บทที่ 4.1 เด็กเลาจน์ไหน 

บทที่ 4.1 เด็กเลาจน์ไหน 

แองเจล่าตื่นขึ้นมาด้วยสภาพที่คล้ายกับมีใครเอาหินมาถ่วงไว้ในหัว เมื่อคืนนี้…มันควรจะเป็นงานฉลองวันเกิดที่เต็มไปด้วยความทรงจำงดงาม แต่เอาเข้าจริง…ไอ้เครื่องดื่มสีสวย ๆ ที่เห็นอยู่ในโหลแก้วคริสตัล มันดันชวนให้รู้สึกหลาบจำเสียจริง หญิงสาวไม่สามารถยกเปลือกตาที่หนักอึ้งให้เปิดได้ เธอรับรู้ได้เพียงแค่ความเย็นจัดจากอากาศรอบกาย และที่ดูจะอุ่นถูกใจเธอที่สุดก็คงจะเป็นไอ้หมอนข้างที่มีขนาดพอดี

ด้วยความคุ้นเคยแองจี้จึงยกเรียวขาขึ้นพาดหมอนข้างแล้วกระชับกอดดึงเข้าไปรัด แต่ก็พอจะรู้สึกขึ้นมาได้ว่า ตรงที่หมอนข้างมันไม่ได้นุ่ม ความหงุดหงิดจึงบังเกิด

“อองรี!! นี่นายเข้ามาเปลี่ยนหมอนข้างฉันอีกแล้วใช่ไหม หมอนบ้าอะไรแข็งชะมัด”

“มันจะไม่แข็งได้ยังไง ก็ไอ้นั่น!!..มันไม่ใช่หมอนข้างแต่มัน..”

น้ำเสียงทุ้มเชิงหงุดหงิดทำให้หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอแหงนหน้าขึ้นมองช่วงแผงอกกว้างซึ่งอยู่ติดใบหน้าของตน เมื่อไล่สายตามองสูงขึ้น จึงปะทะเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาไม่คุ้นเคย ที่กำลังเพ่งสายตาหงุดหงิดมองขวางลงมา

“ยัยผู้หญิงมนุษย์อ้วก!!”

“ว้าย นี่แกเป็นใครกัน? แล้วเข้ามาอยู่ในห้องฉันได้ยังไง อยากตายหรือไง!!”

ไม่พูดเปล่าจากที่เคยเอาขาก่ายรัดร่างของคลอฟท์ไว้แน่นจนเหมือนจะสิงร่างเขาเข้าไป แองจี้ดีดตัวผึงถอยตัวไปนั่งชิดริมผนัง พร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบห้องกว้างที่ตกแต่งสไตล์โมเดิร์นหรูหรา แต่ที่จะขัดตาก็คงเป็นของตกแต่งที่ห้อยแขวนอยู่ตามผนัง พวกอาวุธที่ดูน่ากลัวไม่ว่าจะเป็นปืนผาหน้าไม้ แองเจล่ารู้สึกตกใจกลัวจึงได้แต่เพียงนิ่งงันไป

“ทำไมต้องทำท่าทางตกใจขนาดนั้น รู้หรือเปล่าว่าเมื่อคืนเธอทำอะไรกับฉันลงไปบ้าง?”

“ทำอะไร ฉันจะไปทำอะไรแกได้ แล้วที่นี่ที่ไหน นี่ไม่ใช่ห้องของฉัน แล้วแกเป็นใครพาฉันมาที่นี่ได้ยังไง” คำถามพ่นออกมาเป็นชุดจนคนถูกถามรำคาญออกมา

“วะ ยังจะมาเล่นละครต่ออีก พอสักทีเถอะน่า ซิกม่าบอกฉันแล้วว่าเธอไม่ใช่เด็กในร้านมัน ตกลงเป็นเด็กไซด์ไลน์ข้างนอกที่ย่องมาหาลำไพ่พิเศษในเขตของซิกม่าใช่ไหม สารภาพมาซะดี ๆ นังหนู!!”

“แกจะบ้าเหรอ ไซด์ไลน์เนี่ยนะ!! ฉันแค่มาเที่ยวกับพวกพี่ ๆ แล้วมาโผล่ที่นี่ได้ไงกัน แกจับตัวฉันมาใช่มั้ย หึ?”

คำพูดที่คล้ายกับปัดสวะให้คนอื่นมันชวนให้คลอฟท์รู้สึกไม่พอใจ ก็อันที่จริงจะไม่หิ้วมาก็ได้ แต่ใครจะเป็นคนรับผิดชอบเสื้อหนังที่ถูกอ้วกใส่ ไหนจะกางเกงยีนตัวเก่งที่เขาชอบ

“ถ้ายังไม่ยอมสารภาพ เดี๋ยวจะให้ลูกน้องขึ้นมาเรียงคิวเช็กของ จะได้รู้กันว่าเป็นของเกรดไหน แค่นี้ก็คงพอจะเดาได้แล้ว ว่ามาจากไหน จะเอาอย่างนั้นใช่มั้ย?” ร่างสูงทำทีขู่

“อย่าพูดจาพล่อย ๆ นะบอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ พาฉันกลับไปส่งบ้านเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นจะเอาเรื่องให้กระเจิงเลยคอยดู!!” หน้าเล็กยกเชิดก่อนจะเถียงกลับตาไม่กะพริบ

“โฮ่ เก่งซะด้วย เก่งตั้งแต่ตอนเมายันหายเมา อีตัวเลาจน์ไหนวะเนี่ย..หึ ไหนบอกมาซิ ว่าแม่เล้าเป็นใคร…ชื่ออะไร เผื่อฉันจะใจดีสงเคราะห์ช่วย!! หรือว่าที่จริง…ก็เป็นอย่างที่ฉันคิด ว่าเธอมันแค่ไซด์ไลน์ที่เข้ามาหาแขกในพื้นที่คนอื่น ใจกล้ามากนะที่เข้ามาขายถึงในเขตของซิกม่า ถ้าโดนจับได้ขึ้นมาเธอได้ถูกโยนไปขายให้พวกะลาสีที่นอกด่านแน่” สายตาคมมองเหยียดไปทั่วก่อนจะส่ายหัวให้เบา ๆ

พอพูดถึงเรื่องการข้ามเขตแองเจล่าก็ตาลุกวาว และนึกขึ้นมาได้ทันที แม้จะหวั่นว่าสังหรณ์จะเป็นจริง แต่ก็ยังทำเก่งถามออกไป

“ที่นี่…ไม่ใช่เขตกลางใช่มั้ย?”

ชายหนุ่มส่ายหน้าหงึก ๆ ก่อนจะตอบไปว่า

“ที่นี่คือรังของพวกฉัน แก๊งตะวันตก!!”

แค่คำตอบเดียวทำให้แองเจล่ารู้ทันทีว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในสถานที่ที่ปลอดภัย แต่มันกลับเป็นสถานที่ที่อันตรายที่สุดโดยเฉพาะสำหรับเธอ.. เพราะคนพวกนี้คือแก๊งคู่อริของบิดา และเพียงความจริงหนึ่งเดียวที่ได้ฟังทำเอาอาการเมาค้างหายเป็นปลิดทิ้ง