั้น” หญิงสาวตะโกนออกไปด้วยโมโหจนลืมกลัว

“หึ…เดี๋ยวก็รู้!!”