บทที่ 3

ลมทะเลและแสงตะวันที่สาดส่องร้อนแรงตลอดช่วงบ่ายทำให้นักท่องเที่ยวที่ตากแดดนานหลายชั่วโมงเกิดความอ่อนเพลียและไม่อยากจะทำอะไรต่อ กอหญ้ารู้สึกเหนียวเนื้อตัวทั้ง ๆ ที่อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว เธออยากจะกลับเข้าห้องไปนอนตากแอร์เย็น ๆ ฟังเพลงสากลฮิตติดชาร์จประจำสัปดาห์และจัดการเคลียร์งานที่แบกมาทำด้วย แต่ในเมื่อการเดินทางในครั้งนี้มากันเป็นกลุ่ม เรื่องจะให้หนีกลับไปนอนคนเดียวก็คงเป็นไปได้ยาก

กอหญ้าถอนหายใจยาว เธอรับอาสาจากเพื่อน ๆ ดูแลจัดหาเครื่องดื่มและกับแกล้มในราคาประหยัด เพราะจันทร์เจ้าตัวดีเสนอว่าอยากจะนั่งฟังเพลงริมทะเลและจิบเครื่องดื่มที่ราคาไม่แรงมากนัก แทนการสั่งจากบาร์ริมสระว่ายน้ำของโรงแรม

ยัยตัวแสบไปหาเรื่องทะเลาะกับลูกค้าจนถูกพักงาน ช่วงนี้จึงต้องประหยัดให้มากเพราะยังเหลือค่าน้ำ ค่าไฟ และค่าคอนโดมิเนียมต้องผ่อนจ่าย กอหญ้าเองก็ต้องระวังเหมือนกัน เพราะมีแววว่าจะถูกให้ออกจากงานมากกว่าพักงานเสียอีก

สถานการณ์แบบนี้ ประหยัดเอาไว้ก่อนดีกว่า

หลังจากยืนต่อแถวยาวเหยียดในร้านสะดวกซื้อใกล้โรงแรมนานเกือบสิบห้านาที มือเรียวก็หอบหิ้วเอาเครื่องดื่มกระป๋องหลากหลายสีสันกลับมาด้วย กอหญ้าจำได้ดีว่าเพื่อนคนไหนชอบดื่มอะไร ความเอาใจใส่ทำให้คนรอบตัวเอ็นดูและไม่บ่นหากเธอจะเผลอทำอะไรซุ่มซ่ามไปบ้าง

“มาแล้วววววว” คนมีน้ำใจประจำกลุ่มวิ่งกระหืดกระหอบ สองแขนเริ่มล้าจากการแบกของหนักนานเกือบสิบนาที แต่ด้วยความที่เธอเป็นคนมีความอดทนสูง เรื่องบ่นว่าปวดเมื่อยเล็ก ๆ น้อย ๆ จึงไม่มีหลุดออกจากปาก ทว่าสุดท้ายกอหญ้าก็ต้องนิ่วหน้า เมื่อพบว่าบรรยากาศระหว่างเพื่อนทั้งสามคนที่รออยู่ ดูไม่ราบรื่นเหมือนช่วงบ่ายที่ผ่านมาเสียแล้ว

“เกิดอะไรขึ้นเหรอริน แล้วปลาดาวกับจันทร์เจ้าจะไปไหน”

“สองคนนั้นคงจะไปเดินเล่นชายหาดกันต่อละมั้ง รินขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะ” มารินอ้างว่าเธอรู้สึกเหนื่อย จึงไม่อยากออกไปเดินชมวิวทะเลยามค่ำคืนกับปลาดาวและจันทร์เจ้า

“อืม ว่าแต่หญ้าได้อะไรมาบ้างเนี่ย เยอะแยะไปหมดเลย มาให้ปล้นซะดี ๆ” กอหญ้าพอจะมองว่าเพื่อนกำลังฝืนยิ้ม แต่ก็ไม่กล้าถามไถ่อะไรมาก หากมารินอยากเล่าเมื่อไหร่ เธอก็คงจะได้ทราบเอง

“ก็มีของกินเผื่อหิวตอนดึกนั่นแหละ ต้องทำงานด้วยเลยต้องตุนนิดหน่อย” ในถุงผ้าที่หอบมามีเครื่องดื่มที่มากพอสำหรับทุกคน แต่กลับไม่มีใครยอมรอเธอ กระทั่งมารินก็ขอตัวกลับไปพักที่ห้อง ไม่ได้อยู่สังสรรค์กันอย่างที่ตั้งใจเอาไว้

กอหญ้าถอนหายใจ สงสัยคงต้องปั่นงานยาวแล้วละคืนนี้

“โธ่เว้ย! ทำไมถึงคิดไม่ออกนะ!” สาวสวยที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองสวยบ่นพึมพำ เธอจิ๊ปากหลังจากเห็นว่าภาพในสมุดสเก็ตช์ดูไม่สวยอย่างที่คิดเอาไว้

“พอก็ได้!” ปากบอกแบบนั้นก็จริง แต่มือเรียวกลับขยับร่างภาพไปมาไม่ยอมหยุด และสุดท้ายก็ฉีกกระดาษที่ขูดขีดดินสอลงไปได้ไม่นานออกมา พร้อมกับขยำและปาทิ้งไปที่มุมห้องอย่างแรง

มองดูดี ๆ มีก้อนกลมสีขาวกองอยู่บนพื้นเกือบยี่สิบก้อน

“พอแล้วจริง ๆ ก็ได้” กอหญ้าปรายตามองทรัพยากรป่าไม้ที่เธอเพิ่งจะทำให้มันกลายเป็นของไร้ค่า หมดประโยชน์ใช้งานอะไรไม่ได้อีก ความจริงเพื่อนร่วมอาชีพหลายคนนิยมใช้แอปพลิเคชันในการวาดภาพ แต่เธอยังชอบเนื้อสัมผัสและการร่างภาพบนกระดาษอยู่ ผลก็เลยออกมาเป็นอย่างที่เห็น

ต้นไม้ตายฟรีไปหลายต้น…

“กอหญ้าเอ๊ย นี่ถ้ายังหาทางทำให้เจ้านายใหม่พอใจไม่ได้ แกคงต้องเปลี่ยนชื่อเป็นกินหญ้าแทนแล้วนะ!” ถ้าตกงานจริง ๆ เธอก็ยังพอมีเงินเก็บและน่าจะอยู่ต่อได้สบาย ๆ อีกเกือบปี แต่ต้องกินแค่วันละสองมื้อและจะต้องเป็นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเท่านั้น

หลังจากเสิร์ชข้อมูลบนโลกออนไลน์ได้อยู่เกือบสิบนาที กอหญ้าก็เริ่มสำนึกได้ว่าตัวเองกำลังจะเป็นบ้าเพราะความเครียด เธอโคลงศีรษะเบา ๆ ก่อนจะพาตัวเองออกจากห้องพัก โดยไม่ลืมพับแล็ปท็อปที่มีคำค้นประหลาด ๆ อยู่บนหน้าจอ

‘คนสามารถกินหญ้าเป็นอาหารได้หรือเปล่า?’