EP04 ผู้ชายที่ชื่อธนนท์

วันนี้หญิงสาวออกจากบ้านเป็นครั้งแรกหลังจากที่อุดอู้อยู่แต่ในบ้านมาหลายวัน และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอออกมาสู่โลกภายนอก โลกในนิยาย เธออยากรู้เหมือนกันว่ามันจะเหมือนโลกที่เธอจากมารึเปล่า...

"จะไปไหนลูก แม่ว่าให้คนขับรถขับพาไปดีกว่า" แพรพรรณเดินเข้ามาหาลูกสาวที่หยิบกระเป๋ากำลังจะเดินออกไปจากบ้าน ด้วยความเป็นห่วงของมารดา ทำให้ลูกสาวของเธอหยุดชะงักเสียก่อน

"ไม่ดีกว่าค่ะคุณแม่ เขมอยากไปคนเดียว ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกแน่นอนค่ะ คุณแม่สบายใจได้เลย" หญิงสาวยกยิ้มบางๆ ตอบกลับเพื่อให้มารดาสบายใจและเลิกเป็นห่วงเธอ

"จ้ะ งั้นมีอะไรก็รีบโทรมาเลยนะลูก" แพรพรรณเอ่ย 

"ค่ะ งั้นหนูไปแล้วนะคะ สวัสดีค่ะ" เธอยกมือไหว้แล้วเข้าไปหอมแก้มท่านก่อนออกไป ซึ่งเห็นรอยยิ้มบางๆ เธอก็ชื่นใจอยู่ไม่น้อย เอาเถอะ อย่างน้อยที่ทะลุเข้ามาก็มีเรื่องดีๆ อยู่บ้าง มันเหมือนได้กลับมาใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวอีกครั้ง เรื่องราวน่าเหลือเชื่อครั้งนี้มันทำให้เธอรู้สึกได้ว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว 

"จ้ะลูก ขับรถดีๆ นะ" 

"ค่าาา" เธอพยักหน้าแล้วเดินออกจากบ้านเพื่อไปหารถคู่ใจของเขมมิกาคนเก่าในโลงจอดรถของบ้านขนาดใหญ่ ซึ่งมีรถเยอะมากจนทำให้เธอตาลุกวาวได้เลย

หญิงสาวขับรถออกมาเรื่อยๆ ทุกอย่างมันดูคล่องแคล่วไปหมด อาจเป็นเพราะร่างกายของเขมมิกาคนเก่าและจิตวิญญาณที่เคยใช้ชีวิตคุ้นชินแบบนี้อยู่ก็เป็นได้ 

GPS เส้นทางต่างๆ แต่ละวันในชีวิตประจำวันที่ผ่านมาของเขมมิกาตั้งแจ้งเตือนไว้ทุกๆ วัน ตอนเช้ามีไปบริษัทของภวินท์ เที่ยงมาก็แวะไปร้านอาหารเจ้าโปรดร้านประจำของนาง ส่วนตอนบ่ายๆ เข้าห้าง บ่ายสองกว่าๆ ก็ what's!! เข้าคลับเนี้ยนะ!? เข้าคลับตอนบ่ายๆ กลับออกมาอีกทีเที่ยงคืน!? นางไปทำอะไรก่อนนานขนาดนั้น นางใช้ชีวิตเสเพลแบบนี้มาโดยตลอดเลยเนี่ยนะ!? 

ไม่ได้ๆๆ ฉันจะเปลี่ยนการใช้ชีวิตประจำวันของเธอใหม่ทั้งหมดเลยยัยเขมมิกาตัวร้าย!

"แต่เอ๊ะ..ทำไมในเรื่องตอนนั้นไม่มีผู้ชายที่ชื่อธนนท์นะ ทำไมในเรื่องไม่กล่าวถึงตัวละครตัวนี้เลยหล่ะ" เธอบ่นพึมพำ เจ้าของคลับคือธนนท์ เธอจำได้ว่าตอนที่นอนพักฟื้นอยู่โรงพยาบาล มีคนฝากกระเช้าผลไม้มาเยี่ยมเธออยู่และมีชื่อติดมาว่า ธนนท์ หรือว่าที่เขมมิกาไปที่คลับนั่นบ่อยๆ อาจจะเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ เธอต้องไป มันต้องมีคำตอบแน่ๆ 

เธอขับรถตาม GPS มาเรื่อยๆ ถึงหน้าตึกหรูทรงผู้ดีขนาดใหญ่สีเทาเข้มที่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางตัวเมืองอย่างเปิดเผย คลับคนรวยไฮโซสินะ เธอเหลือบไปมองก็พบว่ามีหลายคนเข้ามาเป็นระยะๆ แต่ละคนแต่งตัวดีทั้งนั้นเลย แบรนด์เนมทั้งตัวเลย

"คุณเขมมิกา เชิญทางนี้ครับ" 

"เอ่อ ฉัน?" เธอขมวดคิ้ว จู่ๆ ก็มีขายชุดดำหน้าดุ แต่งตัวทรงบอดี้การ์ด เธอพลาดตรงไหนไปนะ ในนิยายไม่ได้กล่าวถึงคลับและบอดี้การ์ด รวมถึงผู้ชายที่ชื่อธนนท์  แต่ทว่าเวลาที่เธออ่านของเขมิกา บอกแค่ว่าที่ที่เขมมิกาชอบไปเมื่อได้รับความสบายใจ?

"ครับ นายรอคุณอยู่" 

"นาย?" 

"ตามมาครับ" เสียงนิ่งเรียบเอ่ย แต่ก็แอบขมวดคิ้วอยู่ไม่น้อย เขมมิกาทำเหมือนไม่เคยมาที่นี่ ทั้งที่ปกติแล้วจะมาทุกอาทิตย์ละ 4 วัน อย่างต่ำ แต่ปกติจะมาแทบทุกวันมากกว่า ทว่าครั้งนี้ดูเหมือนแปลกไป ไม่คุ้นเคยอะไรทำนองนี้ แต่บอดี้การ์ดอย่างเขาก็รอบคอบอยู่แล้ว ถึงไม่มั่นใจแล้วพาเธอเดินมาที่ประตูลับสแกนร่างกายเพียงเท่านั้น หากคนตรงหน้าไม่ผ่าน ก็คงต้องมีเรื่องคุยกับเจ้านายของตนยาวๆ 

หญิงสาวยืนเกร็งอยู่ตรงประตูลิฟต์สีดำขนาดใหญ่ด้วยความประหม่า เธอมองลำแสงที่กำลังสแกนตรวจร่างกายของเธอด้วยใจที่เต้นตุบๆ แต่ทว่าก็แอบลอบถอนหายใจออกมาน้อยๆ เมื่อโล่งใจที่ประตูลิฟต์เปิดออกมา แสดงว่าเธอผ่านใช่มั้ยนะ?

"เชิญครับ" 

"อะอืม" เธอครางรับเสียงประหม่า แล้วเดินตามบอดี้การ์ดร่างใหญ่ไปด้วยท่าทางไม่คล่องแคล่วและประหม่าเต็มอก 

"ขอให้สนุกนะครับ" สิ้นเสียงก็ปิดประตูลงอย่างแน่นหนา ปล่อยให้เธองุนงงอยู่คนเดียว

แกร๊ก!

หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องขนาดใหญ่ที่เธอไม่คุ้นเคย แต่ทว่าเพียงหลับตาลงครู่เดียวเมื่อรู้สึกปวดหัว ภาพต่างๆ บางอย่างก็ผุดขึ้นมาเรื่อยๆ เป็นฉากๆ จนเธอตั้งรับแทบไม่ทัน ร่างกายเบาหวิวเกือบล้มลง แต่ทว่าโชคดีเธอทรงตัวไว้บนโต๊ะแทงสนุกเกอร์พอดี และเป็นจังหวะที่ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาเงียบๆ 

หมับ!

"ไหวรึเปล่า?" 

พรึบ!

เธอตกใจรีบสะบัดมือของผู้ชายคนนั้นที่เดินเข้ามาแตะที่หัวไหล่เธอด้วยความตื่นตระหนก เนื่องจากภาพในหัวผุดขึ้นมาจนรู้สึกไม่เป็นตัวเอง

ภาพผู้หญิงผู้ชายหลายคนกำลังปาร์ตี้ หญิงชายกำลังเต้ยด้วยกัน แสงไฟราวกับคลับ หลายคนกำลังแทงสนุกเกอร์ โซฟาตัวใหญ่ปรากฏภาพของสองร่างชายหญิงที่กำลังมีอะไรกันอย่างเร่าร้อน และที่เธอตกใจเอามากๆ ก็คือ บางคนกำลังเสพยาเสพติดกันอยู่หลายชนิด

"คุณไม่เหมือนเดิม.." ธนนท์ขมวดคิ้ว หรือว่าที่เขาได้ยินมาจะไม่ผิดเพี้ยน เขมมิกามีบางอย่างเปลี่ยนไปจนแทบไม่เป็นตัวเอง ไม่เหมือนเขมมิกาคนก่อน

"ฉะฉัน เอ่อ คะคุณธนนท์" เธอเอ่ยเสียงแผ่ว

"ห่างเหินจังเลยนะ ทุกวันก็ยังสนุกด้วยกันอยู่เลย" ธนนท์เอ่ย แล้วเดินไปรินไวท์แดงใส่แก้วทรงสวยสองใบอยู่เคาเตอร์บาร์ด้วยท่าทางนิ่งๆ 

หญิงสาวมองแผ่นหลังกว้างของชายตรงหน้าด้วยแววตาสงสัย แต่ทว่าก็ต้องหลับตาลงอีกครั้งเมื่อภาพบางอย่างผุดขึ้นมา ภาพเร่าร้อนของชายหญิงสองคนที่กำลังเร่าร้อนบดจูบกันอยู่บนเตียงในสภาพที่เสื้อผ้าแทบจะหลุดรุ่ยออกไปจากตัว บนโซฟาสีแดงหรูตรงหน้าเธอ ในห้องมีเพียงสองร่างที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างเร่าร้อน

"อึก! ฉะฉันกับคุณ.." 

"หึ ที่เรามีอะไรกันน่ะเหรอ?" ธนนท์กระตุกยิ้มหัวเราะเบาๆ ในลำคอแล้วเดินเข้ามาหาเธอช้าๆ แล้วยื่นแก้วไวน์ส่งไปให้คนตรงหน้า

"มะหมายความว่ายังไง?" เสียงหวานเอ่ยถามตะกุกตะกัก ใจกระตุกเฮือก เธอไม่เคยรู้มาก่อน ทำไมในนิยายบอกว่าเขมมิกากับภวินท์พลาดได้เสียกันเพราะฤทธิ์ยาปลุกเซ็กส์ ภวินท์โดนยาที่คิดว่าเขมมิกาวางยาเพื่อจะหลับนอนด้วย แต่สุดท้ายก็มีเหตุให้ได้มีอะไรกันจริงๆ และภวินท์ก็คือคนแรกของเขมมิกา

"หึ ล้อเล่นน่ะ เราแค่เกือบเพียงเพราะเมา"