บทที่ 2

สนามบินแห่งชาติราเวีย~

ประเทศราเวีย~

การนั่งเครื่องบินเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลเป็นครั้งแรกของเราเล่นเอานอนไม่หลับนั่งไม่ติดเก้าอี้เลยทีเดียว แต่พอเอาเข้าจริงตอนเท้าได้ลงมาเหยียบผืนแผ่นดินประเทศราเวียจริงๆ แล้ว ความตื่นเต้นทั้งหมดกลับหายไปกับไอแดดร้อนๆ ที่แผ่เข้ามานี่ต่างหาก

โอ้โห้!!! ร้อนอะไรขนาดนี้!!!

ร้อนจนต้องร้องขอชีวิต!!!

ร้อนถึงขั้นต้องเปิดพยากรณ์อากาศดูมันซะเดี๋ยวนี้เลย

แท่น~ แท๊นนน ~~ อุณหภูมิตอนนี้คือ 40 องศาเลยเหรอ?

ประเทศไทยที่ว่าอากาศร้อนแล้วเจอแดดของประเทศราเวียเข้าไปพระอาทิตย์ที่ประเทศไทยต้องหลั่งน้ำตาเลยนะ แดดเปรี้ยงชนิดที่ตากผ้าห่มห้านาทีก็แห้งแล้ว

เราจะสามารถมีชีวิตรอดอยู่ในสภาพอากาศร้อนๆ อบอ้าวแบบไม่มีลมพัดแบบนี้ได้ยังไงกัน?

ทุกคนเอาใจช่วยพระจันทร์ด้วยนะ ..(สู้ๆ จ้า บีบมือนะพระจันทร์)

ถึงอากาศจะร้อนตับแตกยังไงแต่การเดินทางมาถึงที่พักก็มีแต่ความสะดวกสบายพร้อมกับแอร์เย็นฉ่ำตลอดทาง จนตอนนี้ยังอดตะลึงทึ่งว้าวกับความไฮเทคและการจัดการระบบโครงสร้างพื้นฐาน สิ่งสาธารณูปโภค การคมนาคมต่างๆ ไม่ได้ และเพราะความสะดวกสบายนี้เองทำเอาใจที่ตื่นเต้นมาตลอดการเดินทางหลายชั่วโมงนี้ได้ปลดล็อกอาการเหนื่อยล้าจนง่วงนอนและอยากเอนตัวลงบนที่นอนนุ่มๆ นี่สักที แต่เราต้องไปรายงานตัวที่สถานเอกอัครราชทูตก่อนเป็นอันดับแรก ส่วนการไปติดต่อมหาวิทยาลัยเพื่อรายงานตัวไปพรุ่งนี้ก็ยังทัน ฉะนั้นวันนี้ไปสถานเอกอัครราชทูตไทย ณ กรุงราเวียนก่อน

ถนนราเวียร่า

หลังจากไปรายงานตัวที่สถานเอกอัครราชทูตเรียบร้อยแล้ว ก็ถือโอกาสนี้เดินดูของกินแถวถนนราเวียร่าใกล้ๆ ก่อนกลับที่พักจะได้ไม่ต้องออกมาหาข้าวกินทีหลัง ยิ่งตอนนี้รู้สึกเพลียจนอยากนอนมากกว่าเดินออกไปไหนอีก ยังไม่นับรวมอาการ Jet Lag (เจ็ทแล็ก) ด้วยนะ

"อู้ว~ ขนมปังอะไร? น่ากินจัง"

"พ่อหนุ่มรับขนมปังชีสสักชิ้นไหมจ๊ะ"

"อ้อ..ขนมปังชีส งั้นเอาขนมปังชีสหนึ่งชิ้นครับ"

"5 ราเวียนจ๊ะ"

"นี่ครับ"

"ขอบคุณจ๊ะ พ่อหนุ่มมาเที่ยวเหรอ"

"มาเรียนครับ"

"โอ้ๆ หายากนะที่ชาวต่างชาติมาเรียนที่นี่ ป้าแถมคุกกี้ให้ด้วยนะ ถือเป็นการต้อนรับสู่ราเวียจ๊ะ"

"ขอบคุณมากครับ"

"วันหลังมาอุดหนุนป้าใหม่นะจ๊ะ ป้าจะแถมให้อีก"

"ได้ครับ ^^"

ที่นี่ก็มีคนใจดีเยอะเหมือนกันนะ ตอนแรกคิดว่าผู้คนที่นี่จะดุๆ เหมือนหน้าตาคมเข้มซะอีก แต่ทุกคนกลับช่วยเหลือเราไม่ว่าจะเป็นบอกทางขึ้นรถไฟ บอกทางมาสถานเอกอัครราชทูตหรือแม้กระทั่งคุณป้าร้านขนมเมื่อกี้ก็ใจดีมากๆ เหมือนกัน

อาจเพราะเห็นว่าเราเป็นคนต่างชาติมั้งบวกกับท่าทางเงอะงะจนต้องให้ความช่วยเหลืออย่างช่วยไม่ได้ ฮ่าๆๆ ยังไงก็ขอบคุณนะครับชาวราเวียนที่ทำให้การมาอยู่ต่างแดนของเราครั้งแรกมันดีมากๆ ขนาดนี้

ประทับใจตั้งแต่วันแรกที่มาถึงเลยแหะ

"แกเป็นชาวต่างชาติใช่ไหม!!"

"ห้ะ? ใช่ครับ"

"เจอตัวสักทีนะ!!"

"ครับ??"

จู่ๆ ก็มีกลุ่มชายฉกรรจ์สามคนเดินเข้ามาทำหน้าตาถมึงทึงใส่จนงงไปเลย อาจจะแค่เห็นว่าเราแปลกตามั้ง..

ใช่ไหมนะ??

แต่ท่าทางดูคุกคามยังไงไม่รู้ มันสัมผัสได้ถึงความอันตรายเลยนะ

"ไปกับเราหน่อยนะ อย่าเสียงดังล่ะ ไม่งั้นไส้แตก"

"!!!"

ปืน!!!

พวกเขามีปืน

มุแง้~ ให้มันได้อย่างนี้ซิพระจันทร์ ก็ถึงว่าทุกอย่างมันดูเรียบง่ายราบรื่นจนเกินไป จะจับตัวเราไปทำไมกัน?! เอาไปเรียกค่าไถ่ก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ ไม่มีใครส่งเงินมาประกันตัวให้หรอก แม่ครูก็ไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น หรือจะเอาเราไปค้าอวัยวะในตลาดมืดเหมือนในข่าวที่เคยเห็น!

บ้าน่าาาา!!! ร่างกายเราอ่อนแอขนาดนี้พวกคุณเอาเครื่องในเราไปก็ใช้การไม่ได้หรอกนะ T^T

แม่ครูช่วยพระจันทร์ด้วยครับ ~

พระจันทร์ยังไม่ทันได้โทรหาแม่ครูเลยนะ ขอโอกาสได้ร่ำลาก่อนได้มั้ย ~