บทที่ 6

นายท่านก้าวเดินเข้ามาเหมือนเสือไม่มีผิด กระเถิบตัวหนีไปไหนก็ไม่ได้ เราก้าวถอยหลังหนีจนตัวติดกำแพงแล้วเนี่ย แววตาวาวโรจน์อย่างกับพร้อมฆ่าคนนั่นอีก เรานี่มันเหมือนลูกไก่ในกำมือเสือชัดๆ

“หึ!”

“จะทำอะไรเราอ่ะ”

“กลัวอะไร เมื่อกี้ยังปากดีอยู่เลยนี่”

“ก็คุณจะทำร้ายเรา ใครจะไม่กลัวบ้างล่ะ”

“ตอนพูดไม่คิด มาตอนนี้เพิ่งจะรู้สึกกลัวเหรอ”

“เราพูดเรื่องจริง”

เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนเห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มชัดเจน ยิ่งแววตาที่สะท้อนแสงไฟยิ่งเป็นประกายระยิบระยับเหมือนมีดวงดาวลอยอยู่ในนั้นเลย ขนตายาวเรียงเส้นสวยเป็นแพจนอดที่จะมองไม่ได้ ไหนจะคิ้วที่โค้งรับสันจมูกคมอย่างกับพระเจ้าสร้าง

นี่มันลูกรักพระเจ้าชัดๆ แต่พระเจ้ารับรู้บ้างไหมว่าลูกรักของท่านที่ท่านได้บรรจงสรรสร้างขึ้นมากำลังทำตัวโหดเหี้ยมและจะฆ่าพระจันทร์เด็กน้อยผู้อาภัพคนนี้

นอกจากท่านจะไม่รักเราแล้วท่านยังจะปล่อยให้เราตายอย่างโหดร้ายอย่างนี้อีก !

“กลัวจนตัวสั่นเชียวนะ”

“T^T”

ใครไม่กลัวก็บ้าแล้วเว้ย ยังยืนอยู่ได้ก็นับว่าเก่งมากแล้ว ขาสั่นจนก้าวไม่ออก มือไม้ก็จิกเกร็งจนขยับไม่ได้ อีกนิดนึงจะเป็นลมด้วย รบกวนพี่โหดโทรเรียกรถโรงพยาบาลมาได้เลยครับ

“ฉันจะให้โอกาสสุดท้าย จะยอมพูดดีๆ หรือจะตาย”

“ก็เราบอกไปแล้วไงว่าเราไม่รู้เรื่อง เราไม่ได้ทำ!”

จะต้องทำยังไงถึงจะเชื่ออ่ะ ต้องไปอมพระวัดไหน ไปอบโบสถ์ที่ไหนถึงจะเชื่อ (วัดพระธรรมกายไหม? ดูยิ่งใหญ่ดีนะ) ให้สาบานต่อหน้าพระเจ้าตอนนี้ก็ไม่เชื่ออยู่ดีเหอะ!

“จับมันมัด” เสียงเหยียบเย็นที่ทำเอาขนคอลุกซู่ เพิ่งจะได้เป็นอิสระไม่นานจะต้องถูกจับมัดอีกแล้ว มุแง้~ พระเจ้าท่านใจร้ายมาก

“T^T”

“เอามีดมา”

เอามีดมาทำไม!! จับมัดแล้วยังไม่พอยังจะเอามีดมาแทงกันอีกเหรอ

“จะทำอะไรเราอ่ะ”

“ถ้าอยากตายก็จะได้ตายสมใจไง ไม่อยากตายก็คายออกมา”

มีดรูปทรงโค้งแปลกประหลาดที่ไม่เคยเห็นมาก่อนถูกเลื่อนมาจ่อคอหอย ความรู้สึกเย็นวาบตรงลำคอกับเสียงหัวใจเต้นระรัวทำเอาหูอื้ออึงไม่ได้ยินเสียงอื่น ในใจได้แต่ภาวนาอ้อนวอนต่อพระเจ้าที่ไม่มีอยู่จริง

“อย่านะ”

“ตายไปซะ”