EP03 การกลับมาของเขมมิกา

"ฉันจะช่วยเธอเองเขมมิกา ใครที่ทำเธอเจ็บ ฉันจะเอาคืนให้เธอเอง..." มือบางกำหมัดแน่น บางครั้งเธอก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างกายมันแปลกๆ บางครั้งก็เหมือนเธอ บางครั้งก็มีใครควบคุมเธอ ไม่เว้นแม้กระทั่งความคิด..

เธอนอนนิ่งๆ บนเตียงหลังจากที่หมอตรวจอาการ ฉันขอไถ่โทษที่ต่อว่าเธอ ขอโทษเธอจริงๆ เขมมิกา ฉันไม่รู้ว่าเธอไปเจออะไรมา ทำไมในนวนิยายไม่ได้กล่าวถึงช่วงนี้นะ หรือว่าเธอพลาดอะไรไป หรือจะเป็นกระดาษแผ่นสุดท้ายนั้นที่บอกว่าแล้วเจอกันใหม่อีกครั้ง มันมีภาคต่อเหรอ ละแล้วภาคต่อเล่มนั้นไปไหน เธออยากจะรู้จุดจบจริงๆ ของเธอว่าบทสรุปมันจบยังไง อะไรคืออะไร เธองง ปวดหัวไปหมดแล้ว..

มือบางจับเข้าที่หน้าอกตรงหัวใจของตัวเองเมื่อเผลอไปนึกถึงหน้าผู้ชายใจร้ายอย่างภวินท์ หัวใจมันเจ็บปวดอย่างห้ามไม่ได้ มันคงจะเป็นความรู้สึกของเขมมิกาตัวจริงสินะ แม้ว่าเขาจะทำเธอเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม แต่ทว่าเธอก็ยังรักเขาไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ 

.

หญิงสาวกลับมาที่บ้าน บ้านหลังใหม่ของเธอ หลังใหญ่มากๆ เธอคิดว่าทั้งชีวิตของเธอคงไม่ได้เหยียบบ้านหลังใหญ่แบบนี้แน่ๆ แต่ทว่านี่ไม่ใช่เธออีกแล้ว เธอกลับมาอีกครั้งในนามเขมมิกา นางร้ายสุดแซ่บของเรื่องนี้ เธอต้องรู้ให้ได้ว่าที่เขมมิกาคนเก่าพูดมันคืออะไร เธอสัญญาและรับปากแล้วว่าจะช่วยเขมมิกาคนนี้

"ใครที่มันทำเธอเจ็บ ฉันจะเอาคืนให้เธอเอง เขมมิกา.." เสียงหวานพึมพำแล้วก้าวเท้าเดินเข้าในในบ้านด้วยท่าทางนางพญา แม่บ้านต่างก็รีบก้มหน้าหลบสายตาเพราะกลัวต่อสายตาดุๆ ของเธอกันไปหมด

"เขาลูกพ่อ!" เสียงชายวัยกลางคนที่มีนามว่าคุณเอกพล บิดาของเธอ เจ้าของบ้านหลังนี้ เดินเข้ามาสวมกอดและหอมศรีษะของเธอด้วยความคิดถึงและความรักความเป็นห่วง

แววตาของเขมมิกาวูบไหวเมื่อเห็นก็ผู้ให้กำเนิดชีวิตของเขมมิกา ไม่ใช่แค่มารดาที่หน้าเหมือนแม่ของเธอ แต่กลับเหมือนกันทั้งสองคน เธอจึงสวมกอดพวกท่านทั้งสองอีกครั้งด้วยความคิดถึง ถึงชื่อจะไม่ใช่พ่อแม่ของเธอ แต่ทว่าใบหน้าและทุกอย่างก็เปรียบเสมือนพ่อแม่แท้ๆ ของเธอ เธอเชื่อว่าโชคชะตาทุกอย่างที่นำพาเธอเข้ามาในนิยายเรื่องนี้ ได้พบเจอ ได้อ่าน มันมีคำตอบที่ซ่อนอยู่ในนี้เสมอ..

"คุณพ่อ คุณแม่ เขมขอโทษนะคะที่ผ่านมาสร้างแต่เรื่องให้ปวดหัวให้อับอายต่อวงตระกูล แต่คุณพ่อคุณแม่ก็ไม่เคยโกรธ ไม่เคยถือสา ไม่เคยถือโทษโกรธหนูที่ดื้อ เถียง ไม่เคยฟัง ต่อแต่นี้หนูสัญญานะคะว่าหนูจะเปลี่ยนตัวเองไปเป็นคนใหม่" เธอผละกอดแล้วก้มลงทราบแทบเท้าพวกท่าน อย่างน้อยก็ถือว่าทำเพื่อเขมมิกาตัวจริง อย่างน้อยเธอจะได้มีความสุขหลังจากที่ตายไป 

"ไม่เป็นไรลูก หนูรู้ตัวว่าผิด แต่หนูก็รู้จักขอโทษ ปรับปรุงตัว พ่อแม่ให้อภัยหนูลูก" ฝ่ามืออบอุ่นทั้งสองลูบศีรษะทุยเล็กอย่างอ่อนโยน ไม่ถือโทษโกรธในสิ่งที่ลูกสาวเคยทำผิดพลาด

แม่บ้านและสาวใช้ก็ต่างมองภาพตรงหน้าอย่างไม่น่าเชื่อเหมือนกัน คุณเขมมิกาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ งั้นเหรอ..

"ส่วนเรื่องหมั้นหมาย หนูจะถอนหมั้นมั้ยลูก"  แพรพรรณเอ่ยถาม เธอเองก็อยากให้ลูกสาวถอนหมั้นนานแล้วเหมือนกัน แต่ติดที่ว่าลูกสาวกลับรักชอบภวินทร์เอามากๆ 

"ไม่ค่ะ"

"..."

"ทำไมหล่ะลูก" 

"หนูมีเหตุผลค่ะ แต่คุณพ่อคุณแม่มั่นใจได้เลยนะคะว่าหนูจะไม่กลับไปโง่ เอ่อ ไปสร้างปัญหาและใช้คำว่าหมั้นหมายทำเรื่องอับอายขายหน้าเหมือนแต่ก่อน หนูมีเหตุผลค่ะ ถ้าทุกอย่างจบ หนูจะถอนหมั้นค่ะ" เธอบอกได้แค่นี้แหละ เธอมีเหตุผลจริงๆ และการที่เธอมีสถานะหมั้นหมาย เธอมีชัยไปแล้วครึ่งนึง

"เรื่องอะไรหล่ะลูก หรือว่าหนูยังรักภวินท์อยู่" เอกพลเอ่ยถามลูกสาวด้วยใบหน้าที่ไม่เข้าใจเหมือนกัน ทำไมไม่ถอนหมั้นให้มันจบๆ ไป บ้านเราก็ไมได้ลำบากอะไร มีเงินใช้จนตาย

"ไม่ใช่ค่ะ กับคุณภวินท์ เขาไม่ได้มีความรู้สึกดีๆ ให้หนูตั้งแต่แรกๆ เหมือนกัน ไว้หนูพร้อม หนูจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้คุณพ่อคุณแม่รู้ทุกเรื่องเลยนะคะ หนูสัญญา"

"จ้ะลูก เอางั้นก็ได้" แพรพรรณหันไปมองหน้าสามีแล้วพยักหน้ายิ้มบางๆ ส่วนเอกพลก็พยักหน้าไปเพียงเท่านั้น แม้ว่าจะห่วงอยู่ก็ตาม แต่ในเมื่อลูกสาวรับปากออกมาแบบนั้น เขาก็จะลองให้โอกาสดูสักครั้ง ที่ไม่อยากลงมือเคลียร์เรื่องทุกอย่างด้วยตัวเองก็เพราะห่วงความรู้สึกของลูกสาวก็เท่านั้น

เธอขึ้นมาบนห้องนอนที่เป็นห้องนอนของเขมมิกาตัวจริง ในห้องก็จัดถือว่าใช้ได้เลยทีเดียว ห้องนอนของเขมมิกาใหญ่มาก เท่าชั้นล่างของบ้านเธอเลยด้วยซ้ำ มีเป็นสัดส่วน ห้องน้ำ ห้องอาบน้ำ และมีอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ มีโซนเปียกโซนแห้งและห้องแต่งตัว ตู้กระจกประดับไปด้วยไฟสวยงาม ตู้วางกระเป๋าแบรนด์เนม นาฬิกาและแอคเซสเซอรี่เครื่องประดับต่างๆ ที่ถูกจัดวางเป็นระเบียบอย่างดี เตียงนอนขาวสะอาด ไม่สิ ต้องเรียกว่าเตียงนอนเจ้าหญิง เพราะว่ามันนุ่มและอลังการเอามากๆ มันเป็นเตียงนอนที่เธอฝันไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ เธอไม่คิดว่าชาตินี้เธอจะได้นอนเตียงนุ่มๆ ใหญ่ๆ แบบนี้เลยซะมากกว่า

ก๊อก! ก็อก! ก็อก!

"ใคร?" เสียงหวานเอ่ยถามกลับ 

"แม่เองลูก" คนที่เคาะประตูคือมารดาของเธอนั่นเอง

แกร๊ก!

"มีอะไรเหรอคะคุณแม่ เข้าห้องก่อนค่ะ" เธอเปิดประตูเข้ามา ทำให้มารดาของเธอเดินเข้ามา 

"ไม่มีอะไรมากหรอกลูก แม่แค่อยากมานั่งเล่นด้วยสักพักน่ะ หนูมั่นใจจริงๆ ใช่มั้ยที่ว่าจะไม่ถอนหมั้นน่ะ คิดดีจริงๆ แล้วใช่มั้ยลูก" แพรพรรณเอ่ยถามอีกครั้ง เอาจริงๆ เธอนอนไม่หลับ มันเหมือนมีบางอย่างมาสะกิดใจเธอ เธอกลัวใจเขมมิกาจริงๆ ว่าลูกสาวของเธอจะทำอะไรกันแน่ หากเป็นลูกสาวของเธอก่อนที่จะจมน้ำ เธอก็พอเดาใจเดาความคิดได้ แต่ทว่าฟื้นครั้งนี้ความรู้สึกของเธอมันเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม