ตอนที่ 4

EP 4: ทัณฑ์รัก จอมอหังการ

แม้จะไม่สามารถล่วงรู้ได้เลยว่าบิดาใช้วิธีไหนถึงสามารถพาหล่อนกับพี่สาวออกมาจากคฤหาสน์เล็กๆ ของตระกูลโรดิเกซได้ แต่ดานีนก็ยินดีอย่างยิ่งที่ตัวเองเป็นอิสระ หล่อนขอบคุณคนที่ช่วยเหลือและตั้งใจจะให้มุนินไปหลบซ่อนอยู่กับบิดาชั่วคราว แต่พี่สาวของหล่อนกลับไม่เห็นด้วย มุนินเลือกที่จะเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมาแลน้องสาวที่ยืนมองด้วยความอาลัยอย่างหล่อนแม้แต่น้อย

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป... ฉันไม่ใช่ ‘โรดิเกซ’อีกต่อไปแล้ว เชิญแกกับพ่อถูกสังคมตราหน้ากันต่อไปเถอะ”

นี่คือคำพูดสุดท้ายที่มุนินพี่สาวที่เคยแสนดีทิ้งเอาไว้ ก่อนที่มุนินที่พลางตัวด้วยการสวมหมวกใบใหญ่และสวมแว่นตากันแดดจะหายเข้าไปในฝูงชน มันเจ็บปวด... แต่หล่อนก็ต้องก้มหน้ายอมรับมันให้ได้ และที่สำคัญต้องรีบแก้ไขมันให้เร็วที่สุดด้วย เพื่อทุกอย่างจะได้กลับเข้าสู่สภาวะปกติเสียที

หญิงสาวยกมือขึ้นป้ายน้ำตาแห่งความเจ็บปวดทิ้ง ขยับแว่นและหมวกใบใหญ่ให้ปกปิดใบหน้ามากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะหากมีใครจำได้ว่าหล่อนคือใคร ความปลอดภัยจะเหือดหายไปจากชีวิตของหล่อนทันที หลังจากจัดการกับตัวเองเรียบร้อยดานีนจึงโบกรถแท็กซี่คันที่วิ่งผ่านมาให้จอด ก่อนจะก้าวขึ้นไปบนนั้น และมุ่งหน้าสู่ การ์รัสโซ่ พาราไดส์ ที่อยู่อาศัยของพวกเทพบุตรมารการ์รัสโซ่ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความหวังเต็มเปี่ยม

เดนิเรลไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านจนไม่สามารถทำงานได้แบบนี้ด้วย ทำไมเขาจะต้องไปใส่ใจ จะต้องไปคอยติดตามข่าวสารของพวกโรดิเกซนั่นด้วย ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกนั้นเลยแต่ทำไมนะภาพใบหน้าของแม่เด็กปากตลาดอย่างดานีนถึงได้ผุดขึ้นมาในสมองตลอดเวลาแบบนี้

เขาควรจะหัวเราะดังๆ ให้สะใจไม่ใช่หรือที่ศัตรูปากดีของตัวเองกำลังย่อยยับไม่เหลือซากแบบนี้ แต่ทำไมนะ ทำไมถึงไม่รู้สึกยินดีเลย แถมเจ้าความรู้สึกในตอนนี้มันยังห่างไกลจากคำว่าสะใจเป็นร้อยล้านไมล์ด้วยซ้ำ

ศีรษะทุยสวยแสนทระนงของเดนิเรลส่ายถูกสลัดแรงๆ หลายต่อหลายครั้ง ปากกาหรูราคาแพงระยับในมือใหญ่ถูกเคาะลงกับโต๊ะทำงานราวกับเจ้าของกำลังเครียดเคร่งอย่างหนัก ทำไมเขาจะต้องเอาเรื่องพวกนี้มาให้รกสมองด้วยนะ เดนิเรลถามตัวเองเป็นร้อยครั้งพันครั้ง แต่ยิ่งถามคำตอบก็ยิ่งไม่มีคำตอบใดเลยที่ผุดขึ้นมา

มันไม่มีคำตอบใดเลยสำหรับความรู้สึกและไอ้อาการบ้าบอที่กำลังเกิดขึ้นกับเขาอยู่ในขณะนี้ เดนิเรลถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ ใบหน้าหล่อระเบิดเต็มไปด้วยความหงุดหงิด เขาผุดลุกขึ้นยืน คว้าเสื้อสูทมาพาดบนต้นแขนกำยำ กำลังจะก้าวออกไปจากห้องทำงานแต่ประตูห้องก็ถูกเคาะขึ้นเสียก่อน

“ท่านประธานคะ... ดิฉันเองค่ะ” เสียงของเลขาหน้าห้องดังขึ้น และมันก็ทำให้เดนิเรลหน้าบูดมากขึ้นไปอีก

“มีอะไร...”

ประตูห้องทำงานของเขาถูกเปิดออก พร้อมๆ กับร่างอรชรของเลขาหน้าห้องก้าวเข้ามา ใบหน้าของหล่อนซีดเผือดขณะเอ่ยเสียงสั่นเทากับเขา

“ตอนนี้พวกโรดิเกซกำลัง...”คนเป็นเลขายังไม่ทันเอ่ยจบประโยคก็ถูกผู้ชายหน้าบูดตรงหน้าเค้นเสียงเดือดดาลใส่เสียก่อน

“อย่าพูดถึงคนพวกนี้ให้ฉันได้ยินอีก เพราะไม่อย่างนั้นฉันจะย้ายเธอไปเป็นคนล้างห้องน้ำ จำเอาไว้นะอันเซ่...”

เลขาสาวหน้าซีดเผือด รีบรับคำสั่งเสียงหวาดกลัว “เอ่อ... ค่ะ ค่ะ ดิฉันจะไม่พูดอีกแล้ว”

เดนิเรลจ้องหน้าเลขาด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่อึดใจ ก่อนจะกระแทกเดินจากไป

“ทำไมเจ้านายถึงได้เปลี่ยนใจง่ายแบบนี้นะ ก็เป็นคนบอกให้เราไปหาข้อมูลมาเองนี่น่า พอหามาได้กำลังจะรายงานกลับถูกดุซะงั้น...”

อันเซล่าถอนใจออกมาแรงๆ ความสับสนยังคงอัดแน่นอยู่ในสมอง ส่วนเนื้อตัวก็ยังสั่นเทาเพราะกลิ่นไอแห่งความอำมหิตของเจ้านายหนุ่มสุดหล่อยังไม่จางหาย หล่อนพยายามคิดหาเหตุผลแต่ก็ไม่สามารถหาได้เพราะเหล่าหนุ่มๆ การ์รัสโซ่นั้นช่างลึกลับยากจะหยั่งถึงเสียทุกคนนั่นเอง

รถสปอร์ตราคาแพงระยับที่กำลังแล่นทะยานอยู่บนท้องถนนด้วยความเร็วสูงตามสมรรถภาพของยานพาหนะระดับไฮเอนด์ต้องหักหลบเข้าข้างทางอย่างกะทันหัน เมื่อมีร่างของใครคนหนึ่งที่ต้องการใช้เขาเป็นเครื่องมือเพื่อให้ตัวเองลงไปเยี่ยมยมบาลใต้พื้นพิภพได้สมใจกระโดดมาขวางทาง

“ระยำ! อยากตายนักหรือไงหึ!”

เดนิเรลสบถหยาบคายด้วยความเดือดดาล ยกมือขึ้นเสยเส้นผมสีดำขลับอย่างหัวเสียสุดๆ ก่อนจะก้าวลงจากรถไปในทันที

“อยากตายหรือไงแม่คุณ...?!”

เสียงกระด้างสูงลิบ เมื่อเขาเดินมาหยุดตรงหน้าร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังลุกขึ้นจากพื้นถนน เขากระชากแขนเจ้าหล่อนให้หลบเข้ามาข้างทางเพราะไม่อยากให้รถคันอื่นต้องมารับเคราะห์กรรมเหมือนกับตัวเองอีก

“แล้วถ้าอยากตายนักก็ไปกระโดดน้ำตาย หรือไม่ก็ผูกคอตายนู้น อย่ามาทำให้คนอื่นเดือดร้อนแบบนี้ มันทุเรศเข้าใจไหม”

ชายหนุ่มคำรามใส่เป็นชุด จ้องมองใบหน้าขาวสะอาดที่ถูกทั้งแว่นตากันแดดและหมวกใบใหญ่ปกปิดเอาไว้แทบทั้งหน้าด้วยความขุ่นเคือง

“และก็บอกเอาไว้ตรงนี้เลยนะว่า ฉันไม่ใช่ไอ้โง่ ที่พอมีคนมากระโดดขวางหน้ารถแล้วจะต้องจ่ายเงินให้ เก็บลมหายใจของเธอเอาไว้ใช้ทำมาหากินวิธีอื่นเถอะ”

พูดจบคนที่พึ่งด่าหล่อนฉอดๆ ก็จะเดินกลับไปขึ้นรถ แต่ดานีนไม่มีทางยอมให้เกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้นได้หรอก ในเมื่อหล่อนลงทุนเสี่ยงจนถึงขั้นนี้แล้วหล่อนจะต้องทำมันให้สำเร็จ แม้ว่าการทำแบบนี้มันจะทำให้หล่อนกลายเป็นคนไร้ค่าในสายตาของทุกคนก็ตาม

“อย่าพึ่งไปนะ...”

คนที่กำลังจะหนีจากไปชะงักเท้าทันที ความคุ้นเคยในน้ำเสียงทำให้เดนิเรลต้องหันกลับมามองอีกครั้ง คราวนี้เขาก้าวเข้ามาหา หยุดตรงหน้าและกระชากทั้งหมวกและแว่นตาออกจากใบหน้าของหล่อนอย่างเผด็จการทันที

และทุกอย่างก็ถูกเปิดเผย...

“ดานีน...”

เห็นได้ชัดว่าเดนิเรลอึ้งไปชั่วเสี้ยววินาที ก่อนที่พ่อผู้ชายที่หล่อระเบิดยิ่งกว่าเทพบุตรจะแค่นยิ้มหยามหยันออกมา เขาขว้างมันใส่หน้าหล่อนด้วยความดูแคลน

“นึกว่าใคร... ที่แท้ก็ลูกสาวของคนขี้โกงนั่นเอง”

หากเป็นในเวลาปกติดานีนคงโต้ตอบกับเดนิเรลอย่างไม่ลดละไปแล้ว แต่นี่... ตอนนี้... ขณะนี้หล่อนไม่มีทางเลือกอื่นอีก มีแค่การ์รัสโซ่เท่านั้นที่จะสามารถช่วยพวกหล่อนได้ และก็มีแค่เดนิเรลเท่านั้นที่หล่อนจะสามารถขอความช่วยเหลือจากเขาได้

แล้วทำไมต้องเป็นเขาล่ะ? ทำไมต้องเป็นเดนิเรลในเมื่อการ์รัสโซ่มีตั้ง 5 คน ทำไมหล่อนไม่ไปวิงวอนคนอื่น ทำไมถึงไม่นึกถึงคนอื่นเลย ในสมองของหล่อนตอนนี้... ในตอนนี้มันมีแค่ชื่อของเดนิเรล การ์รัสโซ่เท่านั้น แม้เขากับหล่อนจะไม่ถูกกัน เจอหน้ากันทีไรก็แยกเขี้ยวใส่กันทุกครั้ง แต่เวลามีปัญหาขึ้นมาเขากลับเป็นคนแรกที่หล่อนนึกถึง

แม้จะรู้ดีว่าเดนิเรลจะต้องเอาคืนคำพูดของหล่อนอย่างสาสม แต่หล่อนก็ยังยินดีที่จะเดินเข้ามาให้เขาเชือดง่ายๆ แบบนี้

หล่อนไม่มีทางเลือก...ดานีนร้องบอกตัวเอง หล่อนพยายามบอกตัวเองแบบนั้น แต่... ทำไมนะ ทำไมแค่ได้สบตากับเดนิเรลผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นจอมมารนักรักแห่งยุโรปใต้เท่านั้น หล่อนถึงได้ระทดระทวย ร่างกายผะผ่าวขึ้นมาอย่างรุนแรง แถมไอ้คำว่าไม่มีทางเลือกมันกลับจางหายไปจากสมองได้อย่างน่าอัศจรรย์ ตอนนี้... มันเหลือแค่เพียงคำว่า ‘หล่อนต้องการเดนิเรล’ เท่านั้น

ศีรษะทุยสวยของดานีนสะบัดซ้ำๆ กันหลายต่อหลายครั้งและนั่นก็ทำให้เส้นผมสีดำขลับที่ถูกขมวดเป็นปมหลวมๆ ไว้กลางศีรษะหลุดลงมาแผ่สลายอยู่เต็มแผ่นหลัง เดนิเรลจ้องมองผ่านสาวน้อยตรงหน้าด้วยอาการที่ตื่นตาตื่นใจ เขาไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้ไม่สวย ไม่สามารถโกหกได้อีกแล้วว่าดานีนไม่มีผลต่อกายหนุ่มของตัวเอง แม้ว่าเจ้าหล่อนจะยังเด็กนัก แต่ทุกส่วน... ใช่ทุกสัดส่วนล้วนแต่พรักพร้อมที่จะรองรับฝ่ามือหนาๆ ของเขาได้แล้วทั้งนั้น

เดนิเรลกร่นด่าตัวเองยาวเหยียดอยู่ในอกที่มีความคิดน่าสะอิดสะเอียนแบบนี้อยู่ในสมองได้ ดานีนก็แค่เด็กปากตลาด แค่เด็กแสบคนหนึ่งเท่านั้น แถมตอนนี้ยังพ่วงตำแหน่งลูกสาวคนขี้โกงเข้าไปอีกด้วย ดังนั้นดานีนไม่มีอะไรดีเลย หล่อนไร้คุณสมบัติทุกอย่างที่ผู้ชายอย่างเขาจะชายตามอง เพราะแม้แต่ตำแหน่งอีตัวชั่วคราวหล่อนก็ยังไม่คู่ควรด้วยซ้ำไป

ชายหนุ่มสูดลมเข้าปอดเฮือกใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาถูกเคลือบด้วยหน้ากากน้ำแข็งได้อย่างแนบเนียนจนน่าทึ่ง

“ฉัน... ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณ...”

ดานีนเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา หลังจากยืนนิ่งปล่อยให้สายตาคมกริบสีดำสนิทสำรวจร่างกายของตัวเองอยู่นาน ตอนนี้หล่อนไม่เหลือคราบของคุณหนูปากร้าย เอาแต่ใจเลยแม้แต่นิดเดียว

ไหล่กว้างใต้สูทสีน้ำเงินอมดำสุดเนี้ยบไหวน้อยๆ อย่างไม่แยแสต่ออาการวิงวอนของคู่สนทนา เขายิ้มหยัน มองอย่างเดียดฉันท์รังเกียจ

“ทำไมฉันต้องเสียเวลามาคุยกับเธอด้วยดานีน... รู้ไหมว่าฉันขยะแขยงเธอมากแค่ไหน”