บทที่ 3 มาอาบน้ำด้วยกันเถอะนะ…มัสลิน 1

บทที่ 3

มาอาบน้ำด้วยกันเถอะนะ…มัสลิน

“นี่คุณจะทำอะไรน่ะคุณราชิต ปล่อยฉันนะ” มือเล็กๆพยายามดันร่างหนาให้ออกห่างแต่เขากลับไม่ยอมถอยออกจากร่างบาง ดวงตาคมเปล่งประกายสิเน่หา มือใหญ่ลูบไล้ลำแขนเรียวเสลาอย่างเบามือ ริมฝีปากจุมพิตแก้มนวลหนักๆแล้วเลื่อนปลายจมูกโด่งลงมาที่ซอกคอระหง

“อย่าทำกับฉันแบบนี้นะไอ้โรคจิต” เล็บยาวๆจิกที่ต้นแขนเขาอย่างแรง พยายามดิ้นรนเอาตัวรอดสุดฤทธิ์ แล้วอยู่ๆเขาก็พลิกตัวออกจากร่างเธอแล้วลงจากเตียง ตาคมมีแต่ความเย็นชา

“ผมจะออกไปข้างนอก อย่าคิดหนีล่ะ” เขาพูดเสียงขรึม หลุบตามองร่างบางที่ยังสวมชุดกรุยกรายสีฟ้าเหมือนเมื่อคืนด้วยสายตาแปลกๆ

“อย่าลืมอาบน้ำล่ะ คุณจะดองแบบนี้ไม่ได้”

“ค่ะ” เธอรับคำเสียงกระแทก พร้อมกับก้าวลงจากเตียงด้วยสีหน้าถือดี

“ทำหน้าแบบนี้หมายความว่าไง”

“หมายความว่า….ฉันจะเอาคืนคุณน่ะสิคะ”

“เอาคืนเรื่องอะไร” ยังคงถามแบบงงๆ

“เรื่องที่คุณจูบแก้มฉัน”

“อ๋อ หมายความว่าคุณจะจูบแก้มผมคืนงั้นสิ?” ถามด้วยสายตาแบ๊วๆจนเธอต้องกัดฟันกรอด

“ฉันจะต่อยคุณต่างหากล่ะ”

ชั่ววินาทีนั้นที่ความกลัวที่เคยมีได้หายไป หลงเหลือแต่ความรู้สึกโกรธ โกรธที่เขาทำเหมือนเธอเป็นผู้หญิงไร้ค่า

และเมื่อความโกรธพุ่งขึ้นสูงสุด ความกลัวก็หดหาย กำปั้นเล็กๆจึงเสยเข้าที่กระโดงคางเขาเต็มแรง

พลั่ก!

ชายหนุ่มเสียหลักเซไปเล็กน้อย เท้าใหญ่พยายามยันตัวเอาไว้ คิ้วเข้มขมวดมุ่นอย่างหงุดหงิด มือหนายกขึ้นมาจับปลายคางตัวเองเบาๆ

“คุณทำอะไรของคุณ ห๊ะ”

“ต่อย” เธอตอบหน้าตาเฉย เล่นเอาคนถูกต่อยตาลุกวาบอย่างโมโห

“เก่งนักใช่มั้ย” เขาถามเสียงลอดไรฟัน หรี่ตามองผู้หญิงตรงหน้าอย่างเหลืออด

“ฉันจะไม่มีทางทำท่ากลัวคุณอีกแล้ว” คางเล็กๆเชิดขึ้นอย่าง ถือดี หมดสิ้นกันทีกับผู้หญิงอ่อนแอ ขี้ขลาด ต่อไปนี้เธอจะสู้สุดชีวิต ในเมื่อ…ชีวิตเธอไม่มีอะไรที่จะต้องเสียอีกแล้ว

“จริงหรือ?” คิ้วเข้มยาวเลิกขึ้นข้างหนึ่งเมื่อบวกรวมเข้ากับน้ำเสียงเหมือนไม่เชื่อของเขาด้วยแล้ว เธอจึงรู้สึกหมั่นไส้เขาที่สุด

“ใช่” ยังคงตอบเสียงหนักแน่นไม่มีไหวเอน

“ดี” เขายกมุมปากขึ้นนิดๆเป็นเชิงเยาะๆก่อนจะสาวเท้าเข้าหาเธอแล้วตวัดร่างบางขึ้นพาดบ่าอย่างรวดเร็วท่ามกลางเสียงร้องที่แสดงถึงความตระหนกของหญิงสาว

“กรี๊ดดด ปล่อยฉันนะไอ้ผีบ้า”

คำด่าทอของเธอดูเหมือนจะไปจุดประกายความโกรธของเขาให้ลุกกระโหมหนักขึ้นเป็นอย่างดี ตาสีน้ำเงินสว่างวาบพร้อมกับก้าวขายาวๆตรงไปที่ห้องน้ำแล้วใช้เท้าถีบออกด้วยแรงโทสะ

“ผมไม่ใช่ผี” เขาย้ำเสียงเรียบ ขบกรามแน่นอย่างหงุดหงิด

“คุณมันยิ่งกว่าผีอีกไอ้บ้า”

“ปากจัด” เขาพูดขรึมๆแล้วโยนร่างบางลงในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่อย่างแรงจนน้ำใสๆแตกกระจาย

ตูม!!

ร่างระหงเปียกโชกไปหมดทั้งตัว มือเรียวยกขึ้นมาลูบน้ำออกจากใบหน้าพลางสูดจมูกไปมาด้วยความแสบ หึ…อีตาบ้า โยนเธอลงมาได้ น้ำเข้าจมูกเธอจนแสบไปหมดแล้ว

เธอเหลียวมองรอบๆอย่างตกตะลึง นี่น่ะหรือ…ห้องน้ำ ทำไมถึงได้ใหญ่โตยิ่งกว่าบ้านของเธอทั้งหลังแบบนี้ แม้แต่อ่างอาบน้ำยังมีขนาดกว้างจนเธอว่ายน้ำเล่นได้สบายๆ ความเย็นเยียบของน้ำสะอาดทำให้เธอรู้สึกหนาวขึ้นมาจนกายบอบบางสั่นสะท้าน กลีบกุหลาบสีแดงที่ลอยอยู่บนผิวน้ำได้มาติดตามเสื้อผ้าของเธอเป็นบางส่วน

“คุณทำแบบนี้ทำไม” มัสลินเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่ยืนกอดอกอยู่ข้างๆอ่างอาบน้ำอย่างเคียดแค้น

“เมื่อคืนคุณไม่ได้อาบน้ำ กลิ่นตุๆแล้วนะ คุณน่ะ”

“ไม่จริง” เสียงแหลมตวาดแหว

“ไม่จริงอะไรของคุณ”

“เรื่องกลิ่นตุๆ ตัวฉันไม่มีกลิ่นนะ”

“เหรอ” คิ้วข้างซ้ายถูกยกขึ้นมาอีกครั้งเหมือนไม่เชื่อ

“คุณมันคนใจร้าย ไม่สิ….อย่างคุณมันไม่เหมือนคนเลยสักนิด”

“แล้วเหมือนอะไร” เขายังคงกอดอกถามเหมือนไม่รู้สึกอะไร ตาคมๆหลุบลงมองทรวงอกอวบที่พุ่งดันเนื้อผ้าบางเบาที่ตอนนี้เปียกแฉะไปหมดออกมาด้วยประกายตาประหลาด

“ชอบทำตัวลึกลับ มาอยู่กลางป่าดง แถมที่บ้านยังมีโลงศพตั้งสองโลง คุณเหมือนผีชัดๆ” เพราะแรงอารมณ์แท้ๆเชียวที่ทำให้เธอเผลอพูดจารุนแรงออกไปจนตาคมลุกวาบขึ้นมาอีกครั้ง

“บอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่ผี”