บทที่ 4

เมื่อวิเคราะห์และหาข้อสรุปกับตัวเองได้แล้ว จันทร์เจ้าก็เชิดหน้าขึ้นอย่างไม่ยินยอม ก่อนจะพูดออกไปว่า

“ฉันไม่แน่ใจว่าใครชนใคร แต่ฉันมั่นใจแน่ ๆ ว่าคุณพาร่างกายใหญ่โตอย่างกับยักษ์นี่มาชนฉัน ถึงฉันจะผิดที่ก้มหน้าไม่มองทาง แต่คุณซึ่งต้องเห็นฉันแน่ ๆ อยู่แล้วแล้วยังพาตัวเองมาขวางทางเดินฉันแบบนี้เรียกว่าอะไร จงใจหรือเปล่า”

“แต่ก็นะ อย่างว่า... ทั้งฉันและคุณต่างก็ไม่มีหลักฐานที่ชัดเจน เอาเป็นว่าเราผิดกันคนละครึ่งก็แล้วกัน”

“...”

“เฮ้อ! วันนี้ฉันมีเรื่องเยอะแล้ว ฉันจะไม่เอาเรื่องคุณก็แล้วกันนะ แต่ถ้าหากเจอกันครั้งหน้า คุณไม่รอดแน่!” พูดจบร่างปลอดโปร่งของจันทร์เจ้าก็สะบัดก้นเดินจากไป หากเธอหันกลับมามองอีกสักนิดจะเห็นว่าคู่กรณีดังกล่าวยกยิ้มมุมปากอย่างถูกใจ สายตาแสดงออกถึงความพึงพอใจอย่างเห็นได้ชัด

“หึ! ผู้ชายบ้า หน้าตาก็ดีนิสัยใช้ไม่ได้เลย กวนโอ๊ยจริง ๆ เจอกันคราวหน้าแม่จะซัดให้ร่วง!!! ไม่สิ! ต้องบอกว่าอย่าเจอกันอีกเลยจะดีกว่า สาธุ!”

ด้านจันทร์เจ้าหลังจากที่เดินหนีผู้ชายปริศนาคนนั้นแล้ว หญิงสาวก็อดบ่นพึมพำกับตัวเองไม่ได้ เธอขบเขี้ยวเคี้ยวฟันตัวเองไปมา หญิงสาวตอบไม่ได้เช่นกันว่าทำไมถึงมีความรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกที่จะว่าชอบก็ไม่ใช่ จะว่าไม่เกลียดก็ไม่ใช่ใหญ่เลย มันเป็นความรู้สึกที่เธอก็บอกตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่ารู้สึกยังไง แต่แน่ ๆ ที่เธอรู้ได้เลยนั่นก็คือ

เธอไม่ชอบหน้าเขา!

หญิงสาวสะบัดหัวไล่ความคิดที่เอาแต่คิดถึงใบหน้ากวนประสาทของผู้ชายคนนั้นออกไป ก่อนจะเร่งเดินกลับไปที่บีชบาร์ไปหาดาริกาที่รอเธออยู่!

“ออกมาเดินเล่นนานขนาดนี้ ไอ้ดาวมันจะเป็นยังไงบ้างวะเนี่ย!” หญิงสาวพูดพร้อมตีหน้ายุ่ง ก่อนจะเร่งเดินกลับโดยไว

เมื่อมาถึงแล้วหญิงสาวก็ตั้งใจเดินไปยังโต๊ะที่พวกเธอนั่งทันที ทว่ายังไม่ทันที่จะได้ก้าวขาเข้าไปในร้าน ก็ต้องหยุดอยู่กับที่ เมื่อถูกพนักงานของบาร์เข้ามาสกัดกั้นไว้ซะก่อน

“ขอโทษนะครับคุณลูกค้า ตอนนี้บาร์ปิดแล้วครับ”

“ว่าไงนะคะ! บาร์ปิดแล้วเหรอ”

“ครับ”

“แล้วผู้หญิงที่มากับฉัน ที่นั่งโต๊ะตรงมุมนั้นล่ะคะอยู่ที่ไหน” หญิงสาวตีหน้ายุ่งถามกลับ

“อ๋อ ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงนั้นออกไปแล้วครับ”

“ไปแล้วเหรอคะ”

“ครับ”

“ไอ้ดาวนะไอ้ดาวบอกให้รอก่อน ๆ กลับห้องถูกไหมวะเนี่ย ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวบ่นเพื่อนกับตัวเองก่อนจะหันไปขอบคุณพนักงานแล้วเร่งกลับห้องพักของตัวเอง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ไอ้ดาวนี่ฉันเอง เปิดประตูให้หน่อย”

เมื่อมาถึงโรงแรมที่พักแล้ว จันทร์เจ้าเลือกที่จะตรงไปยังห้องของปลาดาวก่อนเป็นอันดับแรก เธอเคาะประตูห้องเรียกอยู่หลายครั้งแต่ไม่มีคนเปิด สุดท้ายด้วยความเป็นห่วงเพื่อนเธอจึงตรงดิ่งไปขอกุญแจสำรองจากพนักงานก่อนจะรีบกลับมาเปิดเข้าไปในห้องของปลาดาวโดยไว

“ไม่มี อยู่ไหนวะเนี่ย!”

ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก หญิงสาวก็กวาดตาไปทั่วห้อง ทว่ากลับไม่พบร่างของดาริกาเพื่อนสนิทเลยสักนิด ทั้งร่องรอยการใช้ห้องก็ไม่มี เหมือนกับว่าหลังจากที่พวกเธอออกจากห้องเพื่อตั้งใจจะไปปาร์ตี้กันที่ชายหาดจนเกิดเรื่อง ก็ไม่มีใครคิดเข้ามาในห้องนี้อีก

นิ้วมือเรียวยาวของจันทร์เจ้ารีบกดโทรศัพท์โทรออกหาคนที่เธอเป็นห่วงที่สุดโดยไว ทว่าโทรศัพท์กลับโทรไม่ติด นั่นยิ่งทำให้ใจของเธอร้อนรุ่มไปอีกขั้น

“โอ๊ย! ไอ้ดาว! แกอยู่ไหนเนี่ย หายไปไหนวะ จะแจ้งความก็ไม่ได้ยังไม่ครบ 24 ชั่วโมง จะไปตามหาก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหน” หญิงสาวนิ่งคิดก่อนจะส่งไลน์เข้าไปในกลุ่ม

* จันทร์เจ้า : ทุกคน... ไอ้ดาวหาย

กอหญ้า : หา! หายไปได้ยังไง หายไปไหน

* จันทร์เจ้า : ไม่รู้... ฉันชวนมันไปเดินเล่นที่ชายหาด แต่มันไม่ไป เลยให้มันนั่งรออยู่ที่โต๊ะห้ามไปไหน ซึ่งมันก็รับปาก แต่ พอฉันกลับมาก็ไม่เห็นมันแล้ว ฮือ...

MaRinn : จันทร์โทรหาหรือยัง

* จันทร์เจ้า : โทรแล้ว แต่โทรไม่ติด

Fong : ไปดูที่ห้องหรือยังคะ พี่ดาวอาจอยู่ที่ห้องก็ได้

* จันทร์เจ้า : พี่ไปแล้วค่ะ ไม่เจอ...

กอหญ้า : ปกติถ้ามันมีเรื่องต้องคิดหรือไม่สบายใจมันก็จะอยู่ เงียบ ๆ คนเดียวอยู่แล้ว... เอาเป็นว่าเดี๋ยวมันดีขึ้นก็ คงกลับมาเองแหละ แกอย่าคิดมากเลยจันทร์ พรุ่งนี้ค่อย ดูอีกที

Fong : ใช่ค่ะพี่จันทร์ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฟองลองพาไปดูกล้องวงจร ปิดก็ได้ ตอนนี้ดึกแล้ว นอนเถอะค่ะ

* จันทร์เจ้า : อืม ขอบคุณนะ

หลังจากที่ตอบข้อความไลน์ของทุกคนแล้ว จันทร์เจ้าก็กลับห้องของตัวเองแล้วอาบน้ำชำระร่างกายหลังจากนั้นก็เข้านอน พักผ่อนเอาแรงไว้เพื่อที่พรุ่งนี้ต้องไปตามหาปลาดาวที่หายเงียบไปต่อ