ทัณฑ์ร้าย : EP 8 น่ารำคาญ

บทที่ 8

เมื่อถึงร้านชุดตามแผนที่เขาจะต้องมาลองเขาก็เดินลงจากรถโดยที่ไม่สนใจเธอ เตรียมที่จะเข้าไปในร้านแต่ต้องเดินกลับมาที่รถเพราะน้องคณินไม่ยอมลงไปด้วย เขาส่ายหน้าไปมาเริ่มอารมณ์เสียและเปิดประตูด้านข้างของคณินทันที

"ต้องให้ฉันมาเชิญเธอลงใช่ไหม" เธอเงยมองหน้าเขาและก้มดูที่หน้าอกของตัวเองซึ่งเขาฉีกเสื้อของเธอจนกระดุมมันหลุดออกไม่มีกระดุมติดเสื้อให้มิดชิดได้ถึงแม้ว่ามันจะขาดเพียงแค่ 2 เม็ดแต่มันก็ดูโป๊เพราะเห็นบราด้านใน

"จะให้หนูลงไปยังไงคะ"

"ก็ลงมาแบบนั้นแหละมันไม่มีใครอยากดูของเธอหรอกไม่ได้หน้าพิศวาสอะไรขนาดนั้น" สิ้นสุดคำพูดที่ดูถูกเขารีบหันหลังและก้าวขาเข้าไปยังหน้าร้าน

"เฮ้อ" น้องคณินถอนหายใจก่อนที่จะหันไปเจอผ้าผืนหนึ่งอยู่ในรถจึงหยิบมาคุมหน้าอกของตัวเองและเดินเข้าไปในร้านซึ่งพนักงานและเจ้าของร้านต้อนรับเขาทั้งสองคนเป็นอย่างดีเพราะเขารู้ว่าสองคนนี้เป็นลูกของใคร

"สวัสดีค่ะ คุณคณินคะทางคุณแม่ของคุณได้โทรมาบอกกับดิฉันให้ดูแลคุณอย่างใกล้ชิดไม่ทราบว่าคุณชอบผ้าแนวไหนคะในตอนนี้ทางร้านมีผ้าของต่างประเทศหนึ่งผืนซึ่งถ้าต้องการให้ตัดทางร้านสามารถเร่งรัดและลัดคิวให้ได้เลยค่ะ"

"ไม่ต้อง!!เธอไม่ได้มีค่ากับผ้าราคาแพงขนาดนั้นเอาชุดแต่งงานธรรมดาราคาหลักพันพอ" คำพูดนี้เป็นของเฮียเดย์ที่เขาเอ่ยสั่งพนักงานให้เอาชุดแต่งงานราคาหลักพันให้กับคณิน

"อะอ้าว"

"จะอ้าวอะไรใช่แบบที่ฉันสั่งไหมคณินบอกเขาไปสิ" เธอรู้ตัวดีว่าเขากำลังกลั่นแกล้งให้เธอเกลียดเขาและเธอก็ไม่ตามเกมเฮียเดย์ไม่โวยวายใส่ยังเชื่อมั่นในตัวเองว่าสักวันเขาจะรักเธอ

"ค่ะเอาแบบที่เจ้าบ่าวบอก" พนักงานทำท่าทีงงๆเจ้าสาวเป็นถึงลูกสาวท่านรอง แต่ทำไมเอาชุดแต่งงานราคาถูกแถมยังแต่งตัวมาที่ร้านแบบไม่เรียบร้อยก็มีคำพูดซุบซิบของพนักงานกันหลายๆคน

"คณิน ใช่จริงๆด้วย" เมื่อพนักงานมาเชิญให้เธอไปลองชุดแต่ในขณะที่เธอลุกและหันกลับไปได้เจอผู้ชายคนหนึ่งที่เอ่ยเรียกชื่อเธอเขาคือรุ่นพี่ที่มหาลัยชื่อว่าภาคิน

"พี่ภาคิน"

"อย่าบอกนะว่าคณินกำลังจะแต่งงาน" คณินอายุยังไม่ถึง 20 ซึ่งทำให้รุ่นพี่ที่รู้จักนั้นตกใจ"

"ค่ะ"

"แล้วทำไมเสื้อถึงขาดแบบนั้น" เธอลืมว่าผ้านั้นปิดเสื้อของเธอไม่สนิทจึงทำให้ภาคินเห็นเขาจึงชี้นิ้วไปที่หน้าอกของเธอ

"พอดีว่ากระดุมขาดกะทันหัน"

"เอาอย่างนี้ไปลองชุดและเอาเสื้อตัวนี้ให้กับพนักงานเย็บให้นะ พี่ครับช่วยดูแลเพื่อนผมหน่อย" ภาคินคือลูกชายเจ้าของร้านและเป็นความบังเอิญที่ภาคินมาเที่ยวที่นี่จึงทำให้เจอกับคณิน

"หึ" เฮียเดย์เห็นและได้ยินทุกอย่างที่ทั้งสองคนคุยกัน เขาไม่รู้สึกหึงเธอที่มีผู้ชายมาทักไม่แสดงสีท่าหวงเลยสักนิดทำท่าทีหัวเราะในลำคอและสายตาที่เหมือนดูถูก

"พี่ภาคินเขาเป็น..."

คณินตั้งใจที่จะอธิบายให้กับเฮียเดย์ฟังในขณะที่เข้าไปเปลี่ยนชุด แต่เธอยังพูดไม่ทันจบประโยคเขาพูดแทรกขึ้นก่อน

"เป็นผัวเก่าเธอหรือไง อ้อ แต่จะเป็นใครก็ช่างฉันไม่สนใจกับผัวเก่าหรือผัวใหม่นั่นมันก็เรื่องของเธอของของเธอนี่ใช้งานให้คุ้ม" สายตาดูถูกของเขาจ้องมองมาที่ระหว่างขาของเธอซึ่งนั่นหมายความว่า เขาให้เธอใช้งานตรงนั้นให้คุ้มเป็นคำที่เขาดูถูกในตัวเธอมากแต่คณินเธอก็ยังเงียบไม่โต้ตอบกลับเขาจนกระทั่งพนักงานเอาชุดมาให้ลอง

"ขนาดชุดไม่ใช่ราคาแพงแต่พอคุณคณินสวมใส่สวยมากๆเลยนะคะ" คณินยิ้มกับกระจกบานใหญ่ที่เธอได้สวมใส่ชุดแต่งงานและหมุนไปมา เธอรีบหันหน้าไปหาเฮียเดย์

"เฮียคะสวยไหม"

"อย่าวุ่นวายมันน่ารำคาญจะเอาชุดไหนก็แล้วแต่เธอเถอะ" เฮียเดย์ลองชุดเสร็จก่อนและเขาก็เดินออกไปจากห้องลองชุดของทางร้าน

"ชุดนี้ก็ได้ค่ะพี่" เธอได้เพียงแต่ถอนหายใจและบอกกับพนักงานเอาชุดที่ตัวเองลองสวมมันพอดีมากๆ

"เสร็จแล้วใช่ไหมฉันไม่ได้มีเวลาว่างพาเธอมาดูชุดทั้งวันหรอกนะ" ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยคณินกำลังจะคุยกับภาคิน แต่เธอนั้นไม่ทันได้ตอบอะไรกลับภาคินสักคำเธอถูกจับแขนและกระชากออกมาจากร้าน

"คณินเจ็บ" เขาสะบัดมือของตัวเองปล่อยออกจากแขนของเธอรีบเดินไปที่รถสตาร์ทรถและขับรถออกจอดอยู่ตรงหน้าของเธอ

"ขึ้นรถสักทีอย่าทำตัวน่ารำคาญมาก" มาลองชุดเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงคำว่าน่ารำคาญของเขาออกมาจากปากของเขาหลายครั้งจนนับไม่ถ้วน

"เอออย่างนั้นก็เดินกลับก็แล้วกัน" ช่วงสายแดดเริ่มร้อนเธอยืนอยู่หน้าร้านและยังไม่ทันจะได้ขึ้นรถเพราะถูกเขาว่าและรู้สึกน้อยใจแต่ทันใดนั้นเขาขับรถหนีเธอไป

"เกิดอะไรขึ้นเหรอน้องคณิน" ภาคินวิ่งออกมาจากร้านเพราะเขามองดูทั้งคู่เหมือนว่าจะทะเลาะกันส่วนเจ้าบ่าวนั้นขับรถหนีไปภาคินจึงตัดสินใจออกมาหา

"ไม่มีอะไรค่ะขอบคุณมากๆนะคะสำหรับเสื้อที่ให้พี่พนักงานเย็บให้"

"ยินดีร้านนี้เป็นของแม่พี่เองแล้วแต่งวันไหนเหรออย่าลืมส่งการ์ดเชิญมาให้พี่ด้วยนะ"

"ค่ะอย่างนั้นคณินกลับก่อนนะคะ"

"พี่กำลังจะออกไปข้างนอกพอดีเลย อีกอย่างนั่งแท็กซี่อันตรายมากเดี๋ยวนี้ให้พี่ไปส่งนะ"

"ไม่เป็นอะไรค่ะขอบคุณพี่ภาคินอีกครั้งนะคะ" เธอรีบเดินออกมาจากหน้าร้านกลัวว่าภาคินนั้นจะมาส่งเธอกำลังโบกแท็กซี่แต่แท็กซี่ไม่ยอมจอดสักคัน

"ปี้นๆ" เดี๋ยวพี่ไปส่งคณินมาขึ้นรถเถอะแดดแรงมากเดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ" คณินหันซ้ายและขวาดูท่าแท็กซี่จะไม่จอดรับเธอแน่ๆจึงวิ่งมาขึ้นรถกับภาคิน

"ให้พี่ไปส่งที่ไหนดี"

"ปี๊นนนนนนน"

รถตรงหน้าของเขาขับพุ่งเข้ามาจอดด้วยความเร็วและบีบแตรเสียงดังจนลั่นถนน เฮียเดย์ลงมาจากรถและเดินมาเปิดประตูด้านข้างของคณิน

"เฮีย"

"ร่านจริง มานี่" เขาจับข้อมือของเธอและกระชากลงจากรถของภาคิน

"คุณครับ"

"มึงไม่ต้องมายุ่ง" ภาคินเองก็ไม่อยากมีเรื่องเขาจึงไม่ตามไปปล่อยให้ว่าที่เจ้าบ่าวจับและฉุดกระชากว่าที่เจ้าสาวขึ้นรถไป