บทที่ 2 มาเป็นเมียผมซะเถอะ…คนสวย 1

บทที่ 2

มาเป็นเมียผมซะเถอะ…คนสวย

น้ำค้างเริ่มทิ้งตัวลงมาจับยอดหญ้า อากาศในที่ที่รกครึ้มไปด้วยแมกไม้ดูจะเหน็บหนาวจนจับขั้วหัวใจ เสียงหรีดหริ่งเรไรพากันร้องระงมไปทั่ว

ท่ามกลางความมืดวังเวง เข็มที่นอนสลบไสลอยู่ใต้ต้นไม้ก็เริ่มรู้สึกตัวฟื้นจากการหลับหลายชั่วโมง

เข็มลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ความรู้สึกแรกที่ผ่านเข้ามาในความรู้สึกก็คือ…ความงุนงง

เขาค่อยๆยันกายลุกขึ้นอย่างสับสน สองตาเหลือบแลมองไปรอบๆข้างที่มีความมืดปกคลุมไปทั่วบริเวณ

เขาจำได้ว่าเขาพามัสลินมาที่ป่าแห่งนี้เพื่อฆ่าหมกป่าตามคำสั่งของธันวา แต่ว่ามีผู้ชายคนหนึ่งมาช่วยมัสลินเอาไว้

ดวงตาดำดุ มือที่แข็งเหมือนคีมเหล็ก เรี่ยวแรงมหาศาลเกินคนธรรมดา

อยู่ๆร่างของเข็มก็สั่นเทิ้มขึ้นมาด้วยความหวาดกลัวเมื่อนึกถึงราชิต

พลันดวงตาของเข็มก็เบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นประกายตาสีเขียวเรืองแสงขึ้นที่ใต้จามจุรีพันปี

ดวงตาแบบนั้นต้องไม่ใช่ดวงตาของคนแน่ๆ!!

ความกลัวแล่นพล่านไปทั่วร่าง เข็มหันรีหันขวาก่อนจะเห็นทองนอนสลบอยู่ไม่ไกลจากที่เขานั่งมากนัก

เข็มรีบกระเถิบก้นไปหาทองพร้อมเขย่าร่างที่ไร้สติของทองแรงๆ

“ทอง! เฮ้ย ตื่นสิวะ”

ทองยังคงหลับตาสนิท ไม่มีทีท่าว่าจะลืมตาขึ้นมาเลยสักนิด เข็มหันไปมองทางดวงตาสีเขียวอีกครั้ง ก่อนจะใจหายวาบ เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งกำลังเดินตรงมาทางเขา

วูบหนึ่งที่เข็มอยากร้องถามบุรุษแปลกหน้าออกไปว่าเขาคือใคร แต่พอดวงตาสบกับตาสีเขียวเรืองที่เห็นเด่นชัดในความมืด เขาก็กลืนคำพูดลงลำคออย่างรวดเร็ว

แสงจากจันทราส่องลงมากระทบเสี้ยวหน้าขาวซีดราวกับไร้เลือดมาหล่อเลี้ยงของบุคคลที่กำลังก้าวเข้าหาเขาอย่างช้าๆ

สัญชาตญาณบอกเขาว่า…ภัยกำลังมาถึงตัว

ยังไม่ทันจะได้วิ่งหนี ร่างของชายนัยน์ตาเขียวก็มาประชิดตัวเขาด้วยระยะเวลาเพียงไม่กี่วินาที

คนที่จะเคลื่อนไหวได้เร็วขนาดนี้ จะต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ!!

เข็มใจหายวาบเมื่อมือเย็บเฉียบจับต้นแขนเขาตรึงไว้แน่น

“อะ” เข็มร้องออกมาได้เพียงเท่านั้น คมเขี้ยวแหลมคมก็เจาะเข้าที่เส้นเลือดตรงต้นคอเขาจนจมเขี้ยว

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก” เข็มร้องลั่น ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนเขาไม่ทันตั้งตัว รู้สึกเจ็บปวดบริเวณต้นคอและ…พลังในตัวของเขากำลังจะหมดลงไป รู้สึกเหมือนโดนสูบเลือดออกไปจากร่างกายจนแข้งขาเริ่มยืนไม่ไหว

สำนึกสุดท้ายที่ผุดขึ้นมาในความคิดของเขาก็คือ…เขาคงไม่รอดแน่ๆ

ทองค่อยๆลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงร้องโหยหวนของเพื่อนรัก มือสากๆสกปรกยกขึ้นมาขยี้ตาตัวเองไปมาเพื่อปรับสายตาให้ชินกับความมืด

ทองค่อยๆยันกายลุกขึ้น และก็ทันได้เห็นร่างเข็มที่ทรุดลงไปกองอยู่ที่พื้นเข้าพอดี

“เฮ้ย ผีดิบ!!” ทองอุทานลั่น ขนลุกวาบเมื่อเห็นชายในชุดขาวตวัดสายตามาทางเขาอย่างหมายมาด ที่ปากหนามีน้ำสีแดงๆเปรอะเปื้อนไปหมด

เข็มคงตายไปแล้ว ตายเพราะโดนดูดเลือดออกไปหมด คนต่อไปที่จะต้องตกเป็นเหยื่อของผีดิบตนนี้ก็คงเป็น….เขาเอง

ทองยังไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา เขาออกแรงวิ่งอย่างรวดเร็ว วิ่ง และก็วิ่ง วิ่งตรงไปที่รถเพื่อขับออกไปจากป่าบ้าๆแห่งนี้

มือสากจับประตูรถ แต่ยังไม่ทันได้เปิดออก เขาก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมากดที่บ่าหนักๆ พอเขาหันไปมอง เขาก็เห็นมือขาวซีดจนเขียวของคนนัยน์ตามรกตที่รั้งบ่าเขาเอาไว้

“ปะ ปล่อยผม” ทองพูดเสียงสั่น แต่อย่าหวังเลยว่าอมมนุษย์จะรับฟัง เพราะคมเขี้ยวขาวๆเจาะเข้าที่ชีพจรต้นคอของเขาสุดเขี้ยว

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นไปทั่วผืนป่าที่แสนจะสงบ เหล่าแมลงและสัตว์เลี้ยงกลางคืนต่างพากับเงียบกริบ ดั่งจะไว้อาลัยให้แก่ชายสองคนผู้ตกเป็นเหยื่อ!!

แสงแรกแห่งอรุณเริ่มจับที่ขอบฟ้า ความทะมึนของทุ่งหญ้าและต้นไม้ดูจะคลายลงเหลือแต่สีเขียวชอุ่มแลดูสดใส และดอกไม้ป่าหลากหลายสีสันที่กำลังแย้มกลีบบานท้าทายพระอาทิตย์ที่กำลังจะโผล่ขึ้นมาทำหน้าที่แทนดวงจันทร์

คฤหาสน์หลังใหญ่ใหม่เอี่ยมถูกสร้างเลียนแบบชาติตะวันตกตั้งตระหง่านอยู่กลางพื้นที่กว้างขวาง จนไม่น่าเชื่อว่าจะมาสร้างกลางป่ารกร้าง ห่างไกลผู้คนแบบนี้ได้

ภายในห้องโอ่โถงกว้างขวางของคฤหาสน์สิงห์ตะวัน

เสียงพ่นลมหายใจดังออกมาจากปากสีกุหลาบครั้งแล้วครั้งเล่า ในมือใหญ่มีแก้วใบขนาดกลางอยู่ แก้วที่มีโลหิตสีแดงสดบรรจุอยู่

ราชิตเหม่อมองออกไปนอกคฤหาสน์อย่างล่องลอย ปลดปล่อยความคิดให้แล่นผ่านไปเรื่อยๆ ก่อนจะยกแก้วโลหิตขึ้นจรดที่ริมฝีปากแล้วดื่มลงคอรวดเดียวจนหมดแก้ว

เขาวางแก้วลงบนโต๊ะ พาดท่อนขายาวๆไว้บนโต๊ะ ใบหน้าหล่อเหลามีแต่ความเศร้าหมอง ริมฝีปากได้รูปที่มีหยดเลือดเกาะอยู่สองสามหยด

ตาคมซึ้งหลุบลงมองมือตัวเองเล่นอย่างครุ่นคิด

เขาเบื่อเหลือเกินกับชีวิตที่เป็นอยู่

เขาอายุยี่สิบสี่ปีแล้ว หากวันใดที่เขาอายุครบยี่สิบห้าปี แล้วเขายังไม่ได้ผู้หญิงที่มีปานแดงรูปพระจันทร์ตรงต้นขาอ่อนมาเป็นเจ้าสาว เขาจะต้องทุกข์ทรมานไปอีกนานหรือไม่ก็…ตลอดชีวิต

เขาอยากหนีไปให้พ้นสิ่งที่เขากำลังเป็นอยู่ ทุกวินาทีที่เขาประสบมันไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย แต่ก็น่าแปลกอยู่พอควรที่เขากลับไปพูดจาบังคับให้มัสลินมาเป็นเจ้าสาวของเขา ทั้งๆที่เธอไม่ได้เป็นสตรีมีปานพระจันทร์อย่างที่เขาต้องการ

ดวงตากลมโตที่มักจะฉายแววตระหนกอยู่เสมอเหมือนกวางสาวระแวงภัยมันทำให้เขารู้สึกอยากปกป้อง

ปากจิ้มลิ้มที่มักจะเผยอออกมายามที่ตกใจ มันทำให้เขาอยากจุมพิตเรียวปากเธอหนักๆหลายๆครั้ง

ผิวที่ไม่ขาวมากของเธอ ผิวที่ออกจะสีแทนๆ เป็นสีผิวที่ชาวยุโรปอย่างเขาชื่นชอบที่สุด

เธอสวยถูกใจเขา และมีอะไรอีกหลายๆอย่างในตัวเธอที่ทำให้เขาไม่อยากปล่อยเธอไป

แม้จะรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย แต่ความปรารถนาในใจมันมีมากกว่าความรู้สึกผิดชอบชั่วดี เขาจึงตัดสินใจทำตามเสียงของหัวใจ

เมื่อนึกถึงเธอ ร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนแล้วหยิบผ้าผืนเล็กมาเช็ดเลือดออกจากริมฝีปากอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปด้วยความเร็วราวพายุ