EP02 เขมมิกา นางร้ายในนิยาย

"แค่กๆ นะน้ำ.." เสียงแหบพร่าเอ่ยออกมา ดวงตาคู่สวยลืมตาขึ้นเมื่อมีแสงไฟรบกวน เธอมองดูเพดานขาวสะอาดอยู่ที่ไหนที่หนึ่ง ในที่ที่เธอไม่คุ้นเคย

"เขมลูก" เสียงสั่นๆ ด้วยความเป็นห่วงของคุณหญิงแพรพรรณ ผู้เป็นมารดาของเขมมิกา ท่านเดินเข้ามาหาลูกสาวด้วยความเป็นห่วงจับใจ เธอพูดเธอเตือนกี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปใกล้น้ำ แต่แม่ตัวดีกลับไม่ฟัง สุดท้ายก็จมน้ำอีกครั้งทำเธอใจหาย เกือบเสียลูกสาวไปอีกครั้ง

"มะแม่.." เธอเอ่ย ผู้หญิงตรงหน้าคือแม่ของเธอจริงๆ นี่เธอตายไปแล้วจริงๆ เหรอ เธอถึงเจอท่านอีกครั้ง 

หมับ!

"ฮรึก แม่ เขมตายไปแล้วจริงๆ ใช่มั้ยคะ ฮือ ในที่สุดเขมก็เจอแม่อีกแล้ว ฮรึก เขมคิดถึงแม่ค่ะ เขมกลัว ฮรึก มีคนจะฆ่าเขม เขมเห็นใครไม่รู้จะฆ่าเขม เขาจะกดเขมลงน้ำให้ตาย ฮือ" เขมมิกาลุกขึ้นสวมกอดมารดาอย่างลืมตัวเมื่อเห็นหน้าคนที่จากไปอีกครั้ง เธอร้องไห้ตัวสั่นพึมพำบางอย่าง มันน่ากลัวมาก ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจะฆ่าเธอให้ตาย แต่ทว่าเธอกลับจำหน้าไม่ได้ 

"เขมลูก ใจเย็นๆ หนูไม่เป็นไรแล้วลูก แม่อยู่นี่แล้ว แม่ไม่ปล่อยให้ใครทำร้ายหนูแน่นอนลูก" เห็นลูกร้องไห้ตัวสั่นแบบนี้มันก็ทำให้เธอแทบร้องไห้อีกครั้ง เขมมิกาไม่ใช่คนอ่อนแอแบบนี้นานแล้ว ลูกสาวเธอไม่มีทางกลัวอะไรง่ายๆ แต่น่าแปลกที่ฟื้นขึ้นมาครั้งนี้เขมมิกาเปลี่ยนไป ตอนเด็กๆ เขมมิกาน่ารักมากๆ ใจดีและอ่อนโยนจนทำให้สนิทกับภวินท์ตั้งแต่เด็กๆ จนถูกจับหมั้นกัน แต่หลังจากจมน้ำในวันนั้น เขมมิกาฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็นิสัยเปลี่ยนไป ก้าวร้าวขึ้น ฟื้นมาเห็นลลิตายืนจับมือภวินท์ตัวสั่นเพราะตกใจที่เล่นน้ำด้วยกันแล้วเขมมิกาจมน้ำคนเดียว แต่คงจะเรียกว่าเด็กไม่ได้ ตอนนั้นเด็กๆ เรียนมัธยมกันแล้วแหละ 

หลังจากนั้นเขมมิกาก็โวยวายและไม่ชอบหน้าลลิตา โวยวายตามหึงหวงภวินท์มาตั้งแต่ตอนนั้น ภวินท์เองก็คงสับสนและรับไม่ได้นั่นแหละที่เขมมิกาเปลี่ยนไป นิสัยไม่น่ารักเหมือนแต่ก่อน ยิ่งเห็นลลิตา แววตาของเขมมิกาก็จะเปลี่ยนไปเกลียดชังมากขึ้นเรื่อยๆ ภวินทร์ก็สุดทน เอาแต่อยากถอนหมั้น ทั้งที่อุบัติเหตุตอนนั้นก็คือประกาศเรื่องหมั้นหมายเด็กๆ เมื่อวันเกิดเขมมิกานั่นแหละ แต่เธอก็เข้าใจนั่นแหละ ลูกสาวเธอเปลี่ยนไปไม่น่ารักเหมือนแต่ก่อน ภวินทร์ก็คงรับไม่ได้จริงๆ 

ว่าที่ภรรยาร้ายกาจ ใครหล่ะจะรักจะชอบได้ลง

"อึก มันน่ากลัวค่ะ เค้าจะฆ่าเขมให้ตาย เขาบอกว่าเขามาทีหลัง เขมแย่งบางอย่างของเขาไป อึก ปะปวดหัว" มือบางกุมศีรษะที่กำลังปวดหัวอย่างรุนแรงของตนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด มันมีภาพบางอย่างผุดซ้อนขึ้นมาเรื่อยๆ ในหัวของเธอ ทั้งที่เธอไม่เคยเห็นเธอไม่เคยพบเจอ แต่เธอไม่รู้ว่าเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นกับเธอตอนนี้มันคืออะไรกันแน่ 

ไม่ไหวแล้ว เธอไม่ไหวแล้ว...

"คุณหมอคะ ช่วยลูกสาวฉันได้ ฮรึก!" แพรพรรณกดปุ่มเรียกหมอทั้งน้ำตาเมื่อเห็นอาการลูกสาวที่กำลังเจ็บปวดมากๆ 

"คุณแม่รอข้างนอกนะคะ" พยาบาลสาวเอ่ยแล้วพาตัวมารดาของเขมมิกาออกไป เป็นจังหวะที่หมอและพยาบาลเข้ามาดูอาการหญิงสาว

"เขมมิกาช่วยฉันด้วย ฮรึก ช่วยด้วย ฮือ ช่วยฉันด้วยเขมมิกา ฉันทรมานเหลือเกิน ฮือ" เขมมิกาตัวจริงร้องไห้ตัวสั่น เธอกลับไปไม่ได้แล้ว เธอกลับไปจุดเดิมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ครั้งนี้เธอพลาดแล้วจริงๆ เขมมิกาคนนี้คือความหวังเดียวของเธอ

"อึก เธอเป็นใคร ทำไมเธอหน้าเหมือนกัน" เขมมิกาที่กำลังมองดูผู้หญิงตรงหน้าด้วยแววตาที่ไม่เข้าใจ คนตรงหน้าที่กำลังยืนร้องไห้มีใบหน้าที่เหมือนกับเธอ แต่แววตานั้นดูเศร้ามากๆ เนื้อตัวและผมเผ้าเปียกไปหมด เธอดูหนาวเอามากๆ จนเธอรู้สึกกลัวที่เห็นใครที่เหมือนตัวเองกำลังร้องไห้เสียงหลอนๆ แบบนี้

"ระวัง ฮึก ระวงลิตา.. ฮือ ช่วยด้วย"

พูดแค่นั้นก็เอาแต่ร้องไห้เอ่ยเสียงสั่นว่าช่วยด้วยๆ ท่าเดียว เธอจะเป็นบ้าจริงๆ แล้วนะ! หรือว่าเธออ่านนิยายเยอะจนเก็บเอาไปฝัน ชื่อก็เหมือนตัวละครในนิยายทุกคนเลย

หมับ!

เฮือก!

จำความได้ว่า เธอกำลังเครียดกับตัวเอง จู่ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็หยุดร้องไห้แล้วทำหน้านิ่งๆ ดุๆ กระชากเธอไปไหนสักที่แล้วมันก็หายวาบมาตอนนี้ หมอกำลังตรวจอาการของเธอด้วยแววตาเครียดๆ ทุกคนตึงเครียดไปหมด

โรงพยาบาลXXX

จะไม่เครียดได้ยังไงหล่ะ เพราะโรงพยาบาลชื่อนี้ ครอบครัวของเขมมิกาหนุนเรื่องเงินมาตลอดหลายปีเลยนิ แต่เอ๊ะ ทำไมเธอถึงมานอนอยู่ตรงนี้หล่ะ ทำไมเธอ มะไม่จริงๆ เธอหลุดเข้ามาในนิยายจริงๆ เหรอ!? 

.

"คุณหญิงบอกว่าคุณเขมมิกามีอาการพร่ำเพ้อใช่มั้ยครับ" นายแพทย์วัยกลางคนเอ่ย ในขณะที่กำลังคุยเรื่องอาการป่วยของเขมมิกากับมารดาของเธอ

"คุณเขมมิกาเคยมีประวัติอาการป่วยจมน้ำเมื่อสิบกว่าปีก่อน น่าจะเป็นความจำช่วยนั้นเธอกลับมาครับ ครั้งนั้นเธอจมน้ำนานทำให้สมองขาดออกซิเจนชั่วคราว ความจำบางอย่างจึงขาดหายไป และวันนี้ได้รับการกระตุ้นจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีกครั้ง เธอจึงสับสนและมีอาการปวดหัวหมดสติครับ แต่เท่าที่ทราบมา คุณเขมมิกาเรียนว่ายน้ำมาแล้วไม่ใช่เหรอครับ ทำไมถึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ได้อีกหล่ะครับ?" นายแพทย์หนุ่มเอ่ยถามด้วยความสงสัยไม่แพ้กัน

"ลูกสาวฉันไปเรียนว่ายน้ำก็จริงค่ะ แต่เธอกลัวน้ำเอามากๆ พอถามก็พูดแปลกๆ เหมือนที่พูดวันนี้ สุดท้ายก็ปัดแล้วบอกว่าปวดหัวๆ แต่ไม่ได้แสดงอาการเหมือนวันนี้นะคะ สุดท้ายก็สอนได้แค่เบื้องต้น" แพรพรรณเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่เริ่มสงสัยและทำให้ใจหนึ่งคิดไปถึงเหตุการณ์จมน้ำในตอนนั้น หรือว่ามันมีอะไรมากกว่านั้นรึเปล่านะ...

"ครับ ผมคิดว่ามีบางอย่างส่งผลกระทบต่อจิตใจของคุณเขมมิกาเอามากๆ หรืออาจจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น แต่ทว่าความจำส่วนนั้นหายไปพอดีแล้วทำให้เราไม่รู้สิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอจนทำให้เธอมีอาการนี้ออกมา ทางเดียวคือเราต้องรอให้ความจำส่วนที่หายไปของเธอกลับมา ถึงแม้ว่ามันจะมีเปอร์เซ็นต์น้อยมากก็ตามครับ หมอเองก็บอกไม่ได้ เพราะมันขึ้นอยู่กับคนไข้ด้วย" 

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ" 

.

"ฉันจะช่วยเธอเองเขมมิกา ใครที่ทำเธอเจ็บ ฉันจะเอาคืนให้เธอเอง..." มือบางกำหมัดแน่น บางครั้งเธอก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างกายมันแปลกๆ บางครั้งก็เหมือนเธอ บางครั้งก็มีใครควบคุมเธอ ไม่เว้นแม้กระทั่งความคิด..